it's getting to much ...

¨ aah wat is dat , dat heb ik nog nooit eerder gevoeld ?¨ gilde ze en die gil leek Acario even weer wakker te maken. Zag hij nu tranen? Van verbazing kon hij zich voor een moment niet meer bewegen. Hij gromde, toen ze toch weer richting hem sprong en hem diep in zijn flank beet. ¨ van pijn en bloed kun je van leren , van pijn en bloed kun je van leren ... ¨ herhaalde ze steeds weer. 'Nee... dat probeer je jezelf wijs te maken... dat geld niet voor alle tijden!' probeerde hij nog, maar hoorde hoe ze het bleef herhalen. Er was iets goed mis. Hij wilde praten, maar nooit leek iemand te willen praten. Zijn wonden begonnen voor zijn gevoel pas echt te branden en tot zijn ergenis merkte hij nog een ander lid van de bloodclan op. 'Heej Zief! Wat heeft dat te betekenen?! Je vechttechnieken zijn waardeloos en je houding tijdens het vechten is al minstends even slecht. Zo win je toch never nooit iets?! Je verwond alleen jezelf jij domme kat! Maar ja, jij kunt ook niet beter!' Schijnbaar had ze het tegen Ziva. Ondertussen probeerde hij er achter te komen wie ze was. Mai... iets met Mai.. hij had het als eens eerder gehoord, maar de pijn werkte hem tegen. Maite, dat was het. Bloodclan. 'Zal ik je trouwens helpen?' toen hij die woorden hoorde wist hij het zeker. Een deel van de bloodclan katten was compleet gestoord. Ze vielen hun eigen soort aan, met het idee dat ze de zwakken aan het uitroeien waren. Hij zwak, dat nooit! Die Maite wist niet eens wat er gaande was. Hij was langzaam achteruit gelopen richting Zaria. Waarom beschermde hij Zaria zo. Hij wist het niet, maar de bloodclan had juist meer leden nodig, na de laatste aanval van een van die rot clans. Bijna ontsnapte er een schreeuw uit zijn bek, maar hij hield die sissend in. Hij had zich zelf gezegd, nooit te schreeuwen tijdens een gevecht. Hij had verwacht dat dat met een kat of poes zou zijn buiten de clan als hij het over vechten had, niet met zijn eigen soort. Hij voelde haar nagels en haar tanden, maar bleef stevig op zijn poten staan. 'Zijn jullie allemaal gek geworden!' snauwde hij en probeerde haar van zich af te krijgen. Hij voelde hoe hij zich daar alleen nog maar meer verwonde. 'Los!' snauwde hij en gooide haar met een ruk van zich af. Hij liep een stukje naar achteren, met zijn kop laag bij de grond en zijn keel beschermend. Hij voelde zijn eigen bloed stromen en moest moeite doen om zijn gedachten er bij te houden. Af en toe schoof er een waas voor zijn ogen, maar dan gebruikte hij zijn andere zintuigen extra. Hij wachte af, keek van de een naar de ander, maar voelde nog steeds geen angst. Angst was voor zwakkelingen buiten de bloodclan, hij was dat niet. Een dreigend gegrom steeg op uit zijn borst, terwijl hij ze strak in de gaten hield.

'Heej Zief! Wat heeft dat te betekenen?! Je vechttechnieken zijn waardeloos en je houding tijdens het vechten is al minstends even slecht. Zo win je toch never nooit iets?! Je verwond alleen jezelf jij domme kat! Maar ja, jij kunt ook niet beter!' zei een plotse kat bitchy . Ziva draaide woest haar hoofd en zag dat het maite was . Ziva liet een geïriteerde grom horen en concetreerde haar dan weer op acario . ¨ zozo waar waren we ?¨ vroeg ze vals . 'Zal ik je trouwens helpen?' vroeg maite nadien . Ziva draaide haar hoofd naar maite . ¨ ik kan hem heus alleen wel af hoor , maar doe maar ¨ grinnikte ze . Rustig keek ze toe hoe maite op acario sprong en hem nog zwaarder verwonde . 'Zijn jullie allemaal gek geworden!' snauwde hij . ¨ nee jij bent gek geworden you stupid idiot ! ¨ zei ze . 'Los!' snauwde hij en gooide maite in een ruk van hem af . ¨ nu is het mijn beurt weer , nee wacht eens even zo verwaarloos ik zaria , nice try acario ¨ zei ze vals . Wild sprong ze weer naar zaria en ging verder met haar wonden groter en erger te maken . ( er komt iemand acario helpen dus wees niet bang he acrio )

Ze hoorde vol genot hoe haar baasjes het eten bakje vulde met lekkere smurie . Met haar staart stijf omhoog , en gespin in haar keel liep ze naar het bakje toe . Ze at wat , en dan dronk ze . Toen ze eindelijk gedaan was met de gewone taken die ze elkde dag deed , sprong ze door het katten luikje dat altijd open was , behalve in de nacht . Rustig sneufde ze de verse geur van aroma op . Het beloofde een goede dag te worden . Of toch niet ? Ze hoorde plots in de verte een geschreeuw . ., help of zoiets ? Voorzichtig liep ze naar de richting van het geluid . Misschien waren het gewoon bloodclanners die weer aan het vechten waren . Ze wist dat de bloodclan bestond , maar niet van de andere clans . Ze was namelijk geboren in de bloodclan , en daar opgegroeid . Maar na een tijdje vond ze het simpele leven van een kittypet toch leuker . Dus had ze geen probleem met het woud in te gaan . Kalmpjes strompelde ze door tot het geluid dichter en luider bleek te worden . Ze staarde door een half dicht begroeide struik naar de chaos die voor haar gebeurde . 'Heej Zief! Wat heeft dat te betekenen?! Je vechttechnieken zijn waardeloos en je houding tijdens het vechten is al minstends even slecht. Zo win je toch never nooit iets?! Je verwond alleen jezelf jij domme kat! Maar ja, jij kunt ook niet beter!' zei een plotse kat bitchy . Daar was zelda ook van gechrokken , wie was die kat ? Er was blijkbaar veel aan de hand . Er lag een zwart witte kat dood te bloeden op de grond , een zwarte kater vol met wonden . En dan nog die twee andere poezen . ¨ zozo waar waren we ?¨ vroeg de zwarte poes vals . Hoezo bedoelde ze ? Dat waren allemaal bloodclanners dat rook ze aan die verschrikkelijke geur . 'Zal ik je trouwens helpen?' vroeg die andere poes weer . ¨ ik kan hem heus alleen wel af hoor , maar doe maar ¨ grinnikte ze . Waar hadden deze katten het over ? Plots sprong de rosse poes naar de kater en begonnen ze te vechten . Sinds wanneer roeien ze clan genoten uit ? Dacht ze raar . 'Zijn jullie allemaal gek geworden!' snauwde de zwarte kater . ¨ nee jij bent gek geworden you stupid idiot ! ¨ zei de poes genaamd ziva . 'Los!' snauwde de zwarte kater waar ze zijn naam niet van kende . Wat is hier allemaal aan de hand ? ¨ nu is het mijn beurt weer , nee wacht eens even zo verwaarloos ik zaria , nice try acario ¨ zei ziva vals . Ze keek argwanend toe hoe ziva naar de half dode poes sprong . Nu zag zelda haar kans en sprong naar het slagveld . ¨ dat kunnen jullie goed he ? een helemaal on eerlijk gevecht houden ¨ riep ze luid . Behendig sprong ze naar ziva die de zwart witte poes haar wonden erger begon te maken , en gooide ziva van haar af . Dan sprong ze naar acario en hielp hem over eind . ¨ gaat het een beetje ?¨ vroeg ze zacht maar snel .

Alles was een grote waas geworden. Nog nooit had hij zich zo zwak gevoelt. Zijn eigen soort... die zich aan het uitroeien was. Ze maakten het zo de andere clans wel heel makkelijk, wat moesten die wel niet zeggen als ze het te horen kregen. Ze zouden de hele bloodclan vierkant uitlachen. Toen hij ziva richting haar zus Zaria had zien springen dacht hij dat het over was. Dat hij de gene was die gefaalt had en dat ze na Zaria hem af zouden maken. Hij die altijd al meer dan sterk was geweest. Hij snoof even ondanks alle pijn. De aarde nam nog steeds meer bloed van hem af. Liever de aarde dan die bloodclan monsters al was hij er zelf een van. Hij zakte deels door zijn poten heen. Hij was dood moe. Net toen hij op wilde staan en al het geluid wat terug kwam. 'Dat kunnen jullie goed he? een oneerlijk gevecht houden.' hoorde hij iemand roepen. Iemand die er nog niet was geweest en hij verder ook nog niet kende of wel? Geen bloodclan, dat kon hij zo ruiken. Een dapper iemand, dat was het in ieder geval wel en voor zover hij wist leek die aan zijn kant te staan. Hij voelde hoe ze hem overeind hielp. Normaal had hij andere clankatten aangevallen, maar hij kende nog respect en wist waar de grens lag. En op dit moment wist hij zeker dat hij deze andere poes niks zou doen. 'Gaat het een beetje?' hoorde hij haar zacht en snel vragen. 'Wat denk je?' gromde hij en richtte zich weer groot op. Hij zou niks van zijn pijn laten zien aan de andere bloodclan katten en keek even naar Zelda. Hij kon niet geloven dat zij hem te hulp was geschoten, maar lang dacht hij daar niet overna. Hij liep een stukje terug richting Zaria en bekeek haar even. Alles wat hij zag... zag er gewoon niet goed uit. Ze had nog zo vol tegen hem gesproken, toen hij haar tegen was gekomen... en nu lag ze daar stil... verwond door haar eigen zus en soort. Hij gromde opnieuw even zacht en dook wat in elkaar. Hij ging recht voor Zaria staan en was van plan niemand bij haar te laten.... op Zelda na dan. Maar voor de rest... Hij had nooit gedacht zich zo in te zetten voor iemand anders leven. Daar verbaasde hij zich over. 'Dankje..' fluisterde hij zacht en bijna niet hoorbaar. Voor het eerst dat hij weer eens dankje zei en het ook nog eens meende, maar over was het nog niet. Please... laat ze hun verstand weer terug krijgen, dacht hij stil. Anders krijgen we ook nog eens een preek te horen als anderen dit te weten kwamen. Wat zou er met Zelda gebeuren... als we hier levend uit kwamen, zou hij er niet aan twijfelen om haar te verdedigen net zoals hij bij Zaria deed. Waar was hij toch mee bezig! Zijn gedachten lagen in de knoop en hij werd gek van de pijn, maar toch bleef hij scherp en zou hij niks missen of laten gebeuren.

( we hebben besloten door acario's gedrag ' we kregen medelijden ' om zaria niet te laten sterven )
Ze wist niks van wat er rond haar gebeurde . Ze rook de geur van acario , en andere katten . ¨ acario , ben jij dat ?¨ zei ze bijna onhoorbaar . Ze wou opstaan maar plofte dan weer neer door ziva die haar weer naar de grond gedrukt hield . Ze liet ziva haar wonden groter maken , wat kon zaria nu nog doen ? Het duurde niet lang of ze voelde ziva van haar af geduwd worden. Dat moest acario zijn geweest ! Maar toen ze haar ogen opende zag ze dat het een andere poes was . Wie .... haar hersenen werkten even niet mee . Hulpeloos probeerde ze over eind te krabbelen . Ze stond wankelend recht en staarde half naar de grond . Ze dacht razend snel na . ¨ acario ga jij met mij mee ? dan kan die ene ziva en die rosse poes weg lokken ¨ zei ze amper hoorbaar . Ze viel bijna omver maar viel tegen acario . ¨ het spijt me dat ik je dit allemaal aan doe ¨ pufte ze eruit . Haar adem ging beetje bij beetje meer weg .

(ahw... :3)
"Acario, ben jij dat?" Hoorde hij plots de bekende stem van Zaria zeggen en hij draaide zijn oren haar kant op, terwijl hij de andere twee bloodclan katten in de gaten bleef houden. Hij liep voorzichtig nog een stukje dichter naar Zaria toe. "Acaria ga je met mij mee? Dan kan die ene Ziva en die rosse poes weg lokken." Hij moest zijn best doen om door zijn pijn heen ook nog haar woorden te kunnen horen. Hij had gezien hoe ze opgestaan was en dat baarde hem zorgen. Hij spande zijn spieren, toen hij haar met zijn eigen gewicht opving en daarbij bijna door zijn poten zakte. Hij voelde zich nu met de minuut zwakker worden en even siste hij zacht van de inspanningen die hij vroeg van zijn lichaam. 'Het spijt me dat ik je dit allemaal aan doe.' pufte ze en Acario draaide even met zijn ogen. 'Ga nu alsjeblieft niet zo emotioneel doen...' kreunde hij zacht, maar probeerde zijn stem vast te laten klinken. 'Alles komt goed, het hoeft je niet te spijten... ik was degene die me hier in deze strijd wierp.' Hij klonk fel, maar was vanbinnen toch opgelucht. Ook voor het eerst. 'Hebben we wel tijd dan om weg te komen?' vroeg hij zacht, wetend dat Zaria al helemaal niet snel kon lopen en hij ook door zijn verwondingen langzamer was dan normaal. Dit mocht echt niet verder uitlekken, maar dat gebeurde waarschijnlijk toch. Hij zag in dat het hun enige kans was om weg te komen, maar maakte zich zorgen om de kat van een andere clan die ze hier achterlieten. Nu was hij zelf emotioneel aan het doen, hij werd er gewoon gek van. 'Oke dan... goed plan.' Even wierp hij een blik op Zelde. "Zodra je denk dat wij ver genoeg zijn... ren dan als een gek weg begrepen?' zei hij scherp en keek weer naar Zaria. 'Je bent gewond... naar het kamp terug brengen betekend het einde, gok ik.' Hij hield even zijn schouders op en zakte door zijn poten heen en schoof onder Zaria door. Met veel pijn en moeite wist hij weer omhoog te komen en het gewicht van Zaria op zijn rug te dragen. Had hij echt zo veel voor iemand over? Maar wat Zaria ook zou zeggen... hij zou haar dragen anders was alsnog dit alles voor niets geweest. 'En je blijft leven hoor je me? Anders kom ik je persoonlijk uit de dood terug halen!' Nog een laatste blik wierp hij op Zelda en keek toen scherp naar Ziva, wetend dat ze hem niet snel zou vergeten... zelfs al zou ze dat willen. Even grinnikte hij zacht en verzamelde kracht om met een lichte sprint weg te rennen. Met elke stap vroeg hij meer van zijn al kapotte lichaam. 'Dit is niet normaal meer...' Gromde hij in zich zelf. 'Ik ga dus met je mee Zaria... of beter gezegd jij met mij. Vertel me maar waarheen...' Hij verwachte elk moment nog een aanval in de rug te voelen, maar wilde daar niet over nadenken. Hij voelde hij zijn bloed gemengd werd met die van Zaria en snoof even. Dit was echt gekken werk. Hij verdween de bosjes in. Even keek hij achterom, niet naar de anderen, maar van het spoor van bloed dat hij achter liet. 'Niks aan te doen...' Hij kroop verder licht gebogen door zijn poten, met Zaria op zijn rug. Na een tijdje kon hij niet meer en zakte onder een paar dicht begroeide stekelbosjes op de grond neer. 'Ik kan niet meer....' zuchtte hij en schaamde zich daarvoor.

"Acario, ben jij dat? ¨ hoorde ze zaria tegen acario zeggen . Damn ze leeft nog . Dacht ze walgend . "Acaria ga je met mij mee? Dan kan die ene Ziva en die rosse poes weg lokken." hoorde ze zaria fluisteren . Pech voor hun , ziva had geweldige oren . 'Ga nu alsjeblieft niet zo emotioneel doen...' kreunde hij zacht, maar probeerde zijn stem vast te laten klinken. 'Alles komt goed, het hoeft je niet te spijten... ik was degene die me hier in deze strijd wierp.' Hij klonk fel . ¨ jullie zijn echt ** ¨ zei ze tegen haar zelf . Ze lette even niet meer op maite en zelda , maar richtte haar aandacht op zaria en acario . Wat waren zij daar in hemels naam aan het doen ? Als ze toch zo graag weg wilde waarom begonnen ze hier te praten als oudjes ? 'Oke dan... goed plan.' Even wierp hij een blik op Zelde. "Zodra je denk dat wij ver genoeg zijn... ren dan als een gek weg begrepen?' zei hij scherp en keek weer naar Zaria. 'Je bent gewond... naar het kamp terug brengen betekend het einde, gok ik.' Hij hield even zijn schouders op en zakte door zijn poten heen en schoof onder Zaria door. Wat was hij in hemelsnaam aan het doen ? grijnzde ze . Ze zag nog hoe acario een blik op haar wierp en daarna weg loopte . Zuchtend draaide ze haar om en wende haar tot de andere twee poezen . Ze had geen zin om achter zaria en acario te lopen . Aleen maar tijd verspilling die twee . Dacht ze bitter . En ze had ook geen zin om met een kittypet te vechten , of te achter volgen . ¨ kom je mee maite , die zelda is toch maar een achterbaksel , dus niet iemand waar je je moeite aan besteed ¨ zei ze vals , en draaide haar wild om en liep weg . ( ziva is out the topic )