When words aren't enought you can come to me...

Thistlepaw lag gewoon ergens in de zon. Af en toe nam hij stil een hapje van het visje dat voor hem lag en die hij net van de prooistapel had gepakt. Hij genoot van zijn rug die langzaam warm werd van de zon. Hij waagde voor de zoveelste keer een poging om te spinnen van geluk, maar zoals elke andere keer dat hij het geprobeerd had kwam er geen enkel geluid tevoorschijn. Hij opende zijn mond voor een geluidloze zucht. Hij was soms gewoon zo eenzaam door zijn stilte. Anderen konden een gesprek voeren of tenminste een geluid maken die anderen liet komen. Hij niet. Niemand mocht hem, niemand zocht ooit contact met hem. Nee, ze lieten hem meestal helemaal alleen. Misschien dat ze niet door hadden hoe graag hij eens kon praten, of dat hij tenminste een vriend had. Maar nee, niemand leek dat te begrijpen. Hij stond op en nam snel de laatste happen van het visje. Vervolgens liep hij maar naar zijn den, hij was 1 van de oudste apprentices voor zover hij wist en hij zou vast binnenkort warrior worden als het aan hem lag. Hij kon best jagen en vissen. En vechten lukte ook wel, ook al kwam er geen strijdkreet uit zijn mond en kon hij niet echt genieten van vechten. Opeens bedacht hij dat zijn moeder hem misschien wel weer vrolijk kon maken, mama, zij was altijd lief tegen hem geweest. Maar nu deed ze soms wat vreemd. Vooral toen Crookedstar dood ging sindsdien was ze anders dan eerst. Opeens stopte hij, hij merkte dat 2 ogen in zijn rug prikten en hij draaide zich stilletjes om. Daar stond een andere kat, of poes dat zag hij op dit moment niet goed. Wat is er? Wou hij zeggen maar het kwam er gewoon niet uit. Daarom hield hij zijn kopje maar schuin en keek de kat vragend aan.

Flut, kort maar diegene die moet reageren weet het wel xD

Vrolijke witte pootjes trippelden door het kamp. De zwarte kijkers van Eclipsepaw waren gericht op de lucht. Haar pluizige donsstaart stond omhoog, ze was uitermate blij. Waarom kon ze zelf niet eens vertellen. Een dode karper hing in haar bek. Ze had zonet een vis gevangen! die waren heel moeilijk te vangen, dat vond zij tenminste. De vogeltjes vlogen boven haar kop. Sinds de dood van Leatherflow, haar vroegere mentor, had ze nog geen nieuwe mentor. Ze deed af en toe mee met de lessen van andere, of ze leerde het zichzelf. Door de warriors te imiteren. Ze liep naar de elders toe en legde de prooi voor een van de elders. "Alsjeblieft" murmelde ze verlegen, en liep weer weg. Ze pakte een waterrat van de prooistapel en begon eraan te knabbelen. Ze had vanochtend nog niks gegeten, ze was nu uitgehongerd, en had geen vrienden. Ze vonden haar vreemd. Vanwege haar eclipsogen, zoals zij het noemde. Ze had geen blauwe, groene, amberen ogen. Nee, zij had zwart. Alleen maar zwart. Kwam het omdat ze geboren was bij een eclips? Of was het een ongeluk? Was zíj een ongeluk? Ze huiverde bij de gedachte. De at weer aan het waterratje. Ze vond het sneu om welk wezen dan ook te doden. Die hadden ook gevoel! Toen er alleen nog maar een restje botten lag, pakte ze het op, en gooide het in het omringde water. Ze liep weer terug, zoekend naar iets wat ze kon doen. Het bladerdak was weer gekomen met newleaf. Bloesem hing aan de donkere appelbomen, bloemen op de grond. Meer prooi. Haar oog viel op een kleine kater, die in de zon lag. Hij nam een hapje van het visje. Hij draaide zijn kop om, en keek Eclipsepaw recht in haar zwarte ogen aan. Hoe heette hij? Hij praatte nooit. Snel toverde Eclipsepaw een glimlach op haar snoet. Thristlepaw! schoot door haar heen. Ze liep met verende sierlijke passen richting de stille kat. "Hallo, Thristlepaw. Mag ik erbij komen liggen?" zei ze verlegen en zacht. Haar stem was melodieus, ze was wel mooi. Thristlepaw trouwens ook. Eclipsepaws vacht glansde in het zonlicht. Zonder te wachten op Thristlepaws antwoord ging ze liggen. "Verveel jij je ook zo erg?" zei ze, nogmaals onzeker. Ze keek weg. Nog nooit had hij Thristlepaws stem gehoord, en eigenlijk hoopte ze ook heel hard dat ze dat te horen zou krijgen..

Thistlepaw keek naar de witte kat. De kat was zeker mooi, op haar eigen bijzondere manier. Haar pikzwarte ogen leken wel betoverd maar dan geen vloek zoals zijn stem maar als een gave. Het leken wel meertjes om in te verdrinken. Hij glimlachte terug naar haar. "Hallo, Thistlepaw. Mag ik erbij komen liggen?" zei ze zacht en verlegen. Hij knikte een beetje gehaast. Ze vroeg het! Ze vroeg het! Aan hem! De stilste kat van het kamp, van de hele wereld! Hij werd warm van binnen En keek vrolijk naar de mooie poes. Hij zag haar vacht glansen in de zon en glimlachte. Hij ging naast haar zitten en bleef maar naar haar kijken. "Verveel jij je ook zo erg?" Vroeg ze, nu pas viel haar melodieuze stem bij hem op. Hij wou antwoorden met " Nou.. er valt genoeg te doen.. maar niemand heeft me nodig... " Maar hij deed nog net geen poging omdat het resultaat inmiddels bekend was. Dus knikte hij maar weer in de hoop dat dat genoeg was. Hij bleef naar haar kijken nog steeds warm door haar aandacht. Hij wist niet wat hij moest doen dus begon hij haar zachtjes te likken. Hopelijk vond ze het niet erg maar hij kon nou eenmaal geen boeiend gesprek met haar voeren. Nou ja... misschien wel maar het zou lastig zijn.

Kort :3 het is zo lastig om niets te zeggen xD btw. t'is Thistlepaw niet Thristlepaw

(omg fail )

De kat knikte naar haar, hij leek wel de gloeien van geluk! Nog nooit had Eclipsepaw gezien dat er een kat bij Thistlepaw bij hem lag, net als bij Eclipsepaw. Maar nu waren ze "samen", alhoewel Thistlepaw niks zei. "Ik ook. De wereld kan soms zo.. raar zijn" zuchtte ze verveeld en verlegen, en legde haar kopje op de platgestampte en enigszins modderachtige grond. Ze deed de voor haar lelijke ogen dicht, en deed ze weer open toen ze een zachte tong op haar witte vacht voelde. Ze werd niet boos, of schrok niet, zoals de meeste katten zouden doen, nee, ze werd er warm van. Ze zag dat Thistlepaw haar vacht likte, een beetje onzeker, dat wel. Eclipsepaw werd overdonderd met de liefde die ze plots kreeg, maar ze hield zich kalm. Ze deed hetzelfde als Thistlepaw nu bij de witte poes deed, en likte zijn grijs met witte vacht verlegen en zacht, alsof hij elk moment kon breken. Ze snorde zacht, maar als ze meer zelfvertrouwen had, zou ze zeker zo hard snorren dat het hele bos het kon horen. Ze deed haar ogen dicht en genoot van het moment. Haar pluizige staart zwiepte tevreden heen en weer. Dit was misschien nog wel beter dan een gesprek voeren, dacht ze. Ze wist toch nooit wat ze moest zeggen. Al lang wist ze dat de vacht glansde van hem, maar ze stopte niet. Dit was het moment om van te genieten. En ze wenste dat het eeuwig zou duren.

-kort xd-

"Ik ook. De wereld kan soms zo.. raar zijn" hoorde hij de witte poes zuchtend zeggen. Toch klonken de worden bij hem zo zoet en melodieus als honing en een mooie waterval. Even later voelde hij haar tongetje over zijn vacht glijden. Hij werd overspoelt door warmte en hoop. Hij voelde zich licht alsof hij zo weg kon zweven. Hij stopte niet met likken maar bleef zwijgend door gaan. Gewoon: Rustig en kalm. Maar ook zacht en aardig. Hij hoopte dat hij het goed deed. Hij kon niet beter zijn dan zij, haar gelik was zo mooi en zacht. Het maakte hem warm. Of was het het idee dat hij niet meer alleen was? Na een poosje hoorde ze haar snorren. Hij kreeg zin om mee te doen maar er kwam niets. Dus gaf hij een paar stevigere likken tussen zijn zachte likjes door. Daarna ging hij weer gewoon verder. Hij had geen idee hoelang hij al bezig was, secondes? Uren? Dagen? Het maakte hem ook niets uit. Hij wou dat het altijd zo kon doorgaan. Zijn staart begon ook te zwiepen en hij hoorde aan de zachte "swoesj" die klonken dat Eclipsepaw hetzelfde deed. Misschien was dit beter, misschien was dit beter dan welk woord ook. Zelfs al kon hij praten, hij had het nu niet gedaan. Nu was zelfs zijn wens om geluiden te kunnen maken even verdwenen. Hij sloot zijn ogen en besloot nog door te gaan, gewoon zolang het kon genieten. Het boeide hem niet als andere keken als anderen lachten. Dit was fijn, hij had zich nog nooit zo gevoeld. Waarom stoppen? Eeuwen... Dat wenste hij...

Na een tijdje, waarschijnlijk was het al lang zonhoog geweest, stopte Eclipsepaw. Hij legde haar kopje op de zij van Thistlepaw, en deed haar oogjes tevreden dicht. Ze begon zich op haar gemak te voelen bij de stille kater. Ze spinde luider en luider, en na eventjes leek het kamp te vervagen, en zaten ze in een wit vlak, alsof iedereen gewoon er niet was. "Twee eenzame zielen, die nu bij elkaar zijn gebracht. Alsof we gemaakt zijn voor elkaar" zei eclipsepaw. Ze schrok van haar stem. Dat wilde ze eigenlijk niet zeggen. Ze bloosde verlegen en deed haar ogen weer dicht. Weer begon ze de vacht van Thistlepaw te likken. Haar zwarte kijkers waren gesloten. "Waarom zeg jij eigenlijk niks?" fluisterde ze. Weer begon ze te blozen. "Vertrouw me." zei ze. Ze keek naar Thistlepaw. Ze was nu best nieuwsgierig. "Mijn mentor kon niet praten. Hij is gedood door een Bloodclanner. Hij was fijn. Ik voelde me goed bij hem. Nu voel ik me gek genoeg... hetzelfde." murmelde ze. De woorden waren niet gelogen. Het was goed zo. Net als met haar mentor. Hij was stil en dat was fijn. Misschien heeft dat Eclipsepaw zo verlegen gemaakt. haar pluizige staart bewoog nog steeds. Maar door die verschrikkelijke bloodclanner was Leather over en uit. En die zal boeten. Hoewel Eclipsepaw niet kon moorden. "Alsjeblieft. Kun je praten?" zei ze. "Niet verkeerd opvatten, maar ik ben er gewend aan. Ik begrijp ze. Door mijn mentor. Maar zeg nou de waarheid. Dan... Weet ik genoeg. Ze keek naar hem. Ze had het gevoel alsof ze de sfeer verpest had. Maar haar nieuwsgierigheid had het overwonnen. En nu kon ze niet meer terug.

Het leek lang te duren maar de zon scheen heerlijk op zijn vacht en het maakte de grijze kater niets uit. Alles om hem heen leek weg te zijn, gewoonweg niet te bestaan in deze wereld. Op gegeven moment hoorde hij het gespin van de witte poes harder en harder worden en hij probeerde mee te doen. Het lukte niet dus ging hij maar door met wat hij deed. "Twee eenzame zielen, die nu bij elkaar zijn gebracht. Alsof we gemaakt zijn voor elkaar" hoorde hij haar zeggen en hij voelde dat ze schrok van zichzelf. Maar hij bleef lief doorgaan ze had gelijk, helemaal gelijk. Hij voelde haar tongetje weer en begon haar ook weer iets harder te likken. "Waarom zeg jij eigenlijk niks?" zei ze weer en Thistlepaw voelde een steek in zichzelf. Wist ze het nog niet? Hij stopte meteen met likken en keek haar aan. Hij zag haar blozen en deed hetzelfde omdat hij wist dat hij het haar niet kwalijk kon nemen. Zij kon ook niet beter weten... "Vertrouw me." hoorde hij weer. Hij knikte zachtjes en keek in haar zwarte mooie ogen. Hij vertrouwde haar volledig op dit moment. Hij zag iets, een glimp van nieuwsgierigheid in de zwarte ogen en begreep haar verlangen naar info. "Mijn mentor kon niet praten. Hij is gedood door een Bloodclanner. Hij was fijn. Ik voelde me goed bij hem. Nu voel ik me gek genoeg... hetzelfde." Dit nieuwtje verbaasde hem. Hij had dit nog niet gehoord maar hij het vertrouwen in de witte apprentice groeide meteen hierdoor. "Alsjeblieft. Kun je praten?" zei ze. "Niet verkeerd opvatten, maar ik ben er gewend aan. Ik begrijp ze. Door mijn mentor. Maar zeg nou de waarheid. Dan... Weet ik genoeg." Weer die steek, niet uit haat en boosheid maar aan de pijn dat hij deze vraag niet kon beantwoorden. Daarom keek hij even naar beneden voordat hij weer opkeek. Langzaam en onzeker schudde hij zijn kopje. Nee, nee hij kon niet praten hoe graag hij het ook wou... Hij hoopte dat ze het begreep, dat ze begreep hoe graag hij ook maar 1 dagje wou kunnen praten. Wat hij daar allemaal voor over zou hebben. Maar hij kon het niet, starclan haatte hem en dit was zijn straf. Hij zou nooit kunnen praten en het ook nooit mogen. Tranen kwamen in zijn ogen en hij keek naar beneden. Hij haatte zichzelf nu, nu zou ze vast weggaan en hem negeren zoals iedereen. Nu was haar nieuwsgierigheid over en had ze geen oog meer voor hem. Hij zou weer alleen zijn zoals altijd...

Kortt xD en flut... ik faal in gesprekloze posts xD

-Ik ga er zieligheid in blazen :')-
Eclipsepaw zag steken van pijn in hem, en meteen voelde ze zich ook slecht. Tranen welden op in zijn ogen, en toen een traan over zijn gezicht rolde, wachtte Eclipsepaw geen moment; ze likte hem af en keek hem aan, diep in zijn ogen. Haar verlegenheid verdween, en zonder te aarzelen begon ze te zingen:


Eclipsepaw keek nog steeds naar Thistlepaw, en probeerde hem te troosten, enigszins. "Huil niet, Thistlepaw" fluisterde ze . Ook kreeg Eclipsepaw een brok in haar keel. Ze kon er niet tegen als iemand huilde. Ze sloot haar ogen, en ze hoorde hoe de vogels ophielden met zingen, en luisterde naar haar klanken. Misschien was dit het enige wat Eclipse waardeerde aan haarzelf, haar gezang. De zon leek feller te schijnen, was dit een gift van Starclan? Eclipsepaw ging weer door met zingen:


Eclipsepaw voelde dat katten hun omringden, maar het boeide haar niet. Het bos vulde het met zoete gezang van Eclipse, en ze sloot zich van de buitenwereld. Alleen Thistle en Eclipse. Ze opende weer haar ogen om naar Thistlepaw te kijken. Een traan rolde nu over Eclipsepaws wang. Maar ze ging door met zingen:


De witte poes werd warm vanbinnen. Ze schoof dichter tegen Thistlepaw. Ze herinnerde weer hoe ze dit lied hoorde in haar hoofd, zoals haar vader het had voorgezongen, en net als Eclipse, was zijn stem betoverend. Ze neuride het deuntje voordat ze verder zong. Zoals haar vader het ook altijd deed. Een tweede traan rolde over haar wang. Dit was het enige wat Eclipse over had aan haar vader, hij was verdwenen. Gewoon weg. Ze zong het laatste couplet:

"Here it's safe, and here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you."

Ze herhaalde de laatste zin, terwijl haar stem nog nagalmde door het kamp. Iedereen zou het nu te horen krijgen. De menigte moedigde haar aan voor verder te zingen, maar dat deed ze niet. Ze begroef haar gezicht in thistlepaws vacht. "Thanks Starclan for you" fluisterde ze onhoorbaar, maar ze wist dat Thistlepaw het gehoord had. Maar wat maakte het nou uit? Ze haalde haar gezicht uit zijn vacht en keek hem aan. "Ik heb het geleerd van mijn vader. Het enige wat ik van hem heb. Want opeens was hij weg. Met mijn moeder en zusjes en broers" zei ze zacht. Hij wist dat haar geheimen veilig waren bij hem.

Grote tranen vielen op de grond. Zijn tranen, welke reden was er voor zijn tranen? Hij was niet zielig, hij is niet zielig! Maar opeens voelde hij weer iets, het tere tongetje van Eclipsepaw die hem troostend likte. Hij stopte met huilen en keek haar verbaasd aan. Zij keek terug, dieper in zijn ogen dan iemand anders ook maar kon. Het leek alsof ze alles zag wat door hem heen ging en alles voelde. Opeens hoorde hij iets, eerst wist hij niet goed wat het was maar opeens besefte hij dat het de witte poes was die zachtjes zong. Het liedje... was zo mooi, haar stem zo zacht en zuiver... Hij begon mee te deinen met het liedje. Alles leek opeens mooier, feller en tegelijkertijd ook zachter te zijn geworden. "Huil niet, Thistlepaw" hoorde hij haar zeggen... Maar door het mooie lied kon hij juist niet stoppen. Hij luisterde naar alle klanken, elk woord en elke zin. En pas na het 2e couplet droogden zijn tranen. Hij zag dat anderen om hen heen stonden en verbaasd luisterden. Zonder na te denken opende hij zijn mond en zong geluidloos mee, zonder zijn stem en zonder woorden maar gewoon om mee te kunnen doen. Hij had de tekst nog nooit gehoord maar hij kende alle woorden en alle melodieen. Hij bewoog op de melodie en sloot zijn ogen om er vollop van te genieten. Opeens zag hij een traan op de wang van de witte poes. Hij likte hem weg zoals zij het net bij hem gedaan had. Hij bleef doorlikken. Opeens was het lied over en voelde hij het kopje van de poes in zijn vacht. Hij liet haar toe. Het lied was nog in zijn hoofd en vooral in zijn hart gebleven. "Thanks Starclan for you" fluisterde ze onhoorbaar maar Thistlepaw had het gehoord. Ze haalde haar gezicht uit zijn vacht en keek hem aan. "Ik heb het geleerd van mijn vader. Het enige wat ik van hem heb. Want opeens was hij weg. Met mijn moeder en zusjes en broers" Hij keek haar aan woordloos. Dit was een moment dat zelfs al kon hij praten hij het niet gedaan had. Hij voelde een groot medeleven met haar... Hij wou iets voor haar doen.. Maar wat kon hij?

-Ik ben inspiloos xD-
song tijdens het lezen xD
Eclipsepaw keek hoe Thistlepaw de traan van haar wang aflikte. Eclipse lachte en in zijn ogen was medeleven te zien. Ze wist dat Thistle niet kon praten. Ze hoorde de vogels fluiten en voelde dat het koeler werd. Het zou nacht worden. Hoe lang hadden ze hier al gezeten? Eclipse stond op. " Kom je? Dan gaan we naar de zonsondergang kijken" zei ze. Ze liep weg, wetend dat hij haar wel achterna zou komen. Ze liep met sierlijke stappen richting de rivier, vlakbij het ravijn. Het uizicht was daar geweldig en Eclipse ging daar elke zonsondergang heen. Ze ging op een grote kei liggen waar ze altijd lag. Langs haar was nog genoeg ruimte. Zacht begon ze een ander liedje te zingen. Het was van haarzelf. Ja, muziek speelde een belangrijke rol in haar leven. " Mooi he, die zonsondergang?" zei ze, tegen Thistlepaw. Haar witte vacht danste mee op de wind en een rode gloed verlichtte de vachten. De zon was groot en rood. De wolkjes waren rozig. Met een zucht waaide er lichte stofwolkjes weg. "Dus je bent de Apprentice van Stormstar? Ik heb er geen. Maar eigenlijk toch weer wel. Ik kijk met iedereen mee en leer van wat ze doen. zo kan ik al een hoop dingen." zei ze. Eclipse legde haar pootje op die van Thistlepaw, per ongeluk. Ze bloosde maar bleef zo zitten

De zon ging bijna onder, hij zag het en voelde het omdat de temperatuur langzaam daalde. Ze hadden hier veel te lang gezeten. En er was nog zoveel te doen! Toch zag hij de mooie poes lachen en was hij gerustgesteld. Kom je? Dan gaan we naar de zonsondergang kijken" Hij zag de poes weg lopen en wist dat ze wel verwachtte dat hij zou komen. Even twijfelde hij: mocht dit wel? Hij had immers de hele dag al amper wat gedaan en... Opeens merkte hij dat zijn poten al waren gaan lopen alsof hij ze zelf niet meer bestuurde. Hij besloot het maar over zich heen te laten komen en mee te gaan. Bij het ravijn bleef hij even staan om verwonderd het uitzicht te bekijken, het was zo mooi! Alsof hij er de hele dag kon staan en dan nog niet alles gezien had! Hij sprong naast haar op de steen en ging rustig naast haar liggen. Hij sloeg zijn staart om haar heen en kwam dicht tegen haar aan om haar warm te houden. Hij hoorde haar neuriën en hij bewoog langzaam met haar mee. " Mooi he, die zonsondergang?" Hij knikte langzaam omdat het beeld hem zo fascineerde. Een rode gloed viel over de witte poes heen waardoor ze in vuur leek te staan. De zon was groter dan hij ooit had gezien en de wolken zo roze dat ze net leken op dat eetbare plakkerige spul van de tweebenen. "Dus je bent de Apprentice van Stormstar? Ik heb er geen. Maar eigenlijk toch weer wel. Ik kijk met iedereen mee en leer van wat ze doen. zo kan ik al een hoop dingen." ze leek wel te ratelen zo snel ging ze. Hij knikte weer langzaam en vertrouwde erop dat ze hem begreep. Opeens bloosde hij omdat haar pootje over die van hem was. Hij trok hem niet terug maar bleef het vreemde gevoel houden. Opeens kwam er ook een liedje van heel vroeger bij hem in hem op. Geluidloos begon hij weer te wiegen op de melodie in zijn hoofd. Hij wenste dat hij hem kon delen maar wist dat dit niet mogelijk was. Toch bleef hij hopen zoals hij altijd gedaan had en altijd zou blijven doen...

Flut en laat :3 zoooo sorry :$