what is this doing to me? [DUSTSTAR]

How much longer will it take to cure this
Just to cure it cause I can't ignore it if it's love
Makes me wanna turn around and face me but I don't know nothing 'bout love

Vlugge witte voetjes namen haar mee. Ver weg, zo ver weg mogelijk. Olijf groene ogen zoekend naar een lichte rust. Oren plat in haar nek. Zo rende ze verder ontsnapend uit de drukte van het kamp. Ze was liever alleen. Als kitten getreiterd om haar vreemde vachtkleur, de ene kant zo schitterend wit. De andere kant zwart als de nacht. Het was vreemd om zo'n vacht te hebben.. En ze haatte de vacht ook en hoe haar groene ogen er tegen afstaken. Maar die haat ging gepaard met een gevoel van onbegrip. Ze snapte vaak niet wat er met haar gebeurde, of wat ze moest voelen. Het zintuig van voelen was zoals zo vaak vandaag weer eens gebrekkig. Gevoelens stroomde in haar hoofd door elkaar heen. Ze wist niet wat goed en slecht was en ze wist al helemaal niet hoe ze zichzelf moest beschrijven. Wellicht was zij zelf wel slecht zonder dat ze het wist. Af en toe leek ze wel een dode hoe ze rondliep met alle beschuldigende blikken vandien. Ze snapte ze niet en nam aan dat alles slecht tegen haar was bedoeld. Ze was verward en dat deed haar pijn. Denkend dat de wereld tegen haar was. Ze snapte het niet en kon het niet plaatsen. Wellicht zou ze dat nooit kunnen doen en was ze maar beter alleen af. Het rogue leven had haar in haar apprentice tijd al eens aangeroepen. Toen ze werd genegeerd en ze niets goed kon doen voor haar mentor. De herrineringen aan het staren over de rogue gebieden zaten nog vers in haar hoofd. Maar er was een reden waarvoor ze gebleven was.. Een enkele reden die haar hier elke dag die pijn liet ondergaan.

Hij.. Ze wist niet wat hij van haar dacht, hoe hij haar zag en hoe zij met hem om moest gaan. Maar telkens als hij in haar gezichtsveld kwam bleef haar hart een enkele tel staan. Moest ze slikken en begon ze zacht te grijnzen. Ja wat hij met haar deed leek ongelovelijk. En vooral ook omdat hij geen enkel idee had wat zij doormaakte. Wat zij dacht en wat zij voelde. Als hij zijn toespraken hielt luisterde ze met ingehouden adem. Waren haar oogjes zo groot als groene schoteltjes en was haar mondje een klein "o" vormpje. De gedachte aan hem alleen al deed haar glimlachen. Al was die glimlach snel vergaan als ze dacht aan dat hij mogelijk nieteens haar naam wist. Nou ja, dat was weer een leugen die ze zichzelf aansprak. Hij was een .. Vriend.. Waarschijnlijk zag hij het zo. Natuurlijk zag hij het zo, wat zou hij anders denken? Dat zij Alles was? Ze moest er om lachen, waarom sprak ze zichzelf altijd zo tegen? Het was nutteloos om haar hoop zo hoog te houden. Al was er niet veel hoop.

Zachtjes verzuchtte ze haar hoop weg terwijl haar kont rust vond aan de rand van het kleine meertje wat bekend stond onder de naam Starlake. Ze was hier graag, kreeg hier het gevoel tot rust te kunnen komen en het gevoel dat Starclan haar zou kunnen begrijpen. Met die gedachte hief ze langzaam haar kopje en keek naar de Zilverpels die trouwgewijs zoals elke nacht weer aan de hemel scheen. Daar hoog boven.. Waakte ze allemaal, het was een vreemde gedachte, overleden katten neerkijkend op hen vanuit daarboven.. Het zorgde er voor dat haar zwartwitte rug begon te kriebelen. Toen ze een geluidje achter zich hoorde draaide ze haar hoofdje langzaam om. Licht bezorgd wie haar rust kwam verstoren, op wie ze weer moest antwoorden, op wie ze weer moet uhu'en en knikken zonder een fatsoenlijk antwoord te weten. Echter zodra ze de gestalte van de kat zag sprong ze meteen op. Haar ogen groot en als ze kon blozen had ze dat zeker gedaan. "Euh.. Euh, hoi Duststar." Klonk haar stem klein terwijl ze zacht glimlachte en de grote kater aankeek.

what is this doing to me? [DUSTSTAR] Two_fa11

De kalme tred van Duststar veroorzaakte zachte tikjes op de harde grond aan het begin van het SkyClancamp. Hij keek rustig om zich heen en snoof de frisse nachtlucht op. Toen hij langzaam uit het kamp verdween hoorde hij een aantal katten zacht ronken in hun slaap. Het was veilig om nu heel eventjes stil de nacht in te sluipen, om gewoon even helder na te denken. Hij wist nog niet waar zijn poten hem zouden brengen. Hij zag nog wel. Een sterk wit maanlicht verlichtte de boomtoppen en het pad waarop hij liep. Onwetend volgde hij dit pad, dat hem regelrecht naar het Sterrenmeer leidde. Hij pikte een geur op. Heel even was hij sterk op zijn hoede, maar rook toen de geur van SkyClan. Voor hem zat de zwart-witte poes Slatebreath; een in zijn ogen wat onzekere poes. Maar ze kenden elkaar al een lange tijd, lang genoeg om net wat meer dan alleen kennissen te zijn. Slatebreath kreeg in de gaten dat hij er was, en draaide haar hoofd om. Toen ze zag dat het Duststar was sprong ze echter op en keek een beetje beschaamd. "Euh.. Euh,hoi Duststar," kwam ze uit haar woorden. Ze glimlachte en keek hem aan. "Goedenavond Slatebreath," knikte hij, "Is er iets mis? Je lijkt een beetje onzeker?" zijn stem klonk warm. Hij wilde niet dat ze zich buiten haar gemak voelde door zijn rang. Net als veel andere katten overigens. Hij richtte zijn blik naar haar ogen, die een reflectie van de sterrenhemel toonden en wachtte op een antwoord.

How much longer will it take to cure this
Just to cure it cause I can't ignore it if it's love
Makes me wanna turn around and face me but I don't know nothing 'bout love

Duststar wachtte niet lang met zijn antwoord. "Goedenavond Slatebreath," knikte hij "Is er iets mis? Je lijkt een beetje onzeker?" Slatebreath keek, nog steeds blozend, naar de grond. Allerlei gedachtes zwerfden door haar hoofd. Wat moest ze antwoorden? Hoe moest ze kijken? En wanneer stopte ze nou eens met dat idiote gebloos? Nog veel meer gedachtes spookten door haar hoofd. Gedachtes waar ze over na moest denken, waar ze niet zomaar het antwoord op wist. Een minutenlange stilte terwijl Slatebreath nadacht over vanalles en nog wat. Een koel avondbriesje streek door haar vacht. Pas toen besefte ze dat Duststar nog op haar antwoord wachtte. "Ik...." Ze stpote en slikte. Wees dapper! Drong ze zichzelf aan. "Ik ben soms ook onzeker, Duststar." Even voelde ze een goed gevoel door haar aderen stromen. Ze had vast vastberaden geklonken! Eindelijk! Maar dat gevoel was snel weg, nu ze precies in Duststar's ogen keek. Ze zag Duststar al voor zich samen met een andere clancat, want het was natuurlijk nooit mogelijk dat zij en Duststar iets zouden hebben! Ze voelde een pijnscheut van verdient door haar lichaam heengaan. Haar ogen begonnen te prikken. Maar ze moest zich sterk houden! Niet bij Duststar het zielige poesje uithangen! Niet nú! Ze drukte onmerkbaar haar tranen weg en ging verzitten. Ze zat nu tegenover Duststar.

~ Ik, Lyra, oftewel Summerkit, heb de acc van Slatebreath overgenomen, ~
~ dus als je vind dat ik anders schrijf ofzo, dan weet je nu waardoor dat komt. ~

Onderwerp: Re: what is this doing to me? [DUSTSTAR]