Another stranger me {Saxon only}

If there's anyone in
It soon will be over
We'll burn out
Our soul's aflamed
And we're on our own now
Give up you cruel invasion
You're insane I'll show you

Icy's grijze poten lagen voor haar uitgestrekt op de aarde. Gedoken zat ze onder een struik, haar mond hing een beetje open waardoor ze de vieze straatgeuren kon proeven. Ze zat al een tijdje zo ineengedoken om te kijken naar een stel poesiepoezen die aan de overkant van het donderpad met elkaar zaten te praten. Alle drie hadden ze niet door dat Icy er was, hun leven leek z'n gewone gangetje te gaan en daardoor leek het voor de langharige, lichtgrijze poes nog minder aanlokkelijker om zich bij hen te voegen. Bah, ze mocht er niet aan denken! Nee, Icy wou avontuur. Ze zocht het wilde leven op in het woud en verafschuwde de clans, het was haar droom om ze te vernietigen. De 5 clans waren al even achterlijk als die poesiepoezen van hier, de ene waren afhankelijk van tweebenen en de andere van starclan. Ongewild siste Icy even, waardoor de katten opschrokken maar al snel minder alert werden. Met haar poten kneedde Icy de grond, van de warmte die nieuwblad met zich meebracht voelde Icy amper iets. Ze was zoals altijd erg onverschillig en ijzig, ze toonde haar emoties zelfs amper aan de buitenwereld. Alleen aan Lionheart en haar kits had ze die ooit getoond. Ach, dat was nog zoiets... Icy had haar familie in tijden nietmeer gezien, het leek wel alsof ze andere oorden op gezocht hadden, of was het juist de kille poes die zo anders geworden was? Terwijl ze bijna diep in gedachten verzonken was drong een nieuwe geur zich door de oude heen en nestelde ze zich in haar neusgaten. Ze spitste haar oren en luisterde afwachtend of de nieuwe kat haar kant op kwam of niet. Het klonk van ergens achter haar, maar ze was te ongeïnteresseerd om haar aandacht op het wezen te leggen dus wachtte ze maar toch het in haar beeldomtrek verscheen. Uit haar oogzoeken zag ze iets bewegen wat een sterke bloodclangeur met zich meebracht.

- Fluuut, maargoed ik moet er nog wat inkomen met Icy xD -

_{Sommige katten, daar kon je gewoon van zien dat ze dom waren. De katten die in de Clans leefde, die waren het ergste, nee niet waar, de Kittypets waren het ergste. Maar dat kwam vooral omdat hij zelf een hekel aan Kittypets had, zijn familie zat er vol mee. En als het niet aan hem had gelegen, had hij er ook nog gewoond. Blah, nou never nooit niet. Hij was blij dat 'ie daar weg was, spijt van zijn daden had hij nooit gehad. Zelfs niet dat het bloed van zijn bloedeigen moeder aan zijn poten kleefde. Dat was nou eenmaal een feit en dat zou hem altijd achtervolgen. Maar omarmde het met open armen en daarom zou het hem nooit kunnen schaden.
Saxon's cyaanblauwe ogen hielden de katten voor zijn neus in de gaten. Diep weggestopt onder de struiken kon hij alles goed observeren zonder zelf in de spotlights te hoeven staan. Gelukkig maar, want daar had hij nu even geen behoefte aan. Een andere Bloodclan geur vulde zijn neus en de bruine kater opende zijn bek om de geur te kunnen identificeren. Icy schoot er door zijn kop heen. De grijze kattin die hij wel eens bij de BloodClan had zien lopen, maar nooit echt een gesprek mee had gehad. Ze was jong, maar sterk en niet iemand waar je zo maar mee kon dollen.
Saxon grijnsde en draaide zich om en liep in de richting van de grijze kattin. Al snel vielen zijn blauwe ogen op haar grijze vacht, hij liep kalm om haar heen en ging schuin naast d'r zitten. "Icy," zei hij kalm, met zijn blik strak naar voren gericht. Een gezellig gesprek? Nee, meer een zakelijk gesprek. Zo voelde het in ieder geval aan, tot nu toe.}

Uit haar ooghoeken kon Icy de kater met een grote grijns onderscheppen toen hij zich omdraaide en naar haar toe kwam gelopen. Al snel zag ze ook zijn cyaan blauwe ogen, die extra afstaken vergeleken zijn donkerbruine pels. Kalm liep hij om haar heen en ging schuin naast d'r zitten. "Icy." Zijn stem klonk rustig en zijn blik was strak naar voren gericht. "Saxon..." Beantwoordde ze hem. Ze wendde haar blik weer van zich af en keek ditmaal gefocust naar de poesiepoezen. Ze leken niets door te hebben van hun aanwezigheid, dus kon ze gerust af en toe de bruine tabby aankijken. Ze ging wat meer ontspannen liggen en maakte van de tijd die ze had gebruik om haar poten even een wasbeurd te geven. Terwijl ze hem aankeek wastte ze met ruwe bewegingen van haar tong d'r eigen voorpoten. "Zat je hier al de hele tijd?" Mauwde ze ondertussen en probeerde haar best te doen om zo vriendelijk mogelijk te klinken, ookal klonk het door haar stille toon een scherp gefluister.

_{Even gleden zijn cyaanblauwe ogen over de grijze vacht van de kattin heen. Hij stopte bij haar eigen blauwe ogen en liet zijn blik toen afglijden. Hij had even geen zin om te veel ... vermengd te worden met het vrouwelijk geslacht. Sowieso had Saxon het niet zo op liefde, hij wist wat het met je deed. Zijn eigen moeder had haar hart verloren aan een rogue, en juist datgene had d'r de das om gedaan. Een kille glans stond in zijn ogen en hij kneed de zachte grond onder hem tot pulp met zijn lange nagels. "Saxon," Hij knikte met respect toen Icy zijn naam zei en bleef naar voren staren. De katten waren er nog steeds, stomme kittypets die niet wisten wat goed en wat slecht voor hen was. Echt weer iets voor dat soort katten. Bah!
Met weinig interesse keek hij kalm toe hoe Icy d'r vacht op orde ging brengen, een raspend geluid vulde zijn oren. Hij slaakte een zucht en verzetten zichzelf eventjes, waarna hij toch ook maar ging liggen. Zo was het makkelijker om een gesprek gaande te houden dan als hij hoger zat. "Zat je hier al de hele tijd?" Icy probeerde vriendelijk te klinken. Saxon herkende het verschil in haar stem, het was niet de enige keer dat hij haar had horen praten. "Een paar meter verder op. Al zou ik het liefst die kittypets het leven zeur maken," zijn stem klonk duister en zijn cyaanblauwe ogen leken donkerder te zijn geworden. Nee, Saxon kon totaal niet tegen Kittypets. Het deed hem te veel aan zijn eigen verleden denken. En dat nooit meer!

[Mèèh, kud post xd]}

Even gleden de cyaanblauwe ogen van de kater over Icy’s asgrijze vacht heen. Hij stopte bij haar ogen ijzig blauw van kleur , waar hun blikken elkaar even ontmoetten en toen wendde hij zijn ogen weer af. Icy wist niet echt wat de kat bezielde, maar ze wou er ook niet achter gissen dus liet ze het maar zoals het was. Wat je niet aangaat, gaat je ook niet aan. Een kille glans stond in zijn ogen en hij kneed ze zachte grond onder hem tot pulp met zijn lange nagels. Hij knikte met respect toen Icy hem bij de naam noemde als begroeting. Met weinig interesse keek hij kalm toe hoe Icy d’r vacht op orde ging brengen, een raspend geluid vulde zijn oren en kalm ging Icy gewoon door. Ze liet haar tong meermaals over hetzelfde stukje vacht schuren om er zeker van te zijn dat die kraaknet schoon was gewassen. Ze hoorde hoe de kater een zucht slaakte en zich eventjes van plaats verzette om ook te gaan liggen. “Een paar meter verder op. Al zou ik het liefst die kittypets het leven zuur maken,” Beantwoordde Saxon haar vraag met duistere stem en het licht in zijn cyaanblauwe ogen leek donkerder te zijn geworden. Aan de toon van zijn woorden merkte Icy dat hij totaal niet tegen deze soort katten kon, maar ach wat wou je. Icy verwachtte niet anders. “Houd het uit je hoofd, Saxon.” Klonk Icy zuur en keek weg van hem en ditmaal ook niet naar de kittypets. “Het is niet aan ons bloodclanners om deze Kittypets een lesje te leren, ook al zou ik mezelf er op verheugen als ik dat wel zou mogen doen.” Ze gromde zachtjes tussen haar tanden door om de kater duidelijk te maken dat ze het meende. Ze stopte met haar poten te wassen en bleef stil liggen met haar blik ergens in de verte gericht en haar oren gespitst. Iets maakte deze kater anders, maar ze kon nog steeds niet peilen wat het was en het was ronduit onbeleefd ernaar te vragen. Ze wou haar respect zeker aan deze sterke bloodclan kater tonen, want hoe minder vijanden ze had in het woud hoe beter. Het hield haar weg van de vroegere problemen die ze had, haar verleden speelde haar nog steeds parten en ze had tot nu toe alles voor haarzelf gehouden. Misschien was het deze kater opgevallen dat ze anders deed, maar opzich was ze vandaag niet zo afwezig als ze op sommige momenten kon zijn. Even keek ze op naar het gebladerte van de dichte struik boven zich, toen deze ritselde bij een frisse windvlaag. Het was de verfrissende adem van newleaf die deze keer huishield, niet de vernietigende van leafbare. Weldra zou het woud weer in bloei en zijn volle glorie zijn. Het bloed die in de komende 6 manen zou vloeien was vrijwel alleen door zware gevechten, want de koude, witte stof die uit de lucht neerdwarrelde kon geen schade aanrichten in de warme maanden die moeder natuur geschonken had aan elk levend organisme in het leven die ze leidden.

_{“Houd het uit je hoofd, Saxon.” Saxon snoof eventjes en zijn cyaanblauwe ogen gleden over de katten heen. Vaag deden ze hem denken aan zijn eigen siblings. De angst die hij in hun ogen had gezien, toen hij daar stond, bloed rond zijn bek, het levenloze lichaam van hun moeder voor zijn poten. De pijn die de haat in zijn hart alleen maar had laten groeien. "I'm so hungry," dacht hij, terwijl hij naar de kittypets keek. “Het is niet aan ons bloodclanners om deze Kittypets een lesje te leren, ook al zou ik mezelf er op verheugen als ik dat wel zou mogen doen.” Hij keek eventjes naar Icy en een kleine glimlach kwam rond zijn gezicht. "Zou iemand het weten, als we bij een of twee de keel door beten? Ik bedoel maar. Als wij ze niet uit de weg ruimen, wie dan wel? Die bos kitties doen het zeker niet, de tweebeners vinden ze veel te schattig en te knuffelig. Waarom mogen wij het dan niet? Bloedvergieten, daar heb ik zin in." Het was duidelijk te horen dat Saxon een hekel aan de kittypets had, niemand wist van zijn verleden. Niemand wist dat hij een kittypet was geweest. Daar hielt hij zijn bek over. Dat hoefde niemand te weten.
Het leek wel alsof Icy... anders deed dan anders. Niet dat hij er veel van wist, hij had haar altijd van een einde gade geslagen en kon d'r nou niet echt heel erg goed. Net zoals dat er niemand was hem écht kon. Zijn staart lag kalmpjes naast hem en hij hielt de kittypets goed in het oog. Hij voelde de woede, de haat, manen van haat, opborrelen en hij gromde zachtjes. Zijn poten jeukte om er een aan te vallen. Nobody should notice it. He had to do something!

[Oké. Saxon word echt bloedlustig xD]}

Saxon snoof eventjes en zijn cyaanblauwe ogen gleden over de kittypets aan de overkant heen. Bij Icy’s woorden keek hij haar eventjes in haar ijzig blauwe ogen aan met een kleine glimlach die rond zijn gezicht kwam. “Zou iemand het weten, als we bij een of twee de keel door beten? Ik bedoel maar. Als wij ze niet uit de weg ruimen, wie dan wel? Die bos kitties doen het zeker niet, de tweebeners vinden ze veel te schattig en te knuffelig. Waarom mogen wij het dan niet? Bloedvergieten? Daar heb ik zin in.” De haat voor de kittypets was duidelijk in Saxon’s stem te horen. Kalmpjes lag zijn staart naast hem, zijn cyaanblauwe ogen hielden de kittypets goed in het oog terwijl hij zo sprak over zijn moordlustige gedachten. Hij gromde zachtjes, waarbij Icy wel zeker wist dat hij een gevoel van haat diep in zijn aderen moest voelen. Ze moest toegeven aan zichzelf in gedachten dat ze dezelfde haat ook in haar aderen voelde stromen, maar ze bleef die koesteren. Het was een middel die haar ervan weerhield aan haar verleden te denken, het kalmeerde haar. “Nee Saxon.” Siste Icy fel, waarbij ze zichzelf in toom probeerde te houden. Als één van de kittypets hun zou opmerken dan zouden ze wel moeten aanvallen, maar ook al wilde Icy dat zo graag… Ze wist zelf immers goed dat ze op dit moment niet mochten! “Daarbij, als je er nu één of twee doodt zullen er ontsnappen. Die kittypets zullen trauma’s krijgen en dan durven ze nooit meer uit hun tweebeennesten te komen. Dan verlies je meerdere slachtoffers, dus waarom niet wachten? Waarom niet wachten tot de gelegenheid waar je ze wel allemaal mag doden, waar je het volle bloedvergieten mag bereiken? Waarom de kans op levens sparen behouden door op dit onbennulig moment aan te vallen?” Ze probeerde zo kalm en stil mogelijk te klinken, maar ze had nu wel erg veel moeite om dat te bewaren.