|| If you loose your faith, babe, you can have mine,

3 maanden kropen voorbij, 2 maanden kon hij niet eens meer herinneren door de klap die hij pas nog had gekregen. Hij bromde kort in zichzelf, toen had hij Grayclaw voor de eerste keer ontmoet. Een kater, die niet zo vrolijk leek, die écht slecht leek. Iets wat hij perfect vond. Hij wou geen poesiepoezien in deze clan, bijna de hele clan droeg het moordende bloed van Shadowclan niet meer in zich. Halfbloedjes, poesiepoezen, katten die naar een rustiger leven verlangden. En dan had je ook nog de katten die verliefd waren op andere clan-katten. Hij snoof die, zijn blauwe ogen stonden arrogant. Nee, niks voor hem. Die klap had zijn leven veranderd, zijn gedrag, en zijn manier van denken. Hij was verbeterd. Wanneer hij nu al die vrolijke kittens zag moest hij kokhalzen, het was niet meer de manier waarop hij wou leven. Hoe ze speelden, stoeiden zonder klauwen. Hoe kon je daar later sterk van worden?! Als je sterk wou worden dan moest je die stomme warrior code niet volgen, dan moest je je eigen pad opgaan. En jezelf stilletjes verbeteren, zonder dat iemand zou merken dat jij zo'n machtig wezen zou worden. En dan, wanneer de clan op zijn zwakst is, moet je toeslaan. Hij zag er lichtelijk tegenop om een mentor te krijgen, over 3 manen om precies te zijn. Hij wou niemand die hem zei wat hij moest doen, en hij ging ook niet naar deze kat luisteren. Wat deze ook zei, hij ging niet gehoorzamen. Jagen en vechten zou hij zichzelf wel leren, dat deden rogue's ook, dat deden alle katten die geen clankatten waren. En ook zij waren sterk, dus waarom zou hij dat niet kunnen? Hij had zich voorgenomen om vroeg te beginnen, niet wachten tot hij zes manen oud zou zijn. Die warrior code kon hem de rug op. Niemand kon hem zeggen wanneer hij het kamp uit mocht, en wanneer niet. Ver zou hij niet weg gaan, omdat hij dan te moe zou zijn om ook maar even te trainen. Gewoon dichtbij wat oefenen, en voordat iemand het merkt terug zijn.

Hij keek kort even over zijn schouder toen hij aankwam bij de uitgang van het kamp. Niemand zag hem, of gaf aandacht aan hem. Hij haalde zijn schouders op en stapte nonchalant verder. Wat maakte het hem nou eigenlijk uit of iemand hem zag? Wat wouden ze doen? Hem straffen? Verbieden dat hij niet meer weg mocht? Daar zou hij toch allemaal niet naar luisteren. Zelfs zijn ouders, die nu toch dood waren, zouden het niet kunnen. Hij luisterde naar zichzelf, en niet naar anderen. Soms vroeg hij zichzelf af waarom hij eigenlijk niet op zichzelf ging wonen, gewoon weg van de clan. Dan herinnerde hij zichzelf er altijd aan dat hier altijd voedsel was, voedsel dat anderen voor hem hadden gevangen. Zo zag hij het in ieder geval. Rustig liep hij verder, tot hij bij een groepje bomen aan kwam. De plek waar apprenices normaal trainden. Nu was het hier stil, het was dan al midden in de nacht. Wie zou er nu nog trainen? Hij grinnikte, hij trainde nu. Zodat hij meer kans had om niet gestoord te worden. Hij opende rustig zijn bek, hij had een maan lang katten geobserveerd toen ze trainden. Dit had hij dus ook gezien, en hij had gehoord hoe hij zijn bek moest gebruiken. Hij kon er niet alleen mee bijten en kauwen. Hij kon er ook mee ruiken. Dat vond hij wel erg handig. Hij ademde de lucht in, en concentreerde zich op een geur. De geur die hij had geroken bij de prooistapel, maar dan verser. Het werd tijd dat hij zijn eigen prooi kon vangen, en niet alleen maar die vieze, koude beesten eten. De beesten op de prooistapel waren niet meer warm, zoals hij ze ze het liefst had. Hij zakte door elkaar, en waggelde wat onhandig naar de geur toe. Hij stapte op een takje, een luide 'krak' werd hoorbaar waardoor het konijn opsprong en weg huppelde. Hij gromde in zichzelf en ging geërgerd zitten. Hij moest nog veel oefenen, maar het ging hem wel lukken. Ooit.

{Grayclaw Only}

|| If you loose your faith, babe, you can have mine, T6b9z6

Place of silence, moving shadows
Crimson eyes are strangely gleaming in the darkness
Madness starting to awake
Playful desire starving of blood
Get down limitless night

De middag was stil begonnen toen de grijze kater uit de Den kwam. Hij hapte de verse lucht van prooi in. De nieuwe vangst was al gebracht naar de Elders. Zachtjes gromde hij, gespleten ogen keken naar die kleine groep katten. Die katten deden de hele dag niks, konden niet goed en jagen, sommige konden alleen adem halen en liggen op hun vieze buiken. Waarom zou je voedsel geven aan degene die niks terug doen dan alleen zeggen dat het grof is gevangen en overal bloed uitstroomde. ondankbare haarballen. Op een dag zal hij ze een lesje leren. misschien zorgen dat er een das op hun afkomen. hah! Dat zal lachen zijn. Helaas zou dat nog even wachten. eerst moest hij zelf eten. Een lekkere eekhoorn zou wel gunstig zijn. Snel keek hij op de verse hoop dode zielen. Een kraai, twee muizen, een mol tot zijn verbazing en een glibberige kikker. Er was een ding dat hij haatte, kikkers. Ze smaakte naar kraaienvoer en dat vieze spul op hun huid was gewoon ondragelijk. Als hij die at moest hij altijd overgeven, maakt niet uit of het een kikker of een pad was, alles kwam er dan uit. Hij negeerde het gedrocht en pakte de kraai op. Beter een grootte Warrior voeden met een groot maaltijd dan een Elder met een konijn. Die bewogen toch niet, dus het nut was er niet. Langzaam ging hij zitten in de schaduw van de bomen en begon te eten. Het smaakte goed, afgezien van die veren die hij er eerst uit moest plukken. Een warrige stapel gebroken veren lang naast hem. Een aantal botten en twee poten lagen ernaast. Als je dicht bij hem liep of lag, hoorde je een aantal botten kraken in zijn bek. Hij at niet alle botten op, dat zou onnodig zijn en was er geen ruimte meer voor vlees. Omdat er vele katten dicht bij hem waren, begroef hij de botten en veren, gewoon om zeker te zijn geen gezeur aan te horen van domme katten. Grayclaw nestelde zich weer bij zijn oude plek en sloot half zijn ogen, rond te kijken wat iedereen aan het doen was. Veel was er niet te zien, gewoon normale dingen die ze altijd deden. Hij bleef er liggen totdat de avond volop was aangebroken. Je kon hem nauwelijks meer zien vanwege zijn grijze vacht. Je zag wat aantal witte vlekken van zijn vacht en zijn blauwe ogen die rond aan het kijken waren. Hij bleef staren naar een kitten. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Die kitten was op hem gevallen een tijd geleden. Hij ging over het lint tegen hem, ook al was hij niet wakker gedeeltelijk. Waarom hij lachte was omdat deze kit uit het kamp sloop. Heel voorzichtig, maar Grayclaw zag hem de Uitgang ingaan. Hij was te lui om op te staan en viel uiteindelijk in slaap.

Zijn ogen opende zich in het midden van de nacht. Hij rekte zich snel uit en liep naar de uitgang van het kamp. Meteen kwam die kitten in zijn hoofd. 'Als ik hem vind valt er misschien nog iets te lachen.' Siste hij zacht terwijl hij uit de Uitgang liep en de geur van de kit volgde. Tijd vloog voorbij toen de geur sterker werd bij Groepje Bomen. Hij reinste duister en sprong in een dikke boom. Zijn ogen speurde over het gebeid. Niks wits te zien. Even was het stil, je hoorde een aantal uilen hun roep kreten. 'Krak!' Meteen sprong hij om en keek razendsnel om naar de plek waar het geleid vandaan kwam. Zijn ogen scherp op een witte vlek. In de verte zag je een konijn wegrennen, zo snel als de wind. Grayclaw gromde zacht en sprong van boom tot boom totdat hij zijn klauwen in het schors boorde en bleef staan, recht boven Rainkit. Hij stond in het duister, hem spotten was onmogelijk. Het enige dat je zag waren zijn ijzige blauwe ogen. ' Don't let your gaurd down.' Gromde hij met een lach die langzaam verscheen. Hij bleef staan, wachtend totdat deze 'Rainkit' Hem zag. Nu maar even kijken of hij kan klimmen.

|| If you loose your faith, babe, you can have mine, 2121209L4ZZ4AEr

|| If you loose your faith, babe, you can have mine, Tumblr_mjxhhv9T0J1re7d3qo3_400

Hij probeerde nog een geur op te vangen, maar het enige dat hij rook was de duidelijke geur van het shadowclan kamp. Hij trok met zijn oren en sloeg kort met zijn witte staart. Had hij nou werkelijk alle prooidieren in zijn buurt weggejaagd? Zijn blauwe ogen gleden over het gebied heen, hier zou hij nog wel vaker komen. En steeds verder meer gebieden bekijken. Hij zou het gebied al kennen, voordat hij een mentor kreeg. Hij zou Brokenstar bewijzen dat hij die mentor niet nodig had. ' Don't let your gaurd down.' Hij schrok van de stem, hij had duidelijk niet gemerkt dat er iemand was. Zijn hoofd draaide hij ruw naar het geluid toe om te zien wie het was. Het enige wat hij zag waren twee fel blauwe ogen, ogen die hij eerder had gezien. Maar hij wist niet meer wie. Hij stond op en gromde in zichzelf. Dom dat hij de kater niet geroken had, voor hetzelfde geld was het een vos of das geweest. En dan zou hij de pineut zijn, want zo'n beest kon hij nu nog niet aan. Hij opende zijn mond op een kiertje en ademde de geur van de kater in, nog steeds kwam zijn naam niet tot hem door. Hij vernauwde zijn ogen een beetje, en zijn haren gingen een klein beetje omhoog staan. Hij wou alleen zijn, hij had niet gedacht dat iemand hem hier zou vinden. 'Wie ben je?' Hij keek de kater strak aan, recht in zijn blauwe ogen. Waarom moest hij nou juist gestoord worden? Hij was hier midden in de nacht gekomen om te jagen, zichzelf te trainen. 'Je gaat me toch niet verlinken aan Brokenstar, hé?' Hij kende die poesiepoezen uit zijn clan nu wel. Verlinken, dat had hij wel vaker gezien binnen de clan. Stelletje watjes, konden niet eens een klein geheimpje bewaren. Vonden het zelfs vreselijk als een kitten buiten het kamp was. 'Want verlinken is voor poesiepoezen.' Miauwde hij verder, zijn ogen nog steeds vernauwd. Hopend dat de kater niks tegen brokenstar zou zeggen, hij had geen zin in nog een preek van een kat. Er waren al genoeg katten die dat deden.

Het was even stil geweest tussen de twee, hij staarde de kater alleen maar aan en verroerde zich niet. 'Laat me met rust.' Sprak hij plots uit, zijn blauwe ogen glommen in het maanlicht. 'Ik kom hier om te jagen, ik wil geen kat die mij komt storen.' Hij hoopte dat de kater niet alles had gezien, van hoe hij het konijn wegjoeg, hoe hij op het takje stapte. Dat was een domme fout geweest, en die fout zou hij nooit meer maken. 'Dus..ga weg.' Hij probeerde het zo krachtig mogelijk te zeggen, wat lichtelijk faalde omdat zijn stem nog niet zwaar klonk maar echt naar een jonge kitten klonk. 'Ik kan prima voor mezelf zorgen.' Hij wou niks zeggen over dat hij de warrior code haatte, dan zou deze kater hem waarschijnlijk geheel in de problemen brengen bij brokenstar en raindrop. Zouden ze eigenlijk een kitten wegsturen? Hij dacht van niet, maar wie wist. Hij zou alles ontkennen, zeggen dat de kater loog, alles om zichzelf onschuldig te houden. 'Kom uit die boom, wil je?' Zei hij, nu lichtelijk geïrriteerd dat de kater in de boom zat en hij wist dat hij niet kon klimmen. Hij wou niet nog zo hard vallen als een maan terug. Plots drong de naam van de kater voor hem weer tot hem door. Grayclaw! De kater die zo kwaad op hem was geworden toen hij tegen de kater aan was gevallen. Hij sloeg kort met zijn staart, keek weg van de kater. Had hij de verkeerde kat voor zich? Deze kater was waarschijnlijk alles behalve een poesiepoes. Hij richtte zijn ogen weer op de kater, je wist maar nooit, deze kater kon hem zo aanvallen. 'Grayclaw..' Fluisterde hij, meer in zichzelf dan tegen de kater.

Place of silence, moving shadows
Crimson eyes are strangely gleaming in the darkness
Madness starting to awake
Playful desire starving of blood
Get down limitless night

'Wie ben je? Grayclaw lachte in zichzelf. Die kater had hij eerder gezien, maar blijkbaar was hij te dom om het te herinneren wie hij was. Het was best wel zielig, niet wetend wie wie was en nog geen raad wist hoe je geuren moest onthouden om iemand te herkennen. De grijs-witte kat zwaaide met zijn staart losjes heen en weer in de boom, dit was vermaak op hoog niveau. 'Je gaat me toch niet verlinken aan Brokenstar, hé? Want verlinken is voor poesiepoezen.' Miauwde Rainkit verder. Hij grijnsde, die kat had lef om zo te praten. Maar het was waar wat hij sprak. Verlinken was voor zwakke Kittypets, en Thunderclan katten, aangezien zei zich al hadden overgegeven aan de Kittypets en er zelfs een als Deputy hadden. Wouw, Gatherings waren toch handig in dit soort gevallen. 'Laat me met rust. Ik kom hier om te jagen, ik wil geen kat die mij komt storen.' Zijn ogen schenen in het maanlicht, net als die van hem, maar dan groter en feller. Die kit deed hem een beetje denken als hijzelf. Maar op volkomen ander niveau. Hij was anders, sterker, groffer en groter. 'Dus..ga weg.' Hij probeerde het zo krachtig mogelijk te zeggen, wat lichtelijk faalde omdat zijn stem nog niet zwaar klonk maar echt naar een jonge kitten klonk. 'Ik kan prima voor mezelf zorgen.' De grote kater versmalde zijn ogen. 'Pathetic.' Dat woord paste bij elke kat, vooral voor deze kleine ziel. En al helemaal vanwege die konijn. dacht hij nou werkelijk dat hij dat beest aankon. Zo'n konijn kan je ogen uitkrabben in een sec. 'Kom uit die boom, wil je?' Zei hij, nu lichtelijk geïrriteerd. Grayclaw zei niks, de stikte van het Woud drong nu eindelijk door. Maar nu gebeurde er iets interessants. De kater keek snel weg van hem, waarom boeide hem niet. Hij zag hoe hij met zijn staart sloeg, was hij geschokt? Eindelijk sprak de kat weer nadat hij zich weer naar hem waagde te kijken. 'Grayclaw..' Een zucht verliet zijn mond. Eindelijk had hij het door, nog meer gepraat en hij zou doodgaan. Als een duistere schaduw sprong hij uit de boom en verdween weer in het duisternis. Zijn witte poten kwamen als eerst tevoorschijn toen hij een klein tijdje later uit de boom was gesprongen. Eenmaal in het licht schenen zijn ogen nog steeds, ookal werden zijn ogen overschaduwd. Duister grijnsde hij en verdween in een flits. Met zijn kwachtige poot, niet ontblood mepte hij de kit op zijn gezicht. Eenmaal weer stil met vier poten op de grond lachte hij niet meer, zijn ogen scherp op die van de kit gericht. 'You talk too much.' Ook al leek het niet op zijn gezicht te zien, vond hij dit erg interessant, misschien had deze kit iets in zich.

_{Tekst | Gesproken tekst
Hij keek omhoog, zijn blauwe ogen vernauwd. Waarom zei Grayclaw niet. Hij snoof de lucht nogmaals diep in, en rook dat de kater er nog steeds was. Hij hoorde een zacht plofje, wat betekende dat de kater nu op de grond was. Stil bleef hij zitten, zijn ogen turend in het donker. Zijn poten jeukten, het liefst zou hij op de kater afspringen maar dat leek niet zo slim. Grayclaw zou hem zo kunnen doden, de kater was sterk. Dat had hij gezien, en vooral gevoeld, toen hij tegen de kater aan was gevallen. Het was geen zachte landing geweest in ieder geval. Plots kwam de poot van de kater op hem af, en gaf de kater hem een klap tegen zijn gezicht aan. Hij boog zijn kop even naar de andere kant en schudde er kort mee. Woest keek hij de kater aan, waar was dat voor nodig?! 'You talk too much.' Hij snoof diep, sloeg kort met zijn witte, pluizge staart. Zijn twee blauwe ogen veranderden weer terug in emotieloze poelen. Waar je naar kon kijken wat je wou, maar emoties kwamen er niet meer uit. 'Waar was dat voor nodig?!' Bromde hij, zijn ogen nog steeds vernauwd. Hij zette zijn kaken stevig om elkaar, en keek de kater strak aan. Gelukkig had de kater hem niet met nagels geslagen, want dan had hij wel anders gepiept. Bovendien had de poot van de kater al genoeg pijn gedaan, en hem kort een beetje hoofdpijn gegeven. Maar dat was nu alweer zo vervaagd, dat hij het makkelijk kon negeren.}

Place of silence, moving shadows
Crimson eyes are strangely gleaming in the darkness
Madness starting to awake
Playful desire starving of blood
Get down limitless night

Rainkit keek terug naar hem, geirriteerd leek het wel, en het war waarschijnlijk ook zo. Niks te verbazen, hijzelf had dit niet gepikt en meteen terug gescholden had. 'Waar was dat voor nodig?!' Bromde hij, zijn ogen nog steeds vernauwd. Grayclaw lachte grinnig. Dit was leuk, gewoon vermaak op niet zulk hoog niveau, maar leuk genoeg om hem plezier te doen. 'Dat zei ik net, je praat teveel. Het is irritant om aan te horen.' Langzaam liep de grote kater naar hem toe, neerkijkend op hem. Zijn gedachten ging weer naar de kit. Waarom zou deze kat willen jagen? Er werd gejaagd voor je, waarom dan deze moeite. Deze ik was gestoord. En ook zo'n groot risico. Je kon makkelijk gedood worden als je zo klein bent. Uilen, dassen, vossen, noem maar op. Ook de grond waar ze op stonden hielp niet mee. Met regenachtige dagen was het blubberig en kon je er makkelijk tot met je schouders inzakken, laat staan zo'n kit ter grootte van een klein beest. Laat maar, het was toch al gebeurd, tijd kon niet terug gedraaid worden. terug in de realiteid keek hij diep in die knikkers van een ogen. Hij zag er uit alsof je niet met hem moest sollen. Iemand die niet terug gaat van een gevecht. Mooi. ' Zeg.' Begon hij opkijkend naar de sterren. 'Ken jij Dark forest?, de plek waar ik later heen ga?'

_{Hij keek toe hoe de grote hater op hem af kwam lopen. Zijn twee blauwe ogen waren nog steeds vernauwd. Als hij een stuk ouder was geweest, dan had hij de kater uitgescholden. Maar dat zou nu niet handig zijn geweest. 'Dat zei ik net, je praat teveel. Het is irritant om aan te horen.' Hij trok met zijn oren, fijn. Het feit dat de kater op hem neer keek was een raar gevoel, waarom moesten kits nou zo klein zijn? Hij wou sterk zijn, iemand waar anderen bang voor waren. Hij keek naar zijn poten, sloeg zijn klauwen kort uit, keek er kort naar en sloeg ze weer in. Ze waren zo klein, zo verschrikkelijk klein dat ze niet eens door de dikke vacht van een volwassen kat konden. Hij keek weer omhoog naar de kater, opletten. Deze kater was anders dan die poesiepoezen, dat wist hij nu wel. ' Zeg.' De kater keek naar de sterren. Rainkit liet niets zien, maar dacht echter dat de kater nu begon over Starclan. Weer zo'n heilige kater die daar in geloofde. Hij snoof diep, en keek ook naar de sterren. Waarom geloofde iedereen daar naar? Starclan was zó onlogisch, zó nep. Hoe kon het dat je niet gewond kon raken? 'Ken jij Dark forest?, de plek waar ik later heen ga?' Hij bekeek de kater verbaasd. Als je naar Dark Forest ging, moest je veel hebben gedaan dat niet goed was. 'Echt?' Vroeg hij lichtelijk nieuwsgierig. 'Als jij naar Dark Forest gaat, dan heb je veel slechte dingen gedaan?' Lichtelijk onder de indruk keek hij de kater aan, maar voor een groot gedeelte verborg hij dat hij toch wel een beetje nieuwsgierig was naar de kater. Hij vond het wel cool, dat deze kater het zo zeker wist. Wat had hij allemaal gedaan? Hij besloot het niet te vragen, en hoopte lichtelijk dat de kater er zelf over begon. 'Ik wil later ook naar Dark Forest, Starclan klinkt zo.. Saai en vredig.' 'En nep' Zei hij verder in zijn gedachten.}

Place of silence, moving shadows
Crimson eyes are strangely gleaming in the darkness
Madness starting to awake
Playful desire starving of blood
Get down limitless night

Rainkit keek verbaast naar hem op, maar toch negeerde hij het, ook al deed hij het met moeite. De Kit was irritant stront eigenwijs, toch liet hij het toe voor deze ene keer. 'Als jij naar Dark Forest gaat, dan heb je veel slechte dingen gedaan?' begon de kit weer te praten. Slecht was in vele opzichten in ieder kat zijn ogen. Iedereen keek anders naar acties van hunzelf of iemand anders. Toch wist Grayclaw genoeg wat hij had gedaan om daar te belanden. prooi stelen van andere clans. onnodig vermoorden en zelf natuurlijk prooi opeten dat hij ving of steelde. Geen respect voor ieder kat, vooral niet voor brokenstar of zijn familie. Die laatste kon al helemaal de pot op. Waarom hij bij de clan bleef wist hij niet, hij deed het gewoon. Who cares. Grayclaw keek naar de kitten, die hem lichtelijk bewonderend aanstaarde. 'Ik wil later ook naar Dark Forest, Starclan klinkt zo.. Saai en vredig.' Grayclaw kon niks anders doen dan instemmen. Ook al praatte hij met Rainkit die nog maar een kitten was, vond hij het wel even weer wat anders. Starclan klonk alsof alle problemen waren opgelost en je voor eeuwig ging jagen en katten verwelkomt en toekomstige Leaders ziet. Maar Grayclaw wist meer over Dark Forest dan Starclan. een koude en kille plek. Je bent omsingeld door dood en verderf en je zou voor eeuwig lieden. Klonk als een uitje voor hem. Hij ging staan met zijn grijze staart in de lucht. 'De slechte dingen die ik heb gedaan komen wel ter oren voor jou, maar nu niet.' Alles meteen vertellen was niet t voldoen voor hem. Dan was de lol er al vanaf. neerkijkend naar de kit kwamen de vroegere belevenissen naar boven. Zoals die ene keer dat hij nog maar een kitten was, net zo oud als rainkit. Scytheshade had hem mee uit het kamp genomen. Hij liet hem op zijn rug en zo gingen ze van boom naar boom. 'Ha! Why the f*ck not.' dacht hij terwijl jij ging liggen. 'Spring op mijn rug en houdt je goed vast. Jij kan geen bomen beklimmen, maar ik wel.'

Up to the trees and go!