The Mysterious Path of Orion

De zachte omgeving van de wolkachtige lucht gecombineerd met haar doorlatende zonnestralen die zijn vacht teder kusten alsof een ventilator door onze menselijke haren zou gaan. Zo voelde het moment van diener dag. Alsof alles zo rustig weer voorbij vloog. Een nieuwe start en een nieuw begin. Zo zou zijn ziel kunnen spreken, - ik als auteur ben een voorstander van reïncarnatie -, in die zin dat hij weer tot leven gekomen is in een nieuw lichaam. Namelijk van deze kat. Zijn ogen waren weken letterlijk en figuurlijk gesloten zijn hersens de leegte de kennis en de gevuldhied van onwetendheid. Zo zat Noble hier. Het enige wat hem bijgebracht was, was liefelijk en hoffelijk te zijn. Maar voor de rest wist hij enkel kleine prooitjes als vlinders en spitsmuizen te vangen. De rest was hem nog niet bijgebracht, het werd tijd dat hij dus een leider of op te minst een mentor vond die hem in alles kon begeren en wijselijkheden bijbrengen die anderen, en dan doelen we op niemand in het bijzonder, die wijslijkheden qua verstand nooit zouden aanhalen op deze jonge leeftijd. Maar hij wel, Noble was geïnteresseerd in alles in de vlindertjes die ronddwarrelden in de bloemetjes tot de weersverschijnselen die in zijn ogen enkel het werk konden zijn van Goddelijke wezens. Hij miauwde, een bar klein zacht stemmetje kwam aan de oppervlakte. Zijn pluchige staart krom inelkaar van de onervaren stem. Helemaal verschrikt van zijn eigen stemmetje dat in zijn ogen in niets opging in die krachtige stemmen van die vossen die hier en daar ook rondliepen of die bevertjes aan de dam! Die hadden pas sterke stemmetjes. Hij hoopte gauw volwassen te zijn en zo doende te kunnen genieten van zijn eigen trots, pracht en krachtigheid. Maar wederom was daar een mentor voor nodig. Hij zuchtte, was het niet leeftijdsgebonden groot te willen worden ?
Noble keek om. Hij was hier zo nieuw, zo alleen. Hopelijk kwam er snel gezelschap..

(Flutpost, ik heb geen inspiratie en moet nog wennen aan het feit als jongeling te spelen )

_{Een jonge she-cat kwam tevoorschijn uit de apprentices den. Ze was later opgestaan dan anders, want ze was de avond ervoor tot laat opgebleven. Ze schudde met haar kopje om de -net-na-het-opstaan-slaperigheid te verdrijven, daarna wandelde ze het kamp uit. Het was een mooie dag: in de lucht hingen witte pluizige wolken en er stond een frisse bries, maar uit het wolkendek kwamen zonnestralen tevoorschijn die er uitzagen alsof het licht van StarClan zelf kwam. De stralen schenen op de vacht van de apprentice en deden haar zilverachtig glanzen. Om haar heen weerklonken de geluiden van vogels en al gauw voegde de poes haar eigen lied bij de vogels. Het zou een perfecte dag zijn voor een training, maar Smoketear had zijn apprentice weer een dag vrij gegeven. Deze apprentice wist niet zeker of ze er blij mee moest zijn, ze had al een paar dagen geen training gehad.
Zacht neuriënd kwam Petalpaw aan bij een open plek, waar het zonlicht tussen de bomen door het gras bescheen... en de kat die op dat gras zat. Het was een apprentice, schatte Petalpaw. Zijn lange vacht glansdein het zonlicht en de wind deed het opwaaien en golven als de rivier. Hij had zijn ogen gesloten. Petalpaw liep naar hem toe en ging bij hem zitten, zwijgend. Haar geneurie ging door, maar het versmolt zo met de geluiden van het bos dat je het bijna niet opmerkte. Ze zei niets tegen de kat, ze wilde zijn gedachten niet verstoren. Daarom sloot ook zij haar ogen en dacht aan alles waar ze van droomde: de wind door haar vacht, als ze hoog boven de bomen, gedragen door sterke vleugels, als die van een havik, door de lucht zweefde. Aan haar ouders, die nooit meer terugkwamen van waar zij heen gevlogen waren. Een zucht ontsnapte uit haar keel, tussen twee noten door. Haar dromen zouden niet uitkomen. Ze waren onmogelijk. Pas als haar leven voorbij was, dan zou ze één keer vliegen naar een plaats waarvan geen terugkeer mogelijk was.
Zo zat de jonge apprentice daar, in gedachten verzonken, zelf nauwelijks beseffend dat haar lied nog altijd klonk. Naast een andere kat, die ook nog niets had gezegd.}

Sommige dagen vraag je je af wat je doet, je zit constant te kibbelen met andere katten. Katten die je nauwelijks kent, je wilt praten en dat is het enige wat een rol speelt. Maar niet vandaag. Vandaag was het voor Noble een dag dat het leek dat iedereen familie was. Alsof hij een christelijke visie had op de wereld (als we de machtsbesluiten rond die visie even weglaten). Iedereen was familie van iedereen want evolutionair gezien in feite ook wel klopte, althans dat wist hij toen nog niet. Dat zou hij nog wel leren. De kattin dus ook weer zoals hier die naast hem kwam liggen leek hem bekend. Maar zonder er in feite echt bij na te denken hief zijn kleine stemmetje dat bibberend geen ruwe eelt had gekweekt een geluidje uit dat ongeveer klonk als ,, Hallo, Noble." Een klein maar fijn gebaar, zeggende wie hij was. Veel meer kon hij voorlopig niet zeggen. De spanning van het moment, zijn eerste stappen namelijk door dit gebiedje, de eerste keer dat hij ervoer hoe het was dat een clanlid naast hem kwam liggen, de eerste keer dat hij vrouwelijk contact had al was dat voorlopig enkel fysiek. Het leek hem geschikt om mee te opperen en de eerste regels te schrijven van zijn nieuwe, eerste echte hoofdstuk van een hopelijk ellenlange biografie. Eentje die de auteur alswel de kat nog avonturen zouden bezorgen die fantastisch waren in de zin het wonderbaarlijk was maar ook in de zin dat ze vol fantasie zaten.

_{Ze wist niet hoe lang ze daar had gezeten, maar na een tijdje hoorde ze de stem van de kater naast haar: ,,Hallo, Noble." Petalpaw nam aan dat de kat dus Noblepaw heette. 'Ik ben Petalpaw,' antwoordde ze zacht. Ze kende Noblepaw nog niet. Dat vond ze vreemd, kende ze intussen niet alle apprentices wel? Nou ja, blijkbaar was hij een onopvallende kat. Petalpaw ging rechtop zitten en begon haar rechtervoorpoot te wassen. Haar ruwe roze tong raspte over de lichte vacht en haalde al het vuil eruit. Ze ging verder met de rest van haar lichaam: haar andere poten, haar rug, haar buik, haar staart en haar kopje, dat ze waste door steeds weer haar voorpoot over haar oren te wrijven. Hierna glansde haar vacht nog mooier dan daarvoor toen de zonnestralen op haar vacht vielen. Ze keek Noblepaw even aan.}

Onderwerp: Re: The Mysterious Path of Orion