Meet at the borderline [SwiftHeart]

-Only Swiftheart!-

Met een zucht ontwaakte de Windclan Warrior uit zijn droomloze slaap. Hij rekte zich vermoeid uit en keek de den rond. Iedereen was al wakker. Hij zuchtte en keek de den uit. Het was al sunhigh, en even herinnerde hij zijn nachtwandeling weer. Weer kon hij weer eens niet slapen en besloot bij het ravijn naar de Silverpelt te kijken. Hij liep zuchtend en alweer verlangend naar zijn nest de den uit, en griste een mus van de prooistapel, die hij mee het kamp uit nam en het daar opat. Hij liet de botten liggen en de langharige tabby kater besloot even te jagen. Toen er een konijntje onderaan een bloeiende boom zat, schoot hij als een pijl door de lucht en doodde het snel. Hij keek naar het beestje en nam het weer mee naar het kamp, en gooide het met een boog op de prooistapel. Hij liep verder en ging in een boom liggen, en deed zijn ogen weer dicht. vogeltjes floten en lieten merken dat het inmiddels al zonsondergang begon te worden. Lionfear, want zo heette de kat, opende zijn ogen en keek recht de ondergaande zon in, die de hemel rood kleurde en hem liet verblinden. "Kon je niet even waarschuwen dat ik eerst weg moest kijken?" gromde hij. Hij zag nu allemaal vlekken, en hij sprong uit de boom. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, maar toen het niet wegging, Haalde hij zijn schouders op en besloot naar de Fourtrees te lopen. De vogels zongen hun slaapliedje en de wind fluisterde ze verder het woud in. Een paar vogels zongen de liederen na en lieten een prachtig canon horen. Lionfear vond dat misschien wel het mooiste van alles; vogels die hetzelfde lied combineerde met hetzelfde lied. Bij de Fourtrees aangekomen ging hij in de boom zitten die de WindClan promootte. Na een tijdje een blik te werpen op de rots in het midden, zag hij een prachtige witte poes verschijnen. "Wauw" fluisterde hij en sprong uit de boom. De poes droeg de geur van Thunderclan met zich mee, maar hij gedroeg zich niet vijandelijk. "hallo, schoonheid" zei hij toen hij recht voor de neus van de poes sprong. Haar vacht was wit, maar had een rode gloed door de ondergaande zon, die haar oogverblindend maakte. Haar blauwe ogen waren mooi en doordringend. "Ik ben Lionfear, en wat mag jou naam zijn?" zei hij.

Swiftheart lag wat te suffen in het kamp van de Thunderclan. De zon begon langzaam onder te duiken. Ze opende haar ogen en besloot naar de vierboom te gaan. Ze stond op en rekte zich langzaam uit. Swiftheart begon te lopen. Niemand merkt toch dat ik weg ben.. denk ze en begint aan haar tocht. Ondertussen merkt ze dat ze best een honger heeft. Terwijl ze door het bos liep, snoof ze de geur van een bosmuis, maar zag hem nergens. Ze spitste haar oren en concentreerde zich op het geluid van misschien wat geritsel tussen de blaadjes. Haar ogen gleden over het landschap en had een klein, grijs, wollig bosmuisje in het vizier. Langzaam zakte ze door haar knieën en sloop héél langzaam dichterbij. Ze likte geruisloos haar snoet af. Ze wachtte het goede moment af, en nam toen een krachtige sprong naar het bosmuisje. Even miste ze hem in haar klauwen, maar het bange muisje wat zo in de war dat ze hem toch kon pakken. Snel maakte ze een einde aan hem en begon wat te knagen. Ze pluisde het muisje goed uit en at alles op. Alleen de botten liet ze achter en liep verder, met een goed gevulde maag. De zon kreeg inmiddels een prachtig oranje rode gloed. Toen ze bij de vierboom aankwam, ging ze iets langzamer lopen. Zo te zien ben ik hier de enige.. dacht ze. Tot opeens een redelijk pluizige, bruine kat uit een boom sprong. Swiftheart had hier niet op gerekend en deinsde vlug achteruit. Ze onblootte haar tanden en rekte haar klauwen uit. Toen ze zag dat hij niet van plan was haar aan te vallen, nam ze een iets rustigere houding aan. "Hallo, schoonheid.'' zei hij en keek haar aan. De zon weerkaatste de kleur op haar pels wat hem deed oplichten. Hij ging verder: "Ik ben Lionfear, en wat mag jou naam zijn?" Ze wachtte even en nam hem in haar op. Windclan.. dacht ze en snoof zijn geur. ''Swiftheart.'' zei ze kortaf. ''Aangenaam Lionfear.'' zei ze zacht en voelde zich wat meer op haar gemak.

De poes leek een een vijandelijke houding te hebben, maar na een tijdje voelde ze zich op haar gemak. "Swiftheart.'' zei ze kortaf. ''Aangenaam Lionfear.'' zei ze zacht. Lionfear toverde een glimlach op zijn gezicht en ging zitten. De zon was al bijna onder en de eerste en felste sterren rezen aan de hemel. Het was rustig hier, en vredig. In de verte stopten vogels met hun avondlied en gingen slapen. De laatste diertjes kropen hun holen in. "Hoe gaat het met je, Swiftheart?" zei hij. HIj merkte dat de poes nog niet helemaal op haar gemak was. In de struiken, een eindje verderop, hoorde hij geritsel. Een konijn. "Excuseer me een momentje" zei hij en sloop weg van de Fourtrees. Met een snelle slag doodde hij het konijntje en liep met het beest in zijn bek naar Swiftheart toe. Hij liet het dier voor haar poten vallen. "Alsjeblieft" zei hij. Zoals hij altijd al zei, hij deed wat hij wilde en niks anders. De code kon daar lak aan hebben. "En wat doet een prachtige poes als jij, zo laat nog buiten" vroeg hij. De langharige tabby ging weer zitten en keek de poes aan

-Fluut en kort-

Lionfear glimlachte en ging zitten. Ondertussen liet de zon zijn laatste stralen zien voordat hij onder de horizon verdween. Langzaam werd het steeds donkerder en begon de sterren hoog in de hemel te twinkelen. De Starclan nam ook zijn rust. Het enige geluid wat je nu nog hoorde was het snerpende geluid van krekels, die verborgen zaten tussen de hoge grassprieten. Je hoorde ze wel, maar zag ze niet. Zo was dit altijd met die geheimzinnige beesten. Swiftheart heeft ze altijd al bewonderd, wegens hun super goede camouflage en snelle reactie. Áls je ze ziet, en die kans is klein, zijn ze weer weg voordat je ze even kon aanraken. Ookal was de reactie van een kat nog zo snel. "Hoe gaat het met je, Swiftheart?" vroeg Lionfear verder. Swiftheart wachtte even. Ook zij hoorde het geritsel achter haar, in de struiken. Eigenlijk verging ze van de honger, maar ze liet niks merken. Ze was een taaie poes, die haar gevoelens niet snel liet zien. "Excuseer me een momentje." ging hij verder en sloop weg van de vierboom. Hij kwam niet veel later weer terug, en legde het gevangen konijntje voor Swiftheart's poten neer. Swiftheart keek met afgrijnzen ernaar. "Alsjeblieft." zei hij. ''Met mij gaat het goed.'' zei ze tegen Lionfear. ''Ik kan best voor mezelf zorgen.'' zei ze wat afwezig, ondanks haar honger. Jammer genoeg kwam het er niet heel geloofwaardig uit. "En wat doet een prachtige poes als jij, zo laat nog buiten." zei hij weer. Als antwoord zei ze; ''Ik wou gewoon een ommetje maken.'' De tabby ging zitten, en Swiftheart besloot zijn voorbeeld te volgen.

Ik kan het ook niet beter ;s

Meet at the borderline [SwiftHeart] 6d73a1ca1ef78ff15d400a6

"Ik wou gewoon een ommetje maken" kreeg Lion als antwoord. "Aha." zei hij kortaf. Hij keek hoe de Silverpelt tevoorschijn kwam. Toen hij zag dat Swiftheart geen hap nam, moest Lionfear wel aandringen "Eet maar hoor. Ik zie dat je honger hebt. En zie het als een gift." zei hij. Hijzelf had geen honger, hij had net nog gegeten. Krekels waren te horen. Bah, die beesten waren akelig! Nee, als hij een krekel zou zijn, zou hij zelfmoord plegen. Kleine vuurvliegjes dwaalden rond de Fourtrees. Dat vond Lion wel cool. Het leek niet op insecten, het leek alsof het vuurdeeltjes waren, die het vuur uitfladderden en op een gegeven moment ophielden. Kwamen die beestjes daar vandaan? Hij wist het niet. Maar het zou kunnen. Deze brandden langer, en gingen na een tijdje weer uit. En dan gingen ze weer aan. Vuurdeeltjes niet. Dat was eenmalig. End an waren ze weg. Misschien waren dit gewone beestjes. Maar hoe kon het dan dat ze licht gaven? Absorbeerden ze dan zonlicht om het later weer te gebruiken. Hij wist het niet. Een uil zat in de Fourtrees en keek naar Lion. Uilen, die waren ook stoer! Ze konden hun nek alle kanten opdraaien, en ze kwamen alleen 's nachts. Bijna was hij vergeten dat hij gezelschap had. "Misschien is het slimmer dat ik ga" zei hij. Hij ging zijn afschrik-trucje gebruiken. Bij de meesten werkten het niet. Maar het was altijd te proberen. hij maakte aanstalten om te gaan. En daar liep hij al. Maar hij liep langzaam. Omdat het niet te bedoeling was om te gaan. Hij telde in zijn hoofd al af. 3...2...1... En nu gaat ze iets zeggen.
-Einde is lolz xD

SwiftHeat hield stug haar kop omhoog. Toen begon Lionfear toch een beetje aan te dringen. "Eet maar hoor. Ik zie dat je honger hebt. En zie het als een gift." Om hem een plezier te doen, nam ze toch maar een hapje. Eigenlijk niet verkeerd. dacht SwiftHeart. Ze merkte dat Lionfear het niet zo op krekels had. Ze zag hoe hij de bewegingen volgden van die kleine, lichtgevende wezentjes. Vuurvliegjes genaamt. De engelse vertalling vond SwiftHeart toch altijd beter klinken. Firefliess.. Dat wordt vond ze altijd al mooi. Op dat moment zag ze hoe een bruin kleurige uil op een tak neerstreek van de Fourtrees. Stilletjes in het duister begon hij geluiden te maken. Met zijn grote, lichtgevende ogen staarde hij in het niets. "Misschien is het slimmer dat ik ga" zei Lionfear plots. SwiftHeart had dit niet zien aankomen en reageerde een beetje onthust. Ze zag hoe hij opstond en heel langzaam wegsloop van de Fourtrees. Snel dacht SwiftHeart na. Maar al snel liet haar gevoel haar overspoelen en stond ook zij op. Met snelle passen rende ze naar Lionfear. Haar flanken deinsden op en neer en de wind streek haar witte vacht glad. Ze sprong voor hem en remde af. ''Blijf alsjeblieft.. Laat me niet alleen.'' zei ze en keek Lionfear strak aan, maar met een veel betekende blik. Ze schuifelde wat ongemakkelijk heen en weer op haar poten. De grond voelde zacht aan. Een frisse bries ging er door haar haren heen. Even voelde ze een koude rilling over haar rug heenlopen.

Onderwerp: Re: Meet at the borderline [SwiftHeart]