Sis', you awake?

Ze sliep vast, en rustig haalde het licht gekleurde poesje adem. Haar borstkas rees in een regelmatig ritme op en neer, wat aangaf dat ze in een diepe slaap lag. Ze was moe geweest, ze had de hele tijd liggen spelen met de andere kittens, totdat dikke druppels de pret doorbraken. Mintkit had nog een tijdje door proberen te spelen, maar in je eentje lukte dat niet als een bezorgde moeder je kwam halen. Uiteindelijk was ze maar mee gegaan, en toen was ze toch maar in slaap gevallen. Haar droom was vrolijk, en vol kleuren. Ze glimlachte lichtjes in haar slaap, totdat iets haar verstoorde. Op het eerste zicht lette ze er niet echt op, maar toen het geluid, een soort van vaag gezoem aanhield, knipperde ze toch een paar keer met haar ogen. De slaap zat nog in haar gezichtje, en ze moest moeite doen om niet terug te vallen. Tot haar verbazing zag ze Applekit voor zich staan, en hoewel ze heel veel van haar zusje hield, zou ze toch grommen als ze wou spelen.
Maar dat was het niet, in haar stem lag een ondertoon, iets wat ze niet meteen kon thuisplaatsen bij haar zusje, en ze bleef even nadenken. De stem van Apple drong dwars door haar gedachten, en verbaast schudde ze haar hoofd. "Jij. Bent met iemand anders gaan praten?" Vroeg ze eerst een beetje verbaast, positief weliswaar, maar het bleef een raar gezicht. "Met de leader? Oh Apple, mag ik weten waarover jullie het hadden? Of was dat slechts praat tussen de Leader en zijn toekomstige Deputy?" Glimlachte ze vrolijk. Haar slaapbui was al weer weggewaaid, terwijl ze hier zat te glunderen voor haar zus.

Mwehe D:

Haar zusje leek weer onzeker over zichzelf te worden, iets wat Mintkit maar niet aan haar begreep. Ze was geweldig in haar doen en laten, en toch was ze altijd bang voor negatieve reacties en zeer verlegen. Zij had er echter geen last van, soms kon ze wel verlegen zijn, maar dat duurde dan nooit langer dan een paar minuten, en als ze eenmaal aan de praat geraakte, leek niks het creme kleurige poesje te kunnen storen. Ze had dan ook al wat vrienden tussen de andere kittens, terwijl Apple zich soms meer afzijdig leek te houden. Ze zuchtte, ze wist ook niets echt waarom haar zus zo deed, want ze zou haar het liefst willen helpen, al had ze geen idee hoe. Nog een ding dat ze eens moest uitdenken, een goed plan voor Apple. Misschien zou ze er wel over heen groeien, er waren vast meer kittens geweest met hetzelfde probleem. In ieder geval was ze er van overtuigd dat Applekit een goede warrior zou worden, Mintkit had gewoon zo'n voorgevoel.
Blijkbaar zag Applekit de humor niet in, want ze werd alleen maar meer nerveus van het onderwerp. Mintkit zuchtte bij haar korte antwoord, alsof ze daar ooit genoegen mee zou nemen. Welja, ze wou niemand tot iets dwingen. “Apple, alsjeblieft. Je bent een lieve zus, iedereen mag je wel, hoewel ze je niet echt kennen aangezien je redelijk verlegen bent soms. Verder ben je juist met de leader gaan praten over vanalles, RiverClan zou zich geen betere toekomstige warrior kunnen voorstellen.” Eindigde ze haar argument resoluut. “Verhalen? Leuk! Dat doet me eraan denken, volgens mij moeten we nog eens langsgaan bij de oudsten, ik heb van de anderen gehoord dat ze hele mooie verhalen over onze voorouders vertellen. Heeft Stormstar je ook zo'n dingen vertelt dan?” Vroeg ze in een adem door, terwijl haar ogen vrolijk naar haar zusje keken. Ze merkte wel dat ze het niet echt had, dus ze probeerde haar beter te voelen door wat luchtige gespreksstof erin te gooien. Misschien niet de beste manier, maar het was goed bedoeld.

Mintkit keek haar zus even verbaast aan, wat bedoelde ze daar nu weer mee? Ze was totaal vergeten wat er was gebeurd met Nightstream's den, en ze keek haar zusje dan ook aan met haar kopje een beetje scheef. Waar had ze het over? Ze kon zich niet meer herinneren wat er nu precies was, of had ze het nu wel vertelt? Volgens haar wel, Applekit vertelde het haar toch altijd wel? Dat hoopte Mintkit toch, want ze stond altijd klaar voor haar zus. Het maakte niet uit wat er was, ze was er. Hoewel Mintkit niet meer wist wie de oudste was uit het nest van hen, had ze toch een beschermend gevoel over Applekit gehad, enkel omdat ze vaak zo onzeker leek over zichzelf. En dat stak haar, waarom was Apple nu toch zo onzeker? Het maakte haar niet bepaald blij om dat te weten, dat ze altijd zo onzeker was. Ze was een geweldige zus, waarom kon ze dat nu niet inzien?
Mintkit schudde haar hoofd, dat was een discussie voor later. Het ergste was dat ze de woorden niet kon vinden, en ze wenste met alles dat ze had dat ze ooit de juiste woorden kon vinden om haar zus de waarheid te laten inzien. Mint zuchtte lichtjes, en richtte toen weer haar heldere ogen op Applekit. “Nightstream's den?” Herhaalde ze zachtjes. “Sorry, of ik ben het vergeten, of niemand heeft het me vertelt. Wat was er in Nightstream's den?” Haar ogen werden groter, waarom wist ze dit niet meer? Nightstream, de Medicin Cat. Het moest vast iets ergs zijn geweest, want als iedereen raar keek zou het niet bepaald niks geweest zijn. “Awh Apple, het komt vast goed, ze zijn alleen maar bezorgt om je..” Mompelde ze geruststellend toen ze zag dat haar zusje het niet helemaal van zich af kon zetten.
“Crookedstar? Was hij de Leader voor Stormstar?” Vroeg ze vrolijk. “Ik heb nog niet van hem gehoord, denk ik..” Ze dacht even na, ze kreeg hier echt al last van dementie op zeer vroege leeftijd. Ah ja, ze grinnikte even in zichzelf. “Gezellig hoor! Zo'n gesprekje met de Leader, even tussendoor.” Zei ze terwijl ze ging staan. “Maar gaat het wel?” Vroeg ze toen wat bezorgder, ze wist niet in hoe verre Applekit liet zien hoe het met zich ging, maar er bestond ook zoiets als een band tussen zusjes. En die zou niet kunnen wegkijken om te doen alsof er niets was.

Mweh .__.”
Ik haat herschrijven D:

Mintkit schudde haar hoofd op Applekit's vraag. Nee, haar moeder had niets vertelt over het vooral in Nightstream's den, of ze moest het echt vergeten zijn. Nee, Apple was er zo serieus over, dat kon niet toch? Mintkit zuchtte, waarom was alles zo moeilijk? Ze wist dat haar ouders het moeilijk hadden, al wist ze niet zo goed waarom, maar toch.. Konden ze niet normaal doen tegenover haar en Apple? Ze waren altijd zo overbezorgt, en hoewel Mint nooit in de problemen leek te komen daarmee, haar zus wel. Die was misschien niet voorzichtig genoeg, maar leerdeje niet van je fouten? En wat als ze apprentice werden straks, zouden ze dan ook de hele tijd moeten binnenblijven? Ah, Mintkit zuchtte, het zou niet lang meer duren, en dan waren ze samen apprentice. Dan kon niemand meer kwaad op hun worden als ze naar de vrijheid buiten het kamp zochten, dan hadden ze eindelijk waar ze beiden naar verlangden. Wel, Mintkit in ieder geval toch, over haar zus was ze niet zo zeker. Bij elke fout die ze leek te maken klapte ze terug dicht, steeds harder. “Papa haat je helemaal niet! Waarom zou je dat denken?” Vroeg Mintkit geschokt. Om nu boos te zijn, daar kon ze nog inkomen, maar dit was een serieuze uitspraak, die niet eens waar was! Ze liet haar kopje even in de vacht van haar zus zakken, en leunde geruststellend tegen haar flank aan. “Applekit, niet zo'n domme dingen zeggen, ik lijk overal geen weet van te hebben, maar als ik wel iets weet, is dat papa en mama van ons houden. Met heel hun hart. En hoewel ze soms boos lijken te worden, ze zouden je nooit kunnen haten.” Probeerde ze haar zus te overtuigen van haar gelijk. Want dat had ze, dat wist Mintkit gewoon. Ergens was zo'n gevoel, ze had er nog geen naam, dat haar zei dat dit het juiste was, vanaf dat de woorden uit haar mond kwamen gerold.
“Nee, nog nooit. En Dreamheart mag dat proberen, dan duik ik zelf op haar af..” Miauwde ze vrolijk. “Ik ga het eens aan de oudsten vragen, ze zullen er vast wel verhalen over hebben..” Murmelde ze blij.
“Applekit, het gaat niet prima, dat zie ik ook wel! Goed, domme vraag dan, maar toch, reden om te liegen tegen je eigen zus?” Dit deed haar eigenlijk pijn, maar dat wou ze niet laten merken.

Applekit begon haar verhaal en Mintkit luisterde in stilte. Ze had hier niets van geweten, iets wat raar was, aangezien iemand het haar wel vertelde. Nee, ze hadden haar er buiten gelaten, en daar moest wel een goede reden voor zijn. Zeker toen ze haar zusje zag trillen tijdens het vertellen, begon een onrustig gevoel zich door haar heen te wentelen. Verbaast hoorde ze aan hoe Apple naar de medicin's cat den was gegaan, en daar had geproefd. Op zich was het niet zo erg, ze waren nog kittens, al kon ze zich wel de reactie van anderen voorstellen. Maar over het algemeen was er toch niks giftigs in de den? Wel ja, een paar zaden, maar waarvoor ze dienden, had ze ook geen idee. Het was allemaal maar mysterieus, ze zou het eens moeten vragen aan Nightstream zelf. Die kon haar er vast wel meer over vertellen.
Applekit's ogen begonnen te glinsteren, maar Mintkit deed eerst alsof ze het niet zag, misschien wou haar zusje niet dat ze het opmerkte. Het woord papa trok haar aandacht, en ze luisterde aandachtig. Papa had geschreeuwd tegen haar zus? Verbaast schudde ze haar hoofdje, aan de ene kant hield ze heel veel van haar vader, en keek ze erg tegen de zwart witte kater op, maar aan de andere kant was ze ook redelijk verbaast en verdrietig. Waarom had iedereen ruzie met mekaar, maar losten ze niks op? Dan was het simpel, maar ze wouden het niet simpel maken. “Dat kan hij nooit gezegt hebben! Luister Apple, ik weet dat het een schok was, en alles, maar ik weiger te geloven dat papa dat tegen je zei. Je moet het verkeerd verstaan hebben. En als je het zo zeker weet, ga ik het aan mama vragen.” Zei ze koppig. Ze was er zo zeker van dat papa dat niet gezegt kon hebben, ze kende hem er teveel voor en wist dat hij van hen hield. Toch?
Nee, Mintkit schudde haar hoofd, zij mocht nu ook niet gaan twijfelen. Zij was degene die zeker moest blijven, en anderen ondersteunen. Degene die altijd overeind bleef om anderen te helpen. Ja, ze wist het zeker dat ze zo zou blijven later. Het zou niet uitmaken hoe je was. Wie je was. Ze zou er toch zijn. Net zoals voor Apple. Wat haar zusje ook zou doen, of zeggen, het maakte haar niet uit.
“Applekit. Ik ben je zus. Dat zijn geen stomme problemen, ik zal er altijd zijn voor je, en je altijd helpen als je me nodig hebt. Daar ben ik voor, pluizenbol.” Dat laatste zei ze met een kleine glimlach terwijl ze haar pootje lichtjes tegen de flank stootte.

Laat, sorry ):