Linn
23
| |
|  Onderwerp: Why did you break me?  zo 29 apr 2012 - 20:13 | |
| Met haar ogen op de grond gericht liep ze op een haastig tempo door het woud. In haar ogen kon je een verwarde gloed zijn, en een dun laagje tranen. Haar vacht stond er verward bij, en haar oren stonden wantrouwen vooruit. "Waarom?" Fluisterde ze, waarna ze haar pas weer versnelde. Zonder haarzelf af te vragen waar ze heen liep liet ze haar poten de weg leidden. In haar hoofd ging de stem van haar ex-partner door haar heen. 'Amberpool, kan ik met je spreken?' Die ene zin, die bleef haar maar achtervolgen. Het was een nachtmerrie, degene waarvan ze zoveel hield had haar achter gelaten. Zonder enig excuus daarbij. Hij had 'Sorry' gezegd, maar dat hielp niet echt veel. Zoveel pijn had het gedaan. 'Amberpool, ik..mijn gevoelens zijn weg.' Snikkend kwam ze aan bij vierboom. Met een plof struikelde ze over een takje, waarna ze stil bleef liggen. Haar grootste liefde was weg. Zou ze ooit nog een ander vinden? En wat zou haar zoon, Dapplepaw, ervan denken? "W-waarom?" Wist ze nogmaals uit te brengen. Starclan, waarom? Haar hoofd ging omhoog, en haar amber kleurige ogen keken naar de hemel. "Starclan..Sta me bij." Fluisterde ze. Waarna ze op krabbelde en stilletjes doorliep. Haar haren stonden nog steeds omhoog van de schrik, terwijl ze tegen een van de vier bomen aan ging zitten. Haar hoofd liet ze hangen, waarna enkele tranen over haar ogen gleden. Hij had haar gebroken, en ja, dat deed pijn. Maar wat moest ze ervan denken? Moest ze het maar gewoon .. achter haar laten? Of zou ze in elkaar zakken? Nee, dat kon ze niet maken. Dapplepaw moest op haar kunnen rekenen. Ze moest sterk zijn. Maar hoe? Hoe kon ze hem ooit weer recht aankijken? Ze slaakte een diepe frustrerende zucht. Dit was alles behalve leuk. Ze spande haar spieren aan en sloeg haar nagels uit. Woede en verdriet, dat was alles wat ze voelde. Hij had haar bot gebroken. Die twee zinnen in haar hoofd waren nog het rustigst. Haar amber kleurige ogen gleden naar boven, ergens zag ze het gestalte van een andere kat, ze siste. Nog steeds woedend van de breuk die ze net achter haar rug had. "Ga weg!" Sprak ze uit, waarna ze licht hoopte dat de vreemde kat omdraaide en weg ging. Dat de kat haar met rust liet.
Alleen posten met toestemming (: |
|
