Will this be my end?

Winterstorm opende haar ogen. Zonlicht scheen op haar gezicht en ze kneep haar ogen weer even dicht tegen het licht. Ze wilde het liefst nog even blijven liggen, maar ze wist dat dat toch niet zou gaan lukken. Ze opende haar ogen weer langzaam en wachtte deze keer tot ze aan het licht waren gewend. Daarna verzamelde ze haar poten onder haar en stond ze op. Ze strekte haar lichaam even uit voor ze voorzichtig de den uit liep om geen andere warriors te storen. Eenmaal buiten ademde ze de lucht even in. Ze wist niet zeker, maar het leek alsof er regen op komst was, alleen voor zover ze kon zien waren er nog geen dreigende wolken. Opgelucht dat ze het voorlopig nog wel droog kon houden ging ze het kamp uit.
Eenmaal buiten het kamp zette ze niet echt koers in een bepaalde richting, maar in ieder geval dieper het Thunderclan territorium in. Ze had niet echt een doel voor ogen, maar toen ze de geur van muis opving stopte ze midden in haar pas. Ze zette de poot die nog boven de grond hing voorzichtig neer en begon de lucht deze keer beter te onderzoeken. Er was zekerweten de geur van muis in de lucht. Toen ze eenmaal had bepaald van welke richting de geur van de muis kwam, zakte ze in een sluiphouding en sloop ze richting de muis. Het duurde niet lag voor ze de muis in haar visier kreeg en ze sloop nog iets dichterbij. Ze spande haar spieren aan en zette zich toen af tegen de grond. Ze zorgde ervoor dat ze geen geluid maakte voor ze op de muis landde en het diertje doodde. Tevreden begroef ze het diertje en ging ze verder op pad.

[Eerst alleen Darkfire, dan Sunpelt en dan Brightpaw. Daarna mogen er ook andere katten reageren]

Sometimes, things change.
Sometimes, it is time to be death.

Darkfire, zijn vacht duisterder dan de nacht. Zijn ogen waren gesloten, ze lagen in diepe slaap. Zijn staart lag over zijn vlank geslagen. Spinnen deed hij niet, nooit. Hij was koud in zijn hart en ziel, Maar toch konden zijn ogen branden als hellen vuur. Gloeiend heet, en ijs koud tegelijkertijd. Zijn vlank rees en daalde rustig. Opeens werd hij gewekt door spontaan gelach van een andere kat buiten de den, en de gezzelige sfeer hield hem uiteindelijk wakker. Hij opende zijn ogen, ze schoten door de den heen. Hij grouwde doordat hij was gewekt. Hij lag zoals altijd achterin, in het donkerste hoekje, waar hij nooit opviel. Hij kneep zijn ogen geiriteerd half dicht tegen het felle licht dat binnen kwam. Een geergerde snouw kwam uit zijn bek. Daarna stond hij chagereinig op, en liep de den uit. Katten die hem aankeken, snouwde hij arrogant terug. Hij sloeg met zijn lange zwarte staart. Toen hij het hol uit was, snouwde hij tegen een voorbij komende kitten. Enkel hooghartig keek hij de katten aan die hem verwijtend na keken. Met een zwiep van zijn staart als een cape, was hij de doorntunnel door. Zijn poten deden hem nergens toe leiden. Opeens ving hij de geur op van zijn oude mentor Winterstorm. Ze was aan het jagen. Een sluw eng lachje kwam op zijn duistere gezicht. Zijn poten tegen de grond, brachten hem naar haar. Hij zag haar prooi doden. En kwam de struiken uit. '' Weer een normale jacht dag zeker? Word je het niet zat om elke dag het zelfde te doen?'' Hij liep voor haar uit, en ging toen tegenover haar zitten. Darkfire, was al heel lang niet meer de kleine opstandige leerling van vroeger. Hij was een volgroeide rijger die met haat van zich af beet.

Winterstorm kwam niet ver voor er een kat voor haar verscheen. Ze stopte en focuste haar blik op de donkere vacht voor haar. Het was overduidelijk dat het Darkfire was. "Weer een normale jacht zeker? Word je het niet zat om elke dat het zelfde te doen?" Hoorde ze de kater zeggen. Darkfire ging voor haar zitten en ze keek hem rustig aan. "Jagen is iets wat je doet voor de clan, dus het verveeld niet echt, maar blijkbaar weet je dat niet." Zei ze rustig. Ze wist wel dat Darkfire er nooit echt van hield om dingen voor de clan te doen, maar ze kon het niet laten om die opmerking te maken. Als hij er namelijk wel om gaf, dan zou hij Brightpaw anders behandeld hebben, maar ze wist dat hij het niet deed. Ze wist natuurlijk niet het hele verhaal, maar dat maakte haar niet veel uit. "En zou je nu niet iemand moeten trainen in plaats van hier te zijn?" Vroeg ze terwijl ze de kater aankeek. Ze probeerde het gewoon rustig te vragen, maar ze vond wel dat hij meer tijd met Brightpaw zou moeten besteden aan haar training. Ook al was ze bang voor hem, maar dat zou misschien wel weg gaan als ze meer tijd met elkaar zouden besteden op de goede manier. Ze ging nu zelf ook zitten en sloeg haar staart om haar poten heen, ze was wel benieuwd hoe hij hierop zou reageren.

Darkfire zat tegenover Winterstorm, haar Blauwe ogen in haar witte vacht. Ze was ooit zijn mentor geweest. Hij wende zijn blik af, en dacht even na. Shadowrose, was nu weg. Hij wist niet waar ze was, op reis of ze ontweek hem gewoon. Ze was de gene die hem ooit had begrepen, en ondangs hun eeuwige ruzies, het was moeilijk te geloven dat ze er niet meer voor hem was. Maar Winterstorm maakte deel uit van dat leven. Haat brande in zijn hart, een duistere blik lag in zijn ogen. "Jagen is iets wat je doet voor de clan, dus het verveeld niet echt, maar blijkbaar weet je dat niet." Zei Winterstorm rustig. Zijn ogen waren ijskoud, en keken haar hard en arrogant aan. '' Dus ik weet niet wat het is om iets voor de clan te doen? Waarom zou ik iets voor de clan doen, die me toch haat?'' Hij snoof spottend. Met een smalende ogen zei hij, ''Maar dat komt eigenlijk wel goed uit. Want ik haat hun.'' Zijn staart sloeg geiriteerd. "En zou je nu niet iemand moeten trainen in plaats van hier te zijn?" Vroeg ze terwijl ze de kater aankeek. Darkfire keek ijskoud terug. '' Wat? Brightpaw? Hmpf!..'' Hij lachtte spottend. '' Wat valt dat misbaksel nog te leren? Ze is nog banger voor haar eigen schaduw. Ze is toch niks waard dus, hoef ik me ook minder dan zorgen te maken over die hoop vossenstront'' De ogen uitdrukking van Darkfire liet zien dat hij het amusant vond. Maar zijn ogen pikte in die Winterstorm als twee oranje uitdagende bollen. Hij iwst dat ze haar moeder was, hoe zou ze hier op reageren?

"Dus ik weet niet wat het is om iets voor de clan te doen? Waarom zou ik iets voor de clan doen, die me toch haat?" Ze had ergens wel zo'n reactie van hem verwacht. "Je weet wel dat het je eigen schuld is dat ze je haten?" Als hij niet zo bot tegen zijn clangenoten zou doen, dan zouden ze ook niet zo tegen hem doen. "Maar dat komt eigenlijk wel goed uit. Want ik haat hun." Ze zag dat zijn staart geïrriteerd begon te bewegen, maar besteedde er niet veel aandacht aan. Ze richtte haar blik weer op Darkfire en wachtte op zijn volgende antwoord. Zijn ogen waren ijskoud toen ze ze op haar gericht voelde. "Wat? Brightpaw? Hmpf!.." Ze kon het niet helpen, maar ze voelde dat zij nu degene was die geïrriteerd raakte. "Wat valt dat misbaksel nog te leren? Ze is nog banger voor haar eigen schaduw. ze is toch niks waard, dus hoef ik me ook minder dan zorgen te maken over die hoop vossenstront." De amusante blik in Darkfire's ogen maakte haar alleen maar geïrriteerder. Ze had het gevoel dat hi jhaar ergens gewoon aan het uitlokken was, maar ze kon het niet hebben dat hij zo over Brightpaw praatte. "Als je wat meer aandacht aan haar zou besteden, dan zou je kunnen zien dat ze echt wel potentie heeft!" Ze probeerde haar stem niet te ver te laten overslaan. Ze stond nu op en haar staart sloeg heen en weer, haar ogen geknepen tot spleetjes. "En wat geeft jou het recht om zo over mijn dochter te praten!?" Ze hield haar afstand van de andere kat, maar ze wilde dat hij eindelijk een keer zou luisteren, anders zou doen, ook al wist ze dat het onmogelijk was. Het viel altijd te proberen, vooral als ze misschien Brightpaw ermee kon helpen, ook al kon het ook averechts werken en het juist erger maken. Ze haalde even diep adem en probeerde te kalmeren, ze moest proberen haarzelf in te houden.

Darkfire zat tegenover Winterstorm. De koude wind waaide door zijn vacht, hij voelde dat het zou gaan regennen. Hij snoof de lucht op, en het befestigde zijn gedachten. "Je weet wel dat het je eigen schuld is dat ze je haten?" ''Alsof mij dat boeid Winterstorm. Het zijn toch allemaal zwakkelingen.'' Hij roggelde even een roggel op, en kwatte het verder op tegen een steen aan. '' Maar goed, welke clan neemt er een poesiepoes op, en maakt die gene ook nog Deputy? Bluestar is niet goed snik. Ik moet elke dag in die stank lopen.'' Zijn ogen waren koud, elk woord gemeend en uitdagend. Hij zwiepte met zijn staart, en het onderwerp ging weer over in Brightpaw. Toen zei Winterstorm iets wat het maagzuur bij hem omhoog deed gaan, hij slikte het weer weg. "Als je wat meer aandacht aan haar zou besteden, dan zou je kunnen zien dat ze echt wel potentie heeft!" Winterstorm begon langzaam uit haar schulp te kruipen. Darkfire hielp daar graag bij mee. Zijn ogen werden groot van spot.'' Brightpaw?! Potentie?!! Laat me niet lachen! Mwaha!'' Hij lachtte kostenlijk. Alsof ze een comische grap had verteld. Hij schudde zijn kop, en zuchtte uit. '' Maar goed, als jij nog in Brightpaw gelooft. En gelooft dat ze werkenlijk een goede warrior kan worden, neem je haar toch als je leerling? Er zou alleen maar last van me af vallen. '' Zijn ogen werden giftige spleetjes. ''Je bent toch zo'n goede mentor? Vind je zelf. Je kan niet eens voor je eigen dochter zorgen. Ik was je mentor leerlig, Winterstorm weet je dat nog? In dat stoffige brein van je. Als ik de meeste katten zo over mij hoor praten, zal je me welo niet zoveel hebben bijgebracht. Ze spreken er schande over dat je me zo hebt laten worden. Ik had nu ook een lieve nobele krijger kunnen zijn.'' Hij probeerde de woorden door haar heen te steken. '' Maar inplaats daarvan, heb je me tot een monster gemaakt. Well done Winterstorm Well done!'' Zei hij ironisch en spottend. '' En de andere leerling die je had? Shadowrose, dat kreng? Ik heb haar in tijden niet meer gezien, mischien is ze wel weggelopen, omdat ze zo'n selchte mentor had!'' Hij dreigde en spotte. Wilde Winterstorm de grond in drukken. "En wat geeft jou het recht om zo over mijn dochter te praten!?" Hij rolde arrogant met zijn ogen. '' Boeid me geen flikker. Ik doe wat ik wil, waneer ik wil. Praat over alles en iedereen waneer ik wil. Hou me maar eens tegen.'' Een uitdagende blik lag in zijn ogen.

"Alsof mij dat boeid Winterstorm. Het zijn toch allemaal zwakkelingen." Winterstorm kon haar oren niet echt geloven, ze wist wel dat hij niet blij was met de clan, maar dat hij iedereen zwakkelingen vond had ze niet verwacht. "Maar goed, welke clan neemt er een poesiepoes op, en maakt die gene ook nog Deputy? Bluestar is niet goed snik. Ik moet elke dag in die stank lopen." Ze begreep wel dat hij een haat voor poesiepoezen kon hebben, dat hadden wel meerdere katten. "Brightpaw?! Potentie?!! Laat me niet lachen! Mwaha!" Ze voelde dat haar bloed langzaam maar zeker steeds meer begon te koken, maar ze wist dat ze zich in moest houden, het was het beste om gewoon door te gaan met woorden, dan met iets anders. Ook al deden de meeste woorden pijn, ze noest zich er doorheen zetten. "Maar goed, als jij nog in Brightpaw gelooft. En gelooft dat ze werkenlijk een goede warrior kan worden, neem je haar toch als je leerling? Er zou alleen maar last van me af vallen. Je bent toch zo'n goede mentor? Vind je zelf. Je kan niet eens voor je eigen dochter zorgen. Ik was je mentor leerlig, Winterstorm weet je dat nog? In dat stoffige brein van je. Als ik de meeste katten zo over mij hoor praten, zal je me welo niet zoveel hebben bijgebracht. Ze spreken er schande over dat je me zo hebt laten worden. Ik had nu ook een lieve nobele krijger kunnen zijn. Maar inplaats daarvan, heb je me tot een monster gemaakt. Well done Winterstorm Well done! En de andere leerling die je had? Shadowrose, dat kreng? Ik heb haar in tijden niet meer gezien, mischien is ze wel weggelopen, omdat ze zo'n selchte mentor had!" Ze keek omlaag naar haar poten, ze wist dat hij gelijk had, ergens wist ze dat wel, maar ze wilde het niet geloven. Ze wilde zijn woorden niet geloven, maar wat kon ze er tegenin brengen? Het was niet alsof één van haar apprentices al goed had uitgedraaid als warrior. " Boeid me geen flikker. Ik doe wat ik wil, waneer ik wil. Praat over alles en iedereen waneer ik wil. Hou me maar eens tegen." Ze keek hem nu aan. Haar blauwe ogen stonden fel, maar ze deed niks. "Ik hoef je niet te stoppen, als je iets doet dat je niet kan verbergen, dan wordt je vanzelf wel gestopt. Op dit moment heb ik namelijk geen enkel recht om iets te doen, dus zal ik ook niks doen." Ze stond op en draaide zich om. "En als je me nu excuseerd, ik heb een jacht te voltooien." Ze wist niet hoe hij hier op zou reageren, maar ze had hem nu vast kwaad gemaakt. Het was alleen dat ze besefte dat het geen zin had met hem in discussie te gaan, dat ze nu weg wilde.

Darkfire zat voor haar, met gemene pret oogjes. Hij zag hoe zijn woorden haar pijn deden. Het was een plezier voor hem, om andere katten te peinigen. Hij snoof minachtend naar haar, nu ze haar zwakte liet zien. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze was niet langer een uitdaging meer voor hem, maar een pion. "Ik hoef je niet te stoppen, als je iets doet dat je niet kan verbergen, dan wordt je vanzelf wel gestopt. '' ''En wat, zou ik dan te verbergen hebben? Mischien heb jij wel meer te verbergen dan ik. '' Zij hij op spottende toon. En vuurde er heel slinks achteraan. ''Wie is de vader van die mislukte kittens bijvoorbeeld? Ik ken geen enkele kater die ooit bij je is geweest. Niemand met wie je een relatie zou moeten hebben.'' Hij spugde de woorden spottend uit. Hij wist helemaal niks van haar geheim, maar op deze toon klonk het logisch om te denken. En hij had een klein vermoede. ''Op dit moment heb ik dus geen enkel recht om iets te doen, dus zal ik ook niks doen." Darkfire lachtte haar vals uit. '' Jaja, natuurlijk dat was ook zo. Je was een loyale clankat. Of wacht, nee. Ik vind je eerder een zwakkeling Winterstorm. Erg zwak.'' Winterstorm stond op en draaide zich om. Darkfire deed dat ook, en liep in snelheid haar het pad onder de voeten. Als een hoge dreigende muur stond hij vanaf een muislengte voor haar, zijn ogen vol duistere spot en dreiging. "En als je me nu excuseerd, ik heb een jacht te voltooien." Sprak ze. '' We waren nog niet uitgesproken, Kittycat.'' Hij gooide arrogant zijn kop omhoog, zodat hij groter was. Zijn beweging waren als van een slang, en zijn toon was giftig. Hij had iets in zijn hoofd. Maar hij wilde, dat ze zelf de aanstichter er van zou zijn. En anders, zou hij het zelf wel doen.

"En wat zou ik dan te verbergen hebben? Misschien heb jij wel meer te verbergen dan ik." Ze probeerde het niet van de buitenkant te laten zien, maar van binnen was het totaal anders. Hij kon het niet weten, dat was onmogelijk. Niemand had haar er nog ooit echt mee geconfronteerd. "Wie is de vader van die mislukte kittens bijvoorbeeld? Ik ken geen enkele kater die ooit bij je is geweest. Niemand met wie je een relatie zou moeten hebben." Hij kon het niet weten, hij wist net zoveel als iedereen, hij kon nooit weten wie de vader was. Ze hield haar mond, maar het zou waarschijnlijk toch niet verstandig zijn. Maar wat kon ze dan doen? Ze kon hem sowieso niks zeggen, vooral niet omdat het Darkfire was. "Jaja, natuurlijk dat was ook zo. Je was een loyale clankat. Of wacht, nee. Ik vind je eerder een zwakkeling Winterstorm. Erg zwak." Hoe durfde hij haar zwak te noemen? Ze voelde woede deze keer in haar opkomen, maar drukte het weg. Misschien had ze haar rug niet naar Darkfire moeten keren, want de kater stond voor haar zodra ze weg probeerde te komen. "We waren nog niet uitgesproken, Kittycat." Ze kreeg een gevoel dat ze hier beter weg kon zijn. "Wat mij betreft waren we dat wel." Zei ze, met frustratie duidelijk in haar stem. "En laat me er nu langs of probeer me maar te stoppen." Ze probeerde langs hem heen te komen. Ze wist dat het een gevaarlijke actie kon zijn, maar ze wilde niet langer hier bij hem alleen zijn. Ze kon beter terug naar het kamp gaan, alleen de vraag was of Darkfire haar hier nog wel weg zou laten. Misschien had ze haar frustratie niet moeten laten merken door haar stem, maar ze had hier echt geen zin meer in.

Darkfire stond voor haar met glimmende ogen. Hij merkte duidenlijk dat ze zich niet op haar gemak voelde. Het had haar waarscheinlijk toch wel geraakt, wat hij had gezegd over haar kittens. Mischien moest hij daar op door gaan om haar over de drempel te krijgen. Hij sloeg met zijn grote staart. Hij zag haar ogen, ze waren verward en konden zichzelf niet goed voorstellen wat er nu aan de hand was. Tenminste dat dacht hij. Hij slikte even langs zijn tanden, en toen hij slinks naar de lucht keek vroeg hij. '' Dus, die mislukte kittens van je? Wie is die vader dan? Ik dacht dat wij Thunderclan katten altijd zo eerlijk waren tegenover elkaar.'' Zijn puppilen vestigde zich weer op die van haar. '' Of is het iemand die ik niet mag weten. Rustig maar hoor.. Je geheim is veilig bij mij...'' Zijn toon was koud, en emotieloos. De rillingen zouden over de rug lopen. Ze wilde weg, maar hij sprak nogmaals. '' We waren nog niet uitgesproken Kittycat.'' "Wat mij betreft waren we dat wel." Ze was gefrustreerd. Darkfire genoot ervan. Zijn ogen keken smalen in die van haar, zijn staart sloeg nogmaals. '' Dus Brightpaw heeft het van haar moeder? Die lafheid? Ik dacht het al. Die is gewoon niet goed snik.'' Hij schraapte met zijn poot langs de aarde, en stond voor haar zodat ze er niet voorbij kon. "En laat me er nu langs of probeer me maar te stoppen." Zijn uitdrukking werd scherper. En duisterder, als ze niet wilde. Deed hij wel de aanleiding. ''As you wish madam.'' Het was een enge dreigende smalende toon, die hij graag gebruikte. Het wekte angstige reacties op. Hij stapte even achteruit, en beet richting haar gezicht in de lucht. Zijn ogen spraken zijn duistere waanzin. De lucht begon grijs te worden, onverwachte motregen, dwarrelde naar beneden. Tot regen, het zag er nog grilliger uit in het woud, dan dat het al zou zijn. Het werd ook steeds donkerder. Je hoorde héél ver in de verte, wat gerommel. In zijn hoofd herhaalde zich de uitspraak van korte seconden geleden. Op dat moment, hoorde je het gedonder dichterbij, en het was niet alleen de donder. Darkfire's klouw schoot door de lucht. Hij raakte Winterstorms wang, met uitgestoken klouwen.

Winterstorm wilde dat Darkfire uit de weg zou gaan, maar het leek er niet op dat hij het ging doen. "Dus, die mislukte kittens van je? Wie is die vader dan? Ik dacht dat wij Thunderclan katten altijd zo eerlijk waren tegenvoer elkaar." Ze zou het hem nooit vertellen, dat was iets wat ze zeker wist. "Of is het iemadn die ik niet mag weten. Rustig maar hoor... Je geheim is veilig bij mij..." De stem die Darkfire gebruikte maakte dat de rillingen over haar rug liepen. Het zou nooit veilig zijn bij hem, dat was iets dat ze zeker wist. "Dus Brightpaw heeft het van haar moeder? Die lafheid? Ik dacht het al. Die is gewoon niet goed snik." Noemde hij haar nou net laf? Misschien was ze het wel? Wie zou nou de warrior code breken om met een kittypet om te gaan? Misschien was ze echt laf geworden... Maar het gaf Darkfire nog niet het recht om Brightpaw laf te noemen! "As you wish madam." De woorden gaven haar nieuwe rillingen. Waar was ze nu weer in verzeild geraakt? Ze zag dat Darkfire een stap naar achteren deed, maar voor ze het wist haalde de kater ook uit naar haar kop. Op instinct dook ze snel naar beneden, had hij haar nou net aangevallen? Haar ogen werden groot toen Darkfire zijn klauwen in haar wang sloeg. Pijn ging door haar gezicht heen. "Waarom val je me aan?" Haar stem was een stuk zachter dan het eerst was geweest. Ze begreep het niet helemaal. Waarom zou Darkfire haar aanvallen? Oke, hij was aggressiever dan de meeste katten, maar ze had niet verwacht dat hij haar zou aanvallen. Moest ze haarzelf nu gaan verdedigen of hem gewoon zijn gang laten gaan? Misschien was het het beste om om hulp proberen te roepen. Ondertussen was de regen begonnen met vallen en begon het haar vacht te doorweken. Met de regen kwam ook onweer en flitsen schoten door de lucht.

Zijn klauw raakte haar wang. Hij zag een beetje bloed. Zijn ogen versmalde, ze bleef zo rustig. Waarom? Brightpaw was allang met zijn staart tussen de benen weg gerend. Mischien omdat Winterstorm meer pit had, als hij dacht. Haar vraag, wist hij het antwoord eigenlijk niet goed op. Hij voelde van binnen dat het moest. Het moest, het moest. Hij wist niet waarom, of hoe. Maar het moest, en hij genoot er hartstochtenlijk van. Hij bloed tussen zijn klouwen, kreten van angst. De dood, en het verdriet, de angst. Hij voedde zichzelf ermee. Mischien was het zijn manier van liefde, het tegenovergestelde ervan. "Waarom val je me aan?" Haar stem was een stuk zachter dan het eerst was geweest. ''Je bent niets waard Winterstorm, dus het maakt de clan toch niet uit of je weg gaat!'' Er kwam een enge valse grijns op zijn gezicht, die alleen de katten hadden gezien, die...hij had vermoord. En Brightpaw, maar dat was normaal. Zijn ogen vonkelde, en de normale allen daagse kater was even niet te vinden. Hij was nu het monster... Waar hij het over had gehad, hij zou haar laten zien, waarom Brightpaw bang voor hem was. '' Ik moet je straffen van de Starclan, voor daden, die je zelf wel weet.'' was zijn smoes. Maar het was angst aanjagend. Zijn staart sloeg, en in de donker geworden omgeving, leek hij steeds zwarter te worden. alles werd zwarter, behalve zijn ogen. Ze stonden vol vuur. Hij leek op een Dark forest cat. Hij voelde ze naast zich, ze fluisterde het hem in. Toen sloeg hij nogmaals, maar veel harder, hard tegen de grond. ''I tought, you whas stronger sweety''

no insp ><''

De lucht werd steeds donker en het beviel haar voor geen meter. Het leek alsof het weer wist wat er te gebeuren stond. Het moest wel een slecht teken zijn. "Je bent niets waard Winterstorm, dus het maakt de clan toch niet uit of je weg gaat!" Ze zag een grijns op zijn gezicht verschijnen, maar ze wist dat het niets goeds kon betekenen. "Ik moet je straffen van de Starclan, voor daden, die je zelf wel weet." Dat was geen reden, dat zou de Starclan wel zelf doen als het zover zou komen. Maar ze wist nu wel dat hij het meende. De omgeving om hun heen begon nu ook donkerder te worden en daardoor leek Darkfire bijna in de schaduwen weg te vallen, maar zijn ogen kon ze nog zien. Het was zo anders dan haar eigen vacht, eigenlijk het totaal tegenovergestelde. Ze zou nu waarschijnlijk nog meer uitsteken tegen een donkere achtergrond. Dat was het enige wat ze altijd aan haar vachtkleur haatte, het feit dat het zo duidelijk te zien was. Paniek ging door haar heen toen ze nog een klap voelde, alleen deze was een stuk harder en voor ze het wist voelde ze de grond. De lucht werd uit haar longen geperst en ze wist dat ze nu geen andere keus had. "I tought, you whas stronger sweety." Als ze haar eigen leven wilde redden moest ze iets doen, maar dan zou ze tegen haar eigen gedachte ingaan van een clangenoot aanvallen. Maar het was toch eigenlijk niet echt aanvallen, het was meer verdedigen. Ze haalde uit, zonder echt op een doel te mikken. Of het effect had wist ze niet. Ze hoopte van wel, maar diep van binnen had ze het gevoel dat het niks zou uithalen en alleen maar dingen zou verergeren.

Darkfire had Winbterstorm tegen de grond gesmakt. Als hij zo dacht, moorde hij voor zijn plezier. Hij had geen reden nodig. Hij sloeg haar nogmaals. Zijn staart ging wild heen en weer, van razernij. Ze sloeg ook omhoog, in de poging iets te raken. Hij was iets van raak. De klouw van de poes, raakte zijn wang, en hij snouwde. Het maakte hem nog woester. Hij zette zijn klouwen tegen haar shouders, en zette toen in een keer zijn klouwen sterk uit. Ze doorboorde het vlees van zijn slachtoffer. Hij voelde hij bot zitten. Bloed liep in straaltjes naar beneden. Hij grinnekte gemeen. ''Ik denk, Winterstorm. Dat ik het gewoon leuk vind... om je te vermoorden...Eindelijk af, van dat gezeik'' Hij slikte langs zijn tanden. Hij kreeg een leuk idee, en dat deed zijn ogen nogmaals gemeen vlammen. Zijn valse glimlag werd groter, nu drukte hij zou klouwen nog dieper. Ze kon niet weg, hij had haar in een sterke greep. Hij bracht zijn kop vlakbij haar oren. Hij fluisterde, en zijn stem was als het gif van een slang. De woorden, waren nog zwaarder. '' Owja, doe je trouwens wat katten de groeten van me? Zoals die witte poes van de Windclan. Of, Quickfur?.. '' Hij grinnekte gemener, zou ze zich af vragen wat het verband was. De laatste, wist dat bij haar pijn zou doen, en hij vertelde het als instromend gif, dat alles zou pijnigen. '' En.. Honeyfeather? Gehehe.. Becouse, I have killed them...'' Hij hield haar in stevig greep voor zijn laatste slag.

Winterstorm wist dat ze het niet had moeten doen, het was gewoon beter geweest. Maar nu was het te laat. Ze voelde hoe ze bij haar schouders werd gegrepen en ze probeerde los te komen, maar voor ze iets kon doen voelde ze hoe de klauwen van Darkfire zich in haar schouders boorden. Ze hield een kreet in, ze moest zich er doorheen zetten. Ze voelde hoe haar eigen bloed vermengt met de regen door haar vacht stroomde en het nu helemaal doorweekte. Ze probeerde om nog steeds los te komen, ze moest het op zijn minst proberen. "Ik denk, Winterstorm. Dat ik het gewoon leuk vind... om je te vermoorden... Eindelijk af, van dat gezeik." Hij meende het echt! Ze had al wel zo'n gevoel, maar nu drong het pas echt tot haar door dat hij het meende. Ze probeerde wel, maar ze wist dat het eigenlijk geen zin meer had. Ze voelde de klauwen nog dieper gaan, maar ze wist dat ze moest blijven vechten. Als ze dat niet deed was ze het niet eens waard om hier te sterven. De greep die Darkfire op haar had was alleen te sterk. Ze voelde de adem van Darkfire bij haar oor en het liet een rilling over haar rug gaan. "Owja, doe je trouwens wat katten de groeten van me? Zoals die witte poes van de Windclan. Of, Quickfur?.." Die woorden, ze konden niet waar zijn. Had hij serieus al eerder iemand vermoord? "En.. Honeyfeather? Gehehe.. Because, I have killed them..." Ze voelde woede in haar opkomen, deze kat had Honeyfeather vermoord? Ze zette zich met al haar kracht af tegen de grond, ze moest een laatste reddingspoging proberen. Ze kon zichzelf niet ook laten vermoorden door deze kat, wat zou de clan überhaupt denken wat er met haar gebeurd was? Wat zouden haar kittens denken? En Felix zou nooit te weten komen waar ze gebleven was. Misschien was dat ook maar beter zo.

Ze had niks gezegd, alleen alles aan gehoord. Darkfire voelde nog levenskracht, en ze wilde terug vechten maar de greep was te sterk. Hij grinnekte. Zijn staart sloeg, en hij wilde net toe happen, tot hij opeens de spieren voelde spannen. Ze zette af tegen de grond, en hij werd even van haar af gewrpen, ze was nog sterk. Hij stond tegenover haar, zijn ogen spoten vuur. Hij sprong op haar af, en wilde in haar gezicht klauwen. Maar hij miste, en scheerde langs haar heen. Verwoed, draaide hij in zijn sprong, en keek haar nogmaals aan. *Je kunt hem hier verwonden. Je mag zelf weten wat ^^*
Hij grouwde verwoest, en voelde het bloed uit een wond komen. Daarna, klauwde hij in de grond, en sprong nogmaals. De regen tikte als een bezetene, en de donder was hard te horen. Felle lichtbundels schoten door de lucht. Hij suisde door de lucht, en met de donder als een duivels onder geluid, zag hij er angtaanjagend uit met het bloed in zijn bek en vacht. Dit keer kwam hij vollop tegen haar aan. Hij smakte Winterstorm met haar zij, tegen de grond. Darkfire beet in haar vlank, en proefde warm bloed. Zijn ogen keken haar vervloekt aan. ''This will be youre End.'' Hij sloeg met zijn staart, en sloeg toe. Zijn bek hapte, en raakte. Het was haar keel waar het bloed vandaan kwam. Grote schade van bloed en ravage had hij aangericht. Hij beet, en beet tot hij amper leven meer voelde. Hij zag haar, en keek toe hoe ze haar dood vond. Hij keek haar enkel kwaadaardig na.

Evenlater, voelde je de regen tegen je vacht tikken. het leek op de nacht, zo donker als het was. Darkfire voelde het bloed van zijn vacht spoelen. Hij bekeek het levenloze lichaam nog even. Zijn ogen waren koud. De lol was er vanaf, en zijn razernij was over. Hij stond nu alleen te kijken naar wat hij had aangericht. Waarom had dit gemoeten? Dacht hij bij zichzelf. Hij wist het niet meer. Even was een andere Darkfire, die niemand kon te zien. Hij dacht aan de momenten dat Winterstorm wel goed voor hem was geweest. Ze had naar hem geluisterd alsof hij wel ergens voor diende. Hij slaakte een zucht. Hij wist niet waarom hij dit eigenlijk had gedaan. Iemand had tegen hem gezecht dat het moest... Hij huilde niet, was niet verdrietig. Maar op zijnmanier, dacht hij terug aan de tijden dat hij van Winterstorm's aanwezicheid had genoten. Hij haalde zijn nues op van de regen, en schudde zijn hoofd. De regen zou zijn sporen uitwissen. Daarna draaide hij zich om, en verdween in de bosjes.

*Darkfire uit RPG: Ik treur om haar dood. Geweldige tijd met haar gehad. That Starclan will light youre path, Winterstorm*

Winterstorm voelde hoe ze omhoog kwam. Het moest haar lukken, ze kon Darkfire wel van haar af krijgen, als ze er maar alle kracht achter zette die ze had. Uiteindelijk was de kater volledig van haar af en draaide ze haar lichaam om om Darkfire aan te kunnen kijken. Ze hijgde zachtjes van de inspanning die ze net geleverd had en ook van het bloed dat ze al verloren had. Ze zag hoe Darkfire op haar afsprong en zette deze keer een stap op zij en draaide om toen Darkfire voorbij kwam om haar nagels langs zijn flank te halen. Het was niet een diepe wond, maar er sijpelde wel iets bloed uit. De regen tikte nu hard op haar vacht en ze wist dat als ze nu niet midden in een gevecht zou zitten dat ze al lang in het kamp was geweest in een droge den. Maar ze wist dat dat er voorlopig nog niet in zat, want Darkfire sprong alweer naar haar toe, alleen deze keer was ze niet snel genoeg en ze voelde de kater in haar flank komen. De grond kwam sneller dichterbij dan ze had verwacht en ze voelde hoe de lucht uit haar longen geperst werd. Nog steeds een beetje duizelig van de klap, voelde ze de tanden van Darkfire in haar zij komen. Deze keer kon ze de kreet van pijn niet tegen houden. Het was gewoon te veel. Ze probeerde nog tegen te stribbelen, maar ze voelde al dat ze zwakker werd. "This will be youre end." Ze wist gewoon dat het de waarheid was, haar tegenstribbelen had ook geen zin meer. Ze voelde hoe haar keel werd opengehaald en hoe ze nu nog sneller bloed verloor. Haar tegenstribbelen werd steeds zwakker naarmate ze meer bloed verloor. Ze probeerde nog wakker te blijven. Ze mocht nog niet opgeven, maar met elke seconde die passeerde werd het lastiger voor haar om bij bewustzijn te blijven. Haar zicht begon al wazig te worden tot ze het uiteindelijk opgaf en de duisternis haar liet overnemen. Ze had lang genoeg gestreden, maar het zat er gewoon niet meer in. Het laatste beetje leven verliet haar en ze viel stil, volledig stil. Je kon geen enkele beweging meer zien, alleen de omgeving om haar heen bewoog nog. De regen bleef vallen op haar met bloed en water doorweekte vacht. Je zou kunnen zeggen dat zelfs Starclan haar dood betreurde, maar het had nou eenmaal niet anders gekund. Het had blijkbaar zo moeten zijn. Starclan zou haar ontvangen en haar vergeven voor de fouten die ze heeft gemaakt. This is it. The end of her life, but she will always live on in our hearts.

[Het doet best pijn om je eerste karakter dood te laten gaan, maar het is goed zo.]

Het was een normale dag, voor Sunpelt. Stilletjes opende ze haar ogen. Ze lag in de Warriors den, haar kittens waren al lang apperentice. Ze zuchtte, en keek om haar heen. Naast haar, lag Steelfang. Hij was ouder geworden, en zei ook. generaties waren verstreken. Ze dacht even aan de momenten van plezier en onwetendheid, in de tijden van haar leerling zijn. Wat was het een vreemde tijd geweest. Nu nam Sunpelt zichzelf voor, om uit haar schulp te kruipen. Ze zou uit de schaduw stappen, en de wereld laten zien, dat ze bestond. Ze wilde niet langer in de schaduw van andere lopen, het was haar tijd. Ze had Winterstorm uit het hol zien lopen, toen ze half slapend even haar ogen had geopend. Ze had de oude vriendin lang niet meer gesproken, maar dat was ook niet erg. Ze nam zichzelf voor, om dat vandaag maar weer een keer wel te doen. Ze ging zitten, en rekte zichzelf uit. Terwijl ze dat deed, zag ze een schaduw over haar heen trekken. Darkfire liep nors en chagereinig voorbij. Ze vond het een zeurige drollenvanger. Hij liep ook het hol uit, en Sunpelt ging rechtop staan, en schudde haar kop even in een zachtte wind. rustig trippelde Sunpelt toen het hol uit, en keek om zich heen. De lucht was helder, en ze zou geen regen verwachten. Haar dunne staart, slingerde achter haar aan. Ze pakte wat van de prooi stapel en at het vverderop, op. Evenlater, toen de tijd verstreek was het kamp al weer bezich met normale zaken. Ze zat aan de rand naar andere katten te kijken. Ze zag Brightpaw, Fireheart, Moonstripe, verscheide katten. Ze spinde rustig. Toen ze opeens een grijze lucht zag komen, bedacht ze haar voornemen om Winterstorm een gesprekje te brengen. Ze had haar lang niet als vriendinnen gezien. Als ze dat nog wilde, en nog wilde jagen dan moest ze nu gaan. Ze sprong op, en trippelde naar de kamp ingang. Tevrede en met een glimlach verdween ze uit het kamp.

Evenlater, liep ze door het territorium. Ze had Winterstorms zwakke geur opgevangen. En nog een geur die ze niet kon thuis brengen. op een drafje ging ze de geur achterna, het was lekker om weer een keer vrij door het territorium te gaan. Ze sprong over een boom. En haalde het schors er af, en zag wat beestjes krieoelen. Ze lachtte. Met een zwiep van haar staart sprong ze weer van de boomstam af. Als een jonge leerling rende en dolde ze even in het rond. Wat had ze het gemist, even vrij. Mischien was ze de laatste tijd, te serieus geweest. Maar ze voelde zich vroijk. het begon toen te regenen. Bedenkelijk keek ze naar de lucht, die grijzer werd. Ze liep nu, en bekeek het bos dat donkerder leek te worden. Een onbehagenlijk gevoel bekroop haar. Er was iets, maar ze kon niet bevatten wat. Ze kreeg zelfs een bezorgde blik in haar ogen, en ze keken bijna angstig om haar heen. Ze ving de geur van Winterstorm weer vaag op. Maar.. dit klopte niet. Hoe dichterbij ze kwam.. Ze rook, bloed! Het was geen bloed van prooi, maar van een kat. Snel sprintte ze naar de geur toe. Ze rende en rende. De donder was luid te horen, bliksem schoot door de lucht. Haar ogen waren bezorgd, wat was er aan de hand?! Uiteindelijk, kwam ze bij een kleine open plek. het was nat, de bomen waaide in de wind. Het gras was doorweekt met modder en bloed. Maar het taffereel, was schokkend. Sunpelt schreeuwde het als een jammer klacht uit van verukking. '' Whaat!!'' Ze rende naar haar vriendin. Ze lag op de grond, haar witte vacht doordrengt met het rode bloed dat af stak. Haar keel wat open gescheurd. Haar ogen waren dof, het laatstebeetje leven had haar verlaten. ''Winterstorm!!! Word wakker!!'' Sunpelt stond met de tranen van wanhoop in haar ogen, die op de witte pels vielen met de regen. Wie had dit gedaan? Een vos? Ze wist het niet. Ineengedoken, zat ze bij haar jeugd vriendin. Ze kon het niet geloven. Ze wilde het niet geloven. Opeens hoorde ze geluid achter zich. Ze wilde niet omkijken, het boeide haar niet.

*ik stel voor, dat Brightpaw nu reageerd?*

Sunpelt lag bij Wintertorm. Haar tranen stroomde, haar hart bonkte. Waarom? Waarom moest ze sterven, niemand had haar wat aangedaan. Ze snikte, en ging zitten. Haar kop hing als levenloos boven haar vriendin. Ze zag beelden, van dat ze samen door het bos rende. Ze speelde en dolde. Ze jaagde en stoeide, jaagde muizen op. Ze hadden samen Fireheart voor het eerst ontmoet, en zoveel meegemaakt. Het kon niet zomaar opeens voorbij zijn, ze wilde het niet. Ze likte even haar vacht, en proefde het smerige bloed, een kleine grimas kwam op haar gezicht. Maar meer ook niet, het maakte haar niks meer uit. Ze hoordce gluid achter zich, en toen ze omkeek, werd haar hart koud. Een klauw van ijs hield haar hart vast. '' Brightpaw'' Fluisterde ze zacht. Brightpaw, het arme poesje. Sunpelt wist niet veel van haar, maar ze wist dat de twee ook een sterke band hadden. Wat zou ze haar moeder missen. Ze had liefdes problemen, een een ongelofenlijk vreemde mentor, die niks om haar bleek te geven. Sunpelt haar ogen waren groot. Maar de ogen van Brightpaw, waren goter. Als volle manen keken ze naar haar moeder. Ze stoof eropaf. 'Mama! Mama! Mama! Nee! Nee! NEE!'' De woorden deden een voor een pijn bij Sunpelt. Ze had zo'n medeleiden met haar.'Mama! Mama! Nee... Nee... Wees niet dood... Wees niet dood!' piepte ze. Sunpelt keek haar aan, maar Brightpaw negeerde Sunpelt. Sunpelt stond bedroeft op, en liet de dochter erbij. Daarna ging ze erbij zitten. Ze legde haar staart om Brightpaw heen. En trooste haar. Ze legde haar snuit op het kopje van Brighpaw, en likte zachtjes. In het ritme van een hartslag, om haar te kalmeren. '' Je moeder is dood Brightpaw. Maar ik zal er voor je zijn kleine meid, ik zal voor je zorgen. Ik beloof het je. Niemand doet jou vanaf nu ooit nog pijn. Anders krijgt die gene zoveel pijn dat die het daarna nooit meer durft.'' Ze drukte haar vlank tegen die van Brightpaw. Ze poezen leken heel erg op elkaar. Ze hadden hetzelfde vacht patroon, en kleuren.