Tonight all the monsters gonna' dance

+ Wolfkit

Het was nog niet heel laat in WindClan kamp. Vanaf een afstandje bestudeerde een wit met rode kitten een paar leerlingen die op elkaar aan het oefenen waren, voor gevechten en verdediging van het kamp. Haar licht groene ogen bestudeerde ze met grote bewondering. Ze zag hoe een gevlekt poesje zich liet vallen en toen haar belager zich op haar stortte ze met haar achterpoten hem afweerde. Russetkit knipperde en draaide zich toen om. Haar doelwit, en vriend ‘stok’ zou het slachtoffer worden. Het ding was gevonden bij de ThunderClan grens, een paar katten hadden het meegenomen en nu bij de kitten terecht gekomen. Het zou niet lang meer duren voor ze leerling zou worden, ze wilde dit dolgraag met Ravenkit bespreken. Ze dook in de jachthouding (die had ze een krijger voor zien doen aan zijn leerling) en ze sloop op Stok af. Stok bleef roerloos liggen. Heel langzaam sloop ze langs de kampwand, tot ze op een dichte afstand van Stok af zat. Ze gooide zichzelf voorover en rolde met door het gras. Ze liet zich vallen en gooide toen Stok omhoog met haar achterpoten. Gefascineerd staarde ze er naar, glimlachend dat het haar gelukt was. Ze keek hoe stok wegrolde en roerloos bleef liggen een eindje verderop. Blij met haar triomf voelde ze het licht wegebben. Ze dacht terug aan Celtyc, de BloodClan kater die ze manen geleden ontmoet had. Sinds ze terug in het kamp was wist niemand er van, en kon ze maar niet stoppen met het denken aan hem. Je had geen regels, je kon het kamp uit als kitten als je wilde, en je kon overal komen waar je wilde komen. Je kon leren jagen op jonge leeftijd, en hoefde je niet aan codes te houden. Het leven klonk geweldig in haar oren, maar ze durfde het met niemand te delen- noch het territorium uit te gaan. Ze was te bang voor straf, of moordlustige katten.. eenlingen bijvoorbeeld. Zich meer alleen voelend dan ooit kroop ze in een hoekje, in haar eentje en zuchtte. Iedereen leek het zo leuk te hebben, maar zij voelde zich niet eens thuis in haar eigen kamp.

De zon begon al te verdwijnen aan de hemel. Hier en daar waren wel wat katten te bekennen, de ene trainde en de ander zat gewoon de spelen. Haar pas geopende oogjes keken vol schittering naar de leerlingen. Wat konden zij het goed zeg! Maar waarom mag ik nou nis leren? Wolfkit draaide zich om en staarde voor zich uit. Het leven van een kitten was ook weer niet als hoe ze het bedacht had. Je mag het kamp niet uit en je mag niet eens dingen leren. Wat was dat stom zeg! In de verte zag ze een kleine vlinder op een bloempje zitten. 'Ik krijg je wel hoor!' Dacht ze. Wolfkit sloop voorzichtig naar een kleine rots en hield zich daarachter verborgen. Even later toen de vlinder net wilde wegvliegen kwam Wolfkit te voorschijn en zij was een stuk sneller. Ze sprong op de vlinder af en doorboorde haar kleine nageltjes in het beestje. De vlinder maakte nog een kleine beweging en daarna niet meer. Wolfkit keek naar de vlinder. Wat was er gebeurt? Heb ik hem gedood? Ze moest zich schuldig voelen maar dat was ze niet. Ergens diep van binnen voelde ze gewoon dat ze wat goeds had gedaan. Ze schudde een keer met haar wit zwarte kopje en liep weer verder het kamp in. Zal ik dit aan mijn mam vertellen? Nee echt niet, ik vertel toch nooit iets aan der behalve dat ik een leuke dag had. Nee haar dagen waren niet leuk maar goed kon ze dat nou weer aan haar moeder vertellen? Zoveel vragen.... Wolfkit zette over op rennen en zag opeens wat vliegen door de lucht. Wie was dat en wat was dat? Een rood met witte kitten verscheen en dook in een hoekje een zuchten. Die wilde blijkbaar ook niet meer van dit stomme leventje genieten. Rustig trippelde Wolfkit naar de kitten en zei 'Hoi ik ben Wolfkit. En wie mag jij wel niet zijn.' Ze kon nog niemand vertellen over haar idee. Wat voor idee vertelde ze nog niet.

Russetkit sloeg wild met haar staart toen ze langzaam geïrriteerd begon te raken. Ze was alleen en verveelde zich, buiten zouden allerlei leuke dingen te doen zijn en wie weet kwam ze wel een rogue tegen! Ze duwde zich overeind maar kon zichzelf er niet toe brengen om daadwerkelijk ook te gaan. Teleurgesteld door haar eigen lafaard binnenin ging ze zitten en draaide haar kopje naar een beweging in haar richting. Een zwart witte kitten kwam haar kant op, ze had haar nog niet eerder gezien. Oké, ze sliep nog in de Nursery naast Ravenkit en Grainkit, maar ze lette nooit op wie er wel en niet was. Ze had de kittens van Sandcloud gezien maar niet naar de namen gevraagd. Ze trok met haar oren en wachtte af. ‘ 'Hoi ik ben Wolfkit. En wie mag jij wel niet zijn.'’ Miauwde ze vrolijk. Russetkit nam Wolfkit op met haar licht groene ogen, bedenkend of ze wel of niet blij zou antwoorden. Ze wilde niet praten met saaie Clankatten, ze wilde naar buiten. “Hi Wolfkit” Miauwde ze half kalm, half quasi vriendelijk. Ze trok met haar dikke, oranje gestreepte staart en glimlachte voorzichtig. Een beetje socialiseren kon geen kwaad, zeker als je geen vrienden maakte omdat je je er niet in verdiepte. “Ik ben Russetkit! De zus van Grainkit en Ravenkit” Lichtte ze toe, zich plots een stuk vrolijker voelend. Moodswings, yo. Het was niet zo erg om vrienden te maken, dit was de eerste kitten die rechtstreeks op haar af kwam. Iedereen zei altijd dat zij die ‘stille, eenzame’ kitten was. In feiten was ze heel stil inderdaad,maar meer een luisteraar. Ze ging nooit rechtstreeks op iemand af en vond levenloze dingen leuker dan andere levende wezens, tja, zo was Russetkit nu eenmaal. Ze glimlachte een beetje breder en miauwde met haar piepstemmetje “Wie zijn je ouders?” Puur uit nieuwsgierigheid. Ze ging rechtop zitten, spitste haar oren geïnteresseerd en draaide haar staart over haar voorpoten.

Horrible! Zo kort D:

Wolfkit keek nog steeds de kitten aan. Waarom wilde ze nou niks zeggen? Had ik soms wat ergs ge zegt ofzo? De wit met rode kitten trok met haar oren. Wolfkit kwam nog een stapje dichterbij en wachten even geduldig af. Ze zag hoe de lichtgroene ogen haar bestudeerde en haar zorgvuldig na keken. Even later hoorde ze een stemmetje kalm miauwen “Hi Wolfkit” De kitten begon met haar oranje dikke staart te trekken dus deed Wolfkit dat maar met haar dikke wit zwarte staart. Wolfkit wilde net op een wat vriendelijkere toon spreken maar de kitten zei net iets voor haar. “Ik ben Russetkit! De zus van Grainkit en Ravenkit” Russetkit he? Een leuke naam maar goed Grainkit kende ze wel maar Ravenkit niet echt. Haar zwarte ogen keken de kitten zorgvuldig aan. Kon ze haar geheim aan haar vertellen of zou Russetkit het meteen vertellen aan de leider van de windclan? “Wie zijn je ouders?” Vroeg de kitten nieuwsgierig. Wolfkit schuifelde met haar witte poot en zei kalm 'Mij..Mijn moeder is Sandcloud.' Ze stopte even met praten. Hoe moest ze nou verder gaan? 'En mijn vader is...Sorry..' Het leek net of Wolfkit een grote brok in haar keel had. Ze kon gewoon niet meer verder praten. 'En mijn vader heb ik nooit gekend. Ik denk altijd dat ie weg was gegaan tijdens mijn geboorten maar dat weet ik niet zeker..' Ze vond dit leventje maar niks. Eerst omdat ze haar vader niet kende en ook omdat ze niks mocht als kitten. Ja nu ging ze het aan de kitten vertellen maar ze moest eerst iets veel belangrijkers vragen. 'Russetkit kun jij geheimen bewaren? Ik bedoel echt gewoon hele grote geheimen die je echt aan niemand moet vertellen.' Ja als deze kitten dat kon,kon Wolfkit het wel zeggen. Russetkit ging rechtop zitten en spitse haar oren. En krulde haar staart over haar poten. Waarom deed ze dat nou? Was het belangrijk? Zonder ook maar enig probleem deed Wolfkit hetzelfde als de kitten voor haar.

Russetkit keek Wolfkit zorgvuldig aan, haar dunne staartje bewoog heel lichtjes. ‘ 'Mij..Mijn moeder is Sandcloud.' ’ Russetkit keek haar Clangenootje aan en knipperde een beetje verrast, Sandcloud was een WindClan poes. Niets mis mee, toch? ‘ 'En mijn vader is...Sorry..' ’ “Het is oké, Wolfkit” Miauwde Russetkit en ze legde haar staar geruststellend over die van Wolfkit en ze glimlachte warm. Blijkbaar was er iets ergs gebeurd, iets waarvan ze niet af wist. De manier waarop haar Clangenootje sprak.. dat klonk al niet goed. ‘'En mijn vader heb ik nooit gekend. Ik denk altijd dat ie weg was gegaan tijdens mijn geboorten maar dat weet ik niet zeker..' ’ Dat was pijnlijk. De ouders van de rood/witte poes liepen hier nog rond. Ravenkit en Grainkit hadden het beide geweldig naar hun zin in WindClan, in tegenstelling tot hun kleine zusje. Och, ze was loyaal en alles maar al die mooie verhalen over BloodClan verbloemde bijna hoe slecht ze waren. Daarbij was ze een naïeve kitten, die dingen niet al te goed serieus nam af en toe. ‘'Russetkit kun jij geheimen bewaren? Ik bedoel echt gewoon hele grote geheimen die je echt aan niemand moet vertellen.'’ Haar oren gingen omhoog en haar ogen werden groot. “Een geheim?” Fluisterde ze, alsof de kampwanden mee luisterde. Ze keek nerveus om zich heen, en toen Wolfkit heel serieus aan. Ze knikte hevig. “Je geheim is veilig bij mij, ik vertel het aan niemand!” Zwoor ze, met ogen zo groot als schoteltjes. Wauw! Een geheim! Spannend! Ze ging recht voor Wolfkit zitten, ademde diep in en keek haar serieus aan alsof ze haar zo zou vertellen dat ze eigenlijk van RiverClan kwam. “Ik zweer het bij StarClan” Miauwde ze plechtig, en ze zwoor ook echt in haar hoofd het aan niemand te vertellen. Ze moest denken aan haar tripjes het kamp uit, ook niemand wist daar van .. alleen de BloodClan kater dan die nu al lang en breed weg was. Ze wilde hem nog een keer zien.. vragen naar BloodClan.. ze schudde haar hoofd en keek recht in de donkere ogen van Wolfkit. Afwachtend.

Onderwerp: Re: Tonight all the monsters gonna' dance