Some day, some time, no, it's now. ~ open

Langzaam liep er een grijze kater door de bosjes heen, niet wetend waar naar toe, niet wetend waar zijn bestemming was. Hij bleef gewoon gelopen, zoals hij altijd al had gedaan. Hij liep omdat het zijn leven was. Hij had gezien wat andere niet hadden gezien, maar toch. ergens moest hij rust zien te vinden. Hij kon niet zijn hele leven zo rond blijven spoken. Heel even sloot hij zijn groene ogen, maar hij opende ze daarna weer. Plof, plof. Met zachte ploffen kwamen zijn grijze poten neer op de grond. Het voelde goed aan, om zo te lopen, te kunnen genieten van de natuur, maar toch. hij leek iets te missen. Hij schudde zijn hoofd, nee hij had niet iets nodig, het was gewoon goed zo. Hij liep verder, hij was altijd al alleen geweest, en hij dacht dat het voorlopig ook wel zo zou blijven. Een vreemde geur drong zijn neus binnen. Hij werd er nieuwsgierig van en liep zachtjes verder. Zijn grijze staart zwiepte heen en weer, afvragend wat hij nu weer tegen zou komen. Hij zag struiken en bomen dicht op elkaar staan. Langzaam liep hij verder, hij merkte een opening op, hij rook opnieuw. Ja, de geur kwam daar vandaan. Nu pas kon hij goed ruiken dat het meerderen geuren waren. Voorzichtig liep hij door het smalle gangetje heen. Verbaasd bleef hij staan toen hij zag wat er achter lag, een grote open plek met een rotsblok, maar vooral die katten. Overal waar hij keek zag hij wel katten. Hij vroeg zich af waar hij in vredesnaam beland was. Hij bleef staan, om zich heen kijkend. Niet wetend wat hij moest doen.