I'm a bit crazy swimmer

Onderwerp: I'm a bit crazy swimmer wo 18 apr 2012 - 18:52

(Eens kijken of Blackstripe weer tot leven gewekt kan worden)

''Ik ben er!'' de bruine cyperse poes keek vol genoegen naar het heldere water, wat weer glinsterde in de felle schijn van de middagzon. Haar lieveling,s plek, daar waar zij zich pas echt thuis voelde. Ze snoof de frisse geur die altijd om het en in het meer dwaalde op en luisterde zwijgend en roerloos naar het golvende water. Er stond vandaag een licht briesje, vanuit het oosten. Ze sloot enkele tellen haar ogen en dacht na, was het een geschikte dag om te vissen. Het was warm genoeg vandaag en er stond nauwelijks wind, dus. ''Oké, let,s go'' ze gleed langzaam het water in, een rilling ging door haar hele lijf, koud. Even zwom ze trillend rond, tot ze was gewend aan de temperatuur, het echte werk kon beginnen. Ze zwom meer naar het midden toe en wachtte daar rustig af, op verdachte dingen in het water. Vissen die weg zwommen, die schrokken van haar. Al vlug zag ze iets bewegen, iets grijs/zilverachtige achtige ding. Een vis. Ze dook onder water en zocht haar prooi op, een vis zo groot als haar voorpoot zwom voor haar ogen langs. Daar had de clan iets aan! Weer vis op de prooistapel, waar zij het meest voor zorgde. maar ach, ze was een zwemmer. De kat ging weer omhoog voor lucht en volgde met haar ogen de grijze schim in het water. Ze ging er achteraan, de vis die niet gek was, begon vlugger te zwemmen. En toen kwam het waarop zij wachtte, hij maakte een bocht en probeerde te ontsnappen door naar de andere kant te gang. Kon hij beter niet doen. Blackstripe dacht er niet meer bij na en dook het water in, ze maakte een krachtige zwembeweging met haar poten en kreeg de vis te pakken. Ze voelde haar tanden in het gladde maar tere vissenlijf gaan. Bloed steeg op in het water en ging als het rook van een vuur naar de oppervlakte. Blackstripe volgde het, eenmaal boven kuchte ze de slok water uit, deed de vis nog een keer in het water, om haar spuug at er net over heen ging weg te doen en zwom er mee naar de kant. Opeens zag ze een schaduw, ze schrok er van en keek opzij, naar de schaduw. Blackstripe zag tot haar grootste opluchting dat het kat was. Geen vos of das. Ze rook Skyclan, maar door de vis en bloed geur kon ze niet precies ruiken wie het was. Ze ging weer richting de kant...Krak...Klonk er opeens, Blackstripe keek omhoog en zag nog net de kleine maar dikke tak op haar afkomen, voordat hij op haar kop terecht kwam. Ze meende een plons te horen, voordat alles zwart en stil werd werd. De vis gleed uit haar bek en zonk met haar mee naar de bodem van het meer.

''Blackstripe!'' een zachte poezen-stem riep haar naam, ''Wat?'' fluisterde ze en keek op, niks te zien. Maar dan ook niks. Het was pikzwart, overal, zelfs onder haar. De poes stond op, haar witte voetjes leken bijna licht te geven, zo zwart was alles. ''Blackstripe!'' weer die stem, wie was dat. ''Wie is daar!'' , haar stem galmde in de ruimte, ''Kom te voorschijn!'' opeens zag ze een flits, ze dook in een. ''Help me! Ik...'' ze staarde naar haar poten, een traan gleed over haar wang. ''Ga hier weg!'' zei de stem, harder nu, bevelend. Blackstripe stond op en rende weg, verder de zwarte ruimte in. Steeds verder weg, totdat de grond verdween, en ze viel. Ze viel, en viel en viel. De diepte in, opeens zag ze gras onder haar. Dit was het einde...Voorbij...

De poes opende zachtjes haar ogen en kuchte, een golf water kwam uit haar mond. Ze knipperde even en dacht na, wat was er gebeurd? Ze was nat, opeens wist ze het weer. Het vissen, de andere kat en toen de tak. Blackstripe deed haar kop omhoog, meteen ging er een pijnscheut door haar kop en nek. Auw. Ze kreunde en legde hem weer neer, opeens rook ze een andere kat, naast haar, ''Bedankt'' zei ze, niet helemaal doelend op de waarheid, die kende ze niet. Maar ze nam maar aan dat deze kat haar leven had gered. Want ze wist zeker dat ze nu niet meer ging sterven, tenminste, niet door dit ongeluk. Het gras kietelde een beetje aan haar lijf en ze moest glimlachen. De bruine cyperse poes keek weer op, nu met minder pijn dat net en zag toen de kat naast haar.

(Red haar maar gewoon, iedereen is welkom)

Aah, Fluf is niet de enige die verdrinkt xD
Nou dan gaat ze je nu maar proberen te redden =)

'Ik heb je!' riep ze vrolijk toen ze eindelijk na een sprint een konijn te pakken had gekregen. Het had even geduurd voor ze het dier eindelijk bij zijn staart kon vastgrijpen, maar ze had ook wel iets. Een lekker dik ding. Ze had het dier nog even laten leven om er eens extra goed in te stampen dat hij in het vervolg niet meer zo hard moest weglopen, omdat er toch een eind aan kwam en katten altijd wonnen. Nadat ze dacht dat er ingepeperd te hebben, beet ze het bruine konijn dood. Zo afgelopen, dacht ze rustig. Ze pakte hem bij zijn nekvel en liep ermee naar de prooistapel. Daar gooide ze het op de berg, die al erg begon te slinken door de kittens, apprentices, elders en andere die honger hadden. Ze glimlachte even toen ze een stokoude poes dankbaar het konijn van de stapel pakte en het begon op te eten. Daarvoor had ze dus gejaagd, om andere een voldoening te geven. Heerlijk vond ze dat! En dan te bedenken dat ze gister nog bijna zelfmoord wou plegen. Nee, dat was helemaal voorbij, dat had ze achter de rug. Zou ze anders eens bij het meer gaan kijken, uiteindelijk was het immers nog zo slecht nog niet, dat meer. Zij was er alleen ingekukeld omdat ze niet oplette. Dat besloot Fluf dan ook te doen en vrolijk ging ze op weg. Het zonnetje scheen en de vogels floten. Waardoor ze de hele tijd zin had er eentje uit de lucht te graaien. Maar dan zou ze weer terug moeten lopen en daar had ze geen zin in. Ze voelde hoe de warme zonnestralen haar vacht verwarmde en hoe een heel licht briesje het aangenaam maakte. Er kwamen knoppen in de bomen en alles zag er vredig uit. Ze snoof de geur op, nieuwblad. Nieuwblad kwam er aan, het begon overduidelijk te worden.
Toen ze eindelijk bij het meer aankwam zag ze een poes zwemmen, en toen plots kopje onder gaan. Van een eindje keek ze ernaar, was die nu verdronken? Toen de bruine poes weer boven kwam, verscheen er een glimlach op haar gezicht. nope, ze verdronk niet, ze dook ergens naar, waarschijnlijk had het dier een vis gezien. Ze stak haar neusje even in de lucht, skyclan. Dan was het goed. De poes kwam terug boven water en ze wou er naartoe trippelen. Maar een dikke tak was haar voor en belande zo op de arme kat. Ze schrok zich dood en deinsde wat achteruit. Ze zag hoe de poes aan het verdrinken was en paniekerig keek ze naar het water. Zou ze het doen? Durfde ze? Ze had nooit echt leren zwemmen, maar ze had wel andere zien zwemmen. Als ze hen nou gewoon nadeed? Voorzichtig zette ze een poot in het water, brr, koud. Maar ze moest door, die arme poes ging ze redden, of ze het nu wou of niet. Zo langzamerhand begon ze te denken dat er een vloek op dat meer rustte. Want zij was bijna verdronken en de eerste poes die ze daarna in het water ziet ploeteren verdrinkt ook bijna! Dit kon ze niet laten gebeuren, snel raapte ze al haar moed bij elkaar en ze liep het water in tot ze niet meer kon staan. Ze zocht het lichaam van de kat en zag het al snel naar beneden zinken, langzaam naar de bodem. Zonder na te denken hoe ze dit zou oplossen sprong ze in het water, ademde diep in en dook naar de poes. Fluffytail klemde haar pootjes om het dier heen en spartelde wat zodat ze naar boven kwam. Ze had zuurstof nodig en snel wat. Ze waren bijna boven, maar ze kwam echt zuurstof te kort. Ze liet de kat dus maar even los, haalde snel adem en dook weer naar haar toe. Het lichaam was nu minder diep, maar nog steeds moest ze het boven zien te krijgen. Ze klemde haar pootjes weer om de buik van de poes en spartelde weer naar boven. Eindelijk kwam ze boven en trok ze de kat mee naar het vaste land. Ze was blij toen ze grond onder haar voeten voelde en keek toen naar het lichaam dat ze met veel moeite boven had gekregen. Was ze dood? Plots zag ze iets tussen de poten van de kat. Het was de vis, de vis was met zijn kieuwen aan 1 van de poes haar klauwen blijven haken. Ze glimlachte even en ging rustig bij de kat zitten. 'Word wakker', zei ze zacht en duwde naar neus tegen de kat haar schouder, 'Ben je dood? Word toch wakker' Dat laatste klonk misschien wat paniekerig, maar dat was ze ook wel. Straks was ze te laat geweest en was ze al dood! Dat zou ze zichzelf nooit vergeven, want dan was het de schuld geweest van dat zij niet van water hield. Weer keek ze naar het lichaam en zag tot haar grootse vreugde dat het dier haar oogjes opende, wat kuchtte en wat water uit haar mond liet lopen. De poes wou haar hoofd optillen en kreunde weer. Waarschijnlijk had ze pijn. Fluffytail zag hoe de kat haar aankeek en 'Bedankt' zei. Ze glimlachte, 'Graag gedaan hoor', zegt ze, 'Ik kon je moeilijk laten verdrinken. Je vis is trouwens bij je gebleven. Hij vond je aardig, denk ik.' Ze bekeek de poes kort, 'Wat is jouw naam?' vraagt ze dan glimlachend, 'Volgens mij ken ik jouw namelijk nog niet.'

I'm a bit crazy swimmer 07c491f3d48309e318f224a