Do you go along hunting, my best friend? Deel 3

Toen Spotkit vroeg of ze terug zouden gaan naar het kamp knikte Moonkit instemmend, maar toen gleed een donkere schaduw van bezorgdheid over zijn gezicht. "Zullen ze ons vergeven dat we stiekem het kamp uit zijn gegaan, terwijl dat streng verboden is voor kittens?" Spotkit was ook een beetje bang voor de reacties die ze misschien zouden krijgen, eenmaal teruggekomen in het kamp. Verschillende uitdrukkingen gleden langs over het knappe kopje van haar vriend, wat zou er in hem omgaan? Vroeg ze zich af. toen hield hij zijn kop scheef en keek haar vragend aan. Spotkit moest iets positiefs zoeken, iets troostends, snel dacht ze na. We waren aan het stoeien en toen rolden we ongemerkt het kamp uit? Hoe moeten we de prooi dan verklaren, kittens mogen niet jagen. Gewoon de waarheid? Misschien. Wanhopig dacht ze verder, een goede smoes, een goed excuus, "We hebben in elk geval de prooi! Ze zullen de straf wel verminderen, de Clan heeft het dringend nodig." Zei Spotkit in een poging tot vrolijkheid, maar ze wist zelf ook wel dat dat vergeefse hoop zou zijn.
Inmiddels waren ze al weer terug bij het kamp en er was bijna geen tijd meer om na te denken.

[eerste reactie voor love

Moonpaw*

verder open]

Moonkit zag hij zijn vriendin nadacht en vervolgens tot een cunclusie kwam. "We hebben in elk geval de prooi! Ze zullen de straf wel verminderen, de Clan heeft het dringend nodig." Liefdevol keek hij haar aan. Altijd optimistisch, altijd bereid mijn zorgen te verminderen, zei hij in zichzelf. Hij volgde haar blik naar de doorntunnel, de ingang van het kamp. Meteen kwam een akelig duistere gedachte bij hem op. Stel dat ze ons nou geen leerling willen maken? Dat is dan mijn schuld. Ik heb gevraagd of ze mee ging jagen. Zal ze het me dan ooit vergeven? Zal het dan ooit weer goed komen? Ik had het nooit moeten doen, beter moeten nadenken! Angstig en met trillende pootjes liep hij dichterbij. Stapje voor stapje, pootje voor pootje. Met elke stap dichter bij hun ondergang. Hij keek achterom in Spotkit's prachtige groene ogen. "Het spijt me," waren zijn woorden voor hij de doorntunnel door liep, het ThunderClankamp in.

[Zo, nu is ie open!]

Er waren al dagen voorbij gegaan dat silverleaf haar jongen kreeg . Ze had weer energie , en weer zin om te gaan jagen . ¨ ley jij even op pantherkit , skykit en rockkit ?¨ vroeg ze aan een andere quinn . Snel liep ze de nursery uit en zag twee kittens het kamp ingaan . ¨ zozo , waar zijn jullie geweest ?¨ vroeg ze vriendeijk . Toen ze zag dat de kittens prooi bij hadden klaarde haar humeur op . ¨ mmoie vangst ga dat maar bij de rest leggen ¨ miauwde ze instemmend . Ze keek de kittens zacht aan , niet kwaad om wat ze gedaan hadden . ¨ maar de volgende keer eerst vragen of je weg mag , en dan helemaal niet alleen ¨ zei ze iets bozer . Eigenlijk was ze niet boos , maar iemand moest deze kittens toch het juiste pad krijgen . ( flut post -.- )

"Het spijt me." zei Moonkit zacht tegen haar voor hij in de doorntunnel verdween, waarom zegt hij dat, het is zijn schuld toch niet, ik had kunnen weigeren mee te gaan! Verbluft keek ze hem na, toen sprong Spotkit hem boos achterna, geef jezelf niet altijd de schuld!!! Schreeuwde ze in gedachten tegen hem. In het kamp botste ze hard tegen hem op en verloor ze haar evenwicht, loop voortaan door sukkel! beet ze hem in gedachte toe. Toen zag ze waarom hij stilstond: er kwam een poes de kraamkamer uit! Silverleaf.
Geschrokken krabbelde Spotkit overeind, O, nee! Silverleaf had de kittens gezien en kwam op ze af. "zo, zo, waar zijn jullie geweest?" je zou denken dat ze dit boos zei, maar haar stem klonk vriendelijk en Spotkit hield op met haar nagels tellen en keek op. Silverleaf keek naar hun verse prooi en Spotkit voelde het gewicht weer in haar bek hangen, zwaar! "Mooie vangst, ga dat maar bij de rest leggen." Ze is niet eens boos! dacht Spotkit verbaast, en toen kwam het, dus toch: "Maar de volgende keer eerst vragen of je weg mag , en dan helemaal niet alleen." Dit klonk boos en Spotkit kromp ineen bij de woorden, niemand mag ons, ik heb alleen Moonkit en ik weet nog niet eens of hij me wel mag! gedachten flitste genadeloos door haar kop, ze werd duizelig, maar begon toch dapper haar poten richting de verse hoop prooi te bewegen, de clan gaat voor, de clan gaat voor de clan gaat voor...
Ze voelde de spreeuw haar bek verlaten, niet zwak zijn! snauwde ze tegen zichzelf.
Spotkit sleepte zich met moeite naar de kraamkamer en viel in slaap.

Moonpaw
Enjoy the time I'm here, If I go away I can't say goodbye...

Moonkit keek verbaasd hoe de grijze poes hen een complimentje gaf. Maar daarna werd ze toch boos. Hij maakte zich klein bij haar woorden en keek steevast naar de grond. Zometeen gaat ze ons straffen, dacht hij angstig. Maar toen dat niet gebeurde wende hij zijn kop omhoog, vragende oogjes. Hij zag uit zijn ooghoek hoe Spotkit in gedachten boos tegen hem sprak. Dit deed hem meer pijn dan iets ter wereld had kunnen doen. Vervolgens wende ze zich zonder hem aan te kijken om en legde haar prooi op de hoop verse prooi. Dit keer had hij liever niet gehad dat hij haar gedachten kon horen, omdat ze al zo lang bij elkaar waren. Verdriet stond in zijn ogen terwijl hij haar nakeek. Ze sleepte zichzelf wankelend naar de kraamkamer. Ze haat me. Ze haat me, net als iedereen me altijd gehaat heeft. Hij voegde er snauwend aan toe: Wees niet zo zelfmedelijdend! Ze heeft gelijk dat ze je haat. Groot Gelijk! Met een twee keer een Hoofdletter G! Hij liep al naar de Kraamkamer, maar bedacht zich. Niet meer op de grijze poes lettend liep hij naar een beschut plekje aan de rand van het kamp, nadat hij zijn prooi op de hoop had gelegd. Vermoeid liet hij zich op de grond zakken. Je moet het loslaten! zei hij tegen zichzelf en liet zijn kopje op zijn pootjes steunen. Je verdiend haar niet. Een traan trok een spoor door zijn grijs-cyperse vacht voor hij uiteen spatte in het zand. Na die ene volgde er meer, en de kleine kuiltjes die ze achterlieten was het enige bewijs van de radeloosheid die hem in zijn greep nam en de hele verdere nacht niet meer los liet.

If the world is gone ...
If the flowers no longer bloom ...
If the rivers no longer flow ...
Then my heart is not grown cold,
because my life is yours, my Spot!

Do you go along hunting, my best friend? Deel 3 Scaled.php?server=841&filename=1320173862asukxf