Got to show you somethin' Fluffytail

Frostclaw
Here in the dark, in these final hours
I will lay down my heart and I'll feel the power

Frostclaw werd wakker van een droomloze slaap. Een wit bolletje lag tegen zijn buik aan. Hij glimlachte, fluffytail lag nog diep te slapen. Hij krulde zijn staart om de hare. Met een zachte lik op haar kopje stond hij op. Hij rekte zich uit, en liet de staart van Fluffytail los. Hij liep de den uit. Fel licht scheen op zijn glanzende vacht. Direct liep hij naar de prooistapel, haalde er een duif vanaf en liep weer terug naar de den. Dit deed hij dagelijks. Hij legde eenmaal bij het nest aangekomen het duifje neer, en likte op Fluffytails kop. "Wakker worden, slaapkoppie, liefste" fluisterde hij in haar oor. Hij keek hoe de poes wakker werd, en glimlachte liefdevol naar de poes. Bij het zien van de ogen van de poes, werd zijn lijf warmer. Zijn staart ging de lucht in, en hij snorde zacht. "Eet maar wat, ik wil je wat laten zien" zei hij zacht, bewust dat er nog andere warriors laten te slapen. Zelf had hij een konijn meegenomen. hij ging liggen en at het beestje op, maar zijn ogen keken nog steeds naar fluffytail. Toen de katten klaar waren, stond Frostclaw op. "Got to show you somethin' zei hij. hij liep met Fluffytail aan zijn zijde richting het Sterrenmeer. een paar manen geleden, nog voordat hij Fluff kende, had hij een grot gevonden, waar een mini klein deel van het sterrenmeer in lag. De opening was erachter, terwijl er aan de andere kant een kleine opening was, die naar het water leidde. In de grot scheen een straal licht, kristallen reflecteerde het licht. Waardoor de ruimte licht was. De rode kater trippelde door het bos, met de gedachten van het meer voor zich. Langs hem voelde hij de zachte vacht van fluffytail, zijn staart zat om de hare gewonden. Het zonnetje scheen fel. Bij de grot aangekomen, stond een heg, die de opening beschermde. En waardoor het onzichtbaar was. " Wees niet bang, mijn liefste. Volg me gewoon " murmelde hij tegen haar. Hij sprong door de heg heen. Aan de andere kant kwam hij uit. Hij ging daar zitten, en wachtte totdat zijn partner zou springen...

Alleen fluff

Met haar zwarte neusje in haar witte staart gedrukt en haar oogjes gesloten, leek de poes net een grote witte pluizebol met twee oortjes. Ze was in een diepe slaap verzonken en zou uit zichzelf de komende minuten nog niet wakker worden. Ver weg in haar dromenland keek ze naar de wolkjes die voorbij dreven. Ze had in haar wonderlandje een keer alles opgeruimd en het landschap een andere draai gegeven. Overal kon je wel iets zien van diegene die haar zo deed glimlachen en haar zo deed stralen. Haar Frosty! Met een glimlach op haar gezicht keek ze ernaar. Ze "kwam" hier altijd als ze in slaap viel. Plots hoorde ze vanuit de lucht een stem en merkte ze dat ze wakker werd. "Wakker worden, slaapkoppie, liefste" klonk zijn vertrouwde stem. Nog half aan het slapen, opende ze haar oogjes en keek hem even met een warme glimlach aan. 'Is het al ochtend?' vroeg ze en keek even om zich heen. Rustig ging ze recht zitten en luisterde vrolijk naar zijn gesnor. "Eet maar wat, ik wil je wat laten zien" zei de kater daarna zacht, Had hij eten gehaald? Heej ja, ze was te veel verdronken in zijn ogen dat ze het duifje nog niet eens had zien liggen. Het was ook een schatje! Hij dacht altijd aan haar, al was het voor iets onbelangrijks. Rustig at ze het duifje op. Ze wou het niet naar binnen schrokken, maar ze was wel ontzettend benieuwd wat hij wou laten zien, dus at ze wel een beetje door. Ze glimlachte verlegen toen ze zag dat hij de hele tijd naar haar keek, ze kon hem nog maar een weekje of 2 de hare noemen en was het nog niet echt geheel gewoon dat er iemand haar de hele tijd zat aan te kijken. Niet dat ze het erg vond, hij mocht zoveel naar haar kijken als hij wou! Dat zat zij immers ook te doen... Toen ze het duifje op had en hij opstond, stond zij ook op. Al snel liep ze naast hem, "Got to show you something" had hij net gezegd. 'Ik ben benieuwd', zei ze glimlachend en volgde de kater door het bos, haar staart was om de zijne gewonden en ze kon zijn vacht en warmte voelen. Even keek ze naar het zonnetje die de aarde verwarmde en het een lekker warme dag liet worden. Ze liepen verder en plots stond er een heg voor hun neus. Hmmm, daar hield ze niet echt van, heggen deden haar denken aan tweebeners. Hij zou haar toch niet meenemen naar tweebeners hè? Neej, hij? Onmogelijk! " Wees niet bang, mijn liefste. Volg me gewoon ", murmelde de kater en hij sprong door de heg. Nu wou ze niet achterblijven en al helemaal zijn verrassing niet verpesten! Hij bedoelde het goed en er was waarschijnlijk helemaal niks om bang voor te zijn aan de andere kant. Rustig zette ze een paar stapjes achteruit zodat ze een aanloopje kon nemen en sprong toen door de heg. Aan de andere kant viel haar mond een beetje even open van verbazing, maar al snel deed ze die weer dicht. Een grot? Hier? En dan zo'n mooie? 'Wauw' zei ze betovert door de verrassing, 'Het is hier prachtig!' Ze keek even naar een kristal en toen naar Frost. Snel trippelde ze naar hem toe en gaf hem een likje. 'You're so sweet!' zei ze zachtjes en duwde haar neusje liefdevol tegen de zijne.

Got to show you somethin' Fluffytail 07c491f3d48309e318f224a

Frostclaw
Here in the dark, in these final hours
I will lay down my heart and I'll feel the power

"Wauw" hoorde hij Fluffytail zeggen. Frostclaw keek in de ogen van de poes. " vind je het mooi? Ik dacht dat het iets voor je was" zei hij. Hij zag dat Fluffy de grot rondkeek. "Het is hier prachtig! You're so sweet" zei ze en gaf Frostclaw een lik, en raakte daarna haar neusje aan. In de muur zat een hol, waar mosslierten voor hingen. Frostclaw wenkte Fluffytail ernaartoe met zijn staart. "Kom eens" zei hij. Hij kroop het hol in. Op een verhoging lag een met roze, witte en gele bloemen bedekt nest. Frostclaw glimlachte en ging zitten. "Speciaal gemaakt. Voor jou, voor mij, voor ons." zei hij en likte de wang van fluffytail. Hij wond zijn sierlijke staart om die van Fluffy. De zon wierp een straal zonlicht op het nest. Het was koel hierbinnen; het bloemennest was een stuk warmer dan de rest. Een paar cyaankleurige kristallen stonden in de hoek. "Ons plekje"fluisterde hij zacht."Ik heb hier de laatste maan, toen ik je kende, aan gewerkt. 'S nachts. Toen jij sliep. Het moest geheim blijven" zei hij.

"Kom eens", zei Frostclaw plots en wenkte haar met zijn staart, nieuwsgierig trippelde ze achter hem aan. Wat had hij nog meer te laten zien? Hij liep een holte in, waar wat mosslierten voorhingen. Even keek ze ernaar en liep toen naar binnen. Er was een verhoging, mooi versierd met bloemen. Geel, wit en roze. Verbaasd en ontzettend blij keek ze de ruimte rond. Toen keek ze even naar Frost op zijn verhoging. Vrolijk liep Fluffy naar hem toe "Speciaal gemaakt. Voor jou, voor mij, voor ons." zei de kater naast haar en hij gaf haar een lik. De poes ging zitten en gaf hem een lik terug, 'Het is prachtig hier.' zei ze bewonderend en voelde hoe zijn staart om de hare krulde. Ze glimlachte naar hem, het was hier zo mooi. Het licht dat naar binnen viel, was precies genoeg om het nest te verlichten en te verwarmen. Het was hierdoor ook een beetje warmer dan de rest. Even vielen haar ogen op een paar kristallen die in de hoek stonden. Allemaal hadden ze een mooie cyaankleur, het leek hier wel betovert. Zo prachtig was het, even keek ze in zijn ogen, "Ons plekje" fluisterde hij toen zacht."Ik heb hier de laatste maan, toen ik je kende, aan gewerkt. 's nachts. Toen jij sliep. Het moest geheim blijven" Een glimlach was op haar gezicht te zien. 'Jij bent gewoon té lief voor me.' zei ze en gaf de kater een likje. Ze wou eigenlijk iets terug geven, hij had zo zijn best gedaan. Dan kon zij toch ook wel wat doen? Goed ze wist helemaal niet wat, maar daar zou ze nog wel eens over nadenken. Ze ging rustig dicht tegen hem aanzitten. 'I will never let you go' fluisterde ze zacht en keek hem rustig aan. Ze voelde zich zo op haar gemak bij hem, bij niemand had ze zich ooit zo op haar gemak gevoeld als bij deze kater. En dat wou ze zo houden, waarschijnlijk bleef dat ook zo. Hoe kon ze nu niet van hem houden? Altijd was hij al lief geweest voor haar, altijd.

Frostclaw was blij dat Fluffytail het mooi vond. 'Jij bent gewoon té lief voor me.' zei ze en gaf de kater een likje. "Ik kan ook niet anders. Ik wil niet dat je wéér zelfmoord probeert te plegen" zei hij grinnikend en plagend. Fluffytail ging rustig dicht tegen hem aanzitten, ze was erg op haar gemak. 'I will never let you go' fluisterde ze zacht en keek hem rustig aan. "I will never let you go, my dear" zei hij en gaf haar een likje. Hij begroef zijn gezicht in haar vacht en begon zacht te snorren. Kleine vuurvliegjes vlogen langs en knipperden met hun lichtjes. Hij hield zijn snuit uit haar vacht en keek haar een tikkeltje vragend aan. Een ander ding wat op zijn hart lag. Het gevoel van geluk kon niet ontsnappen. Maar toch miste frostclaw iets. Iets wat dartelde en hem duizend vragen stelde. Iets wat vertroeteld werd, een nieuwe generatie. Kittens. Het was te zien aan zijn gezicht dat hij het wilde, Het verlangde. Maar hoe moest hij erover beginnen? Hey, ik wil kits, leek nou niet een goed idee. Dan maar anders vragen. Hoe deden anderen dit? "Fluffytail?" zei hij. Zijn gezicht stond nadenkend, in dubio met zichzelf. "Heb jij nooit eens gedacht aan zoiets als... kits?" fluisterde hij bijna onverstaanbaar. Hij was nooit goed in dit soort momenten. Hij herinnerde zich Spotlight en Tailstorm, geruchten dat hun een nestje hadden gekregen. Hoe hadden hun het gevraagd, gezegd aan elkaar? Hoe hadden zijn ouders het gevraagd? Frostclaw zuchtte en staarde naar zijn poten. Wat was dit moeilijk zeg! Hij zuchtte, een poging om zijn hoofd niet meer zo te laten duizelen. Oke, hoe nu verder? "Heb jij ook ooit het gevoel gehad dat als je die gelukkige katten ziet met hun kits, dat je dan niet denkt: had ik ook maar zoiets? Of als je de kits ziet, die je over hoop gooien met vragen, dat je dan niet denkt: wat als die... van óns waren?" zei hij snel. "Want dat heb ik namelijk wel. Gewoon... leegte zou je het kunnen voelen" zei hij aarzelend, hopend dat hij Fluffytail niet gekwetst had.

"Fluffytail?" zei de kater voor haar. Zijn gezicht stond nadenkend, een lichte glimlach verscheen op Flufs gezicht, wat zou hij toch denken? Zou hij denken hoe iets te formuleren of zou hij toch over iets anders nadenken. Al vrij snel kreeg ze het antwoord, nu ja, natuurlijk niet letterlijk, maar je kon het er wel uit opmaken. "Heb jij nooit eens gedacht aan zoiets als... kits?" fluisterde hij bijna onverstaanbaar, even wist ze niet wat ze moest antwoorden en keek ze hem halfveebaasd, half ontzettend blij aan. Ze had het aan de ene kant wel verwacht, maar aan de andere kant ook niet en hoe moest ze nu reageren, gewoon uitbundig ja roepen of het stilletjes in zijn oor fluisteren of... Daar hoefde Fluffytail al snel niet meer over na te denken, want al snel hoorde ze zijn warme, lieve stem weer. "Heb jij ook ooit het gevoel gehad dat als je die gelukkige katten ziet met hun kits, dat je dan niet denkt: had ik ook maar zoiets? Of als je de kits ziet, die je over hoop gooien met vragen, dat je dan niet denkt: wat als die... van óns waren?" zei hij snel. Bij alles wat hij had gezegd had ze licht geknikt. Soms voelde ze dat ook wel, zeker als Frost er dan nog bij was ook. "Want dat heb ik namelijk wel. Gewoon... leegte zou je het kunnen voelen" zei hij aarzelend, het was voor haar wel duidelijk dat hij haar niet wou kwetsen. Vrolijk gaf ze hem een lik, 'Ik begrijp je', zei ze rustig en ze keek even naar haar poten. Toen ze weer opkeek fluisterde ze zachtjes, 'En tuurlijk heb ik wel eens gedacht over kittens. Dat is toch een van de dromen van bijna elke poes?' Haar oogjes blonken vrolijk en ze gaf hem een liefdevol kopje. 'Tuurlijk wil ik kits...' fluisterde ze zacht in zijn oor. Waarschijnlijk zou het hun band ook versterken. Ze liet een kleine zucht van opluchting ontsnappen, dat ging eigenlijk nog wel vrij vlot. Even beet ze zacht op haar lip, ze ging het nu gewoon vragen, hij had het onderwerp dan wel aangesneden, hij had het haar nooit echt letterlijk gevraagd... 'Dus...' begon ze en keek even naar de grond naast haar die plots erg interessant was geworden. Even keek ze weer op, terug kijkend in die diepe, warme ogen waar ze zo in kon verdrinken. 'Wil je misschien een nestje van me?' fluisterde ze stilletjes en licht aarzelend. Ze draaide haar staart nog een beetje beter rond de zijne en wachtte op zijn antwoord. Eigenlijk wist ze half wel wat het antwoord was. Maar... Tja, je wist toch nooit?

Got to show you somethin' Fluffytail Frostclaw

Frostclaw
Here in the dark, in these final hours
I will lay down my heart and I'll feel the power

'Ik begrijp je. En tuurlijk heb ik wel eens gedacht over kittens. Dat is toch een van de dromen van bijna elke poes?' Haar oogjes blonken vrolijk en ze gaf hem een liefdevol kopje. 'Tuurlijk wil ik kits...' zei ze. Frostclaw grijnsde en gaf haar een lik over haar oor. Gelukkig, het ging makkelijker dan hij ooit had durven dromen. "Ik ben blij dat jij hetzelfde denkt." zei hij. Hij legde zijn pootje op die van Fluffytail. Zijn ogen waren vol blijdschap en tederheid. "En ik beloof, met Starclan als mijn getuigen, dat ik de beste vader ooit zal zijn" zei hij. Hij raakte haar neusje aan. Hij likte de vacht van Fluffytail schoon en glanzend, zijn ogen gesloten. Hij snorde zacht en de vogels leken vrolijker dan ooit. "Hard times will go away, and good times will fill them" fluisterde hij zacht. De zon leek feller op het nest te schijnen dan ooit tevoren. De bloemetjes leken te huilen van blijdschap door het laatste beetje mist dat er vanochtend hing. Het was al sunhigh geworden en het was warm, maar de grot hield alles koel. Toen de vacht van Fluffytail glom in het licht, gaf hij haar een lik over haar oor en trippelde naar het nest toe. Hij ging voorzichtig in het nest liggen -hij vreesde dat de bloemetjes kapot zouden gaan- wat uiteindelijk niet gebeurde. Hij ging comfortabel op het door zonlicht verwarmde bloemennest liggen. Hij ging zo liggen dat Fluffytail er met gemak bij kon liggen, zodat ze omringt werd door de warme glanzende vacht van Frostclaw. Hij klopte met zijn poot op het bed. "Kom je erbij liggen?" zei hij liefdevol, keek met zijn felgroene kijkers in fluffytails ogen en wachtte op een reactie van Fluffytail, die op precies dezelfde plek zat als dat hij haar had achtergelaten

Een vrolijke grijns verscheen op haar gezicht toen ze het likje van Frost voelde. "Ik ben blij dat jij hetzelfde denkt." zei hij en de kater legde zijn poot op de hare. Even keek ze in zijn ogen, ze waren vervuld van blijdschap en tederheid. Nu kon ze toch nog iets teruggeven, dacht ze vrolijk. Nu kon ze hem iets geven wat hij graag wou en zij netzoals hij dagen, weken, manen misschien zelfs hieraan had gewerkt. "En ik beloof, met Starclan als mijn getuigen, dat ik de beste vader ooit zal zijn" zei Frost. Hij raakte haar neusje aan en een gevoel van verliefdheid en vreugde vulde haar lichaam. 'Dat weet ik toch,' zei ze vrolijk en gaf zijn oor een teder likje toen hij haar vacht begon schoon te likken. Even keek ze naar zijn gesloten ogen en luisterde ze naar zijn gesnor. Ze hield van hem, ze hield van alles dat van hem was. Zijn ogen, zijn gespin, gesnor, zijn stem, alles! Ze luisterde even naar de vogels die vroijk kwetterden en hoorde toen zachtjes Frosts stem, "Hard times will go away, and good times will fill them" fluisterde hij, stil zette ze een stap dichterbij en keek hem liefdevol aan. Even leek het alsof zij twee in een spotlight gezet werden door de zon. Dat de bloemetjes hen vrolijk aankeken en hun publiek was. Eigenlijk best wel vreemd, maar goed. Plots voelde ze een lik over haar oor. Het was Frost die nu naar het nest was getrippeld en er heel voorzichtig opstapte. Ze greens even, het zag er wel grappig uit. Aan de andere kant snapte ze het natuurlijk ook wel. Hij had er zoveel werk aan besteed, hij wou waarschijnlijk niet dat het stuk ging. Toen hij eindelijk lag, leek zijn vacht wel te weerschijnen door het zonlicht dat er op viel. De poes kon haar ogen er niet vanaf houden tot ze plots weer die stem hoorde die ze zo vertrouwde, "Kom je erbij liggen?" vroeg de kater liefdevol. Ze knikte vrolijk, 'Tuurlijk!' zei ze en glimlachte even zwoel. Rustig, maar toch niet al te traag, liep ze naar het nest en stapte er voorzichtig op. Stilletjes ging ze tegen hem aanliggen en keek hem vrolijk aan. Haar staart zocht de zijne en toen ze die gevonden had, krulde ze hem er liefdevol omheen. Heerlijk was het, zijn vacht zo dicht tegen de hare te voelen. Ze hield er van zijn warmte te voelen en zijn ademhaling te kunnen horen. Ze verstopte haar kop even in zijn vacht en spinde vrolijk. Never nooit liet ze hem meer gaan! Toen ze weer uit zijn vacht tevoorschijn kwam, keek ze hem even aan. 'Wat gaan we nu doen?' vroeg ze en op haar gezicht stond een beetje misterieuse glimlach, die toch liefdevol en aangenaam was...

Onderwerp: Re: Got to show you somethin' Fluffytail