[BloodClan related] .:Till the end of all his day:.

_{You'll burn this time
Seeing the violence it's feeding my mind
No one is saving you
How can you find a heaven in this hell
Leave it behind hearing your silence,
It screams our goodbye
Cannot believe it's an eye for an eye
Let us go to waste

Plof… Icy’s poten klonken dof toen ze van een omgevallen boom af sprong en zo behendig op de donkere aarde neerkwam. Luide strijdkreten weergalmden door het bos, ze sneden als scherpe messen door haar lichaam heen en zaaiden voor paniek in haar binnenste. Wat was er aan de hand?! Waarom was ze weg gegaan! Allerlei vragen kwamen op in haar hoofd, de ergste scenario’s vulden haar gedachten. De wind schuurde ijzig langs haar flanken en bezeerde haar ogen. Tranen prikten in de grote, ronde ogen en liet haar zicht wazig worden, ze tuurde zonder te stoppen langs haar heen en verscherpte haar aandacht op de kreten, van waar kwamen ze en nog belangrijker: van wie waren ze? Ze zette zich nog harder af, boorde haar nagels telkens in de grond en stootte zich weer harder af om maar verder en verder te kunnen komen in een korte tijd. Met een hoge snelheid spurtte ze door het bos. Meer en meer begon ze te denken aan haar clan, de gedachten van heden en verleden raasden voorbij. Haar verleden, de pijnlijke herinneringen…, ze leken zo erg op wat er nu aan het gebeuren was. Icy kon ze beiden zo aan elkaar linken, maar was het werkelijk zo wat ze dacht? Of had haar wanhoop haar zo ver gedreven om het ergste wat ze maar kon gaan bedenken als de enige en echte waarheid te gaan beschouwen? Meer en meer begon ze te beseffen dat haar poten haar naar het verlaten parkje dreven, de plaats waar Bloodclan zich had gevestigd. De herinnering van de ‘vredige’ plaats die ze die ochtend had achtergelaten lagen nog vers in haar geheugen, hoe zou ze die nu gaan aantreffen? De kreten van katten, waren die alleen van de vertrouwde katten die ze zo goed kende… of waren er clankatten of zelfs rogue’s bij betrokken?! De geur van de bloodclan katten begon sterker te worden naarmate ze dichterbij kwam, maar een andere geur die ze zo vaak geproefd had danste ook op haar tong. Het dreigde haar achteruit te deinzen, vaart te minderen, weg te drijven… Nee, ze moest vooruit! Met al haar wilskracht bleef ze zo snel als ze kon als een gek vooruit razen, als ze vaart zou minderen dan was ze misschien zelfs al te laat. De stemmen werden luider toen ze eenmaal het hek in zicht kreeg. Ze sprong er behendig op en liep zo snel als ze kon erover, zonder er af te tuimelen natuurlijk. Met een grote kracht sprong ze weer van het hek af en worstelde ze zich door een paar struiken door, ze negeerde de poesiepoezen die ze op haar weg zag, ze staarden haar als angstige stuk prooien met grote ogen aan alsof ze aan de grond genageld waren. En toen Icy haar vertrouwde kamp in was, was het op haar beurt om aan de grond genageld te staan. Ze wou achteruit krabbelen, terug keren naar het woud en voor eeuwig weg gaan. Wat ze nu zag, zou vooreeuwig op haar oogleden gegrift staan. Zodra ze, als het maanhoog was, haar ogen zou sluiten zou ze de beelden terugzien en vol afgrijzen rillen. Haar vacht was nog nooit zo verward geweest door al het rennen, maar dan nog leek het niets vergeleken de toegetakelde bloodclan katten die op elkaar gepropt stonden in een cirkel om iets. Allen zagen ze er geschokt uit en keken ze met grote ogen, er heerste nog nooit zo’n grote chaos. Overal lagen er hopen bloed, hier en daar lagen katten lijken verspreid en de lichtgrijze poes herkende met haar ijzig blauwe ogen ook onbekende katten op de open plek. Verschillende geuren mengden zich in haar neusgaten door elkaar. De sterkste was die van de bloodclan, maar ze rook ook de vieze geur van alle 5 de clans. De groep van stomme muizenbreinen die ze zo verafschuwde, waren zij de stommelingen die hier achter zaten?! Waren zij het die bloodclan aangevallen had en deze schade had aangericht?! Het kon maar om één ding zijn, de gestolen kittens… Maar Icy wist zelf echter goed genoeg dat Bloodclan de kleine jongen nooit of te nimmer zomaar zou laten gaan hebben, en dat kon ze met haar eigen ogen ook goed genoeg zien aan de vreemde katten die her en der stil het leven hadden gelaten. Hun vacht was met scherpe klauwen opgereten en er waren ook nog beten bij te pas gekomen. De bloodclan katten zagen er zelf ook niet al te mooi meer uit. Ze hadden in de hitte van de strijd goed gediend, maar het was onmogelijk voor hen geweest om er zelf zonder slag of stoten vanonderuit te komen. Er lagen een aantal katten, met flinke wonden, hijgend op de grond te jammeren. Met grote ogen en de schrik van haar leven waagde de, even als de rest geschokte, lichtgrijze poes zich naar voren. Van angst trilde ze als nooit te voren. Ze durfde niet te kijken wat het was, of wie het was, waar haar gelijken omheen stonden te kijken. “W..wat.” Bracht ze fluisterend uit en probeerde zich een weg door de menigte katten te banen, maar ze hoorden haar helemaal niet. Allemaal stonden ze in een chaos te tieren over wat er nu moest gebeuren en over wat er gebeurd was. Het was zelf zo erg dat ze niets van de gesprekken kon opvangen door het grote aantal tegelijk gebeurende. Ze gromde omdat ze haar niet hoorden, zowiezo hield ze er niet van om onopgemerkt te blijven staan als zomaar slechts een kat in de menigte, maar deze keer haatte ze het echt. Ze wou weten wat er aan de hand was, verdomme! Ze siste vijandig en krijste luid om de chaos te stoppen en de toegetakelde katten tot stilte te manen: “Zwijgen, jullie allemaal!” Met ontblootte tanden en vervolgens een luide grom erachteraan schoten haar ogen door de menigte katten. Deze keer merkten ze haar wel op en keken haar stomverbaasd aan. Icy rechtte haar rug en keek de katten het dichtste bij haar buurt één voor één aan als toch nog een enig teken van respect. Ze vroeg zich nu echt af waar hun nobele leider was, waarom had hij de katten nog niet eerder tot stilte gemaand? Toen ze met een vragende blik naar een ijswitte kater bij haar in de buurt keek, boog die begrijpend met een sombere blik zijn hoofd. De kater had haar vragende blik goed gelijkgesteld aan de vraag waar Scourge was, en aan zijn trieste blik te zien was er iets vreselijks gebeurd. Icy wendde haar blik af toen er voor haar een weg naar voren was vrijgemaakt, ze moet zelf maar gaan kijken dachten ze waarschijnlijk allemaal, want allen waar de katten sprakeloos geworden. Icy’s muil viel verslagen een beetje open. Geschokt als ze was dwingde ze zichzelf haar poten te bewegen om naar voren te lopen. Ze had het gezicht van de kat nog niet gezien, maar aan de gitzwarte kleur van de pels had ze wel al een licht vermoeden om welke kater het ging. Ze liet haar ogen over de kat glijden en zag de kille, blauwe ogen leeg voor zich uit staren in het gezicht van het levenloze lijk. Scourge was nu de levenloze kater die in het midden van de menigte lag aan Icy’s poten. Ze zakte door haar poten en keek in zijn doffe ogen, maar al te goed beseffende dat ze nooit meer zijn koudste blik mocht ontvangen. Nooit meer zijn preken moeten horen, nooit meer de listige plannen die de kater zijn hele leven al bedachte mogen uitvoeren, nooit maar dan ook nooit meer. Ze dacht niet zo zeer aan hoe het nu verder moest met Bloodclan, maar aan de kater zelf. Ze had te gener tijd gedacht dat hij zou sterven voor haar, ze was de grompot zo gewend geworden in de tijd dat ze bij bloodclan zat. Ze vreesde en haatte hem maar tegelijk had ze ook zo naar hem opgekeken. Ze kon het niet geloven, de Thunderclan geur vulde haar neusgaten en liet een diepzittende haat ontbranden. Een haat die ze al haar hele leven had gehad, welke stomme kat van die stomme clan had het gedurfd om hem dit aan te doen! Ze zou hem hoe dan ook wreken, koste wat het kost, ze moest… Ze keek de zwarte kater in zijn ijzige stilte aan, hopend alsof ze nog een antwoord zou mogen verwachten van hem. Ze sloot haar ogen terwijl ze haar neus in zijn donkere pels drukte, ze trok haar niets aan van alle andere katten die haar waarschijnlijk aankeken. “Welke kat het ook was, Scourge…” Prevelde ze op een stille toon in zijn pels, in de hoop dat hij het toch nog zou horen. “Ik zal uw eer herstellen, zij die deze schande hebben gemaakt zullen boeten.” Ze haalde haar neus uit zijn pels en staarde stilzwijgend naar zijn flank. Hoe erg ze het ook hoopte, die zou nimmer te nooit meer rijzen en dalen. Het was gedaan met hem, hij was dood en ze moesten het allemaal accepteren. Het begon haar nu door te dringen terwijl ze terug rechtstond, een krop ontstond in haar keel. Er leek een baksteen op haar borst te liggen, een zwaar gewicht begon op haar schouders te drukken. Ze voelde zich nog nooit zo alleen, haar leider was niet meer… wat moesten ze nu doen. Het vertrouwde was verdwenen als sneeuw voor de zon, alles leek nog zo wonderbaarlijk goed te gaan deze ochtend. Zo plots was alles veranderd, het leek geen realiteit te kunnen zijn. Alsof ze in een levensechte nachtmerrie zat waar ze maar niet kon uit ontwaken. Zo had ze zich al eerder gevoeld, maar nu leek het echt duizenden keren echter. De seconden hadden nog nooit zo langzaam voorbij getikt, nog nooit had ze zich zo alleen gevoeld. Zelfs de blik op haar naasten kon haar niet tot berusting brengen. Ze zaten allemaal in hetzelfde schuitje, ze moesten elkaar eigenlijk een hart onder de riem steken maar dat zou onmogelijk lukken aangezien ze allemaal een andere manier om hun verdriet te verwerken hadden. Bovendien waren er velen katten gewond en ook een aantal doden, onder andere Scourge die zo onherkenbaar was onder de tal van wonden die hij toegetakeld had gekregen. Zijn vacht was opengereten en hij had beetwonden, maar bovendien waren zijn hondentanden, de befaamde verlengstukken van zijn echte kattennagels, nog eens los gewrikt ook door zijn tegenstander. Met welke nobele thunderclan warrior had Scourge het aan de stok gekregen? Was het misschien de leider van Thunderclan, Bluestar zelf, geweest die zo sterk geweest was?! Icy had al gehoord dat de clanleiders 9 levens hadden verkregen nadat ze tot leider verkozen werden, maar dat was een Starclan gedoetje. Iets wat volgens Icy slechts een kittenverhaaltje was en onmogelijk echt kon zijn. En als het Bluestar niet was, welke kat was het dan wel die zo’n grote wilskracht had dat deze Scourge kostte wat het kost wou vermoorden? Wat was het motief geweest? Scourge was, zoals velen wisten, een verschrikkelijke kater die verschrikkelijke daden had gepleegd, zijn hele leven lang al. Hij werd gehaat door velen, geliefd door weinig en hield zelf van niemand. Hij had er al zoveel vermoord, het was toch onmogelijk dat hij door een simpele clankat vermoord kon zijn?! Een vos of een das was misschien nog waarschijnlijk geweest, maar niets leek erop dat het zo’n beest was die elke kat terug liet schrikken als een poesiepoes. Hoe dan ook, Icy wist zeker dat zijn tegenstander er vast en zeker niet zomaar vanaf gekomen moest zijn. De duivelse kater had deze vast en zeker enkele afschrikwekkende wonden toegediend, die godsgruwelijk geweest moesten zijn om aan te zien en al zeker afgrijselijk geweest moesten zijn om te dragen. De vijand had tot het uiterste einde moeten vechten, het was ongetwijfeld een geraffineerde tactiek geweest dat de bloodclan leider geveld heeft. Scourge was onweerlegbaar een kater die van het principe was dat verliezen gestraft moest worden met de eeuwige slaap. En dat had hij nu zelf moeten ondervinden. Misschien was zijn dood ergens wel goed geweest, anders had hij onder zijn verlies moeten leiden. Aan de blikken van de nog levende katten, die zich hier rondom het lijk van de kater verzameld hadden op de open plek, was af te lezen dat ook de kittens teruggenomen waren. Icy’s moed begon zich steeds meer en meer in de poten te zakken. De katten keken haar allen zo afwachtend aan, het was haast alsof ze van haar verwachtten dat ze opstond en initiatief nam. Icy was in tegenstrijd met zichzelf. Bloodclan had inderdaad geen leider meer nu, een moest zo spoedig mogelijk een denkbare oplossing worden gevonden want stel je voor wat er met deze katten zou gebeuren als ze in al hun schok en lijden zonder leiding zouden staan? Dan zouden ze alleen maar dieper in de put vallen en dan zou de elite en zijn katten nog erger en zwakker worden dan die zwakke clankatten en die stomme poesiepoezen die afhankelijk waren van hun tweebenen. Ja, Icy had besloten. Het stond vast, zij was degene die moest opstaan en de katten van de elite moest gaan ondersteunen. Het maakte haar niet uit wie de leider was, het zou haar zelfs niet uitmaken moest zij het niet zijn… Ze wou gewoon dat deze katten geen trauma overhielden aan deze gebeurtenis, geen trauma zoals ze zelf al had van haar verleden. Ze moest ze uit de nood helpen en wel zo goed mogelijk ook. Haar ogen gleden naar het middelmatig hoge muurtje in het verwaarloosde park die ze als hun kamp opgeëisd hadden. De stenen waren donker van kleur geworden door een afgelopen regenbui, eerder op die dag. Toen Icy erop sprong voelde ze de ijzige kilte onder haar poten, ze keek naar de katten onderaan het muurtje. Ze bleven allen bij Scourge zitten, maar richtten hun aandacht toch op haar. Ze schraapte haar keel en begon toen te spreken nadat ze de brok in haar keel had weggeduwd, ze moest sterk blijven terwijl ze hen toesprak. “Vrienden…,” Begon ze en aarzelde even. Deed ze wel het juiste? Ze wou hen niet commanderen, met haar woorden wou ze gewoon hen een hart onder de riem steken. Ze wou een steun en toeverlaat zijn voor hen, iemand die ze zelf nog nooit gehad had. Als Lionheart er nu maar was geweest, oh Lionheart… Hij was degene die voor haar voorbestemd was. Hij zou haar ondanks al zijn schok en verdriet voor hun gestorven leider toch nog bemoedigd hebben toegeknikt en hij zou naar haar geluisterd hebben alsof hij naar Scourge luisterde. Ze kon hem haast zien zitten tussen de katten, zo echt was haar herinnering aan hem, zo vers ook al was het al manen geleden dat ze hem had gezien. En terwijl ze in gedachten zichzelf voorloog dat hij echt daar zat dwong ze, voor hem, verder te spreken. “Wat net gebeurd is valt zonder twijfel niet te ontkennen, het is een feit… geen fabel!” Haar poten jeukten van spanning, want de druk op haar schouders bleef aanhouden. Wat als Scourge mee zou kijken van bovenaf? Het gaf haar inspiratie om verder te spreken en haar mede katten nog beter te steunen. Ze moest aan Scourge bewijzen dat ze het aankon, dat ze allemaal het leven als bloodclan katten aankonden. “Onze groteske leider, van wie elke kat zijn naam kent, heeft het leven gelaten. Scourge, de legendarische kater! Je weet wat ze zeggen, de dapperen sterven jong!” Ze rechtte haar rug en keek op alle katten neer, één voor één gaf ze een eerbiedige blik aan de kat waarmee ze blikken kruiste. Ze probeerde hen ieder apart op te beuren. “Laat je niet ontmoedigen. Hij heeft zijn leven in het holst van de strijd gelaten en hij zalons steunen! En niet zoals de stomme clankatten uit de zilverpels, nee als wij strijden! Hij zal ons moed en kracht geven, wanneer wij het nodig hebben in de strijd! Bij een verlies, evenzeer van een strijd als van een dierbare, zal hij ons steunen.” Ze haperde even en liet een kleine zucht uit haar mond ontsnappen. “En nu hij zelf zijn bestaan heeft gelaten, is het aan ons om elkaar te steunen. Er zijn gewonden, jullie hebben allemaal het beste dat jullie konden gedaan in de strijd en Scourge heeft zijn leven voor jullie gelaten. Jullie zijn bloodclan’s toekomst, wees sterk en blijf sterk.” De langharige poes ging rustig op de vlakke steen van het muurtje zitten, om de katten die ze toesprak een rustig gevoel te geven en aan te tonen dat ze er zelf ook vertrouwen in had. “Voor morgenochtend moeten de doden eerbiedig begraven worden, gewonden moeten rusten en verzorgd worden. Veel van onze sterkste krijgers zijn gewond geraakt, en dat door het feit dat we allemaal verast zijn en wel nog in ons eigen kamp.” Ze stopte even met praten om rond te kijken welke katten er erg aan toe waren en welke niet, maar haar ogen vielen ook op de clankatten die hier gesneuveld waren. “We zien nog wel wat we met die gestorven clankatten doen, ik denk er zelf aan om ze op vierboom te droppen en dan zullen de clans waar ze toebehoren die beesten wel een uitvaart geven.” Ze ademde nog eens diep in en uit, voor ze een belangrijke zin zou gaan zeggen die waarschijnlijk de chaos weer zou op laten laaien. Haar ogen gleden naar de kleine, oude schuur verderop de open plek van het verlaten parkje. De geur van haar leider moest daar nog steeds hangen, hoe zou de kat die na Scourge daar moest gaan slapen zich voelen? Niemand was er ooit binnen geweest, hoe zou het eruit zien? Wat zou de kater er allemaal achtergelaten hebben? Wat was het geheim die er zou verborgen liggen? In plaats van een nieuwsgierigheid te voelen, keerde haar maag om. Ze moest er niet aan denken wat er allemaal gebeurd was. Wat Scourge er gedacht zou hebben hield ze voor het ondenkbare. Hij had er vast wel zijn venijnigste plannetjes lopen uitdokkeren die uiteindelijk zijn dood zijn geworden. “Bloodclan heeft een nieuwe leider nodig!” Sprak ze uiteindelijk fel en zo luid als ze maar kon, om de gehavende katten op te laten schrikken uit hun schok. Ze moesten aandachtig zijn. “We kunnen niet zonder leider blijven! Ik weet het, de wonden zijn nog vers en pijnlijk…” Haar blik werd dof en betreurde. “Maar als we nog lang blijven wachten, dan zullen we verzwakken. We moeten klaarstaan voor een mogelijke aanval. Bovendien heb ik vernomen dat onze zeer geliefde deputy ook overleden is. Het is tijd dat Bloodclan een nieuw begin kent, ik weet niet wie jullie als leider verkiezen… Maar de geschiktheid zal afhangen hoe de kat zich heeft gedragen en of deze wel zo gezind is voor een hoge taak. Geef elkaar de vereiste tijd om te denken voor jullie beginnen te spreken.” Op het moment dat ze haar zin eindigde sprong ze van het muurtje af. Ze liep naar een bekende tabby die afzijdig aan de rand van het parkje zat. Zijn donkerbruine, gestreepte huid was ongehavend. Vergeleken bij de rest zag hij er nog wel kwik en nog goed bij verstand uit, maar toch zag hij er in gedachten verzonken uit. Icy wist niet of hij naar haar keek, of straal door haar, toen ze zo naar hem toe liep. Zijn cyaanblauwe ogen leken haar in ieder geval wel opgemerkt te hebben, maar ze vond hem nogal raar overkomen op het moment. Misschien had hij ook wel een tijdje nodig om het verlies van Scourge te verwerken. Eenmaal bij de donkerbruine kater plofte ze naast hem neer. Ze legde haar hoofd op haar uitgestrekte voorpoten en keek hem met grote, ronde ogen aan die verdrietig stonden maar steun boden. “Als je niet praten wil, hoef je dat gerust niet te doen…” Fluisterde ze zacht met enige vorm van medelijden die ze maar kon bieden. Uit haar ooghoeken hield ze ook de menigte katten in de gaten, opdat ze niet zouden gaan discussieëren, maar op het moment zagen ze er allemaal nog te geschokt uit of zaten ze diep in gedachten te kiezen. Ze richtte haar ogen weer met een lichte zucht op Saxon, hij leek haar nog een trouwe en grote kater. Het viel haar op dat ze één van de weinigen waren die geen wonden hadden. “Was jij er ook niet?” Vroeg ze zachtjes, om verduidelijking te krijgen. “En weet jij wat er precies gebeurd is?” Vroeg ze er snel achteraan, ze wist niets en dat baarde haar grote zorgen. De plassen bloed op het gras en de lijken lieten een vreselijke geur achter die waarschijnlijk nog een hele tijd zouden aanhouden. Het was de eerste keer dat Icy de geur verafschuwde. De geur die haar en de elite anders nog zo tevreden kon stellen. Op één dag was de sterke groep katten lam gelegd. Nu zaten ze hier als zwakkelingen elkaar ofwel te troosten, of ze waren nog te diep in schok om een troost te bieden aan een ander. De kilte van de dood had zich als een koud laken over de open vlakte uitgestrekt en de sfeer bedorven. Alsof de tijd terug gedraaid was, was nieuwblad haast weer kaalblad geworden. De koude greep Icy om het hart, ze wou ontwaken uit deze nachtmerrie en het bloed die ze rook terug liefhebben. Deze afschuwelijke gebeurtenis was het zwaarste dat Bloodclan ooit overkomen is.

What have you done
Is this what you wanted
What have you become
Your soul's not forsaken
You're walking alone
From heaven into hell

[Only bloodclankatten!]
[Eerst Saxon, dan derest!]
[Langste post ooit van mij o3o]
[DUIZENDSTE POST HOHOHO 8D]}

_{If you're havin' girl problems i feel bad for you son
I got 99 problems but a bitch ain't one

De geur van het bloed, het liet me bijna over m'n nek heen gaan. Ik kon veel hebben, echt waar, maar ik kon mijn grenzen en die waren momenteel bereikt. Ik was net teruggekeerd in het BloodClan kamp en had hier een ravage aangetroffen. Bloed, lijken, verdrietige katten, de geur van beginnende rotting in de lucht. Mijn eigen bloed had gekookt toen ik de katten had gezien, de geur van de vier Clans had geroken. Die bosnegerskatten hadden dit gedaan! En daar zouden ze voor boeten. Ik wist wat ze hadden gehaald, wat ze terug wilde stelen. De kittens. De clan kittens die wij voorheen hadden gestolen, die ze nu terug kwamen halen. Het was ze gelukt, dat was duidelijk.
Mijn cyaanblauwe ogen gleden over de ravage heen, ooit was dit ons kamp. Nu leek het alsof er een wervelstorm over heen was gegaan. Mijn nagels klauwde in de zachte grond, er zaten enkele bloedspetters op mijn eigen bruine vacht, maar ik was ongedeerd. Ik had mezelf niet expres buiten het gevecht gehouden, ik had andere dingen te doen dan het kamp bewaken vandaag. De geluiden van het gevecht hadden me echter terug getrokken, maar ik was er niet op tijd bij kunnen wezen.
De Clankatten waren weer verdwenen, hadden dit achtergelaten. Mijn bloed kookte, mijn poten jeukte, ik wilde ze aanvallen, bloed vergieten, ze martelen voor wat ze ons hadden aangedaan! Maar ik hielt me in en probeerde mezelf weer rustig te krijgen. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat de langharige Icy het kamp binnen was gekomen. Ik volgde haar met m'n eigen cyaanblauwe ogen en keek rustig toe hoe ze bij Scourge ging staan. Onze leider, de machtige kater, was overleden in het heetst van de strijd. De zwarte, misselijkmakende, geur van ThunderClan hing sterk over hem heen. Ik wist dat meerdere katten van de BloodClan nu wraak wilde nemen op de ThunderClan voor het vermoorden van onze leider, maar het had geen zin. We hadden grote verliezen geleden en het merendeel van onze krijgers waren verwond. We moesten eerst rust hebben voordat we iets konden ondernemen.

Make the devil change his mind.
Its a pound of flesh but its really a ton
99 problems and a bitch ain’t one

“Onze groteske leider, van wie elke kat zijn naam kent, heeft het leven gelaten. Scourge, de legendarische kater! Je weet wat ze zeggen, de dapperen sterven jong!” De stem van Icy deed me opkijken. Ze was op het middel hoge muurtje gesprongen en sprak de Clan toe. Ik vroeg me af wat ze nog meer te zeggen had... “Laat je niet ontmoedigen. Hij heeft zijn leven in het holst van de strijd gelaten en hij zalons steunen! En niet zoals de stomme clankatten uit de zilverpels, nee als wij strijden! Hij zal ons moed en kracht geven, wanneer wij het nodig hebben in de strijd! Bij een verlies, evenzeer van een strijd als van een dierbare, zal hij ons steunen.” Ik deed niets, knikte enkel en alleen maar om haar gelijk te ondersteunen. Ik had geen zin om er woorden aan vuil te maken. Icy kon dit momenteel beter verwoorden dan dat ik kon doen. “En nu hij zelf zijn bestaan heeft gelaten, is het aan ons om elkaar te steunen. Er zijn gewonden, jullie hebben allemaal het beste dat jullie konden gedaan in de strijd en Scourge heeft zijn leven voor jullie gelaten. Jullie zijn bloodclan’s toekomst, wees sterk en blijf sterk.” Ik zag de ogen van Icy over de groep heen gaan en toen onze ogen kruiste knikte ik haar toe. Ze deed het goed genoeg, ondanks dat ze een van de jongere onder ons was. Ik zelf daar in tegen was een stuk ouder, maar dat wilde niets zeggen. Hier zeker niet. “We zien nog wel wat we met die gestorven clankatten doen, ik denk er zelf aan om ze op vierboom te droppen en dan zullen de clans waar ze toebehoren die beesten wel een uitvaart geven.” Ik deed m'n bek open om d'r tegen te spreken. Maar besloot dat het nu niet de beste timing was. Als we onder elkaar waren zou ik het wel met d'r bespreken. “Bloodclan heeft een nieuwe leider nodig! We kunnen niet zonder leider blijven! Ik weet het, de wonden zijn nog vers en pijnlijk… Maar als we nog lang blijven wachten, dan zullen we verzwakken. We moeten klaarstaan voor een mogelijke aanval. Bovendien heb ik vernomen dat onze zeer geliefde deputy ook overleden is. Het is tijd dat Bloodclan een nieuw begin kent, ik weet niet wie jullie als leider verkiezen… Maar de geschiktheid zal afhangen hoe de kat zich heeft gedragen en of deze wel zo gezind is voor een hoge taak. Geef elkaar de vereiste tijd om te denken voor jullie beginnen te spreken.” Ik liet haar woorden eventjes tot me doordringen en slaakte daarna een zucht. Er moest een nieuwe leider worden gekozen. Dat bracht altijd veel commotie met zich mee. Ik hielt mezelf meestal afzijdig. Als ze mij zouden kiezen, zou ik opstaan als een leider, maar ik was niet zo iemand die mezelf voorop zou plaatsen. Echt niet.

Like broken glass under my feet
I could lose my mind in this heat
Lookin’ for the prize but I don’t want blood,

Ik merkte dat Icy op me was afgelopen, maar mijn gedachten zaten ergens anders. Ik voeg me af wie een eventuele nieuwe leider zou kunnen worden van BloodClan. Wie er de meeste potentieel voor zou hebben. Ik slaakte een zucht en besloot dat ik het gewoon niet wist, ik zou wel zien wat er uit zou gaan komen.
Icy was voor me gaan liggen en mijn cyaanblauwe ogen richtte zich omlaag. “Als je niet praten wil, hoef je dat gerust niet te doen…” Ik opende mijn bek, maar sloot 'm direct weer. In plaats daarvan knikte ik haar dankbaar toe. Ik had niet echt de fut om te moeten spreken. Eigenlijk had ik helemaal geen zin om te spreken. De rust en stilte om me heen, het leek een gave te zijn. Ik voelde me vrij, ondanks dat ik altijd vast zou zitten aan mezelf. “Was jij er ook niet?” Ik schudde m'n bruine kop. “En weet jij wat er precies gebeurd is?” Ik keek over haar heen, mijn ogen gleden over de gesneuvelde katten en de treurende Bloodclanners. "Ik heb geen idee wat hier gebeurd is. De geluiden van het gevecht leiden me hier naar toe, maar het gevecht was al gedaan. Ik vond het kamp terug als een grote ravage, Scourge was toen al dood. Wat er precies gebeurd is weer ik niet," antwoorden ik zachtjes, geen zin om m'n stem te verheffen. Niemand hoefde precies te weten waar het gesprek tussen mij en deze langharige poes heen zou gaan.

I order one drink then I drink the flood
Well, you can come inside, but your friends can’t come
99 problems and a bitch ain’t one

Song (c) Hugo}

Duivelse klauwen sloegen in de rug van vele katten. Zijn ogen brandden woest, terwijl hij zich hard in de strijd gooide. Zijn ogen gleden over het kamp, de clans hadden hun onverwacht aangevallen. Hij zag hoe een vuur-rode kater zijn leider te pakken kreeg, en na enkele slagen en stoten vermoorde. Zijn ogen werden groot, groot van woede. Met een grote snelheid rende hij erop af. Maar hij werd tegen gehouden door andere katten. Zijn poten sloegen woest om zich heen. Toen hij zich eindelijk door de woeste bende had gevochten rende hij naar Scourge. De vuur-rode kater was al weg, maar hij wist wie deze kat was. Grommend bleef hij bij zijn leider staan. Enkele katten kwamen erbij, allemaal wild door elkaar pratend. Met een kwade en woeste blik keek hij naar zijn dode leider. Die Fireheart zou boeten, hij hief zijn hoofd op oen Icy klaar was met spreken, en riep luid uit: " Ik weet hoe het is gegaan." Hij keek terug naar zijn oude leider. "Fireheart, hij..hij heeft Scourge vermoord." Hij gromde in zichzelf en sloeg zijn nagels in het zand. "Fireheart is de deputy van Thunderclan, Hij zal zijn negen levens ontvangen wanneer Bluestar sterft, hij moet..boeten." Zijn ogen gingen naar de hemel. "Voor Scourge." Zei hij, nog steeds met een kille stem. Thunderclan was de clan waar hij de meeste haat voor had, dus dit kwam hem precies goed uit.

A cup of coffee usually buys me in, pretty soon the game begins
And while I'm staring in their eyes, they don't realize
There ain't no way they can win
Nikias

_{Lost in this world
Baby I get lost in your eyes
You know i'll be there
for everyone, I swear

Toen Icy voor Saxon was gaan liggen, richtten de cyaanblauwe ogen van de forse kater zich op haar. Op de woorden die zij gesproken had opende hij zijn bek, maar sloot hem toen weer. Hij had voorheen al een paar keer lopen zuchtten. Hij knikte haar met een dankbare betekenis toe. Ze onderdrukte een kleine, geforceerde glimlach. Op haar eerste vraag schudde hij zijn massieve bruine kop als antwoord. Hij wou duidelijk niet praten, en daar had ze alle nodige respect voor.Bij de tweede vraag keek hij straal over haar heen. Zijn ogen gleden over de gesneuvelde katten en de treurende bloodclanners, dat was ongetwijfeld zo, daarvoor moest Icy haar hoofd niet eens omdraaien. “Ik heb geen idee wat hier gebeurd is.” Sprak hij als antwoord. Zijn woorden klonken heel zacht. “De geluiden van het gevecht leiden me hier naar toe, maar het gevecht was al gedaan. Ik vond het kamp terug als een grote ravage, Scourge was toen al dood. Wat er precies gebeurd is weet ik niet.” Ze knikte op haar beurt begrijpend en sloot haar ogen half. Stiekem vroeg ze zich af wat er door de kater zijn hoofd speelde, wat hij voelde over de situatie waarin ze nu allemaal verwerkt zaten. “Heb ik ze wel goed aangesproken…” Vroeg ze op een muizentoontje, ze durfde de vraag bijna niet te stellen. Ze wou zich niet zo kwetsbaar opstellen bij iemand, maar de dood van Scourge had haar vertrouwen in bloodclan flink geschaad.}

@Nikias; Je zit fout met je post, lees aub allebei de posts volledig boven jou als het niet geeft c:

[BloodClan related] .:Till the end of all his day:. Tyheader

Een luide strijdskreet hoorde hij en begon wat dingen te roepen die hij zelf niet kon verstaan. Hij schrok toen hij de stem van Icy hoorde. “Zwijgen, jullie allemaal!” schreeuwde ze, terwijl ze naar voren riep. Toen Ty besefte wat er aan de hand was kwamen er kwade gevoelens in hem op. ''Hoe durven ze!'' schreeuwde hij. ''Ze hebben onze grote leider vermoord!!'' Schreeuwde hij kwaad. Hij werd rustig gemaakt door Icy die begon te praten tegen de grote groep. “Vrienden…,” begon ze. “Wat net gebeurd is valt zonder twijfel niet te ontkennen, het is een feit… geen fabel!” Ty liet een treurige mauw horen. “Onze grotese leider, van wie elke kat zijn naam kent, heeft het leven gelaten. Scourge, de legendarische kater! Je weet wat ze zeggen, de dapperen sterven jong!” Ty liet een traan over zijn wang rollen. “Laat je niet ontmoedigen. Hij heeft zijn leven in het holst van de strijd gelaten en hij zal ons steunen! En niet zoals de stomme clankatten uit de zilverpels, nee als wij strijden! Hij zal ons moed en kracht geven, wanneer wij het nodig hebben in de strijd! Bij een verlies, evenzeer van een strijd als van een dierbare, zal hij ons steunen.” Icy haperde even en liet een kleine zucht uit haar mond ontsnappen. “En nu hij zelf zijn bestaan heeft gelaten, is het aan ons om elkaar te steunen. Er zijn gewonden, jullie hebben allemaal het beste dat jullie konden gedaan in de strijd en Scourge heeft zijn leven voor jullie gelaten. Jullie zijn bloodclan’s toekomst, wees sterk en blijf sterk.” Ty hief zijn hoofd op en keek naar Icy, Hij vond dat ze un moed insprak. Hij knikte instemmend. “Voor morgenochtend moeten de doden eerbiedig begraven worden, gewonden moeten rusten en verzorgd worden. Veel van onze sterkste krijgers zijn gewond geraakt, en dat door het feit dat we allemaal verast zijn en wel nog in ons eigen kamp.” “We zien nog wel wat we met die gestorven clankatten doen, ik denk er zelf aan om ze op vierboom te droppen en dan zullen de clans waar ze toebehoren die beesten wel een uitvaart geven.” Ty knikte nog een keer. “Bloodclan heeft een nieuwe leider nodig!” Sprak ze uiteindelijk fel en zo luid als ze maar kon, om de gehavende katten op te laten schrikken uit hun schok. Ze moesten aandachtig zijn. “We kunnen niet zonder leider blijven! Ik weet het, de wonden zijn nog vers en pijnlijk…” Haar blik werd dof en betreurde. “Maar als we nog lang blijven wachten, dan zullen we verzwakken. We moeten klaarstaan voor een mogelijke aanval. Bovendien heb ik vernomen dat onze zeer geliefde deputy ook overleden is. Het is tijd dat Bloodclan een nieuw begin kent, ik weet niet wie jullie als leider verkiezen… Maar de geschiktheid zal afhangen hoe de kat zich heeft gedragen en of deze wel zo gezind is voor een hoge taak. Geef elkaar de vereiste tijd om te denken voor jullie beginnen te spreken.” Ty wist wel wie hij zou kiezen, Zoals ze nu sprak tenminste. ''Ik Stem op Icy! Icy moet de nieuwe Bloodclan Leader Worden!'' schreeuwde hij opeens. Hij knikte bemoedigend naar de poes. ''Ze heeft ons moed ingesproken Medeleden! Ze heeft de kracht van een leader!'' ging hij verder. ''Ik zeg Icy!'' schreeuwde hij nog een keer.

[BloodClan related] .:Till the end of all his day:. 2efc8baf67bdcb4de7d2926

Follow your feets and you come to me
Follow your feets and you will be in trouble

Daar stond ze dan, temidden van een menigte katten rond Scourge, ze had nog maar net een glimp van hem kunnen opvangen of er werd bijna naast haar oor geschreeuwd, “Zwijgen, jullie allemaal!” Het was Icy, de poes had haar tanden ontbloot en een grom laten horen. Dat kan ook wel vriendelijker Icy! dacht ze boos. Al snel draaide ze haar gedachtes een beetje bij, ze wist heus wel dat ook Icy nieuwsgierig was naar wat er gebeurde en de poes bleef nou eenmaal niet lang onopgemerkt of stil. Rustig keek ze naar de poes die haar rug rechte en als toch een klein teken van respect de katten dicht bij haar en dus ook Maite even aankeek. Toen ze merkte dat er een pad voor Icy werd vrijgemaakt zette ook zij rustig een stapje opzij en keek Icy na. Ze merkte dat Icy er redelijk lang stond en zuchtte even. Plots zag ze de poes op het muurtje springen, Hét muurtje, het muurtje waar Scourge altijd zijn preken hield, waar hun leider altijd had gestaan... Het voelde vreemd om er iemand anders op te zien staan, maar het zou wel wennen. Hopelijk... “Vrienden…,” begon Icy aarzelend, het was duidelijk dat ze niet geheel wist wat ze moest zeggen, maar toch, toch gaf het een goed gevoel. Ze had tenminste het initiatief genomen om gewoon iedereen tot stilte te manen en daarna niet veel later op het muurtje te springen om iedereen toe te spreken. Dat gaf voor haar toch een gevoel dat ze hier iemand hadden die hen kon helpen, die hen uit de put kon helpen. Want daarin waren ze beland. Een put, een diepe grote kuil waar ze zonder zo iemand niet meer uitkonden. Miscchien was zij wel de ladder waarmee ze naar boven konden klimmen en er weer bovenop konden komen! Ze schrok op uit haar gedachtes toen ze opnieuw de stem van Icy hoorde, “Wat net gebeurd is valt zonder twijfel niet te ontkennen, het is een feit… geen fabel!” Het was dus waar, Scourge was echt dood. Goed ze had het al kunnen zien, maar toch. Soms konden je ogen je ook bedriegen toch? Wraak vulde haar lichaam, wie had dit in godsnaam gedaan?! Het liefst zou ze nu diegene die Scourge vermoord had gewoon de nek omdraaien, maar dan moesten ze eerst weten wie... “Onze groteske leider, van wie elke kat zijn naam kent, heeft het leven gelaten. Scourge, de legendarische kater! Je weet wat ze zeggen, de dapperen sterven jong!” sprak de poes verder, Maite zag de kat haar rug weer rechten en glimlachte even. “Laat je niet ontmoedigen. Hij heeft zijn leven in het holst van de strijd gelaten en hij zal ons steunen! En niet zoals de stomme clankatten uit de zilverpels, nee als wij strijden! Hij zal ons moed en kracht geven, wanneer wij het nodig hebben in de strijd! Bij een verlies, evenzeer van een strijd als van een dierbare, zal hij ons steunen.” 'Ja!' riep ze als antwoord vrolijk toen ze merkte dat Icy even haperde en zuchte. “En nu hij zelf zijn bestaan heeft gelaten, is het aan ons om elkaar te steunen. Er zijn gewonden, jullie hebben allemaal het beste dat jullie konden gedaan in de strijd en Scourge heeft zijn leven voor jullie gelaten. Jullie zijn bloodclan’s toekomst, wees sterk en blijf sterk.” Elke keer dat de poes het woord Scourge uitsprak, de naam van haar zo geliefde leider, nam de wraak toe. Ze kreeg de hele tijd steeds meer zin om de kater of poes die het had gedaan eerst te martelen en daarna te laten dood bloeden ofzo, zodat diegene een lange en pijnlijke dood stierf. “Voor morgenochtend moeten de doden eerbiedig begraven worden, gewonden moeten rusten en verzorgd worden. Veel van onze sterkste krijgers zijn gewond geraakt, en dat door het feit dat we allemaal verast zijn en wel nog in ons eigen kamp.” Sprak de poes weer, “We zien nog wel wat we met die gestorven clankatten doen, ik denk er zelf aan om ze op vierboom te droppen en dan zullen de clans waar ze toebehoren die beesten wel een uitvaart geven.” Laat ze eerst maar rotten, dacht de rode poes grijnzend, en als ze dan nog maar net herkenbaar zijn geef je ze terug met stank en al. Ze werd uit haar gedachtes geschrokken door de Stem van Icy, “Bloodclan heeft een nieuwe leider nodig!” zo fel en luid dat ze het gevoel had dat de katten van de dichtsbijzijnde clans het ook konden horen. De zin liet haar maag omkeren, moest dat echt? Dacht ze, Ja dat moest echt. Dat wist ze zelf ook, maar toch deed het pijn omdat ze wist dat ze Scourge nu voor eens en voor altijd moesten uitsluiten als clanleider. Hij werd ex-clanleider en dat... dat klonk zo erg! “We kunnen niet zonder leider blijven! Ik weet het, de wonden zijn nog vers en pijnlijk…” begon de poes weer, haar ogen stonden nu doffer en betreurender dan voorheen en dat was te begrijpen, “Maar als we nog lang blijven wachten, dan zullen we verzwakken. We moeten klaarstaan voor een mogelijke aanval. Bovendien heb ik vernomen dat onze zeer geliefde deputy ook overleden is. Het is tijd dat Bloodclan een nieuw begin kent, ik weet niet wie jullie als leider verkiezen… Maar de geschiktheid zal afhangen hoe de kat zich heeft gedragen en of deze wel zo gezind is voor een hoge taak. Geef elkaar de vereiste tijd om te denken voor jullie beginnen te spreken.” Ze knikte, het was zo logisch wat ze zei en alles klopte... Ze zuchtte zacht, plots werd ze weer uit haar gedachtes gerukt en nu door een andere kat, een kater Nikias. " Ik weet hoe het is gegaan." riep hij luid en keek terug naar zijn oude leider. "Fireheart, hij..hij heeft Scourge vermoord. Fireheart is de deputy van Thunderclan, Hij zal zijn negen levens ontvangen wanneer Bluestar sterft, hij moet..boeten. Voor Scourge!" 'Laat die Fireheart boeten en wel snel!' riep ze met wraak in de zin uit. Het kon haar effe niet schelen wat de andere nu van haar dachten. Kort daarna hoorde ze nog een andere kater iets schreeuwen, Ty was de naam. ''Ik Stem op Icy! Icy moet de nieuwe Bloodclan Leader Worden!'' schreeuwde hij opeens. Hij knikte bemoedigend naar de poes. ''Ze heeft ons moed ingesproken Medeleden! Ze heeft de kracht van een leader!'' ging hij verder. ''Ik zeg Icy!'' Ze dacht even na, Ze had wel een goed gevoel bij Icy, zij zou het vast geweldig doen, als ze nu al in deze moeilijke tijd dit wist voor te brengen... Dan kon ze het leiderschap zeker aan, ze was vals, gemeen, listig, eigenlijk walles wat je nodig had om de leider van de Bloodclan te zijn, nu ja clan, De Elite! DCat klonk vele beter! 'JA ICY!' riep ze dus instemmend, 'Icy moet onze leider worden!'

Het was pure chaos in het Bloodclankamp, er lagen allemaal lijken van die clankatten en Bloodclankatten inclusief Scourge hun leider, gedood door een ThunderClankat. Bloodhunter zag dat Icy naast Scourge ging staan en schreeuwde: “Zwijgen, jullie allemaal!” en ze ontblootte haar tanden en haar dodelijke nagels. “Vrienden…,” begon ze uiteindelijk na de lange stilte. “Wat net gebeurd is valt zonder twijfel niet te ontkennen, het is een feit… geen fabel!” Blood miauwde droevig “Onze groteske leider, van wie elke kat zijn naam kent, heeft het leven gelaten. Scourge, de legendarische kater! Je weet wat ze zeggen, de dapperen sterven jong!” Bloodhunter zag dat Icy haar rug rechtte en ze keek op alle katten neer, één voor één gaf Icy een eerbiedige blik aan de katten waarmee ze blikken kruiste. “Laat je niet ontmoedigen. Hij heeft zijn leven in het holst van de strijd gelaten en hij zalons steunen! En niet zoals de stomme clankatten uit de zilverpels, nee als wij strijden! Hij zal ons moed en kracht geven, wanneer wij het nodig hebben in de strijd! Bij een verlies, evenzeer van een strijd als van een dierbare, zal hij ons steunen.” Icy haperde even en liet een kleine zucht uit haar mond ontsnappen. “En nu hij zelf zijn bestaan heeft gelaten, is het aan ons om elkaar te steunen. Er zijn gewonden, jullie hebben allemaal het beste dat jullie konden gedaan in de strijd en Scourge heeft zijn leven voor jullie gelaten. Jullie zijn bloodclan’s toekomst, wees sterk en blijf sterk.” Bloodhunter knikte en kreeg weer vertrouwen. “Voor morgenochtend moeten de doden eerbiedig begraven worden, gewonden moeten rusten en verzorgd worden. Veel van onze sterkste krijgers zijn gewond geraakt, en dat door het feit dat we allemaal verast zijn en wel nog in ons eigen kamp.” “We zien nog wel wat we met die gestorven clankatten doen, ik denk er zelf aan om ze op vierboom te droppen en dan zullen de clans waar ze toebehoren die beesten wel een uitvaart geven.” Bloodhunter wou protesteren maar knikte toch alleen maar. “Bloodclan heeft een nieuwe leider nodig!” Sprak Icy uiteindelijk fel en zo luid als ze maar kon, om de gehavende katten op te laten schrikken uit hun schok. “We kunnen niet zonder leider blijven! Ik weet het, de wonden zijn nog vers en pijnlijk…” Haar blik werd dof en betreurde. “Maar als we nog lang blijven wachten, dan zullen we verzwakken. We moeten klaarstaan voor een mogelijke aanval. Bovendien heb ik vernomen dat onze zeer geliefde deputy ook overleden is. Het is tijd dat Bloodclan een nieuw begin kent, ik weet niet wie jullie als leider verkiezen… Maar de geschiktheid zal afhangen hoe de kat zich heeft gedragen en of deze wel zo gezind is voor een hoge taak. Geef elkaar de vereiste tijd om te denken voor jullie beginnen te spreken.” Bloodhunter moest er niet over nadenken, na deze preek van Icy wist hij dat Icy een goede clanleader zou zijn. Hij hoorde een andere kat genaamd Ty schreeuwen: ''Ik Stem op Icy! Icy moet de nieuwe Bloodclan Leader Worden!'' en vervolgde met: ''Ze heeft ons moed ingesproken Medeleden! Ze heeft de kracht van een leader!'' en schreeuwde nog een keer: ''Ik zeg Icy!'' En dan schreeuwde een andere kat Maite: ''JA ICY!'' en schreeuwde nog een keer zodat iedereen het kon horen: ''Icy moet onze leider worden!'' Toen wist Blood het zeker hij wilde dat Icy leader werd. Dus schreeuwde hij zo hard als hij kon: ''Ty en Maite hebben gelijk!'' ''Icy MOET onze nieuwe leider worden!!''

_{It never crossed my mind
That there would be a time
For us to say goodbye

“Wat!” Nog voor Icy op het antwoord van Saxon had gewacht hoorde ze de woorden van Nikias. Het bracht heel wat oproering in haar binneste met zich mee. ‘Ik weet hoe het is gegaan’ Had zijn stem vast geklonken terwijl hij naar zijn oude leider keek. ‘Fireheart.. hij, hij heeft Scourge vermoord!’ Een grom was uit de kater zijn keel ontsnapt en hij sloeg zijn nagels van woede in het zand. ‘Fireheart is de deputy van Thunderclan, hij zal zijn negen levens ontvangen wanneer Bluestar sterft, hij moet… boeten.’ Hij keek ten hemel. ‘Voor Scourge.’ Ja, zo was het ook, die vuurrode kater moest boeten! Voordat hij zijn negen levens kreeg, als dat wel waar was natuurlijk… “Fireheart!” Siste Icy herhalend de woorden dat de gitzwarte kater met de goudgele ogen had gemauwd. Ja, die naam kende Icy wel. Ze kende die maar al te goed. De deputy van de thunderclan had bij de poesiepoezen gewoond, hoe laag kon je vallen om als deputy een ex-poesiepoes te kiezen?! Haar ogen spuwden vuur. ‘Laat die Fireheart boeten en wel snel!’ Had Maite met wraak haar woorden uitgeroepen. Maar langzaam onstond op de achtergrond de oproer tussen de andere katten. Het begon toen een wit met crèmekleurig van vacht gestreepte kater zijn stem verhief. De andere elite katten waren nog te geschokt om te beseffen wat er gebeurde. ‘Ik stem op Icy! Icy moet de nieuwe Bloodclan Leader worden!” Zijn woorden klonken plots uit het niets, ze kwamen als een extra klap in Icy’s gezicht. Verwachtte de kater echt dat zij het zo goed zou kunnen? Ty, de naam die de kater droeg, knikte bemoedigend naar haar. Ze bedaarde door zijn vriendelijke blik, hij steunde haar. ‘Ze heeft ons moed ingesproken, medeleden! Ze heeft de kracht van een leader!’ Ging hij verder. ‘Ik zeg Icy!’ Hij schreeuwde het laatste nog eens doelvast. ‘Ja, Icy!” Schreeuwde Maite instemmend met Ty. ‘Icy moet onze leider worden!’ Ze verkozen haar… Iets wat Icy zelf nooit had kunnen denken, dat ze goed genoeg was. Net als ze haar mond wou openen om er iets tegenin te brengen schreeuwde een andere kat zo hard als hij kon ‘Ty en Maite hebben gelijk!’ Het was Bloodhunter, zijn rode ogen stonden aandachtig. ‘Icy MOET onze nieuwe leider worden!’ Icy klemde haar tanden op elkaar, ze waren maar met drie… Vond iedereen dat echt zo? Ze spitste haar oren om elke keuze te kunnen horen.

But I’m not lost
I’m not gone
I haven’t forgot}

[BloodClan related] .:Till the end of all his day:. Blacksoulheader

Blacksoul sprak met iedereen mee, het rumoer was oorverdovend, en ze hapte even naar adem. Dit ging zo nooit lukken, misschien was dit haar kans, maar ze schudde haar zwarte hoofd, en keek met haar Ambere ogen door het Kamp. Het was een verschrikkelijke Ravage, bloedspetters, plukken vacht, hier en daar nog een lijk, de Clans hadden hen goed te pakken gehad, en ze hadden de Kittens terug gestolen, Hoe durfden ze! Hun nieuwe rekruten! Blacksoul siste even, en haar oren draaiden even. Een grijze gedaante baande zich een weg door de grote menigte katten, was dat niet Icy? Blacksoul kneep haar ogen tot spleetjes, Wat wilde ze doen? Icy sprong op het verhoogde murrtje, en maande ze allemaal tot Stilte. Blacksoul vertrouwde het niet, Icy begon te spreken, dat het hoogst tijd werd en Blablabla, de moed niet opgeven, dat zou Blacksoul nooit doen, die zou vechten tot het bittere eind, of het haar dood werd of niet, of ze in de minderheid was of niet, Blacksoul kon niet ontmoedigt worden, nooit. Ze siste, Iedereen deed diens verhaal, steeds kwam Fireheart er in terug, ze had hem al twee keer ontmoet, hij was gewond, niet ernstig gewond, maar wel gewond. iedereen schreewude het uit, Icy moest de nieuwe Leader worden, Icy! Blacksoul had de neiging om te braken, dat grijze Mormel? Blacksoul was veel beter!''Ik heb laatst Fireheart nog ontmoet,'' Begon Blackaoul hardop te spreken, terwijl haar ogen zich tot spleetjes knepen, en Icy vernijnig aankeken.''Hij is Gewond, we kunnen hem doden, of in iedergeval, aanvallen!'' Stelde Blacksoul voor, haar klauwen blonken in de zon, haar ogen werden weer mooi rond, dit zou ze niet vergeten. Blacksoul vormde woorden in haar mond die alleen Icy zou kunnen zien en lezen.''Icy, you took the might and power out of my paws!'' Fluisterde Blacksoul slechts richting icy, haar eraan herrineren dat dit nog niet voorbij was. Blacksoul draaide zich ruw om, en verdween uit de groep, om vanuit een afstandje toe te kijken, hersenloze muizen waren het, Blacksoul zou haar Revenge nog wel inrekenen.

[She hates Icy :3}

.

_{I can't decide
Whether you should live or die
Oh, you'll probably go to heaven
Please don't hang your head and cry
No wonder why
My heart feels dead inside
It's cold and hard and petrified
Lock the doors and close the blinds
We're going for a ride

Saxon keek op toen er wat meer geroezemoes was ontstaan. Het leek erop dat iemand wist wie Scourge had vermoord. Toch luisterde de bruine kater maar half, Icy sprak weer tegen hem. “Heb ik ze wel goed aangesproken…” Hij keek haar even meelevend aan. Hij had de neiging om d'r een lik over d'r kop te geven, maar hielt zich in. Het moest niet makkelijk zijn de heel groep toe te spreken, zeker niet op zo'n jonge leeftijd. "Je deed het geweldig," zei hij even zacht terug en glimlachte Icy bemoedigend toe. Ze deed het goed, dat wist hij zeker.
"Fireheart is de deputy van Thunderclan, Hij zal zijn negen levens ontvangen wanneer Bluestar sterft, hij moet..boeten." Fireheart. Die naam had hij vaker gehoord. Er gingen genoeg geruchten over die kater in de rondte. Was dat niet die vuurrode kater, die oude kittypet? Saxon keek eventjes naar de rest van de leden. De meeste gaven Nikias gelijk, om Fireheart te moeten vermoorden. Saxon wilde er tegen in gaan, maar het was niet zijn taak om dat te doen. Icy moest dat zeggen. En over Icy gesproken, haar naam kwam wel heel erg vaak naar voren toe nu.
''Ik Stem op Icy! Icy moet de nieuwe Bloodclan Leader Worden!'' Het was een jongere kater die het riep. Zijn naam was Ty, als hij het zich nog goed kon herinneren. 'Icy moet onze leider worden!' Maite, een vuurrode poes stemde met Ty in, en zo werd Icy nog veel vaker geroepen. Een glimlach kwam op zijn bek en hij keek icy veelbelovend aan. "Zo te zien, zien veel katten potentieel in je Icy," zei hij zachtjes, zodat alleen de grijze poes het zou kunnen horen.

It's a bitch convincing people to like you
If I stop now call me a quitter
If lies were cats you'd be a litter
Pleasing everyone isn't like you
Dancing jigs until I'm crippled
Slug ten drinks I won't get pickled

Hij keek om toen hij opeens iemand anders hoorde spreken. Een zwarte poes, Blacksoul. Zijn cyaanblauwe ogen vernauwde zich eventjes, terwijl hij naar haar woorden luisterde. 'Ik heb laatst Fireheart nog ontmoet,' Hij voelde zijn bloed koken. Normaal gezien zou Saxon zijn stem niet verheffen, maar nu kon het niet anders. "Tell us, Blacksoul. Waarom was jíj bij Fireheart, waarom heb je 'm dan niet meteen vermoord? Je was toch bij hem, je had 'm makkelijk kunnen hebben." Hij keek haar eventjes sadistisch aan en grijnsde haar kill toe. ''Hij is Gewond, we kunnen hem doden, of in iedergeval, aanvallen!'' Ditmaal was het Saxon die opsprong en langs Icy liep. Hij sprong op het muurtje, waar hij kalm ging zitten en zijn staart over z'n poten heen sloeg. "Nee!" bracht hij simpel uit. "Fireheart, de kater die onze leider heeft gemoord, mag misschien gewond zijn, maar wij hebben ook grote verliezen geleden. Geef onze krijgers de tijd om te rusten en te herstellen van het afgelopen gevecht. Fireheart kan ons niet ontsnappen! We zullen hem te pakken krijgen. Voor BloodClan, voor Scourge!" Eventjes schoten zijn blauwe ogen over de katten heen, voordat hij van het muurtje sprong en zich weer naast Icy neer planten.

I've got to hand it to you
You've played by all the same rules
It takes the truth to fool me
And now you've made me angry

[Sorry mensen :3 Ik wilde Saxon eventjes de leiding over laten nemen, vind 'ie leuk xd]

Song (c) Scissor Sisters}

Nikias luisterde zonder te spreken naar alles wat de andere katten zeiden. Zijn oren namen alles op, en zijn goud kleurige ogen keken strak naar zijn leider. ''Hij is Gewond, we kunnen hem doden, of in iedergeval, aanvallen!'' Sprak de zwarte kater blacksoul uit. Voordat hij ook maar iets kon zeggen sprong Saxon op het muurtje en begon te spreken. "Nee!" Werd er gezegd. "Fireheart, de kater die onze leider heeft gemoord, mag misschien gewond zijn, maar wij hebben ook grote verliezen geleden. Geef onze krijgers de tijd om te rusten en te herstellen van het afgelopen gevecht. Fireheart kan ons niet ontsnappen! We zullen hem te pakken krijgen. Voor BloodClan, voor Scourge!" Een grimas verscheen op zijn gezicht, en toen Saxon weg was, nam hij de kans om ook even op het muurtje te springen. Hij mocht dan wel nooit een deputy of iets dergelijke worden, maar enkel zo kon hij de Thunderclan terug pakken. Terug pakken op wat ze hem hadden aangedaan. Hij snoof, zodat iedereen naar hem zou luisteren. "Waarom zullen we Fireheart eigenlijk doden? Waarom moeten we ons niveau verlagen naar het zijne?" Sprak hij uit. Zijn ogen keken iedere kat aan, waarna hij verder ging met spreken. "Fireheart zal binnenkort Firestar worden, en dan krijgt hij negen levens. Wij, de bloodclan, zullen onze wraak nemen door hem negen levens vol pijn te geven. Vol angst, en vol verdriet en spijt." Zijn ogen glommen in het licht van de zon, Waarna hij richting Icy keek. [color=#4C787E"Icy."[/color] Sprak hij uit. "Velen hebben het waarschijnlijk al gezien, Jouw moed. En scourge zal het ook hebben gezien, anders had hij ons niet zomaar achter gelaten." Hij grijnsde en legde zijn staart voor zijn poten. "Katten, Zoals velen al gezegd hebben; Icy móet onze nieuwe leidster worden." Hij sprong van het muurtje af, en liep langs Icy door. "Neem je kans." Sprak hij uit, waarna hij achter haar ging zitten en zijn goud-kleurige ogen recht naar Icy keken. Als ze leider wou worden, dan moest ze dat nu doen. Niet later. De katten twijfelden niet in haar, niet meer. Ze moest wel weten dat hij haar niet volledig zou volgen. Hij was nog steeds een vrije kater, een kater met een rede. Iemand die een rede had om in deze clan te zitten.

En nee, hij doet niet leider-achtig xD
A cup of coffee usually buys me in, pretty soon the game begins
And while I'm staring in their eyes, they don't realize
There ain't no way they can win
Nikias

Overal waren vechtende en klauwende katten. Bloodspill was laat. Hij had een hele tijd liggen pitten in zijn schuur ver weg van dit hele slagveld, maar door een vreemd gevoel was hij terug gedrongen hier naartoe. Zijn guts hadden hem niet in de steek gelaten. Het gevecht begon uit één te vallen, dus er was een winnaar. Hij rook WindClan, ShadowClan, ThunderClan, SkyClan en RiverClan. Boven al ook zijn eigen Clan. Verrast keek hij om zich heen en merkte zijn eigen groepje op. Ah, de Clanleden van Ravenpaw waren er ook. Grappig. Hij trippelde naar zijn eigen groep toe en baande zich onbeschaamd (en ongeschonden) een weg tussen de katten door tot hij het lichaam van zijn leider zag liggen. Hij snoof schamper. Zie je wel, als hij had geleid was dit nooit gebeurd. De zwakkeling. Zijn staart ging geïrriteerd heen en weer terwijl hij luisterde naar de woorden van een onbekende poes. Alhoewel .. wat was haar naam ook weer? Blijkbaar was er een opschudding ontstaan waar .. Blacksoul .. toch? En Saxon in verzeild waren. Het zal eens niet. Een beetje vol afkeer ging hij aan de rand zitten. Oké, soms kon hij het goed vinden met zijn Clangenoten maar ze gedroegen zich echt als een stelletje kippen zonder kop. Zijn dunne staart ging boos heen en weer, terwijl zijn brede schouders zich aanspande. Hij voelde er ontzettend veel voor om die Blacksoul een klap tegen haar kop te geven. ’Idioot’ Siste hij zacht, niet hard genoeg om op te vangen. Die Blacksoul dacht natuurlijk dat ze het voor elkaar had, Scourge was dood dus dan hoorde zij leider te worden? Nou mooi niet, als ze leider werd was hij weg. Zo’n figuur als leider was waardeloos, net als dit hele zooitje geregeld. Natuurlijk sprak hij zijn gedachten nooit hardop uit, want een Clan betekende bescherming van elkaar. Hij kon zichzelf prima redden, maar bescherming van andere zodat je je poten niet vuil kon maken was altijd handig. Ravenpaw had hij eigenhandig vermoord, wat hem een groot genoegen had gedaan. Het was zijn eerste Clankat moord in tijden, en het voelde goed. Cresil, een BloodClan groentje schoot door zijn hoofd. Waar was hij? Hij had potentie, en was een prima aanwinst voor BloodClan. Hij keek hoe Saxon het afhandelde met Blacksoul en sprong op de muur bij dat vreselijke mens. Een vrouw die de leiding had, right. Zijn staart ging nijdig heen en weer terwijl hij even met zijn achterpoot aan zijn bloedrode halsband krabde. Zijn helgele ogen keken de groep katten rond terwijl hij schor, met zijn diepe stem riep ”Zo is dat het? Stelletje idioten, als dit beter georganiseerd was zou dit nooit gebeurd zijn. We hadden die kits voor hun ogen moeten vermoorden” Riep hij luid. Zijn gigantische lijf kwam omhoog en hij legde zijn oren naar achteren. Sissend keek hij omhoog naar Icy en Saxon. ”Waarom verzinnen we niet nu gelijk een plan? Om ze eens en voor altijd te pakken?” Hij zweeg even en keek Icy nu recht in de ogen. Nu was ze waardeloos voor hem. Ze had zich nog niet bewezen aan Bloodspill. Hij wilde bloed aan zijn poten, wat moest zo’n jong, onervaren ding nou als leider? ”Als jij de leiding gaat nemen, dan weet ik niet wat er moet worden van BloodClan” Zijn stem had een gevaarlijk, donkere toon gekregen terwijl hij zijn klauwen even ontblootte en weer insloeg. Saxon zou een betere leider zijn dan dit, miezerige poesje. Ze was net een kit, zo jong. Hij schudde zijn kop en keek haar met een vreemde blik recht aan, Saxon negerend. Hij wilde haar best volgen, dat er niet van. Maar ze was nog jong, en in zijn ogen net een kit. Hij wist echt niet of BloodClan nog verder kon zinken.

- Bloodspill gaat Icy aardig vinden hoor (:
Op zijn manier dan, alleen is ze in zijn ogen te onervaren en zo ^^

_{When leaves have fallen
And skies turned into grey.
The night keeps on closing in on the day
A nightingale sings his song of farewell
You better hide for her freezing hell

“Ik heb laatst Fireheart nog ontmoet,” Begon Blacksoul te mauwen, terwijl haar ogen zich tot spleetjes knepen en vernijnig Icy aankeken. “Hij is gewond, we kunnen hem doden, of in iedergeval, aanvallen!” Stelde de pikzwarte poes voor. Icy kneep haar ogen even nauw als de poes samen, ze konden elkaar duidelijk niet luchten. Maar de asgrijze poes wist zeker dat het nog wat dieper zat bij het andere elite lid. Ze had het vreemde gevoel dat Blacksoul haar haatte, en dat kon nogal gevaarlijk zijn. Het was algemeen bekend dat je haar beter als bondgenoot, dan als vijand had. Blacksoul vormde woorden in haar mond die alleen Icy zou kunnen zien en lezen. “Icy, you took the might and power out of my paws!” Fluisterde ze richting de langharige kat. De zwarte poes haar klauwen blonken in de avondzon. De woorden herinnerden Icy dat dit nog lang niet voorbij was. De gitzwarte poes draaide zich ruw om, verdween uit de groep en ging een afstandje verder op staan toekijken. Icy’s kille ogen knipperden even, ze wist dat ze bij de elite leden in de smaak gevallen was maar daarmee had ze ongetwijfeld ook een paar vijanden verkregen. Ach, Scourge had ook zoveel vijand. Scourge… Ze richtte haar aandacht weer op de massieve kater met bruine pels, die al die tijd al achter haar had gelegen. “Je deed het geweldig,” Klonk zijn stem zacht terug als antwoord op de vraag die ze had gesteld. Hij glimlachte haar warm en bemoedigend toe. Vervolgens kwam er nog een brede glimlach tevoorschijn op zijn bek. Hij keek haar met zijn cyaanblauwe ogen veelbelovend aan. “Zo te zien, zien veel katten potentieel in je Icy.” Zei hij op zo’n gedempte toon dat alleen zij twee het enkel zouden kunnen horen. Toen Blacksoul was beginnen spreken had de kater zijn kop echter opgericht. Zijn ogen vernauwden zich eventjes terwijl hij naar haar woorden had geluisterd, zijn warme blik van net was volkomen weggevaagd. Hij verhefte zijn stem. “Tell us, Blacksoul. Waarom was jíj bij Fireheart, waarom heb je ‘m dan niet meteen vermoord? Je wat toch bij hem, je had ‘m makkelijk kunnen hebben.” Mauwde hij fel. Hij keek haar enkele ogenblikken sadistisch aan en grijnsde haar kil toe. Vervolgens was hij opgesprongen en liep hij langs de grijze poes heen, haar ogen waren wijd opengesperd om zijn reactie. Het ijzig blauw fonkelde in haar ogen als een koud vuur. Hij sprong op de natte steen van het muurtje en ging er kalm zitten, zijn staart lag gekruld over zijn poten. “Nee!” bracht hij simpel uit. “Fireheart, de kater die onze leider heeft gemoord, mag misschien gewond zijn, maar wij hebben ook grote verliezen geleden. Geef onze krijgers de tijd om te rusten en te herstellen van het afgelopen gevecht. Fireheart kan ons niet ontsnappen! We zullen hem te pakken krijgen. Voor Bloodclan, voor Scourge!” Zijn cyaanblauwe ogen schoten over de menigte katten heen, voordat hij terug van het muurtje sprong en zich weer naast de asgrijze poes neer plantte. Ze draaide haar kop om naar hem en keek hem met grote ogen aan. Ze wist niet hoe ze haar moest gedragen, haar masker was afgevallen of misschien zelfs gebroken… Het was zelden dat een kat dat voor elkaar kreeg. Nee, niet eens zelden, nog nooit was het voorgekomen! Zelf Lionheart, de kater waar Icy zo van hield, zelfs hij niet! Alleen de katten die ze voor haar vreselijke gebeurtenis had ontmoet wisten hoe ze echt was, maar god mocht weten waar die enkele katten nu zijn. Icy was nooit echt een sociaal typetje geweest. Zo snel ze kon probeerde ze zich weer te herstellen, misschien had de schok het ontdoen van haar masker ook wel veroorzaakt. Maar dat kon niet anders dan zomaar een puur toeval zijn, er moest wel iets zijn aan deze kater dat haar onstuimig maakte. Ze schrok opnieuw op toen Nikias het weer over haar leek te hebben. “Icy” Sprak hij. “Velen hebben het waarschijnlijk al gezien, jouw moed. En Scourge zal het ook hebben gezien, anders had hij ons niet zomaar achtergelaten.” Hij grijnsde en legde zijn staart voor zijn poten, zijn woorden waren erg gedurfd. “Katten, zoals velen al gezegd hebben: Icy móet onze nieuwe leidster worden!” Hij sprong van het muurtje waar hij op zat af en liep langs Icy door. “Neem je kans.” Fluisterde hij, waarna hij achter haar ging zitten en zijn goudkleurige ogen recht op haar priemden. “Zo is dat het? Stelletje idioten, als dit beter georganiseerd was zou dit nooit gebeurd zijn. We hadden die kits voor hun ogen moeten vermoorden.” Riep Bloodspill plots luid uit. Ja, de kat had gelijk. Dat was inderdaad wel een heel goed idee geweest. Zijn gigantische lijf kwam omhoog en hij legde zijn oren naar achteren in zijn siddende woede. Hij keek naar Icy en Saxon. “Waarom verzinnen we niet nu gelijk een plan? Om ze eens en voor altijd te pakken?!” Hij zweeg even keek haar recht in de ogen aan. “Als jij de leiding gaat nemen, dan weet ik niet wat er moet worden van Bloodclan.” Zijn stem had een gevaarlijke en donkere ondertoon gekregen terwijl hij zijn klauwen even ontblootte en toen weer insloeg. Hij schudde zijn kop en keek haar met een vreemde blik recht aan, hij negeerde Saxon. Ze sprong doelbewust terug op het muurtje waar ze net zo moedig volgens velen had lopen mauwen. “Dan is het maar zo dat je dat niet weet, Bloodspill!” Siste ze razend en tierend in haar toorn. “De Elite heeft gesproken en verkozen! Ik, Icy, zal jullie gaan leiden! En al wie niet eens is kan gaan op dit ogenblik vertrekken! Maar besef dan goed, dat de dood om de hoek loert! Deze elite kent geen genade!” Schreeuwde ze. Ze strekte haar zo hoog en groot mogelijk uit, ze torende over elk van deze katten uit en keek ze zo elegant als het maar kon aan. “En Saxon zal mijn deputy worden, of jullie dat nu willen of niet!” Ze keek de forse kater aan in zijn cyaanblauwe ogen en wenkte hem met haar pluizige staart. Ze wou dat hij naast haar kwam zitten, maar wou niet toegeven dat ze onzeker was geworden door de felle uitbarstingen van Bloodspill en co.

And when she whispers
Your blood shall run cold
You better hide before she finds you}

_{Look inside, look inside your tiny mind
and look a bit harder
cause we’re so uninspired
so sick and tired
of all the hatred you harbor

Rustig had Saxon geluisterd naar alles wat er werd verteld nadat hij de menigte had toegesproken. Blacksoul had niets meer gezegd. "Right in the face, bitch," dacht Saxon, maar hij zei er niets over en hielt zijn gezicht strak en emotieloos. Hij had geen zin om nog meer problemen te veroorzaken hier. Hij deed gewoon wat hij vond dat moest en daaronder viel ook het helpen van zijn, hopelijk, toekomstige leidster. Icy had hem al een tijdje geïnteresseerd en na het onderlinge gesprek was zijn nieuwsgierigheid alleen maar groter geworden. Ze had indruk op hem gemaakt. Icy was jong, maar gedisciplineerd en kon andere goed naar zich laten luisteren. Een geboren leider dus, dat was duidelijk. Hij keek op toen een andere kater het woord nam, weer Nikias. "Fireheart zal binnenkort Firestar worden, en dan krijgt hij negen levens. Wij, de bloodclan, zullen onze wraak nemen door hem negen levens vol pijn te geven. Vol angst, en vol verdriet en spijt." De kater had daar een punt. Ze konden wel in een keer vermoorden, maar om zijn leven een eindeloze hel te maken was natuurlijk veel leuker. Saxon's cyaanblauwe ogen werden eventjes iets donkerder en een kille grijns kwam op zijn gezicht. Great plan, really great plan.

so you say it’s not okay to be gay
well I think you’re just evil
you’re just some racist who can’t tie my laces
you’re point of view is medieval

"Velen hebben het waarschijnlijk al gezien, Jouw moed. En scourge zal het ook hebben gezien, anders had hij ons niet zomaar achter gelaten." Saxon had al snel door dat Nikias over Icy sprak. Hij stond op en ging iets opzij, zodat alle ogen alleen op haar konden worden gericht. Hij knikte d'r toe, het was goed. "Katten, Zoals velen al gezegd hebben; Icy móet onze nieuwe leidster worden." Hij wilde net zelf wat zeggen toen een andere stem hem de mond snoerde. Saxon keek op en vond de pikzwarte kater, Bloodspill. ”Zo is dat het? Stelletje idioten, als dit beter georganiseerd was zou dit nooit gebeurd zijn. We hadden die kits voor hun ogen moeten vermoorden” Saxon had de neiging om de kater aan te vallen, maar hij hielt zich in. Alsof híj het zo nodig beter wist te doen. Bloodspill trok immers nú pas z'n bek open hier. Hij schudde zijn kop. Nee, hij zou zich niet zo laag laten zinken, anders werkte hij straks de hele Clan tegen zich in het harnas. Hij moest dit strategisch spelen, anders kwam het niet meer goed. ”Waarom verzinnen we niet nu gelijk een plan? Om ze eens en voor altijd te pakken?” Saxon siste naar de kater en had de neiging om het op te nemen voor de grijze poes, maar hij hielt zich in. Hij had geen zin om nog meer problemen te maken. Dus ging hij zitten en ergerde zich alleen maar meer aan Bloodspill. ”Als jij de leiding gaat nemen, dan weet ik niet wat er moet worden van BloodClan” Saxon gromde zachtjes en stond op. "Zo is het genoeg," gromde hij, terwijl hij voor de zwarte kater ging staan. "Icy is three times more worth to be the leader than anybody else here, moron," siste hij de kater toe. Maar meer zei hij niet. Hij ging weer zitten en knikte naar Icy dat alles goed zat.

Fuck you, fuck you very very much
cause we hate what you do
and we hate your whole crew
so please don’t stay in touch

"Neem je kans." Dat waren de woorden van Nikias geweest toen 'ie tegen Icy sprak en blijkbaar had ze de woorden aangenomen. Hij keek rustig toe hoe ze in de richting van het muurtje liep en erop sprong. “De Elite heeft gesproken en verkozen! Ik, Icy, zal jullie gaan leiden! En al wie niet eens is kan gaan op dit ogenblik vertrekken! Maar besef dan goed, dat de dood om de hoek loert! Deze elite kent geen genade!” Hij grijnsde enkel en hielt de andere katten goed in het oog, niemand zou Icy nu nog iets kunnen maken. Maar dat gelde niet voor hem. Hij maakte met zijn manier van doen nou eenmaal veel vijanden, maar dat lag in zijn aard. Dat was al zo sinds hij ontsnapt was uit zijn kittypet leventje. Saxon keek op toen hij de ogen van Icy in zich voelde boren. “En Saxon zal mijn deputy worden, of jullie dat nu willen of niet!” Hij merkte dat ze hem wenkte en stond op. Rustig bracht hij zijn massieve lichaam in beweging en sprong naast haar op het muurtje, waarbij hij enkel andere kat scherp in het oog hielt. Niemand kwam onder zijn havikszicht uit. Niemand!

do you get, do you get a little kick out of being small-minded?
you want to be like your father
it’s approval you’re after
well that’s not how you’ll find it

Song (c) Lily Allen}

_{Goodbye brown eyes
Goodbye for now
Goodbye sunshine
Take care of yourself

Ondertussen was er voor Icy’s woorden wat oproer tussen Saxon en Bloodspill ontstaan. “Zo is het genoeg,” Had de forse kater gegromd. “Icy is three times more worth tob e the leader than anybody else here, moron.” Siste hij, meer zei hij niet. Hij ging weer zitten en had Icy toegeknikt dat alles goed zat, voor ze was begonnen praten. Hij grijnsde enkel toen ze zo had gesproken en besloten, terwijl hij de andere katten ook in de gaten hield. Maar nu zou het gaan komen, toen ze haar woorden had gesproken was Icy nieuwsgierig geworden naar de kater zijn reactie. Zou hij zijn deputy zijn accepteren? Hij keek op toen hij merkte dat ze naar hem keek. Hij stond op toen ze hem wenkte en ze keek met haar kille ogen toe hoe hij zich een weg naar voren baande. Hij bracht zijn massieve lichaam rustig in beweging om uiteindelijk op het muurtje te springen en naast haar te gaan staan. Hij hield de andere katten als een havik in het oog, niemand zou zijn blik ontsnappen. Maar hij bleef zwijgen, en dat baarde Icy wel zorgen. Was zwijgen niet gelijk aan instemmen? Het moest dan maar, ze mocht niet zo veel twijfelen. Ze probeerde zich een beetje te ontspannen, ondanks dat er zoveel chaos was.

La lullaby
Distract me with your rhymes}

Hij had het hele gesprek gevolgt en begon te schreeuwen.'ICY ! ICY ! ICY !' Riep en hij hoopte dat er meer katten mee gingen doen. 'Lang leve Icy en Saxon !' Bulderde hij en liep naar voren. 'Hun kunnen onze clan voortleiden ! Hun kunnen ons helpen om gerespecteerd te worden door al die andere clans !' Zei hij en met zijn groene ogen keek hij Saxon en Icy aan. 'Hun zijn onze toekomst, wij, de bloodclan hebben hun nodig !' Hij knikte eventjes en liep na zijn speatsh weer naar de grote groep katten. Hij keek rond en zijn groene ogen keken rond. Hij was voor Icy, want zij kon hen helpen Fireheart te krijpen en voor eens en altijd af te rekenen met die stomme Thunderclan kat. Hij hief zijn hoofd en wachtte af wat er nu gezegt zou worden. Hij hoopte dat ze hem nu niet voor gek gingen verklaren. Het maakte hem niets uit want hij richtte zijn blik weer op Icy & Saxon. Icy was jong, maar ook erg listig en wijs. Net zoals Scourge was. Icy zou zeker weten een goede leider worden. En hij twijfelde er niet aan dat ze misschien zelfs wel beter zou zijn dan Scourge. Hij keek afwachtend naar de grote groep katers en poezen. Even dacht hij na, waar zou Scourge nu zijn. Want geen enkele bloodclan kat geloofde in de starclan. Hij vloeg zijn staart om zijn poten heen en wachtte even af.

[BloodClan related] .:Till the end of all his day:. Uiqni2uiob

Met een zucht had hij zijn kop gebogen. De smaak van bloed kon hij nog vers in zijn bek proeven en hij likte het met zijn tong weg. Hij had wel door zijn poten kunnen zakken, maar hield zich stevig en zonder twijfel staande. Zijn nagels had hij nog niet ingetrokken en hij kon het bloed er nog aan vast zien kleven. Kort sloot hij zijn goudkleurige ogen. Alles wat hij had gezien, geroken en gehoord probeerde hij te verwerken. De geur van dood heerste hier op deze plaats en hij richtte zijn kop op. Overal zag hij bloed, hier en daar een lijk en pas nu kreeg hij in de gaten wat er tijdens dit alles gebeurd was. Scourge... schoot er door hem heen. Hij had hem een deel van het gevecht nog kunnen volgden, maar had zich toen moeten richten op ieder die hem had aangevallen. Hij gromde zacht. Hij had voor zijn leider klaar moeten staan. Hij had beter op moeten letten, maar nu was het te laat. Zijn longen deden pijn als hij adem hield en zijn hart klopte woest. Hier en daar voelde hij bloed over zijn vacht lopen. Bloed uit zijn eigen wonden, maar niet dodelijk voor zijn gevoel. Hij had geen idee hoeveel katten hij had gedood of verwond, dat deed er eigenlijk ook helemaal niet toe. Diep in gedachten was hij blijven staan, toen eindelijk een stilte over dit alles heen was gevallen. De stilte van het einde, de stilte van de dood... zijn stilte. Pas na een tijdje merkte hij het gepraat op. Even schudde hij zijn kop bij het idee, dat hij weer iets gemist had wat er deze keer waarschijnlijk wel toe deed. Voorzichtig kwam hij in beweging. De pijnlijke steken zou hij nog wel een tijdje voelen, besefte hij met een zachte grom. Hij negeerde het zo veel mogelijk en ging een stukje bij de anderen vandaan op de grond zitten. Het leek er op dat Icy de nieuwe leider was geworden. Hij had er vrede mee. Wat maakte het ook uit? Hij merkte dat alle stemmen steeds verder van hem vandaan bewogen en kort vulde een waas zijn zicht. Hij schudde zijn kop en zette zijn nagels in de grond voor extra grip. Hij was niet zwak. Na een aantal keer geknipperd te hebben leek hij alles weer net zo scherp als eerst te zien, maar de geluiden bleven van ver weg komen. Met moeite wist hij er nog naar te luisteren. Wat miste hij nu eigenlijk? Zou het er toe doen? Hij lachte even zacht in zich zelf, niet hoorbaar en helemaal verborgen. Zijn oren legde hij wat plat. Hij zou het van zelf wel horen of hij moest nu zijn best nog even doen. Hij draaide zijn oren weer naar voren om alles beter te kunnen opvangen van de gesprekken. Sinds wanneer... luisterde hij eigenlijk zo aandachtig?

Ze voelde de opwinding van de katten zemfs in haar slaap . Geeuwend stond ze op en strompelde naar de chaos van bloodclan katten . Ze hoorde een of andere poes praten . Maar het intresseerde haar eigenlijk niet . Ze hoorde saxon iets zeggen . Met tegen zin luisterde ze af . “Icy is three times more worth tob e the leader than anybody else here, moron.” Siste hij . Het was duidelijk niet tegen haar , maar ze was toch geschokt dat icy misschien hun nieuwe leader werd . Want ze had net gehoord dat scourge hier ergens dood lag . Eigenlijk maakte dat haar niets uit . Ze kende scourge toch niet goed , ze luisterde alleen maar zijn bevelen op . Maar ze keek niet naar hem op , zoals de anderen . Haar spieren voelde nog steeds stijf aan van het gevecht met fireheart , en het monster dat haar omver had gereden . Waar eerst een grote bloedende wond was , zat nu een groot liteken . En oog bij haar oog doorgroef nu een liteken . Die was alleen niet goed zichtbaar door haar zwarte vacht . Kalm en ijzig liep ze naar icy. Ze kende haar nauwlijks , maar hoorde wel eens verhalen van haar . Dat ze sterk en slim was enzo . Ze vertrouwde deze poes eigenlijk wel . Ze zou met plezier haar bevelen opvolgen als ze leader werd . Toen ze vlakbij icy stond zei ze iets tegen haar . ¨ icy , als er iemand leader worden waard is , ben jij het zeker ¨ zei ze vastberaden van haar woorden . Toen wende ze zich tot de rest van de menigte katten . ¨ ik stem voor icy ! , als iemand leader worden waard is , dan is zij het !¨ riep ze luid tegen de menigte katten . Ze draaide haar weer naar icy en knikte haar eervol aan .

Slaperig opende het kleine kitten zijn oogjes. Geschreeuw en gepraat drong zijn oren in. Hij stond op en rekte zich uit. Slaperig liep hij zijn hol uit. Daar keek hij eens om zich heen. Hij hoorde Skippy Lang leve Icy en Saxon !' roepen. Hij tripelde naar hem toe. Toen hij naast hem stond schreeuwde hij hem na. Hij probeerde zo stoer mogelijk te klinken, maar dat effect ging verloren door zijn kitten stemmetje. Hij riep nog een keer luid Lang leve Icy en Saxon !' Toen Skippy naar voren stapte bleef hij een beetje verlegen achteraan staan. Hij bewonderde de erg. Ook al wist hij niet precies wat er was gebeurd. Hij geloofde dat skippy gelijk had. Toen de kater weer naar de groep liep ging hij recht voor hem zitten. Met nieuwsgierige ogen keek de kat aan. "Zijn Icy en Saxon echt zo goed?" Vroeg hij aan de kat. Nog voor hij antwoord kon geven ging hij door."Zo ja wat gebeurd er dan precies?" Hij snapte er niks van." En waarom is scourge niet meer de leider?" Hij begreep het niet. Met een verwarde stem ging hij door. "Waarom moet Icy de leider worden en jij niet?" Hij maakte een verward rondje. Toen hij weer tegen over skippy stond ging hij door met vragen stellen. "Wie zijn Icy en Saxon eigenlijk?" Onzeker keek hij om zich heen. Om hem klonk geroezemoes maar daar lette hij niet op. Hij zag hoe een kat naar een andere kat knikte. De kat naar wie er geknikt werd zag er bets uit als een leider. Dat was vast Icy. Hij besloot het voor de zekerheid te vragen." Is dat Icy?" Vroeg hij terwijl hij met zijn staart naar de poes wees. (flutje)

Zijn goud-gele ogen keken naar Icy, die haar kans nam. Ze liep naar het muurtje, en een grijns verscheen op zijn gezicht. Daar stond ze dan, als een nieuwe leidster. “De Elite heeft gesproken en verkozen! Ik, Icy, zal jullie gaan leiden! En al wie niet eens is kan gaan op dit ogenblik vertrekken! Maar besef dan goed, dat de dood om de hoek loert! Deze elite kent geen genade!” "Goedzo." Fluisterde hij in zichzelf, waarna hij op stond en zijn ogen nog even keken naar hoe Saxson naar voren werd gehaald als de nieuwe Deputy. Hij knikte niet naar een van de twee. Zijn loyaliteit had hij toch al laten zien, zijn loyaliteit aan Scourge, en zijn beslissing. Hij gooide zijn staart weer in de lucht en verdween tussen de drukte van de katten. Weg van de dode scourge. Weg van de clan, wetend dat dit toch zijn thuis was. Hij grijnsde en keek nog even achter zich. Dit was niet het einde voor de bloodclan, wat velen nu dachten omdat ze een nieuwe leider kregen. Nee, dit was een nieuw begin.

Nikias = Topic uit
A cup of coffee usually buys me in, pretty soon the game begins
And while I'm staring in their eyes, they don't realize
There ain't no way they can win
Nikias