Do you go along hunting, my best friend? Deel 2

Toen Moonkit het kamp uit glipte, sprong Spotkit er geruisloos achteraan, ze rook de geur van vrijheid en bos, de geur van de ochtend, levendig, energie opwekkend! Spotkit sprong vrolijk snuffelend rond, rook aan alles dat nieuw voor haar was en sprong rond, over, naast en op Moonkit. Wild zocht ze naar prooi, naar kleine beweginkjes onder het bladerdek, zonder te beseffen hoeveel geluid ze zelf maakte. Spotkit keek even naar Moonkit en kreeg weer dat onbehagelijke gevoel dat hij haar niet aardig vond, maar haar andere hersenhelft wierp terug: en wat als jullie nou eens al je helen leven bevriend waren hè? Kom nou, doe niet zo stom, je bent gewoon onzeker omdat je niet wil toegeven aan je gevoelens, maar dan hoef je heus niet gelijk aan te komen met: 'Oh...stel je voor dat hij me niet aardig vind!'
Spotkit voelde haar vachtje prikken en trok haar nageltjes in en uit, stom van me, dacht ze beschaamd. "Moon, zie jij iets bewegen?" vroeg ze om zich even af te leiden en ze keek even rond, waarna zij zelf niets zag.

[ love

Only me and Moonpaw* love

]

|Flamepaw||Spotkit||Sandkit||Rainsong|
Do you go along hunting, my best friend? Deel 2 28gv0nt

my name;
Dieuwke, [spreek je uit als Djoeke [vandaar mijn bijnaam [Djoeks]]

More Spots::

Moonkit was al even enthousiast als Spotkit en vrolijk sprong hij achter haar aan. De wereld buiten het kamp leek zo verschrikkelijk groot dat het hem even duizelde. Toen hoorde hij hoe de stem van Spotkit hem weer veilig met vier poten op de grond bracht. "Moon, zie jij iets bewegen?" Hij moest toegeven van niet, maar omdat zíj het vroeg deed hij extra zijn best om wel iets te zien. Onhandig sloop hij dicht bij de grond door de bladeren en proefde de geur. Woelmuis. Is dat nou een woelmuis? Even aarzelde hij, de enige geur die hij kende was de geur van al gedode prooi, levende prooien had hij nog nooit waargenomen. En toch is het woelmuis! Met zijn buik over de grond en zij neus in de bladeren sloop hij verder. Hij had nu geen tijd om Spotkit te waarschuwen, waarschijnlijk zag ze zelf ook wel dat hij iets op het spoor was. Hij zakte op de grond en zijn achterpootjes maakte zich klaar voor de sprong. Nu! Onhandig sprong hij op de muis, viel half uit de lucht en kwam toch net op de woelmuis terecht. Snel beet hij hem dood, zodat hij geen pijn zou leiden. Trots pakte hij de prooi op en liet hem aan Spotkit zien. "Sorry dat ik het niet zei, maar hier is de prooi!" Vrolijk en met glinsterende ogen keek hij haar aan. "Jouw beurt!"

Do you go along hunting, my best friend? Deel 2 K4cq4n

Aan zijn sluiphouding te zien zag Moonkit wel iets, wat is hij toch snel en handig! dacht Spotkit. En inderdaad, nu ze zich wat beter concentreerde rook ze het ook: woelmuis.
Ze zag dat Moonkit zich op zijn achterpootjes verhief en sprong, een kleine beweging bij Spotkit in de buurt leek hem af te leiden waardoor hij zijn evenwicht verloor, toch belande hij bovenop de woelmuis. Spotkit wachtte geen moment en wende zich meteen tot het geritsel naast zich, het was een vogel, een spreeuw die zijn vleugel had verwond. "jouw beurt!" hoorde ze Moonkit nog zeggen, terwijl hij het zei sprong Spotkit de lucht in, tijd om indruk te maken! De spreeuw merkte haar een fractie van een seconde te laat op en probeerde fladderend weg te wankelen. Spotkit lande op de spreeuw en beet in zijn nek. De spreeuw was dood. "Laten we terug gaan naar het kamp, Moon, we hebben allebei een prooi om trots op te zijn!"

|Flamepaw||Spotkit||Sandkit||Rainsong|
Do you go along hunting, my best friend? Deel 2 28gv0nt

my name;
Dieuwke, [spreek je uit als Djoeke [vandaar mijn bijnaam [Djoeks]]

More Spots::

Onder de indruk zag Moonkit dat de kleine gevlekte poes handig een jonge spreeuw ving, die gewond was aan zijn vleugel. Ze is veel handiger dan ik, ze is geweldig! Bewonderend keek hij haar aan toen ze zei:"Laten we terug gaan naar het kamp, Moon, we hebben allebei een prooi om trots op te zijn!" Hij knikte instemmend, maar toen gleed een donkere schaduw van bezorgdheid over zijn gezicht. "Zullen ze ons vergeven dat we stiekem het kamp uit zijn gegaan, terwijl dat streng verboden is voor kittens?" Hij was een beetje bang voor de reacties die ze zouden krijgen, eenmaal teruggekomen in het kamp. Wat zou Spotkit ervan vinden? Is ze net zo zwak als ik? vroeg hij zich af. Nee, natuurlijk is ze niet zo zwak, verbeterde hij zichzelf en voegde daar toen geërgerd aan toe: Voer toch niet de hele tijd gesprekken met jezelf! Maar hij wist eigenlijk dat hij er niet mee op kon houden, het was een vaste gewoonte geworden. Aarzelend keek hij naar de mooie gevlekte poes, zou ze iets van zijn aarzeling en gesprek mat zichzelf gemerkt hebben? Met zijn kopje scheef en vragende ogen wachtte hij op een reactie van zijn eerdere woorden.