walking... running.. falling...

Met rustige tred wandelde Raccoontail door het hoger gelegen gras van de vallei. Het puntje van zijn staart en zijn oren kwamen er nog net bovenuit, maar het gras werd al weer lager, en binnen de korste keren stond hij weer bij een grasveld met veel lagere grassprieten. De geur van rpooi, muis, maakte hem alert. Hij dook in elkaar en volgde de geur, die een stuk verder weg was dan hij dacht. Hij zag de muis scharrelen tussen een boom en het gras, en hij zag zijn kans schoon. Hij wiebelde me zijn achterwerk, dat langzaam omhoog kwam en sprong. Maar de muis had hem opgemerkt en was zijn holletje onder de boom in gesprint.
Met en beteutert gezicht keek Raccoontail naar waar de muis verdwenen was, dit zou geen goeie dag worden als hij zelfs een muis niet te slim af kon zijn. Hij miauwde even van blijdschap toen hij weer een geur rook. Maar het was gen prooi, en zijn spieren verstrakte zich, terwijl hij met dicht geknepen ogen keek naar rde ritselende struiken achter de boom. Toen schoot er iets groots op hem af, en van schrik en reflex sprong hij op en rendde weg, steeds weer achterom kijken. Het was een das! Zonder dat hij het wist, brachten zijn poten hem ten val, hij rolde verder en verdween in een diepe kuil.
Met zijn nagels in de donkerbruine grond geharkt hield Raccoontail stand, en wachtte tot de geur van de das weer weg ging, wat uiteindelijk gebeurde. Maar Hij viel, en kwam met en harde bons op zijn rug in de kuil terrecht.
Hij begon met een hulpmauw, om te kijken of de andere katten in deze hele omgeving hem zouden horen en kunnen redden.

[Slatebreath]

Monster.
How should I feel?
Turn the sheets down.
Murder ears with pillow lace.
There's bath tubs.
Full of glow flies.
Bathe in kerosene.
Their words tattoed in his veins, yeah.

Vlugge witte voetjes namen haar mee. Ver weg, zo ver weg mogelijk. Olijf groene ogen zoekend naar een lichte rust. Oren plat in haar nek. Zo rende ze verder ontsnapend uit de drukte van het kamp. Ze was liever alleen. Als kitten getreiterd om haar vreemde vachtkleur, de ene kant zo schitterend wit. De andere kant zwart als de nacht. Het was vreemd om zo'n vacht te hebben.. En ze haatte de vacht ook en hoe haar groene ogen er tegen afstaken. Maar die haat ging gepaard met een gevoel van onbegrip. Ze snapte vaak niet wat er met haar gebeurde, of wat ze moest voelen. Het zintuig van voelen was zoals zo vaak vandaag weer eens gebrekkig. Gevoelens stroomde in haar hoofd door elkaar heen. Ze wist niet wat goed en slecht was en ze wist al helemaal niet hoe ze zichzelf moest beschrijven. Wellicht was zij zelf wel slecht zonder dat ze het wist. Af en toe leek ze wel een dode hoe ze rondliep met alle beschuldigende blikken vandien. Ze snapte ze niet en nam aan dat alles slecht tegen haar was bedoeld. Ze was verward en dat deed haar pijn. Denkend dat de wereld tegen haar was. Ze snapte het niet en kon het niet plaatsen. Wellicht zou ze dat nooit kunnen doen en was ze maar beter alleen af. Maar die gedachte maakte haar alleeen maar weer boos op zichzelf, ze zou toch op een of andere manier iets bijbrengen aan het Clanleven?

Met een diepe zucht kwam ze tot stilstand terwijl ze om zich heen keek. Tot haar schrik zag ze een zwartwitte vacht waggelen wat alleen maar een das kon betekenen. Geschrokken deed ze een pas achteruit en pas toen ze merkte dat hij wegliep van haar zuchtte ze opgelucht. Enkele secondes bleef ze zo staan en toen ze zich net wou omdraaien hoorde ze een mauw. Het klonk hulpzoekend en direct keek Slatebreath om. Het geluid kwam vanuit die greppel. Op haar hoedde stapte ze naar voren. Iets in die mauw had ze wel herkent maar dat kon onmogelijk echt waar zijn. Met een lichte vraag in haar ogen stapte ze naar voren. Voorzichtig ging haar hoofdje over de rand en kwam meteen geschrokken overeind toen ze de kat herkende. Raccoontail!" Riep ze meteen uit en sprong naar beneden. Behendig kwam ze tot stilstand naast haar oudere broer en duwde even haar neus tegen zijn vacht. "Gaat het wel?" Klonk haar stem geschrokken terwijl haar groene oogjes hem onderzoekend aankeeken.

walking... running.. falling... Two_fa11

Raccoontail was opgelucht toen hij de zwart-witte gedaante van Slatebreath, zijn jongere zus, naar beneden zag springen, en haar zachte stem vroeg of hij zich had bezeert. Hij haalde even adem, en liet de paniek los, die hij zonet had gevoeld toe nhij daar alleen was, en de grondwanden op zich af voelde komen, hij haatte kleine ruimtes.''Het gaat...Wel goed denk ik,'' Zei hij rustig, en hij stond op.''Alleen mijn poot steekt,'' Begon hij, en hij durfde er niet op te staan, dus sloeg hij zijn start om zijn poten, een gebruikelijke gewoonte. Hij voelde telkens de vreselijke pijn die Slatebreath had meegemaakt, haar vacht was nou niet bepaald wat je kon zeggen...Mooi, maar Raccoontail hield van haar met hart en ziel, in broer en zus liefde dan. Hij glimlachtte even onschuldig, om zijn gedachten aan de kant te schuiven en weer terug te komen naar het heden, maar de gedachtes wisten neit van wijken en kwamen terug. Raccontail als kitten, treurig kijkend hoe Slatebrath werd gepest, getreiterd, en uitgedaagd, zelf had hij nooit voor haar durven op komen, bang om zijn waardigheid die hij gekregen had, hij zuchtte even schudde even met zijn kop, de gedachtes vervlogen.''Maar nu is dus de vraag, hoe komen we hieruit?'' Zijn grijze ogen richtte zich op Slatebreath, die hem net met haar gorene oogjes had onderzocht. Zijn snorharen trilde nog even van de schok, en de dassenlucht dreef opnieuw zijn neusgaten binnen, maar hij was gerusgesteld, de Das kwam niet terug, het was een oude geur. Hij richtte zijn blik naar boven, waar de zon begon te zakken, en toen in de diepe groene ogen van Slatebreath, die afstaken tegen haar zwart-witte vacht.

Monster.
How should I feel?
Turn the sheets down.
Murder ears with pillow lace.
There's bath tubs.
Full of glow flies.
Bathe in kerosene.
Their words tattoed in his veins, yeah.

''Het gaat...Wel goed denk ik,'' Zei hij rustig, en hij stond op.''Alleen mijn poot steekt,'' Begon hij, en hij durfde er niet op te staan, dus sloeg hij zijn start om zijn poten, een gebruikelijke gewoonte. Slate schudde zacht en ongerust haar kopje terwijl ze hem recht bleef aankijken. ''Maar nu is dus de vraag, hoe komen we hieruit?'' Zijn grijze ogen richtte zich op Slatebreath wie licht glimlachte. Met een lichte druk duwde ze een beeetje aan zijn lichaam met haar witte poot en zuchtte zacht. ]"Je hebt jezelf wel heel lekker in de problemen gebracht he." Haar stem was ietwat donker terwijl ze hem recht aankeek. Nog even zuchttend en daarna om hem heen lopend. Dassenlucht dreef in haar neusgaten maar het was oud. Even schudde ze opnieuw haar hoofdje terwijl ze hem aankeek. ]"Ik kan je er uit helpen maar het gaat wat pijn doen." Met die woorden hief ze licht haar bovenlichaam op en duwde met haar poten in een keer zo hard dat Raccoontail uit de greppel loskwam. Even keek ze met hijgende flanken naar hem maar schudde daarna de lichte opluchting van haar af. Bijna geïrriteerd keek ze hem recht aan. "Pas de volgende keer op." Klonk haar stem fel waarna ze zich half omdraaide en ging zitten. Haar hoofdje richtend op de maan en haar ogen even gesloten.

Onderwerp: Re: walking... running.. falling...