Can we talk?

Met een konijn in zijn bek trippelde hij vrolijk terug naar het kamp. Hij had zich voorbereid op deze dag. Op deze dag zou hij het zeggen tegen haar. Even bleef hij staan en legde het konijn neer. In de verte kon hij het kamp al zien. Een stevige wind nam de verse geur van WindClan mee met zich. Een van de geuren was van Silverpool, zijn liefde voor het leven. De tabby kneep zijn ogen dicht. Hij was er klaar voor. Nog geen paar dagen geleden stond hij bijna op instorten. Hij had zijn hele hart gelucht bij Inkmask, de nieuwe Deputy. Gelukkig had de kater hem geholpen en sindsdien was Owlfrost zelf veel vrolijker. Soms vrolijker dan hij ooit was geweest. Een tevreden zucht verliet zijn bek. Hij opende zijn groene kijkers en probeerde in te schatten hoeveel stappen hij verwijderd was van Silverpool. Hij wist dat ze van hem hield. Zielsveel misschien en hij ook van haar. Maar toch. Altijd als hij voor haar stond, kon hij geen woorden vinden om zijn liefde tegenover haar te uitten. Zij zou vast al miljoenen keren gedaan hebben, zonder het hij het eigenlijk wist. Maar zij was altijd al de dappere geweest. Hij was een Apprentice toen ze elkaar ontmoetten. De meeste katers zijn ouder dan hun partners, maar dit keer was het andersom. Geeft toch niet? Owlfrost maakte zijn hele kop leeg, ontspande zijn spieren en probeerde aan leuke dingen te denken. Misschien, misschien zouden ze ooit kittens krijgen. Kleine katjes die eigenschappen van hun ouders hadden overgenomen en tegen hen opkeken. Dat zou hem wel leuk lijken. Maar misschien had het lot dat niet voor hem uitgestippeld.

Eenmaal aangekomen ion het kamp dumpte hij het konijn bij de prooistapel en stak zijn kop in de Warriors Den. Vele gedaanten maakten slaperige geluiden, gesnurk en getrappel. Hij kon bijna niets zien door de massa vachten. Was ze er wel? “Silverpool?” Fluisterde hij zo zacht mogelijk. De poes kon hem, als ze sliep, waarschijnlijk niet verstaan. Maar hij kon haar naam ook niet zomaar door de Den schreeuwen. Owlfrost slikte weer. Hij begon zijn kop al rustig uit de Den te trekken, langzaam begon hij de hoop weer op te geven. Nee! Iets moediger fluisterde hij; ”Ik moet je iets vertellen.” Hij trok zich terug en ging naast de prooistapel zitten. De zon verwarmde zijn warrige vacht. Hij kon er niet zo uitzien, op deze dag. Sn el begon hij zijn tong door zijn vacht te halen en probeerde alle uitstekende haartjes weer glad te likken. Kom op.. Onder het schoonmaken door wierp hij meerdere blikken op Den, toch weer hopend om haar vrolijke gelaat te zien. Nu hij er klaar voor was kon hij het beter doen. Dan konden ze samen gelukkig leven. Of had ze hem toch al afgewezen door zijn lange twijfel? Weer slikte de tabby en probeerde weer over de goede dingen van hun relatie te denken. Maar steeds weer drongen onheilspellende gedachten zijn kop binnen. Oh nee..

[S I L V E R P O O L]

Gespannen zat de tabby daar, zijn staart was alweer van zijn plaats verandert en krulde zich steeds weer op. Het was een soort tik. Het gaf aan dat hij zenuwachtig was en zich niet kon beheersen. Was als Silverpool hek toch niet wilde zien? Hij had zich misschien toch te lang stil gehouden en kon nu zijn daden niet meer terug draaien. Een zucht verliet zijn keel en hij begon de grond met zijn poten te kneedden. Hij leek net op een Apprentice die nu zijn laatste assingment kreeg. Maar voor deze test kon hij niet leren. Het was liefde, een ontembare kennis. Er was geen mentor die hem helpende woorden zou toefluisteren als hij het niet meer wist. Alleen zijn hart kon hem naar de opdracht leidden, maar hielp hem niet als hij hulp nodig had. Nogmaals nam hij een grote hap lucht en richtte zijn groene blik op de Den. Op precies dat moment kwam ze naar buiten. Maar het duurde een tijdje voor Owlfrost om Silverpool te herkennen.

De poes die voor hem stond leek niet op de poes waar hij verliefd op was geworden. Haar vacht was duidelijk voor een paar dagen niet verzorgd en de sier van haar bewegingen was bijna verdwenen. Zijn maag kromp ineen bij het gezicht van zijn partner en hij slikte. "Waar wilde je me over spreken?" Snorde de poes zachtjes en Owlfrost deed een paar passen naar voren. Hij drukte liefdevol zijn kop tegen de hare en trok deze snorrend ook weer terug. Hij probeerde niet te kijken naar het uiterlijk van de poes, maar naar het innerlijk, hetgeen wat altijd het meeste telde. "Silverpool, Hij maakte een korte buiging met zijn kop en keek haar aan met zijn groene kijkers. Dit keer stopte de rivier van woorden die zijn gevoelens kon uitdrukken. Wat nu?  Zijn bek stond halfopen en hij keek de poes aan met een glazige blik. Hij moest snel ergens op komen voordat ze dacht dat hij de relatie wilde beëindigen. Opeens zag hij de gelijkenis. Iets van haar houding deed hem denken aan zijn oude hem, de Apprentice die niet goed wist wat goed voor hem was.  De vacht die een paar dagen niet was verzorgd, dat wist hij nog goed. Misschien kwamen de twijfels toch aan bij Silverpool. "Ik wilde je dus iets vertellen." Hij ging weer zitten en een ongemakkelijk gevoel overkwam hem. "Ik wilde je dus zeggen dat.. dat ik.." Hij wist het niet. Hij wist niet hoe hij zijn gevoelens onder woorden kon brengen. Ze waren zo ingewikkeld. Misschien té ingewikkeld. "ik wil je zeggen dat ik van je houd en de rest van mijn leven bij je wil zijn. Ooit wil ik kittens met je hebben en ze laten opgroeien en toekijken aan jouw zijde.  Ik weet dat ik erg lang niets van me heb laten horen, maar ik moest nadenken. Nadenken over woorden die onze relatie weer goed konden maken. Begrijp alsjeblieft dat ik je heb ontlopen, ik had tijd nodig. Ik wilde je niet alleen laten, ik heb je lief.. De beginselen van tranen begonnen te ontstaan in zijn ogen, maar hij hield ze ook niet tegen. Hij was er trots op dat hij het eindelijk had verteld. Eindelijk..

Hij keek een beetje angstig naar Silverpool. Wat als zijn gedachten toch waar waren geweest? Dat ze verder was gegaan en een nieuwe kater had ontmoet? Zenuwachtig tikte het puntje van zijn staart op de grond en leek elke seconde een uur te duren. Bijna wilde hij het opgeven met een zucht, maar toen brak de dam van liefde in Silverpools stilte. Nog steeds werd er niet gesproken, maar voor Owlfrost was het bewegen al genoeg. Het was een teken van leven, iets wat aanduidde dat ze hem afwees of van hem hield. Gelukkig kwam het goed uit voor de kater. De ogen van Silverpool werden open gesperd. De doffe blik in haar ogen verdween en die prachtige blik keerde weer terug. Een warm gevoel begon te ontstaan in de maag van Owlfrost en snorrend keek hij toe hoe ze veranderde. Ook zij kreeg die bekende tranen bij haar ooghoeken. Toen hij het niet verwachtte stapte de poes op hem af en begroef haar kop in zijn nek. Ook zij snorde. Nu keek ze hem aan met die prachtige blauwe ogen. Gelukkig keek Owlfrost naar haar, ze was teruggekeerd van die nachtmerrie van twijfels. Haar tong liet de tranen bij zijn ogen verdwijnen. "Oh, Owlfrost," Zei ze liefdevol en Owlfrost voelde zich weer gelukkig. 

Het was er weer. Die vonk die hun liefde had begonnen. Blij hief hij zijn staart etenstijd op en sloeg heimwee neer op de grond. "Begrijp me, Silverpool." Snorde Owlfrost en bleef haar tijdens elke letter aankijken. Hij hield van haar. Ze betekende alles voor hem. Als er iets met haar gebeurde zou hij er alles voor doen om weer aan haar zijde te staan. Ook al moest hij zich daarvoor opofferen.. "Ik wil bij je blijven, voor altijd." Snorde hij en drukte weer zijn kopje tegen de hare. Een tijdje bleef het stil voor hem, misschien ook voor haar. Maar er was iets in zijn lichaam dat verder wilde, dat écht bij haar wilde zijn. Owlfrost keek om zich heen, nog steeds was er niemand opgestaan, was hij vroeg of bleek deze dag toch niet te bestaan? Dat dit alles een droom was. Nee. Dat kon niet. Silverpool was echt, hij had haar warme vacht tegendeel de zijne gevoeld. Hij schudde lichtelijk zijn kop en keek weer naar de grijze poes. His beloved one..

Silverpool schreef:

<sub>Oh no,
Look what you've done..
Get back to old days and old flames,
You never let burn out.

Nog steeds was Silverpool verbaasd van de gebeurtenis die ze net had beleefd. Het ging tegen al haar verwachtingen in, maar op een goede manier. Ze dacht dat hij haar nooit meer wilde spreken, en definitief een einde wilde maken aan hun band. Maar nee, hij had nu officieel gezegd dat hij van haar hield, haar niet kwijt wilde, en meer van haar wilde dan alleen maar haar aanwezigheid. Hij dacht met zijn hart. Iets wat hij voorheen had geweigerd. Hij ging niet alleen maar af op zijn verstand, maar liet zich leiden door zijn gevoel. Hij had de Owlfrost teruggevonden waar zij een paar manen geleden voor gevallen was. Ze likte trots zijn wang. Ze had een hele knoop woorden vastzitten in haar gedachtes, ze hadden zich opgehoopt. Een woordenstroom, vol met beloftes en liefde, vragen en waarschuwingen, woorden van spijt en woorden met teleurstelling.

Maybe it's all pretend,
And the game should end,
I guess nobody wins.


"Ik was zo bang Owl.. Ik dacht dat je me haatte.. Ik dacht dat ik in de weg liep, dat je hart een ander had gevonden, dat je je voor me schaamde. Ik begon mezelf te haten. Omdat je je schaamde, omdat je me ontweek. Ik was blij, want het leek alsof je gelukkig was. Maar ik brak tegelijkertijd ook, omdat je veel gelukkiger leek zonder me, en dat je me niet nodig had. Uiteindelijk bleef ik bij je uit de buurt, zo ver mogelijk.. Ik schaamde me voor mezelf, omdat ik er niet voor je geweest was, omdat ik toen je het moeilijk had je niet voldoende heb geholpen.. Maar uiteindelijk blijkt dat je al die tijd gewoon van me gehouden hebt.. Alsjeblieft, laat me volgende keer niet zo lang in twijfel.. Ik had ook op je af kunnen stappen maar.. Ik wilde je niet ongelukkig zien. Ik houd zoveel van je!" Silverpool tilde haar voorpoten op en duwde Owlfrost naar achter, op zijn rug. Blij likte ze hem over zijn wang.

How do I get away,
when you're beggin' me to stay?
What do you want me to do?
I've given it all to you.
I wish you would return the favor.</sub>

De tabby voelde de tong van Silverpool over zijn wang gaan en snorde zacht. Ze wilde ook bij hem blijven, maar was dat wel voor altijd? Zou ze, als ze een lange tijd bij elkaar waren gebleven, niet willen veranderen van partner? Hem dumpen en er met een ander vandoor gaan? Nee. Zo zou de oude Owlfrost denken. Overmand door twijfels en angsten. Maar de nieuwe, die wat zelfvertrouwen had gekregen, luisterde niet naar al die wanhoop. Deze Owlfrost wild het beste voor zichzelf, als het andere maar niet in de weg zou staan. Hij zou zijn verlegen houding wel behouden, maar tegelijkertijd ook zekerder zijn van zichzelf. En natuurlijk van zijn liefde voor Silverpool. Hij richtte een ve3rliefde blik op de zilveren tabby en hief zijn pootje op om deze over zijn oor te halen. Hij prikkelde zijn oren toen hij de woorden van Silverpool hoorde. "Ik was zo bang Owl.. Ik dacht dat je me haatte.. Ik dacht dat ik in de weg liep, dat je hart een ander had gevonden, dat je je voor me schaamde. Ik begon mezelf te haten. Omdat je je schaamde, omdat je me ontweek. Ik was blij, want het leek alsof je gelukkig was. Maar ik brak tegelijkertijd ook, omdat je veel gelukkiger leek zonder me, en dat je me niet nodig had. Uiteindelijk bleef ik bij je uit de buurt, zo ver mogelijk.. Ik schaamde me voor mezelf, omdat ik er niet voor je geweest was, omdat ik toen je het moeilijk had je niet voldoende heb geholpen.. Maar uiteindelijk blijkt dat je al die tijd gewoon van me gehouden hebt.. Alsjeblieft, laat me volgende keer niet zo lang in twijfel.. Ik had ook op je af kunnen stappen maar.. Ik wilde je niet ongelukkig zien. Ik houd zoveel van je!"

Een brok in zijn keel was ontstaan in de tussentijd. Met kleine tranen in zijn ogen werd hij op zijn rug geduwd door de poes en weer ontving hij een lik over zijn wang. “O Silverpool,” Begon hij wat treurig en wendde zijn blik af van haar prachtige gezicht. “Onze vroege liefde verwarde mij, ik wist niet wat goed was voor mij en wat niet. Ik wilde er niet aan denken en daarom liet ik je zo laf in de steek. Het spijt me, maar mijn kop zat vol met twijfels en wanhoop. Op het ene moment wilde ik bij je zijn en het andere weer niet. Soms dacht ik erover om tegen je te zeggen dat ik het niet meer kon, maar iets hield mij tegen. En nu weet ik wat het is, onze liefde trekt ons naar elkaar toe. Voor eeuwig? Natuurlijk. Tot wij elkaar weer in StarClan ontmoeten als een van ons sterft. Daarom wil ik nu met je verder. Misschien ooit zelfs kittens nemen, die onze verhalen zullen aanhoren. Maar eerst wil ik weten of jij dat ook wil.” Hij richtte zijn groene ogen op die bekende blauwe van Silverpool. Hij had het antwoord als deels gehoord in haar preek, maar hij wilde het precies horen uit haar mond. Gewoon, voor de zekerheid..