Ehm... Hi I think [Fallenkit]

In de Nursery lag een nu ouder katertje. Hij was nauwelijks nog uit de den geweest sinds de warriors hem terug hadden gebracht van de BloodClan. Wat hij daar had gezien was afschuwelijk, en alle anderen kittens die er zaten. Waarom had hij de woorden van die kater moeten geloven en waarom was hij met hem meegegaan? Hoe had hij zich zo in de ellende kunnen werken door iedereen te geloven. Hij was in de tijd dat hij terug was wel flink afgevallen en zijn ooit pluizige vacht hing nu slap langs zijn lijfje. Het was al bijna drie manen sinds hij terug was van die afschuwelijke plek. Maar waar hij eens zo positief en vrolijk was, was hij nu depressief en bang voor iedereen. Hij had toch al niemand die voor hem zorgde, zijn ouders waren vermoord en broers of zussen had hij niet. Hij had zelfs geen vrienden binnen de clan. Alles was aan het jonge katertje vermorzeld. Hij sprak ook tegen niemand meer, maar het leek blijkbaar niemand op te vallen wat er met hem aan de hand was. Iedereen had het te druk met wie ze waren. Niemand keek om naar het jonge katertje wat teveel had meegemaakt voor zijn leeftijd. Langzaam gingen zijn grijsblauwe oogjes open en hij keek om zich heen. Hij had nog het gevoel dat de ogen van die zwarte poes hem volgde. Zij die hem zelfs nog langer binnen die hell had gehouden. Langzaam stond hij op en wankelde even. Hij voelde een licht gevoel in zijn kopje terwijl hij voorzichtig probeerde een stapje te zetten. Maar dat stapje kon hij niet afmaken want hij zakte weer door zijn pootjes heen. even schoten zijn oren naar zijn nek en spande hij zich aan om weer op te staan. Deze keer ging het beter en stilletjes wankelde het jonge katertje de den uit. Hij moest toch wat eten want hij voelde zijn maag knorren. Maar hij wilde helemaal niet meer. Hij had alle hoop opgegeven om ooit nog naar omgekeken te worden. Met veel moeite bereikte hij de prooistapel en pakte er een klein muisje vanaf. Met het muisje in zijn bek ging het open al een heel stuk moeilijker. Hij hoorde wel een snerende opmerking van een oudere warrior maar hij lette er niet meer op. Hij had niet door dat vele katten toch wel naar het jonge katertje keken. Je kon ook niet zeggen dat hij er gezond uitzag. zijn ribjes staken uit en zijn vacht hing echt futloos langs zijn lijf, een van de tekenen van zelfverwaarlozing. Maar alle Queens bleven uit zijn buurt, bang dat hij een of andere ziekte had. Langzaam bereikte hij een plek in de schaduw waar hij nauwelijks opviel en liet eerst de muis vallen waarna hij door zijn pootjes heen zakte. Hij kon gewoon niet verder meer lopen dan dit. Langzaam zette hij zijn tandjes in de muis en nam een hap. Als anderen naar hem hadden gekeken zou het opvallen dat hij heel lang kauwde op een hap. Hij slikte de hap door en liet zijn kop op de grond zakken. Met twee lege oogjes staarde hij voor zich uit terwijl de muis nog naast hem lag.

Fallen keek even speels rond. Haar zusjewas nog niet waker, eigenlijk was ze gewoon opzoek naar Autumnpaw. Maar toen ze hem in het kamp niet zag ging ze zitten, hij was zeker buiten het kamp, op avonturen. Dat wou ze ook, ze kon niet wachten tot ze een paw werd, en dan samen met Autumn, Inner en haar nieuwe vriend buiten het kamp op avontuur te gaan. Misschien wel alleen zij en Autumn. Ze grijnsde. Ze was gek van hem, echt. Ze stond op en rekte zich uit. Ze wist dat ergens in de Nursery een katertje was die niet verzorgd werd, maar daar gaf ze geen aandacht aan. Als hij haar wou spreken kon hij naar haar toe komen. En misschien zou zij ooit nog wel eens naar hem toe gaan. Het was een katertje dus ze kon er makkelijker mee omgaan dan met poezen. Ja, ze had echt haat aan poezen, ookal was ze er zelf een, en was ze dol op zichzelf. Ze keek even de Nursery in. Inner, haar zusje was ook een poes. Oke, Inner en zij zelf waren katers in een verkeerd lichaam. Ze grijnsde, de meeste vonden dat maar sommige vonden dat ze echte poezen waren. Tuurlijk kon Fallen wel mooi en sierlijk doen, nou ja sierlijk deed ze altijd wel. Maar dreigend sierlijk. Ze kon wel een poes zijn. Netjes blijven zitten, vachtje schoon houden en pootjes niet vies maken. Ze grinnikte even, ze hield zichzelf alleen maar voor de gek, natuurlijk kon ze dat niet. En volgens haar was het ook niet erg, ze was tenslotte een shadow-clan kat. Ze moesten gevreesd blijven. En als al die poezen netjes blijven zitten en weet ik veel wat, zouden ze net zo goed bij die mensen gaan wonen. Ze schudde haar vachtje uit en draaide zich om naar haar zusje. Zo te zien zou die nog wel even slapen. Net als de keer dat ze Autumn had ontmoet, dus ze wist niet hoe lang het zou duren, en ze was ook niet van plan om erop te wachten. Misschien zou ze toch maar een keer op bezoek gaan Ze draaide zich om en liep de Nursery in, maar op de plek waar het hoopje vacht meestal lag, lag nu helemaal niets. Ze keek even om zich heen, waar was hij heen. Ze liep de Nursery weer uit en keek rond het kamp. Tot ze hem zag liggen aan de rand van het kamp. Ze slikte even. Hij zag er heel mager uit. En hij had duidelijk pijn. Ze liep langzaam dichterbij hem. Misschien vertrouwde hij geen katten meer. Maar ze moest iets proberen, aangezien niemand iets probeerde. Ze keek om naar de Nursery, geen van de Queens had hem durven verzorgen. Ze hadden hem al als dood verklaard in hun gedachtes. Ze liep dichterbij de kat, tot ze uiteindelijk vlak voor hem stond. 'uhm.. hoi' groette ze hem. Ze wist niet wat te doen bij hem, bij Autumn kon ze hem bespringen als ze hem zag maar als ze dat bij deze kater deed, zou ze zijn ribben nog een breken. Ze ging zitten en keek hem aan met haar velblauwe ogen.

Hij zou binnenkort waarschijnlijk wel apprentice worden, maar ver zou hij niet komen. Hij was te zwak voor trainingen en te zwak om ook maar ver te lopen. Bovendien zag hij het toch allemaal al niet meer zitten. Hij was het zat, hij was alles zat. Niet dat iemand daar ook echt om gaf, ze keken niet eens naar hem om. Maar dat was hij wel weer gewend, alles wende op zijn tijd wel. Hij wist wel dat wanneer er naar hem gekeken werd het niet positief was, waarschijnlijk durfde ze de waarheid niet eens hardop te zeggen. Hij keek half op van pootstappen in zijn richting. Al snel herkende hij de zwarte poes met de blauwe ogen en liet zijn oren iets achteruit zakken. Kwamen de andere kittens hem nu ook al het leven zuur maken? Wat zou er nog van zijn leven overblijven als dit zo doorging. Met elke keer dat hij ademde, knipperde en met elke hartslag die zijn hart maakte voelde hij het verdriet diep van binnen. Maar het was niet alleen verdriet, ook eenzaamheid en angst. De eenzaamheid sprak voor zichzelf, niemand was bij hem in de buurt. Maar hij was ook bang, maar niet voor de dood. Nee hij was bang voor wat er nog komen zou. Zouden die moordenaars hem weer komen halen? Hij probeerde de gedachtes en de nachtmerries uit zijn hoofd te bannen, maar het lukte hem niet. Hij keek niet op toen de poes voor hem stond en bleef voor zich uit staren. 'uhm.. hoi' In haar stem klonk niets slechts, het leek alleen of ze hem geen kwaad wilde doen. Langzaam tilde het jonge rode katertje zijn kop op en keek de poes aan die ondertussen voor hem was komen zitten. ''E..'' Verder dan een klank kwam zijn stem even niet en hij kroop iets achteruit. Hij had zijn stem in een lange tijd niet gebruikt. ''Ehh..'' Hij slikte even en hoorde hoe schor hij klonk, hij klonk belachelijk om precies te zijn. ''Ehh Hoi,'' Kwam er langzaam uit zijn keel. Het spreken was niet makkelijk, al drie manen had hij gezwegen. Maar nu moest hij ineens zijn stem weer gebruiken.

-shame