You only get one life.

De geuren van Nieuwblad drongen door zijn neus. Hij sloot zijn ogen en genoot van de vogels die langzaam aan wakker werden en begonnen te fluiten. Nieuwblad, de tijd waarop nieuwe kittens werden geboren, waarop alles weer fleurig werd, en vooral; Waarop de clan weer veel voedsel binnen kreeg. Hij, Dapplepaw, was een trotse windclan Apprentice. Als je hem goed kende dan wist je hoe hij was. Hij zou nooit opgeven. Dat wisten zijn ouders al vanaf dat hij geboren was. Hoe hij zich vastklampte aan zijn eigen leven toen hij ziek was. Hoe hij als enigste levend uit het nestje kwam. En hoe hij nu trots de naam Dapplepaw meedroeg. Hij opende zijn diep-blauwe ogen weer en snoof nogmaals de heerlijke geuren in. Het werd tijd om wat voor de clan te doen. Zelfs zonder Mentor kon hij dingen doen. Jagen ging dan nog een beetje moeizaam, maar hij zou het leren. Hij zou zichzelf sterker maken, totdat hij een mentor kreeg toegewezen. Een poes of kater die hem het normale leven van de Windclan zou leren. Alle trucjes in vechten, alle jaag-technieken. En bovendien ook alle regels die hij zou moeten onthouden en volgen - ook al kende hij een groot deel van deze regels al uit zijn hoofd. Hij hees zijn lichaam op en schudde de mos-stukjes uit zijn vacht. Het werd tijd dat hij zijn taken ging doen, Jagen en de clan verdedigen. Hij stapte de den uit en liep rechtstreeks naar de uitgang. Eten was nu niet nodig, honger had hij niet. Zijn blik was levendig en fris, alsof hij een hele dag had kunnen slapen. Wat helemaal niet zo was. Hij had net enkele uurtjes kunnen slapen. Zijn energie moest dan wel erg hoog zijn als hij nu nog fris en levendig kon zijn - en dat was ook zo. Op een rustig tempo liep hij door het Windclan gebied. Af en toe snoof hij de lucht in, opzoek naar prooi die hij kon doden. Zodat hij weer wat lege monden kon vullen. Zonder enig geluid te maken liep hij op een vlot tempo door. Hij zou eigenlijk dicht bij het kamp moeten blijven, maar zo was hij niet. Zonder dat hij het zelf merkte kwam hij steeds dichter bij Vierboom. Waar de clans om de zoveel tijd naar elkaar toe kwamen. Waar hij nog nooit was geweest. Zijn mond viel daarom ook lichtelijk open toen hij de vier bomen zag. "Shit, Ik ben iets te ver gelopen." Zijn stem klonk zacht, hij wou niet dat iemand anders het hoorde. Hij liep van de berg af, nu hij hier was kon hij toch een kijkje nemen, of niet dan? Hij zou hier toch niet jagen, dat was namelijk onbeschoft tegenover de andere clans. Voor de hoge steen ging hij zitten, waarna hij naar boven keek. Daar zouden de leiders dus op staan, wanneer hier een gathering was. Een glimlachje verscheen op zijn gezicht. Deze plek voelde fijn aan. Alsof hij voelde hoe starclan hier aanwezig was.

& Shrewleap
Can you lay your life down, so a stranger can live?
Can you take what you need, but take less than you give?
Could you close every day, without the glory and fame?
Could you hold your head high, when no-one knows your name?
That's how legends are made, at least that's what they say.
x Dapplepaw x

Sinds enkele dagen mocht hij eindelijk het kamp uit, weg van die kitten rang, hallo apprentice rang. Hij was er best wel trots op, dat hij nu eindelijk een kat was die niet gekoesterd werd als een kwetsbaar wezen. Dit was de periode waarin hij zich moest bewijzen, zodat hij later een groots warrior kon worden. Ook al lagen zijn dromen daar niet. Zonder dat hij het zelf merkte kwam er een kat steeds dichter bij hem. “En wat doet zo’n jonge WindClan Apprentice zo ver van huis?” Met een ruk draaide hij zich om, even maakte zijn hart een sprongetje. Hij had de poes niet aan horen komen, wat eigenlijk wel raar was. Hij was altijd namelijk zo alert. Kort schudde hij met zijn hoofd, om de schrik van hem af te gooien. "Sorry, ik hoorde je niet aankomen." Zijn blik werd meteen weer zo kalm en rustig als normaal. "Laat ik het erbij houden dat ik een beetje ben afgedwaald toen ik aan het jagen was." Een lichtte glimlach verscheen op zijn gezicht. De poes hoefde natuurlijk geen uitgebreide uitleg te weten. Hij ademde de lucht even diep in en merkte op dat het een shadowclan poes was. In de geur kon hij ook nog iets opmerken, deze kat was geen warrior. Niet meer in ieder geval. Het moest iemand zijn met een wat hogere rang, dus iemand die hoger dan hem stond. Dapplepaw bekeek de poes even. Ze was wit met zwart en had blauwe ogen en een roze neus. Oké, haar moest hij onthouden. Dat kon nog wel eens van pas komen later. Hij legde zijn staart voor zijn poten en keek haar aan. "Zeg eens, Wat is je naam?" Zijn diep-blauwe ogen keken haar vriendelijke en kalm aan terwijl hij het aan haar vroeg. Namen waren voor de meesten niet belangrijk, maar voor hem wel. Wanneer hij iemand wou onthouden, dan wou hij ook de naam weten. Zodat hij diegene altijd kon begroeten met een naam, en niet met Shadowclan kat. Of Riverclan kat, of iets dergelijke. "Ik ben Dapplepaw." Stelde hij zichzelf kort en krachtig voor, terwijl hij wachtte op de poes wiens naam hij nog steeds niet had gehoord. Ook al kwam ze hem bekend voor. Ja, ze moest een hoge rang hebben in Shadowclan.


Can you lay your life down, so a stranger can live?
Can you take what you need, but take less than you give?
Could you close every day, without the glory and fame?
Could you hold your head high, when no-one knows your name?
That's how legends are made, at least that's what they say.
x Dapplepaw x

Zijn nagels had hij niet eens uit getrokken tegenover de Shadowclan kat. Vechten vond hij toch maar niks. Hij was er gewoon niet goed in, en hij hield er niet van om katten pijn te laten lijden. “Hmm, je bent híer toch niet aan het jagen, toch?” Hoe bedoelde ze? Oh ja, hij zei dat hij afgedwaald was tijdens het jagen, natuurlijk. “Want dan zal ik je moeten laten vertrekken. Je weet toch wel dat dit Fourtrees is?” "Oh nee, dat zou ik niet eens durven. Dit is het gebied van Starclan." Hij grijnsde kort terwijl hij dit zei. Zijn ogen gleden kort over het gebied. Hier was hij tenminste op een plek waar clankatten vredig met elkaar konden omgaan. “Shrewleap van de ShadowClan, maar dat had je volgens mij al uitgevogeld.” Zei de poes, die de naam Shrewleap met zich meedroeg. Shrewleap, wel een mooie naam. "Aangenaam." Zei hij kort. “Volgens mij ben jij niet zoals al die andere Warriors en Apprentices.” Zijn oren gingen lichtelijk omhoog, waarna hij de poes nieuwsgierig aankeek. Hoe bedoelde ze? Anders? Anders in wat? “Die willen alleen maar vechten en hun Clan verdedigen. Nee, jij bent een van de eerste Clankatten die gewoon mijn naam kwam vragen. Dat vindt ik zo bijzonder aan je. Ik waardeer dat best wel een beetje.” Als je onder zijn vacht kon kijken dan kon je zien dat hij lichtelijk rood werd. Dat was vrijwel het aardigste wat iemand ooit tegen hem gezegd heeft. "Oh..Bedankt." Sprak hij uit, duidelijk onder de indruk van wat ze gezegd had. "Ik ben niet zo op het vechten, Ik praat liever dan dat ik bloed verspil." Zijn ogen gleden weer weg van de poes, maar lang keek hij niet rond. Zijn ogen gingen al snel weer naar Shrewleap. Eigenlijk wist hij ditkeer niet wat hij zou moeten zeggen. "Dit waardeer ik echt, Shrewleap. Een normale clankat zou nooit een andere kat zou prijzen. Jij zult vast ook anders zijn, anders op een goede manier." Hij glimlachte naar haar, terwijl hij zich nog steeds op zijn gemak voelde. Waarom zou hij bang zijn? Starclan keek toe, deze poes zou hem niet zomaar aanvallen.

Dapple is nu nog geen med. cat apprentice trouwens (:
Can you lay your life down, so a stranger can live?
Can you take what you need, but take less than you give?
Could you close every day, without the glory and fame?
Could you hold your head high, when no-one knows your name?
That's how legends are made, at least that's what they say.
x Dapplepaw x