Will this be my end?

Littlepaw.

Een fijne regendruppel viel resoluut naar beneden en spatte uiteen op de donkere snoet van Littlepaw. Terwijl ze verwoed met haar ogen knipperde, bracht ze haar blik naar de donker gekleurde hemel. Nee he, geen regen. Haar oren trokken zich strak naar achter toen er meer druppels volgden en de regen al snel als een natte, droevige sluier door het gehele bos trok. Het doorweekte haar zachte vachtje en waste de vers gedode prooismaak weg van de mollige muis die ze in haar bek hield. Geïrriteerd schudde Littlepaw met haar lijf en vervolgde ze haar weg naar de grote eik waar ze een kleine verzameling van prooidieren hield. Er lagen al een mus en een eekhoorn toen ze haar muis erbij gooide en het hoopje toen voorzichtig bedekte met een beetje - nu nat geworden - aarde. Littlepaw begon zo langzamerhand een formidabele jager te worden. Met haar snelle reactie en lenige lichaam was ze bijna elke prooi de baas. Je kon bijna stellen dat ze geen mentor meer nodig had. Bijna, want haar vechttechnieken konden nog heel wat verfijnd worden. Haar lichte, kleine bouw had namelijk ook een groot nadeel, wanneer het op brute kracht aankwam kon Littlepaw niet veel opbrengen. Ze moest leren haar lichte gewicht te gebruiken tegen haar tegenstander, door middel van snelheid en intelligentie, maar dat vergde meer training dan gemiddeld. Gelukkig had ze een goede, geduldige onderwijzer.

De kleine apprentice schudde even met haar kop de regendruppels van haar snorharen en opende toen haar bek om de verschillende geurvlagen van het woud beter op te kunnen vangen. Een scherpe golf van bloed prikkelde haar geurklieren en brachten de pelsharen in haar nek recht overeind. Ze kon door de regen niet goed detecteren van wat het afkomstig was, maar het onheilspellende gevoel dat ze erbij kreeg zat haar niet lekker. De jonge, nieuwsgierige poes besloot een kijkje te gaan nemen en zette het op een lichtvoetig drafje. De regen verkondigde nog altijd zijn aanwezigheid en leek er een schepje bovenop te scheppen door dreigend gerommel vanuit de hoogstenen te laten horen. Deze keer ging Littlepaw's vacht ook overeind omdat ze het koud begon te krijgen en absoluut niet hield van dit weer. Even overweeg ze om toch haar prooi op te halen en terug te gaan naar het kamp, toen ze plots een jammerende klacht door het woud hoorde galmen. Littlepaw spitste haar oren van schrik. Haar ogen werden groot toen ze besefte dat de herkenbare geur van bloed op zijn plaats viel. Het was kattenbloed!

Zo snel als haar poten haar konden dragen, rende Littlepaw naar het kleine schouwspel. Tegen de tijd dat ze de open plek had bereikt, was haar vacht doorweekt en kleefde er modder aan haar donkere, normaal zo schone pootjes. Allerlei gedachten waren door haar hoofd geschoten als eventuele verklaringen voor het bloed, maar wat ze toen aantrof had ze nooit verwacht. Een schok schoot door haar heen toen ze het slappe, witte lichaam op de grond zag liggen en deed haar verstijven. Dat slappe, witte lichaam, doordrenkt in het bloed, was Winterstorm.
Vocht vulde haar ogen en deed haar helderblauwe ogen glanzen van verdriet. Ver op de achtergrond hoorde ze Brightpaw jammeren, verscheurd door het verlies van haar moeder. Hoe kon dit gebeurd zijn? En waarom, wààrom Winterstorm? Littlepaw bleef in ongeloof staan, niet wetende hoe ze deze sterke klap van verlies moest verdragen. Ze had haar mentor verloren.

Oh Starclan? Waarom heb ik mijn moeder kwijt moeten raken. En is het echt Darkfire die het heeft gedaan? Waarom? Oh waarom? Waarom uitgerekend mijn moeder. Brightpaws ogen waren dicht en haar kopje lag in de witte vacht van haar moeder vestopt, in haar nek. Ze snoof de heerlijke zoete geur van haar moeder op. Waarom! Waarom mijn moeder! Waarom? De vraag "waarom" ging telkens door haar kop heen. Als het werkelijk Darkfire was geweest, dan zou hij het gedaan hebben op wraak op Brightpaw te nemen. Dat wist ze zeker, ze was er honderd procent van overtuigd. Brightpaw beet op haar kiezen en maakte zachte verdrietige geluidjes. Brightpaw voelde de aanwezig van Sunpelt dichter bij komen. En even later voelde ze haar staart om haar heen gewikkeld worden. ''Je moeder is dood Brightpaw. Maar ik zal er voor je zijn kleine meid, ik zal voor je zorgen. Ik beloof het je. Niemand doet jou vanaf nu ooit nog pijn. Anders krijgt die gene zoveel pijn dat die het daarna nooit meer durft.'' Sunpelts woorden troostte haar. Sunpelt drukte haar lichaam dichter tegen die van Brightpaw, en Brightpaw zocht daar troost uit. En toen hoorde ze poot stappen haar kant op komen. Brightpaw hees haar kop op uit haar moeders vacht en keek met betraande ogen naar de geschokte ogen van Littlepaw. Winterstorm was haar mentor geweest, wist Brightpaw. Ze zweeg en keek naar Littlepaw. 'Littlepaw,' mompelde ze zacht en verdrietig.

Littlepaw.

Nog altijd in schok bleef Littlepaw staan. Haar ogen waren zo rond als de volle maan, vol verdriet en ongeloof. Als apprentice is je mentor één van de belangrijkste katten in je leven. Elke dag sta je op, wetende dat je mentor daar is om je te begeleiden naar je doeleinde; om een loyale clankat te worden, een Warrior. Daar ga je voor. En het is allemaal zo vertrouwd, dat het onmogelijk lijkt dat dat in één klap anders kan zijn. Dat je opstaat en er alleen die leegte is, dat verlies. En om nog maar te zwijgen over de nieuwe mentor die haar zou worden toegewezen. Littlepaw wilde die niet, ze wilde Winterstorm! 'Littlepaw,' miauwde Brightpaw zacht. De jonge poes werd uit haar gedachten losgerukt en kwam met een harde klap weer terug in de realiteit. Met knipperende ogen staarde ze naar Brightpaw en ze besefte hoe mistroostig de jonge poes moest zijn om het verlies van haar moeder. Ze kon zich niet indenken hoe het zou zijn om haar moeder zo kwijt te raken. En Sunpelt.. Die had haar beste vriendin verloren. Met hangende oren liep Littepaw naar het tweetal en ging ze naast Brightpaw zitten, terwijl ze haar ondertussen natgeregende lichaam troostend tegen het hare aandrukte. "Winterstorm.." Haar stem was vol verdriet en haar kleine tranen vermengde zich met de regen. De regen die eveneens het bloed van Winterstorm's prachtige witte vacht afwaste, alsof het woud mee rouwde.

Het bloed.. Littlepaw schrok. Nu pas besefte ze dat het wonden waren die bewust waren aangebracht. Winterstorm.. Winterstorm was vermoord! De nageltjes van de apprentice klapte uit hun hoesjes en werden diep de natte grond ingedrukt. "Brightpaw," miauwde ze, "wat is er gebeurd?". Er klonk een lichte nuance van woede in haar stem. Op dit moment bekommerde ze zich niet om haar grootte. Al was het de grootste vos van het woud, Littlepaw was vastbesloten de dader persoonlijk de les te lezen. Iemand die zo'n lieve poes kon vermoorden, dat.. dat mocht gewoon niet! Bedroefd liet Littlepaw haar kop hangen en begroef ze haar kleine neusje in de vacht van haar mentor.

Het was gedaan met haar moeder. Ze was dood. Dood, gewoon dood, weg, weg van deze wereld, ze was op weg naar silverpels, waar de Starclan katten joegen. Ze was nu vast bij haar andere familie, bij de andere katten die ze kende die dood zijn. Brightpaw wou bij haar zijn. Ze wou al deze pijn ontvluchten. Ze wou weg. Ze was er klaar mee. Ze was klaar met haar leven. De liefde van haar leven was bij een ander, haar apprentice tijd was verknalt door haar mentor, en nu was haar moeder dood. Haar hele leven was kapot gegooid. Verpest. Ze was er echt klaar mee. Ze maakte schokkende bewegingen tijdens en huilen. Ze ging kapot. Ze zakte door haar voor poten heen en krijste. Ze wist niet wat Sunpelt nu deed, wat Littlepaw nu deed. Maar ze was kapot. Ze stak haar nageltjes in de grond en snikte. Toen haar huilen wat minder werd, en ze was gestopt met schokkende bewegingen te maken hoorde ze haar naam uit Littlepaws bekje komen. "Brightpaw," miauwde Littlepaw, "wat is er gebeurd?" Brightpaw hees haar kop aan en keek naar Littlepaw. 'I-ik... Ik...' stotterde ze. Wat moest ze zeggen. Ze wist het zeker dat Darkfire de moordenaar was. Waarom was het gaan regenen? Anders waren Darkfire's geuren er nog geweest. Nu waren het enkel vermoedens. 'Ze is vermoord... Ik zie het... Ik voel het... En ik weet het zeker... Maar wie... Ik heb vermoedens... Maar ik we... Ik weet het niet...' stotterde ze. Ze kreeg het benauwd. En het werd allemaal licht in haar kop. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Toen ze nog duizeliger begon te worden opende ze haar ogen weer. 'W...We kunnen beter naar het kamp om haar te begraven...' mompelde ze kapot.

--Maaike, reageer je in een nieuw topic in het kamp? Dan mag je Bright wel even godmodden dat ze helpt met het lichaam mee naar het kamp te brengen.