[Open voor elke RC kat] Hello, Starclan

Rustig lag hij in de elders den, de pijn was in geen weken teruggekomen. Het was rustig in de elders den geworden, al kreeg hij vaak bezoek omdat het slecht met hem ging en omdat hij eenzaam was. Rustig opende Jayshade zijn ogen, hij voelde hoe Weaselsoul tegen hem aanlag, er kwamen vaak warriors bij hem slapen om de wacht op hem te houden. Hij was bijna nooit alleen, maar hij kon wel gewoon rustig zijn gangetje gaan. Jayshade keek over zijn schouder naar de slapende Weaselsoul en voelde tot zijn schrik de helse pijn terugkomen. Weaselsoul moest wakker worden! Maar toen hij zijn poot tegen Weaselsoul aan wilde duwen voelde hij de pijn overal. Kreunend liet hij zichzelf op het mos vallen en kneep zijn ogen dicht van de pijn. Hij wist nu al dat Starclan hem wilde hebben, het was zijn tijd geweest. Toen de pijn versterkte schreeuwde hij, waarschijnlijk had hij nu de clan gewekt, maar dat maakte even niet uit. Cinderfall lag waarschijnlijk in de warrior den, maar daar maakte hij zichzelf nu even geen zorgen om. Zijn zicht werd wazig en zijn lichaam verslapte, even werd zijn zicht helder en zag hij een kat voor zich staan, maar al snel doofde zijn ogen en stopte zijn ademhaling. Jayshade was dood.

Hij bevond zich op een klein grasveldje, de zon scheen op zijn pels, hij zag er goed en verzorgd uit. Hij besefte dat hij de wereld had verlaten en dat hij nu bij de Starclan was. "Hello, Starclan." Begroette hij terwijl hij het grasvledje over liep en stapte een paar struiken in. Hij hoorde nu bij de Starclan, hij was nu dood. Hij zag er weer goed en verzorgd uit, en hij voelde zich gelukkig, behalve dat hij niet meer bij de levende katten uit zijn clan kon zijn, en niet bij Cinderfall... Rustig liep de oude kater door, hij kwam bij een groep katten en twee katten trokken bij hem het meeste aandacht, Lightheart, en zijn vroegere leider Crookedstar. Hij liep eerst naar Lightheart en begroette haar met een knikje, toen liep hij naar Crookedstar en keek hem aan. "Ik ben nu dood, ik heb me bij de Starclan gevoegd." Miauwde hij tegen zijn vroegere leider, hij voegde zich bij de groep en sloot zijn ogen. Zijn oneindige leven begon hier...

-Jayshade out, forever dead, it was good for him, but the clan is crying...-

Open voor alle RC katten, Cinderfall en Weaselsoul zoiezo ^^ Iedereen mag bij zijn dood zijn.

De wind waaide rustig door het kamp. Leven dood, het lag zo vlak bij elkaar. Stormstar lag in zijn nest, Zijn gezicht stond tevreden, en zijn staart punt ging even regelmatig omhoog. Het was een vredige dag in het kamp. Hij opende zijn ogen, en slaakte een genietende zucht van zijn leven. Daarna stond hij op, en liep zijn den op rustig tempo uit. Hij liep naar de prooi hoop, zag verschillnde katten zitten. Sommige keken hem aan, hij knikte vriendelijk terug. Zijn staart sloeg tevreden. De katten knikte ook lachend terug, een leerling verborg zich verlegen achter een warrior. Stormstar moest er even gemoedenlijk om lachen. Hij pakte een onvolwassen karper, en liep er mee naar zijn den. De tijd van de ochtend verstreek, en hij had zijn lunch al op. Enkele graat resten lagen nog voor hem. Op zijn buik lag hij in zijn hol. Hij keek om zich heen. Hij keek om zich heen, en wilde nog even wat doen in zijn hol, toen hij een schreeuw hoorde. Het was Jayshade, hoorde hij. De arme kater was zo ziek leed zoveel pijn, Stormstar gunde hem dat hij zijn rust ooit zou vinden. Hij liep zijn den in. Maar opeens was er een vreemde gewaarwording. Hij zag een schim langs zijn nest terkken, maar toch zo bekend. Hij rook een bekende geur, heel veel die hij lang niet geroken had. Hij keek om, en even zag hij heel veel schimmen door het kamp trekken. Er leek een nieuwe schim op te trekken uit iemand. Stormstar kon het niet goed zien, maar hij begreep. Hij zuchtte. Enkele momenten later, als door Starclan gestuurd kwam Waesesoul. ''Stormstar! Jayshade is dood!'' Zei hij, diep in een roes. Stormstar, keek de kater rustig aan, met verdriet in zijn ogen. Hij liuet de kater zijn gang gaan, om zelf zijn rust te vinden. Hij spurtte weg, en Stormstar liep langzaam richting Elders den. Daar zag hij het lichaam liggen van een oude vriend. Zijn ziel allang gegaan, maar toch voelde hij nog de aanwezigheid. Hij voelde geluk, en rust. Hij liep naar het lichaam toe, en legde zijn neus in de nek van de kater. '' Veel geluk in je nieuwe leven Jayshade. Rust in vrede.'' Hij sloot zijn ogen, toen hij geluid hoorde van Waesesoul die weer terug kwam. Hij keek op. '' Rustig Weasesoul. Het is goed, deze kater heeft vrede en is nu gelukkig. Het was het beste voor hem'' Wijze gerustellende woorden kwamen uit zijn mond. Hij zou ieder moment Cinderfall kunnen verwachten. Hij gin een beetje achteruit, en bleef toen zitten. '' We zullen hem straks naar het midden van het kamp bengen om afscheid van hem te nemen. '' Zijn woorden rechtvaardig en kalm. Verdriet was er ok in te horen, acceptatie was zo moeilijk voor de meeste.

''

_{'' Rustig Weasesoul. Het is goed, deze kater heeft vrede en is nu gelukkig. Het was het beste voor hem We zullen hem straks naar het midden van het kamp bengen om afscheid van hem te nemen. " Weaselsoul ging zittten. Hij keek naar Jayshade, die zou nu bij Crookedstar zijn, en bij Weaselsouls ouders. "Ik breng hem wel naar de Highrock, Stormstar" zei Weaselsoul, niet kijkend naar Stormstar. Zijn ogen waren op Jayshade gericht. Hij legde de oude kater op zijn rug, en liep naar de Highrock toe. De maan scheen weer helder, de Silverpelt aan de lucht. Het leek alsof Weaselsoul Jayshades gezicht zag, geschapen met sterren. Hij legde de naar Starclan vertrokken Elder voor de Highrock, en ging er bij zitten, zijn gezicht in de plooi. Hij zag dat het druk was in het kamp, voor de nacht. Katten omringden hem, hij zag de katten die hij gewekt had, maar ook kittens die uit hun slaap waren gehaald, en zittend een beetje indommelde. Apprentices met bezorgde gezichten. Alle clankatten omringden hem. Hij keek naar zijn poten. the drums..." fluisterde hij geluidsloos. "Jayshade is dood, en rust nu bij Starclan" zei hij, tegen zijn Clangenoten. Hij keek naar de maan, die helder schitterde. Hij wendde zijn blik op Jayshade, die vredig rustte. De bronskleurige oude kater leek een glimlach op zijn gezicht te hebben, alsof hij blij was om dood te gaan. Misschien was het wel beter zo, hij leed pijn dacht hij. De drums trommelde zacht zijn lied, dat klonk als een afscheidlied. De Starclan zou Jayshade met harte ontvangen. Hij zou leven met Crookedstar, en de andere generaties katten. Geen angst. Hij voelde de ogen die in zijn rug brandde. "Het was het beste voor hem" zei hij, terwijl hij naar zijn clan keek. Hij was rustiger dan dat hij ooit had durven dromen. Een kille nachtbries vulde het kamp, en liet Weaselsoul even huiveren. "Rust in vrede, Jayshade" fluisterde hij naar de elder, die op dit moment een nieuw leven startte in het vredige en oneindig grote Starclan.}

Eenzaam in de krijgers den lag een bekende gestalte opgekruld. Hij leek niet compleet, zo alleen zonder Lostvoice aan zijn zijde. Die lag in de Nursery naast Applekit en Mintkit. Langzaam opende Cinderfall zijn gele ogen en staarde voor zich uit. Hij was moe, maar ook weer niet. Hij miste de aanwezigheid van zijn witte geliefde naast zich, hij kon er niets aan doen maar voelde de aandrang om keihard weg te rennen en terug te komen met een tijdklok. Zo kon hij alles weer terug zetten naar hoe het eerst was. Kinderlijk genoeg, wilde hij terug het verleden in. Voor alles hem pijn begon te doen en voor hij zo stom begon te worden. Een luide kreet deed hem opspringen van schrik, en toen voelde hij een por in zijn ribben. Weaselsoul stond naast hem en keek hem emotieloos aan. ‘Cinderfall, Jayshade’. Dat was genoeg, met een dik opgezette vacht stormde hij over de andere krijgers geen die luid vloekte toen hij zo ruw op hen neer kwam. Hij stoof liniarecht de opening op en verstijfde toen hij zijn broer zag liggen. Hij slikte en liep naar zijn broer toe met zijn ogen gepijnigd en zijn oren langs zijn kop. Hij slikte toen hij hem zo zag liggen en wist dat er geen antwoord weer zou komen, desondanks vroeg hij het toch ”Jayshade?” Geen antwoord. Dat was nog erger dan het hele aanzicht hier. De hele Clan stond nu om hen heen terwijl hij door zijn hoeven zakte en zich tegen Jayshade aandrukte. Hij sloot zijn ogen en legde zijn kop op zijn broer neer. Hij had nu tenminste geen pijn meer, hij was bij StarClan. Zuchtend besefte Cinderfall dat zijn leven in een snel dalende lijn naar beneden leek te gaan, een vrije val nam en in het ravijn stortte. Het voelde alsof hij zo net een klap in zijn gezicht had gehad van Applekit, alles voelde beter dan haar pijn doen .. zelfs .. Hij sloot zijn ogen weer en voelde hoe een traan over zijn wang rolde en op Jayshade neer kwam. Zijn keel was dichtgeknepen van de emotie terwijl hij een hele tijd zo bleef liggen, wezenloos. Als iemand met een poot hem aantikte en vroeg of hij niet beter naar Nightstream kon gaan voor papaverzaadjes ontblootte hij zijn nagels en siste hij woedend. Niemand zou hem weg krijgen van zijn broer. Niemand zou hem en Jayshade uit elkaar halen tot hij zelf opstond. Hij lag levenloos, bijna even levenloos naast Jayshade als hij terwijl hij zacht neuriede. Zijn ouders waren dood, nu was Jayshade dood, wie kwam er als volgende? De gedachte dat Jayshade geen pijn meer had bevredigde hem niet meer, het maakte hem kwaad. Waarom moest hij gaan? Waarom moest hij nou zo nodig dood gaan!? Hij had het gedaan, Cinderfall had het gedaan! Hij was alles schuld… ook dit ..

Eclipsepaw lag warm in zijn nest, tot een schreeuw van weasle hem uit zijn coma schudde. Geschokken keek hij op en ging hij keek de den rond. De meeste katten waren al weg, het was het perfecte weer om iemand in ontvangst te nemen bij Starclan. Eclipse deed haar ogen zacht dicht en liet zichzelf vallen in haar nest. Ze wilde haar nest niet uit. Een paar schimmen trokken langs de ingang, ze kon er Stormstar, Weaselsoul en Cinderfall uithalen. Stormstar... dan was er iets mis. Ze stond verlegen op en liep de den uit. Buiten was het druk, en de katten vormde een cirkel. "Wat is er?" zei ze. Ze kon vanuit haar plek niet naar de binnenkant van de cirkel kijken. Ook zag ze geen kat, nou ja, die zal er wel zijn, maar ze zag hem niet.Ze wringde zich door de menigte heen en keek geschrokken naar de binnenplaats. Cinderfall fluisterde "Jayshade" en liet daarna een traan op hem vallen. Jayshade was dood. Hij lag levenloos maar vredig op de grond, en op zijn mond leek zich een glimlach te vormen. "Cinderfall, zou ik iets mogen zingen voor Jayshade?" zei ze verlegen, en haar poten leken nu heel interessant. Eclipsepaw ging met gesloten ogen bij Jayshade zitten, en ze was rustiger dan dat iemand zou durven hopen. Zonder ook maar te wachten op antwoord, begon Eclipsepaw het liedje van zijn vader te zingen.

Deep in the meadow, under the willow
A bed of grass, a soft green pillow
Lay down your head, and close your sleepy eyes
And when again they open, the sun will rise

Here it's safe, and here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you

Deep in the meadow, hidden far away
A cloak of leaves, a moonbeam ray
Forget your woes and let your troubles lay
And when again it's morning, they'll wash away.


Here it's safe, and here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you.

Haar ogen waren nog steeds gesloten, en na het lied fluisterde ze: "Starclan will be your restplace without pain and trouble. Rest in peace and guard Riverclan " Ze opende haar zwarte kijkers en keek naar de levenloze kater. Haar stem fluisterde verder, vogels zongen het na, en lieten een prachtig canon horen. De bomen en struiken weefde zacht mee. Ze vergat tijdens het zingen haar verlegenheid, en daar was ze dankbaar voor. Zingen was haar leven geworden, en dit lied stond dankzij haar vader in haar hoofd geprent. Toen hij weg was, had Eclipsepaw, haar achtergelaten, en vervolgens haar moeder, broers en zussen meegenomen. Toen heeft ze zo'n maan gestaard over het ravijn, te hopen dat het ooit goed zou komen. Ze at niks, ze sprak niet, en toen was ze dus nog maar een kit. Ze kwam niet terug en niemand die haar zocht. Alleen Leatherflow had enige interesse in haar, en bezocht haar elke dag. Hij praatte niet, en dat vond ze fijn. Toen ze Apprentice was, had ze persoonlijk gevraagd of hij niet zijn mentor kon worden. Dat kon, totdat hij doodging. En nu was ze weer alleen, en ze was bang dat ze in diezelfde routine als eerst kwam. Ze schudde zich wakker en keek naar Jayshade, waarna ze een blik wierp op Stormstar. Leader. Even werd het haar te veel; zij mocht niet in het bijzijn zijn van hoge rangen, daar was ze te slecht voor. Eclipsepaws ogen werden groot waarna ze in elkaar dook. Ze lag in elkaar gedoken tussen de warriors.