~The only thing I wish for is that you are proud of me[Rainfoot]~

Hij was een eindje van het kamp af gaan zitten. Hij had zijn staart om zijn middel gekruld en zijn blik was op de grijze lucht gericht. Hij staarde naar de sneeuwvlokken die uit de lucht vielen en nog een laagje wit over de wereld verspreiden. Er lag al een flink pak, de sneeuw kwam tot zijn buik. Hij was in gedachten terwijl hij honger voelde knagen. Alleen veel te eten was er niet meer en hij leerde het steeds beter in bedwang houden. Leven met honger had ook zo zijn voordelen. Je werd er veel scherper van. Je zintuigen functioneerden nog beter dan met warm weer. Dus negeerde hij de honger en zorgde hij er voor dat hij bezig bleef. Al had hij zo zijn momenten als deze, dat verdriet zijn ademhaling liet versnellen. Dan hoorde hij de geluiden die altijd in zijn geheugen gegrift zouden zijn. De angst en de pijn van zijn moeder bij zijn geboorte, het geluid van haar laatste ademhaling. Daarna de stem van zijn vader, kapot van verdriet. Het enige wat hij nog van zijn ouders had, samen met hun geur. Die hij nooit meer zou vergeten. Elke dag stond hij op met de hoop dat zijn vader die dag terug zou komen, dat hij trots op hem zou zijn. Dat hij zou zien hoe goed hij zijn best deed. Hoe hij wou laten zien dat hij een goede zoon kon zijn, dat hij het waart was om aandacht aan te besteden. Dat was alles wat hij wilde, aandacht van zijn vader. Hij kon zich niet voorstellen dat zijn vader dood was. Hij leefde nog en ooit zou hij hem weer zien. Hij zuchtte toen opeens de angst van het alleen zijn weer op zijn hart sloeg. Hij dreef de gedachten uit zijn kop en keek om zich heen. Hij had het wel een half uur volgehouden alleen te zijn, dat was knap van hem. Zijn record was één uur, alleen daarna was hij gek van angst terug gerent naar het kamp, alsof er een hond op zijn hielen zat. Nou zorgde hij er wel voor, dat hij het voor was. Hij had zich namelijk rot geschaamd.
Hij stond op en probeerde de angst van hem af te schudden alleen dat lukte hem niet, dus draaide hij zich om om terug te lopen naar het kamp. Toen drong een geur zijn neus binnen, de geur van een windclan warrior. Meteen viel de angst van hem af en ontspande hij. Er ontstond een glimlach om zijn lippen en een vrolijke blik in zijn ogen. Zo zag hij er voor elke andere windclan kat uit, een vrolijke en sociale leerling. “Hallo,” riep hij vrolijk. Toen hij doorkreeg dat de kat zijn richting op kwam. Hij ging weer zitten en keek nieuwsgierig in de richting waar de geur vandaan kwam, volgens mij was het Rainfoot.

[&Rainfoot]