I need to say something, Ty

[only ty!!!]

Scars werd wakker uit een droomloze slaap. Hij rekte zich languit, ontblootte zijn nagels en zette het in de grond. Hij geeuwde een keer en stapte daarna dreigend en kil de warrior den uit. De gitzwarte poten trippelden sierlijk door het bloederige kamp. Hier en daar lagen spetters bloed, van pas gesneuvelde poezen en katers. Hij glimlachte duivels en keek het kamp rond. Hij zocht naar iemand. Naar Ty, om precies te zijn. Die kater kwam hem té bekend voor. Hij keek nog eens zoekend het kamp rond. Geen spoor van de kat te bekennen. Hij snoof een keer de kille lucht op, bittere en kille geuren. Maar een klein gedeelte rook naar Ty. Hij keek in de den. Ook al niet. Scars dacht na. Waar kon een kat voor zonhoog heen zijn? Nou ja, eigenlijk overal. Vooral een BloodClanner. Die drongen gewoon de territoria binnen, zonder pardon. Weer snoof hij. De geur van Ty! Hij voelde dat de kille wind het kamp binnentolde. Maar waar hij vandaan kwam... Hij hief zijn kin en liep arrogant het kamp uit. Hij bleef wel in de buurt, die kat zou overal kunnen zitten. Maar hij kwam altijd weer terug. Vlak naast de ingang van het kamp ging hij zitten, en keek kil naar de binnenkomende en uitgaande katten. Door de rust kon hij goed nadenken. Ooit eens had Scars een nestje kittens gehad. Scars had ze alleen gelaten met de moeder. Voor zover hij wist was hij dood, nou ja, hij had nooit meer iets van haar gehoord. Één van de katertjes was een rossige kater, met een wit buikje. Hij zag er sierlijk uit, zijn ogen bruinkleurig. Hij was echt opgevallen, maar toch had hij hen achtergelaten. Hij haatte die schepsels. Maar ja. Nadat hij ze achtergelaten had, was hij samen met zijn 2 zussen naar de BloodClan gegaan. Hij had daarna niks meer gehoord van de kittens, zelfs niet van de moeder. Trouwens, het nesje was ook maar een ongelukje hoor. Maar genoeg over dat, de kater Ty leek wel erg veel, misschien iets té veel, op de kater in het nestje. Hij rook ook ongeveer als hem, dus hij was het!! Na een paar manen onderzoek was hij tot die conclusie gekomen. scars opende zijn ogen bij het ruiken van de geur. Zijn amberen ogen schoten naar de kater, die elk moment het kamp in kon gaan. Dreigend bleef hij voor de ingang staan. Hij mocht nu even niet naar binnen. Hopelijk werkte de kater ook maar een momentje mee, dat was al genoeg om hem de mond te snoeren. "Ty" zei hij kil, zijn amberen ogen keken kil in de zijne. Hij ontblootte zijn nagels onopvallend en zette ze in de grond. De gitzwarte en uiterst gesprierde kater wachtte nu op een antwoord van zijn zoon. Hij was zijn vader, alleen Ty wist het nog niet.

Ty botste tegen de pikzwarte kater op. "Kun je niet uit je doppen kijken?" siste de jonge kater voor hem. "Ik kijk uit mijn doppen, misschien moet jij opletten" zei Scars grommend terug."Wat moet je, lafbek?" snauwde de kater voor hem. "Een ding, kleintje. Ik ben géén lafbek" siste hij terug. "Voordat jij het kamp ingaat, moet ik je iets zeggen." gromde hij. Hij ontblootte zijn extreem scherpe tanden dreigend. "Je loopt rustig met mij mee, ander vermoord ik je. Ja, je hoort het goed: Ik vermoord je anders" zijn amberen ogen keken fel naar ty, terwijl hij eigenlijk op zijn reactie wachtte. "Let maar op" mompelde hij zo zacht dat Ty het niet kon horen. Hij sloot zijn ogen, hoe kon hij dit nou goed vertellen? Zijn ogen verzachtten toen hij ze opendeed."Kom mee, dan handelen we dit makkelijk af"

"Ik kijk uit mijn doppen, misschien moet jij opletten" zei Scars grommend terug. ''Gaan we dreigen Poesiepoes!'' snauwde hij terug. "Een ding, kleintje. Ik ben géén lafbek" siste hij terug. "Voordat jij het kamp ingaat, moet ik je iets zeggen." gromde hij. Hij ontblootte zijn extreem scherpe tanden dreigend. "Je loopt rustig met mij mee, ander vermoord ik je. Ja, je hoort het goed: Ik vermoord je anders" siste de gespierde kater. Ty keek naar de extreem scherpe tanden. Even duizelde het hem.... Dat kon toch niet?....... Was dat heel misschien zijn vader? Hij zette die gedachten weg en keek de kater in zijn ambere ogen aan. "Kom mee, dan handelen we dit makkelijk af" zei hij vriendelijker. Ty hief sarcastisch zijn hoofd op. ''Wat moet je weten Poesiepoes?'' zei hij. Hij keek de kater kil aan. Hij zou zijn Nagels en tanden niet snel laten zien. Zijn oren lagen in zijn nek en zijn vacht stond uit. Zijn staart zwiepte dreigend heen en weer en zijn diep oranje ogen waren kil. Ergens in zijn hart wist hij dat dit misschien zijn vader was.... Het kon zo zijn.... Zijn tanden waren iniedergeval scherp maar...... Op de foto's was zijn vader grijs..... Dus dit kan niet of... Zou zijn moeder iets anders vertelt hebben dan het eigenlijk is? Een grom kwam uit zijn keel terwijl hij dacht aan zijn moeder. Zijn Broertjes en Zusjes dan, Die hem uitlachtte, Iedere keer dat hij omviel door zijn extra grote nagels waardoor hij zijn evenwicht verloor. Zijn vacht zette zich op en hij gromde duister. Hij opende zijn ogen weer en keek de kater aan. ''Gaan we nog of blijven we hier de hele dag?'' siste hij.

Scars ''Wat moet je weten Poesiepoes?" zei de jonge kat. "Gaan we nog of blijven we hier de hele dag?" siste hij. "Kom mee" gromde hij. Hij liep langs de kater, zijn eigen zoon. Scars ontblootte zijn nagels tijdens het lopen. Waar ze heen gingen boeide Scars nu helemaal niks meer. De vogeltjes boven hem floten. Het klonk hard in de oren van Scars. Het goede was bij hem altijd hard. De zon scheen op de katers, Scars vacht glansde. De scherpe nagels van de kater kraste over de stenen onder hem. Het liet diepe groeven achter, die waarschijnlijk nooit meer weg gingen. Hij staarde strak voor zich uit, voorbereidend op wat hij ging zeggen. "Ty, je bent mijn zoon' zei hij in zijn hoofd. Nee, dat zou niks worden "Ik heb een vermoeden dat..." hij zal me voor gek verklaren, dacht Scars. Nadat Scars eindelijk iets normaals in zijn hoofd had, versteende hij zijn pas en ging zitten. Hij likte de donkerrode en opgedroogde restjes bloed tussen zijn nagels uit. "Ty, kom hier" zei hij toen hij zag dat de kater doorliep. Toen de kater arriveerde bij hem, zei hij. "Dit ga je vast heel vreemd klinken. Je bent mijn zoon." Hij keek kil naar de lucht, staarde in de verte. Hij dacht terug aan zijn moeder. De kater voor hem hield zich tot nu toe stil. Verbaast keek de pikzwarte kater hem aan. "Geen vragen?" zei hij luchtig. Hij trok een wenkbrauw op terwijl hij het zei. Hij keek naar zijn poten. zijn nagels waren nog altijd ontbloot "Jou klauwen, zijn de mijne. Jou tanden, ook van mij." Hij hief zijn poot, met de extreem lange nagels. "zie je?" Hij keek weer in de oranjekleurige ogen van de kat, wachtend op een antwoord. I tear my heart open, I sew myself shut My weakness is that I care too much And my scars remind me that the past is real I tear my heart open just to feel

Scars Voor zijn gezicht barstte de jonge kater uit. Scars had diep medelijden met hem, maar hij bleef rustig zitten, en keek naar de kater, die voor zijn neus aan het flippen was. ''Waarom was je er nooit voor ons! Voor mij! Je was er nooit! Je was nooit 'onze' vader geweest..'' snauwde hij. ''Je was er niet voor me om me te beschermen tegen mijn broertjes en zusjes die nooit met me wouden spelen, Ze lachtten mij uit... Niemand had vertrouwen in me... Alleen 1 iemand! Maar die is DOOD!'' schreeuwde hij kwaad. Hij ging met zijn rug naar de kater zitten. Scars had nu eigenlijk geen idee hoe hij dit aan moest pakken. Wat moest hij zeggen?? Scars zuchtte. "Je hebt gelijk. Ik ben egoïstisch. Een egoïstische moordenaar. Een onverantwoordelijke vader." hij keek naar zijn poten, de ontblootte nagels in de grond borend. Zijn kille blik staarde naar de door generaties platgestampte grond. "Maar hoe kan ík het weten! Na die nacht... ben ik weggegaan! Met mijn zussen! Verschuldig mij nou niet! Ik had geen idee van... Het het néstje! Dat jij op komst was." zei hij met een lage, grommende stem. Intussen was hij opgestaan en keek naar de rug van de kat. Hij liep om om de katers gezicht te zien. "Geloof me nou maar!" schreeuwde hij. Hij ontblootte zijn tanden. Een droevigheid zwol zich op van binnen. Maar hij liet het niet zien. de kille blik keek nog steeds naar de kater. Boven hem brak de hel los. Donder stortte uit de lucht, intussen was de lucht donker gekleurd. Regen maakte de vachten nat, de ogen van Scars leken extra fel. zijn nagels blonken, terwijl de regen erop kletterde. Het bladerdak boven hem viel langzaam uit elkaar, een tak belandde op de rug van de zwarte poes. Het was de halve boom, leek het wel. "Ty!" gilde hij. Hij kreunde. Hij werd plat tegen de grond aangedrukt. Hij kreunde, een felle bliksemflits verlichtte de hel. "Help me dan!" schreeuwde hij kreunend. Hij zakte langzaam weg, luisterend naar de regen. Een grote snee zat in zijn zij, waar een tak zich inboorde. Nu hoopte hij op hulp. (kheb de leeftijd aangepast. ) I tear my heart open, I sew myself shut My weakness is that I care too much And my scars remind me that the past is real I tear my heart open just to feel

"Je hebt gelijk. Ik ben egoïstisch. Een egoïstische moordenaar. Een onverantwoordelijke vader." zei de kater spijtig. ''Je was er nooit voor me..'' murmelde hij nog een keer. "Maar hoe kan ík het weten! Na die nacht... ben ik weggegaan! Met mijn zussen! Verschuldig mij nou niet! Ik had geen idee van... Het het néstje! Dat jij op komst was." zei de kater met een lage grommende stem. '' Als jij er was geweest was ik niet zoals ik nu was. Ik vroeg maar een ding van je.... EEN ding!'' zei hij terwijl de tranen uit zijn ogen schoten. ''Ik wou alleen dat je me beschermde.... Je kon toch wel nadenken! Als je die nacht de poes bezwangerd besef je toch wel dat er kittens komen!'' zei hij kwaad. "Geloof me nou maar!" zei de kater. Ty wou het niet meer horen. "Ty!" gilde Scars. Ty draaide zivh met een ruk om en zag hoe een tak hem tegen de grond drukte. ''Nee nee nee!'' Riep hij kwaad. "Help me dan!" schreeuwde hij kreunend. ''Ik kom al!'' riep hij en rende naar hem toe. Tranen van verdriet stonden nog in zijn ogen. Hij begon zich onder de tak te wurmen. Hij verzamelde alle kracht die hij had en stond een soort van op. ''Ga er onderuit!'' riep hij. ''Snel! Ik houd het niet lang!'' riep hij nog een keer.

Scars -hij heeft wel erg lang onder die tak gelegen xD- Ty kwam gelukkig terugrennen, Een opluchting was te zien op zijn gezicht, maar het werd onderbroken door de pijn in zijn zij. Op de plek van het takje. ''Ik kom al!'' riep hij en rende naar hem toe. Tranen van verdriet stonden nog in zijn ogen. Hij begon zich onder de tak te wurmen. Hij verzamelde alle kracht die hij had en stond een soort van op. ''Ga er onderuit!'' riep hij. ''Snel! Ik houd het niet lang!'' riep hij nog een keer. Snel wurmde hij zich eronder uit. Hij zag dat Ty het ook niet zo lang meer hield, en met een ruk haalde hij ook Ty eronderuit door de tak op te tillen, en daarna weg te gooien. Toen Ty er eenmaal onderuit was, werd de hemel al wat rustiger, en hij zag dat het al nacht was. De sterren schitterde aan de hemel, maar hij liet niet merken dat hij het mooi vond. Kil keek hij weg. De woorden van Ty drongen nu tot hem door. '' Als jij er was geweest was ik niet zoals ik nu was. Ik vroeg maar een ding van je.... EEN ding! Ik wou alleen dat je me beschermde.... Je kon toch wel nadenken! Als je die nacht de poes bezwangerd besef je toch wel dat er kittens komen!'' "Kijk, Ty. Ik ben met mijn zussen gevlucht om een rede. Mijn vader zat mijn moeder achterna. Hij had ook geen benul van niks. We moesten vluchten, anders was ik hier nu niet. Ik moest je moeder achterlaten, en daar heb ik veel spijt van. We zijn naar de Bloodclan gevlucht, omdat dat de enige clan was waar ze plaats hadden." Hij bleef naar de nachtelijke hemel staren, en wachtte op een antwoord. x A Dilemma x x One side of me is the evil Bloodclanner x x But the other side... Makes me good x x It makes scars in my head, heart, in my soul x x I'm crazy in my mind x x I makes scars on my own body x x Good or bad... Fire or ice... What should I choose? x