He stumbled into faith and thought, God this is all there is

+ Lostvoice
Dit speelt zich een week na het vorige topic af

This is when it starts
From the beating of your heart till the street lamps talk to you
Jumping off of the edge or asleep in your head
Everything's turning dark to you
I went to pick the up the parts
The doctors hiding the charts
He won't let me see this side of you

Opgekruld in een nest van gras en mos lag Cinderfall in een oud en verlaten vossenhol. Hij was heel ver de wildernis in gegaan na zijn vlucht en was nu echt te ver weg van het bos af om terug te gaan. Hij ging wel, ooit. Hij had gerend alsof zijn leven er van af hing en toen hij eindelijk stopte, voorgoed stopte, barstte hij open. Alle emotie kwam er uit. Hij had het gebot viert op prooi en bomen. Bomen zaten onder de krassen van zijn nagels. Hij had zijn hele familie vermoord. Het begon al met Icekit. Door dat hij zo stom was geweest om niet op te letten toen Lostvoice moest bevallen was zij gestorven. Nog een voorbeeld, Jayshade. Zijn geliefde broer. Hij was het kamp uit gegaan en ziek geworden. Omdat hij zo nodig niet op zijn oudere broer had gelet was hij bijna dood geweest .. De gele ogen van Cinderfall keken strak voor zich uit terwijl hij zijn kop ophief en op zijn borst ging liggen met zijn voorpoten er onder gestoken en zijn oren naar achteren. De nachten die hij gehuild had, rouwend om zijn al lang dode ouders, dode Icekit en zijn bijna dode broer. Over de band die hij zo juist totaal kapot geklauwd had met Lostvoice en Applekit, om nog maar te zwijgen over Mintkit. Wat vond zij wel niet van hem? Hij haalde haperend adem en legde zijn kop op de grond. Tranen rolde over zijn wangen. Hij miste de geur van Lostvoice in zijn neus, haar zachte vacht en haar fluweel zachte stem die alle oorlogen stop kon zetten. Zij was speciaal, zij was eentje die niemand anders kon kopiëren. Zij was eentje die hij had laten gaan, tussen zijn poten door had laten glijden. Hij herinnerde hun eerste ontmoeting nog alsof het gisteren was. Hij hoopte ergens ook dat het gisteren was, dan was dit allemaal niet gebeurd.

It was the second I lit
Your first cigarette
I forget who you used to be
And I bit my lip
The second you sipped, the poison that was mixed for me

Cinderfall moest zichzelf beheersen om haar niet vreemd aan te kijken toen ze schrok van hem. Lostvoice had haar oren plat, waardoor Cinderfall zich lichtelijk ongemakkelijk voelde. Zwijgend liet hij haar eerst praten als ze wilde, voor hij haar iets zou vragen. Een kleine, haast onhoorbare 'Hallo ... Cinderfall' kwam er uit. Zijn gele ogen zochten contact met haar onnatuurlijk blauwe kijkers, maar ze keek hem niet aan. Teleurgesteld wierp hij even een blik op de rivier, waardoor hij de aandrang voelde om weg te stappen er van. Hij merkte dat ze heel zenuwachtig was, wat hem schokte. Zo eng was hij toch niet? 'Wat doe je hier?' Murmelde ze zacht. Hij spitste zijn oren zo dat hij zeker was dat hij haar goed kon verstaan. "Niet veel" Zei hij onhandig. Cinderfall zwiepte met zijn staart en ging zitten. Normaal zou hij met elke kat een vriendelijk gesprek kunnen opbouwen, vol van dingen die hij kon vertellen, maar nu wist hij niets te zeggen. "Niet vissen in ieder geval" Grapte hij, op een zachte toon zodat hij er zeker van was dat hij haar niet wegjoeg of iets dergelijke. "Hoe voel je je vandaag?" Vroeg hij om een gesprek aan te knopen. Lostvoice haar vacht schitterde fel toen de zon er op viel, waardoor ze net een StarClan kat leek. Met uitpuilende ogen staarde hij haar aan, maar hij vermande zich. 'Niet staren!' Riep hij zichzelf tot de orde. Hij kuchte even en ging naast haar zitten, zijn grote postuur verschilde erg van die van Lostvoice. Ze was veel kleiner, tenger. Cinderfall was groot, en gespierd. Geruststellend om haar op haar gemak te stellen tikte hij even met zijn staar tegen de hare, hij liet hem er rustig overheen gaan zodat ze niet zou schrikken. "Je vacht ziet er zo mooi uit in de zon" Merkte hij op. Zijn gele ogen fonkelde terwijl de waarheid hardop uitsprak. In gedachte gooide hij zichzelf in de koude rivier omdat hij het hardop had gezegd. Vol schaamte keek hij naar zijn poten en zweeg.

Ze merkte dat Cinderfall probeerde om oogcontact te maken, maar telkens verwierp ze haar blik om hem niet aan te hoeven kijken. Waarom wist ze niet, maar ze durfde het nooit aan om iemand echt recht in de ogen aan te kijken. Misschien omdat ze bang was dat de pijn van haar verleden nog steeds weerspiegelde in haar blauwe ogen, waardoor ze weer allerlei vragen moest beantwoorden. En daar was ze nou net niet van gediend. Vragen beantwoorden betekende dat ze moest spreken, en spreken in gezelschap was ... niets voor haar. Ze bleef naar haar poten staren, maar haar oortjes spitste zich wel toen ze de kater tegen haar hoorde spreken. Ditmaal richtte ze haar blauwe kijkers op zijn poten, waardoor ze iets hoger keek. Hij sprak wat onhandig en vertelde dat hij niets aan doen was. Het leek wel alsof hij zich niet helemaal op z'n gemak voelde bij haar in de buurt. Zo vreemd vond ze het niet meer, niemand voelde zich op z'n gemak bij haar, op een of andere manier wist ze iedereen altijd weg te jagen. Daarom was ze meestal ook alleen, joeg ze alleen en had ze nog nooit een apprentice gekregen. Ze vroeg zich soms wel eens af of ze ooit mentor zou worden, zelfs maar een partner zou krijgen en zichzelf in de nursery terug vinden, samen met een stelletje kittens. Ze hielt van kittens, altijd al gedaan, maar ze wist niet hoe het was om zelf kittens te hebben. Altijd was ze bang geweest dat haar kittens hetzelfde lot moesten ondergaan als dat zij had gehad. Opgroeien zonder ouders, zonder je siblings. Dat wilde ze haar kittens niet aandoen, mocht ze ooit kittens krijgen. "Hoe voel je je vandaag?" Ze was zo in gedachten verzonken dat ze schrok van Cinderfall's stem en hem voor een tel recht aankeek, waarna ze haar blik al snel weer afwenden en een blik op de rivier richtten. "..." Ze wist er geen antwoord op te vertellen, zoals wel eens vaker gebeurde als ze zich niet helemaal goed voelde. "Eenzaam," zei ze, iets harder dan daarnet. "En verdrietig," en de volume knop ging weer naar beneden toe, waardoor het niet meer van een fluistering was geworden.
Ze volgde zijn poten toen Cinderfall naast haar kwam zitten en ze de grote verschillen tussen hen opmerkte. Zij was klein, tenger en magerder dan de meeste poezen van de Clan. Cinderfall daar in tegen was stevig, goed gespierd en zeker twee koppen groter. Ze zuchtte zachtjes en haar oren spitste zich toen de kater weer sprak. Een lichte blos verscheen op haar gezicht, wat haar witte vacht jammer genoeg doorliet. "... Dank je..." zei ze zachtjes. Ze haalde diep adem en keek hem, voor het eerst wel is waar, recht aan. "Ik heb jou vacht patroon altijd al interessant gevonden," waarna ze een klein glimlachje forceerde.

It was the second I lit
Your first cigarette
I forget who you used to be
And I bit my lip
The second you sipped, the poison that was mixed for me

Cinderfall voelde dat de tranen opgehouden waren, en hij voelde zich nog ellendiger. Die herinneringen waren prachtig, die moest je koesteren. Net als zij. Ze was zo klein, en mager toen hij haar eens goed bekeek. Nu was ze iets voller en gezonder en dat allemaal door de aanwezigheid van hem. Hij schoot overeind, de paniek weerspiegelde in zijn gele kijkers. Hij was weg, weggegaan. Hij had nu echt zijn aller grootste fout begaan! Te angstig om aan andere dingen dan zichzelf te denken had hij haar achter gelaten, en daarbij ook haar .. Hij sprong op uit het mosbed en kreunde. Zijn lichaam deed pijn, heel veel pijn. Joost mag weten wat hij opgelopen had. Hij had een scheur in zijn rechter oor en een verse kras op zijn neus. Op zijn weg hierheen had hij gevochten, en hoe. Als hij de katten al niet vermoord had… gewoon omdat hij zo boos was op zichzelf. Niet geheel in één stuk kwam hij hier terecht, en nu moest hij terug reizen, heel snel! Hij moest haar zien, zien dat ze oké was, zien dat ze gezond en wel voor Applekit en Mintkit zorgde! Als ze dat niet was, vergaf hij dat zichzelf nooit. Hij schoot uit zijn mosnest en rende zo snel als zijn poten hem maar dragen konden de bossen door. De sterren schenen neer op hem en leken hem aan te moedigen. Ergens onder dit dak van sterren was zij ook .. Lostvoice. Hij raakte steeds meer in paniek terwijl de adrenaline hem door liet rennen. Sneller en sneller. Hij moest haar zien! Roepen had geen zin, hij was te ver weg, maar hij zou haar zien deze nacht, al kostte het hem zijn leven. Terwijl hij door bleef rennen doemde een andere flashback terug, van hem en Lostvoice. Ook een van de mooiste herinneringen die hij had.

Drink the poison lightly
Cuz' there are deeper and darker things than you
I know, cuz' I've been there too
I know it might seem frightening
To have the world fall apart right under your shoes
Trust me, you'll make it through

. "Cinderfall," zei ze zachtjes, terwijl ze naast hem kwam zitten. Het was duidelijk aan haar te zien dat ze slecht sliep, en dat ze zich niet goed voelde. Ze had Cinderfall nog niets verteld, van het gesprek met Dreamheart en alle andere dingen. Daar kwam nu wel verandering in. "Ik moet je wat vertellen," miauwde ze zachtjes, terwijl ze naar haar witte pootjes staarde.

”Gooi het er uit liefste” Murmelde hij terwijl hij zijn snuit eventjes tegen de hare aanduwde. Met een zacht gesnor besefte hij diep van binnen dat er iets mis was. Hij maakte zich zorgen, maar liet daar niets van merken. Terwijl hij zijn kop ter hemel draaide, staarde hij naar de hemel zonder het echt te zien. Zijn geest brandde van verlangen om te weten wat ze wilde zeggen, zou ze … Nee. Lostvoice zou nooit vreemd gaan. Hij schopte zich mentaal. Idioot, tuurlijk deed ze dat niet. Hij verschoof een beetje en legde zijn kop op de hare. Zijn gesnor verstomde en hij keek haar nu serieus aan. Ze zou het vertellen als ze er klaar voor was.

"Ik. Ik ben zwanger Cinderfall," het kwam er makkelijker uit dan dat ze verwacht had. Ze draaide haar kop iets, zodat haar blauwe ogen in zijn gele ogen konden kijken. "Van jou," besloot ze daarna zachtjes. Ze wist niet hoe Cinderfall erop zou reageren, aangezien ze wist dat het voor hun beide de eerste keer zou zijn dat ze ouders zouden worden. Ze hoopte alleen dat hij niet kwaad op haar zou worden omdat ze het hem nu pas vertelde.

”Lostvoice ..!?” Meer kon hij niet uitbrengen, overweldigd door geluk. Hun eigen kleine familie .. Hij trippelde op haar af en duwde zijn neus tegen de hare. Met een geruststellende lik tussen haar oren begon hij te spinnen. Op een zachtere toon vervolgde hij: ”Ik ben zo blij, het is alsof ik droom…” Snorrend duwde hij tegen haar aan, vrolijker dan hij in tijden geweest was. Hij gaf haar snorrend kopjes, terwijl hij haar ook overlaadde met likken tussen haar oren. Hij stopte en keek recht in haar prachtige, straalblauwe ogen.

I'm not the one
I'm not the one who wants to hurt you
I'm not the one
I'm not the one who wants to hurt you
You better find somebody else to get a hold of yourself
I'm not the one
I'm not the one who wants to hurt you

RiverClan territorium doemde op toen hij zichzelf terug trok uit die herinneringen. Hij stond aan de andere kant van het ravijn, hij keek naar de overkant en zag de hooglanden waar het allemaal gebeurd was. Zijn gele ogen speurde de omgeving af terwijl wist dat ergens achter de hooglanden zijn eigen Lostvoice nu zat. Zijn ogen stonden vol afschuw als hij weer aan die dag dacht, dat hij Applekit zo uitgefoeterd had. Bevend legde hij zijn lichaam neer en tuurde hij over de hooglanden. Hij was weggerend van zijn Clan, van Lostvoice en was daarbij een verrader geworden. Hij kon niet meer terug keren. Angst en pijn lag in zijn ogen. Hij schaamde zich dieper dan welke kat dan ook, voor zichzelf. Hij walgde van zichzelf. Hij wierp een blik in het water dat langs hem kwam en een meter verder omging in een waterval. Hij zag zichzelf vaagjes door het maanlicht maar niet goed. Walgend ging hij achteruit en siste nijdig. Hij walgde vreselijk van zichzelf. Hij durfde zichzelf niet meer aan te kijken. Hij zag er ook niet al te goed uit. Zijn uitstapje naar de wildernis was verlept verlopen. Hij had gevochten, bijna niet gegeten en leek een verkoudheid te pakken te hebben of wat dan ook. Als Lostvoice hem zo zag leek hij net een Roque. Nog een reden om weg te blijven. Net toen hij het niet meer aan kon merkte hij een heel klein figuurtje op, die zijn kant op kwam. In slowmotion kwam Cinderfall overeind en keek naar het steeds groter wordende figuurtje. Ze leek hem niet gezien te hebben, maar hij haar wel. De wind stond zijn kant op dus ze kon hem niet ruiken, en onmogelijke zien. Hij zakte neer tussen de bladeren en keek naar haar. Ze was er nog, ze was niet dood of wat dan ook! Ze leefde nog. Toen ze dichtbij genoeg was kwam hij overeind en keek in haar richting. Het moest er vast eng uitgezien hebben, als je zijn geur onder die vreemde geuren kon vinden zou je weten dat hij het was, of als je hem recht in de ogen keek of zijn stem hoorde, anders niet. Heel zacht, bijna onhoorbaar met een stem die schor was omdat hij hem al zo lang niet gebruikt had miauwde hij vol emotie ”Lostvoice”

;; L O S T V O I C E
_{x "Save me from the darkness and show me the light" x}

_{Put your faith in what you most believe in
Two worlds, one family
Trust your heart
Let fate decide
To guide these lies we see

De dagen kropen maar langzaam voorbij. De vele gevoelens die als een wervelwind door m’n lichaam heen gingen deden pijn. Ik voelde me schuldig, maar was aan de andere kant ook kwaad. Ik wist niet zeker meer hoe ik me moest voelen. Alles wat ik deed, deed pijn. Alles waar ik aan dacht, bracht tranen naar boven toe. Ik voelde me verscheurt, in duizenden stukjes gescheurd en uitgegooid over de rivier. Alles waar ik aan dacht deed me herinneren aan diegene waarmee ik het had kunnen delen. Ik moest me aan mijn taken houden. Mijn kittens hadden me nodig, zeker nu ik er alleen voor stond. Ik kon hun niet laten leiden onder mijn eigen verdriet, het verdriet dat ik leed omdat ik mijn eigen liefde was verloren.

A paradise untouched by man
Within this worlds blessed with love
A simple life, they live in peace

Ik zuchtte zachtjes en gaf mijn kittens een lik over hun koppie heen. Applekit had zichzelf nog redelijk gedragen nadat Cinderfall er van tussen was gegaan. Waarschijnlijk was ze even geschrokken als dat ik zelf was geweest. Later had ik het aan Mintkit uitgelegd, die meteen had voorgesteld om ‘m te gaan zoeken. Dat verzoek had ik afgewezen, ik wist zeker dat Cinderfall wel terug zou komen. En tegen die tijd zou ik op hem wachten. Ik had met niemand anders gesproken sinds zijn vertrek. Ik wilde met niemand erover spreken. Ik had mijn kittens verboden om erover te spreken, niemand hoefde het te weten. Ik zou Cinderfall zelf wel vinden, zonder dat iemand het zou merken. Een huivering ging over m’n rug heen. Het moest! Ik zou hem vinden!

Raise your head up
Lift high the load
Take strength from those that need you
Build high the walls
Build strong the beams
A new life is waiting
But danger's no stranger here

Ik had Nursery achter me gelaten. De maan stond hoog en verlichtte het pad dat voor me lag. Zoals nu al enkele avonden achtereen sloop ik ’s avonds het kamp uit, wachtend om een glimp op te vangen van de kater die me zo had veranderd. Tot nu toe was het me nog niet gelukt en was ik elke avond, tegen de morgenglorie aan, terug gekeerd naar het kamp om nog eventjes iets wat slaap te pakken voordat ik weer op moest staan om op kittens te letten. Maar nu, nu had ik ’t gevoel dat er iets stond te veranderen.

No words describe a mother's tears
No words can heal a broken heart
A dream is gone, but where there's hope

Ik nam plaats op mijn gebruikelijke plek en richtte m´n blauwe ogen op de sterrenhemel boven me. Zachtjes mompelde ik een paar verzoekjes naar StarClan om goed voor Cinderfall te zorgen, zolang hij buiten mijn bereik was. Ik hoopte maar dat het genoeg was, aangezien er niet meer was wat ik kon gaan doen. De afgelopen dagen had ik lopen twijfelen of ik het aan Stormstar had moeten vertellen, het was hem vast wel opgevallen dat hij een warrior mistte, maar ik kon het niet over m´n hart verkrijgen om Cinderfall te verraden. Daar was ´ie me te dierbaar voor.
Ik was gaan liggen, een beetje versuft en doodsmoe. De laatste dagen sliep ik maar amper, enkele uurtjes meer zou het niet zijn. Ook at ik slecht, wat duidelijk te zien was. Er zaten wallen onder m´n helderblauwe ogen en mijn vacht hing slapjes over mijn vermagerde lichaam heen. Het had me nog meegevallen dat het Applekit en Mintkit niet was opgevallen dat ik me niet goed voelde. Of misschien wiste ze het wel, maar zeiden er niets over. Dat kon ook nog…

Somewhere something is calling for you
Two worlds, one family
Trust your heart
Let fate decide
Tu guide these lives we see

”Lostvoice.” Een huivering ging over mijn rug heen. Een stem, een stem die zo veel op die van hem leek. Ik opende mijn blauwe ogen en merkte de zwaar gehavende kater voor me op. Mijn hart stopte voor een tel, toen het tot me doordrong wie er voor me stond. Ik stond op, viel bijna om van de verbazing en liep daarna op hem af. Mijn kop was wat lager en m’n oren lagen angstig in m’n nek. Ik wist niet zeker hoe ik moest reageren hierop, het leek zo onwaar. ”Cinderfall?” vroeg ik zachtjes, mijn stem trilde een beetje. ”Ben je het echt?” Ik wist niet zeker of ik het moest geloven of dat m’n onderbewustzijn weer grapjes met me uithaalde. Toen nam ik gewoon maar een besluit. Ik gaf hem een kopje en drukte mijn snuit in zijn vacht. ”Blijf mij me,” zei ik enkel, zachtjes, tegen zijn vacht.}

Toen Lostvoice hem aanraakte wilde hij niets anders meer. Het voelde alsof de wereld plotseling vlam gevat had en hij samen met zijn geliefde er midden in zat. Hij voelde zijn hartslag en ademhaling versnellen tot op het punt dat hij een soort stuiptrekking maakte en haar aanraking beantwoordde. Hij duwde zich tegen haar aan en begon te beven. Als een kit die zijn moeder mistte duwde hij zich tegen haar aan en murmelde met een stem die droop van de doodsangst ”Ik was zo bang .. Lostvoice, ik dacht dat ik je echt kwijt was .. hoe kon je denken dat ik je ooit-” Zijn stem had zich weer verheft waardoor hij zichzelf stopte voor hij weer begon te schreeuwen. Hij moest echt wat doen aan zijn buien, als hij nog één keer zo uitviel tegen iemand van wie hij zo veel hielt zou hij echt in de rivier springen, wegzwemmen en nooit meer terug komen. Hij keek recht in haar babyblauwe ogen en knipperde even, zijn gele ogen spraken boekdelen. ”Ik wilde het nooit .. ik wilde Applekit nooit ..” Zijn stem begon een vreemde ondertoon te krijgen en hij ging achteruit en sloot zijn ogen. Hij wendde zijn kop af ook al wilde hij niets liever dan haar blik opvangen, haar warmte voelen en haar geur in zijn neus krijgen. Maar hij was bang voor zichzelf, hij walgde nog steeds van zichzelf. Hij sloot een compromis door langs haar te kijken en zei toen ”Toen ik zo tegen haar schreeuwde .. was ik .. bang van mezelf. Ik kon het niet verkroppen dat door mij Icekit dood is!” Hij sprak de woorden met haat uit, haat jegens zichzelf. Hij keek Lostvoice nu wel aan zodat het duidelijk was dat hij zichzelf haatte en niet haar! Zijn stem ging over tot een hoge, krankzinnige toon ”Of Jayshade, die het kamp uit was gegaan omdat ik niet oplette en die nu ook bijna dood is! Of Applekit! Ik lette niet op en ze ging de medicijn den is, ze had wel dood kunnen zijn en het is mijn schuld!” Brulde hij en hij sprong op. Hij begon te ijsberen en mompelde woorden tegen zichzelf die onverstaanbaar waren voor andere. Hij wilde Lostvoice niet pijn doen door haar nu gerust te stellen, want zelfs dat kon hij niet. Ze was bang voor hem, en hoe. ”maar toen jij me zo aan keek .. toen was ik gewoon gebroken. Je was bang voor me .. wat bewees dat ik nog lager ben dan een BloodClan kat” Miauwde hij verbitterd. Hij stopte met ijsberen en zakte in elkaar in het gras, bevend en jammerend als een blinde kit. Hij miste Lostvoice’ warmte, Applekit’s warmte, Mintkit’s warmte, de warmte van zijn hele familie. Die hij met één klap gebroken had, in duizenden stukjes die je niet meer kon vastlijmen. Hij jammerde luider en keek Lostvoice aan. Toen hij sprak was zijn stem een hysterische jammerkreet die vermengd was met tranen ”Hou van me, Lostvoice..”

_{Time, it needs time
To remake your love again
I will be there, I will be there ...
Love, only love
Can remake your love again
I will be there, I will be there ...

Ik wilde nu eventjes niets. Niets ruiken, niets voelen, niets zien, helemaal niets. Gewoon eventjes alleen zijn hier, met Cinderfall. Ik merkte hoe Cinderfall zich tegen me aandrukte en onderdrukte een zacht gespin. Ik had zijn warmte gemist, zijn hartslag die me altijd kalmeerde, zijn geur die zo heerlijk rook. Ik was hem niet vergeten, ik kón hem niet vergeten. Daarvoor was deze kater me veel en veel te dierbaar voor. Hij had mijn leven gered, meermaals zelf, als ik zelf aan de rand van de afgrond stond. En nu... Nu stond hij er, nu was het mijn taak om hem er weg te sleuren, met gevaar voor eigen leven. Ik huiverde zachtjes en drukte me dieper in zijn diepe vacht. ”Ik was zo bang .. Lostvoice, ik dacht dat ik je echt kwijt was .. hoe kon je denken dat ik je ooit-” Ik slikte iets wat moeizaam en spande mijn spieren onbewust om niet weer als een bange kitten in elkaar te duiken. Ik kon er echt niet tegen als andere begonnen te schreeuwen, maar Cinderfall leek zich in te houden.

Fight, baby, Fight!
To win back your love again
I will be there, I will be there ...
Love, only love
Can break down the walls someday
I will be there, I will be there.

Cinderfall was achteruit gelopen en ik keek op om zijn goudgele ogen te vinden. Hij had het er zwaar mee, ik kon het gewoon aflezen in die gouden ogen. Ik wilde hem helpen, maar wist dat ik er zelf mentaal tè instabiel voor was. God, wat waren we toch een heerlijk stel. ”Ik wilde het nooit .. ik wilde Applekit nooit ..” Ik had de neiging om op te staan en naar hem toe te gaan, maar misschien was het beter om hem eventjes rust te geven. Ik moest niet te opdringerig worden, dat zou ook niet goed voor hem zijn. Toch voelde ik me schuldig, omdat ik ook deels de problemen veroorzaakte die hem tot dit had gemaakt. Néé, zo moest ik niet gaan denken. Ik moest Cinderfall steun bieden, niet zelf verder in de put komen zitten. Damn. ”Toen ik zo tegen haar schreeuwde .. was ik .. bang van mezelf. Ik kon het niet verkroppen dat door mij Icekit dood is!” Ik schrok van zijn stem waar zo veel haat in te vinden was. Haat jegens zichzelf. Ik keek hem aan, zijn blik beangstigde me, maar ik durfde niet weg te kijken. Ik slikte en luisterde gedwee naar de woorden die de kater voor me uitsprak. ”Of Jayshade, die het kamp uit was gegaan omdat ik niet oplette en die nu ook bijna dood is! Of Applekit! Ik lette niet op en ze ging de medicijn den is, ze had wel dood kunnen zijn en het is mijn schuld!” Cinderfall was opgesprongen en begon met ijsberen. Ik trilde van top tot teen, zwarte vlekken danste voor m'n ogen, terwijl ik iets zocht waarop ik me kon focussen. Uiteindelijk verloor ik de grip op de realiteit en ik voelde hoe m'n kop het zachte gras raakte en het zwart werd voor m'n ogen.

If we'd go again all the way from the start
I would try to change things that killed our love
Yes I hurt your pride and I know what you been through
You should give me a chance, this can't be the end

Ik zat in elkaar gedoken. Mijn wang gloeide pijn en ik had kunnen zweren dat de pootafdruk van m'n vader er nog in te zien was. Mijn moeder keek alleen maar met grote ogen toe, niet in staat om me te helpen in de positie waarin ze zich bevond. Ik keek op naar de grote kater die voor me stond. Zijn goudgele ogen schoten vuur en zijn poot hing nog half in de lucht. Half om half verwachtte ik nog een klap, maar die bleef uit. Achter de rug van m'n vader zag ik de ogen van mijn oudere broer. Ik wíst dat hij me had verraden, daardoor kreeg ik nu klappen. Ik was toch alleen maar het zielige, stille poesje van de familie. Niemand gaf om me, niemand zág me. Ik leefde in m'n eigen wereldje en lette niet altijd even goed op. "Lostpaw!" Mijn naam werd geroepen. Ik keek op, recht in de ogen van mijn vader. "Als ik je nog één keer betrap dat je dit doet .. dan zal er iets gebeuren. Dan is RiverClan te klein hoor je me” Ik kon niets anders dan knikken en tot StarClan bieden dat het me niet nog een keer zou overkomen. Ik kon onmogelijk weten dat mijn gebeden soms werden verhoord, dat dit de laatste keer zou zijn dat ik mijn ouders zou zien. Levend...

If we'd go again all the way from the start
I would try to change things that killed our love
Your pride has built the wall so strong that I can't get through!
Is there really no chance to start once again?
I'm loving you.

Er zat een vreemde koppijn achter m'n ogen toen ik knipperde met m'n ogen en probeerde op te staan. Een golf van duizeligheid kwam over me heen en al snel lag ik weer op de grond. Ik ving in de verte nog de laatste woorden van Cinderfall op. "Hou van me, Lostvoice.." Ik keke op, keek hem aan en glimlachte. "I'm loving you..." Miauwde ik zachtjes.

I'm still loving you ...
I'm still loving you ...
I'm still loving you ...
I'm still loving you ...

Song (c) Sonata Arctics}

Cinderfall keek heel gepijnigd naar zijn poten en zuchtte. Hij zou voor die poes duizend keer de rivier in springen, zijn angst voor water negerend. Hij zou voor die poes zichzelf duizend keer verdrinken en weer tot leven komen als daarmee een contract werd getekend dat hij altijd bij haar was. Zijn nagels ontblootte zich en groeven in de aarde. Wat een zooitje was hij. Ergens was hij enorm opgelucht dat hij terug was, ergens ook weer niet. Hij was ziek, en niet alleen lichamelijk. Alleen zij kon dat nu oplossen. Toen plotseling uit zijn ooghoek zag hij Lostvoice een bepaalde beweging maken, eentje die kenmerkend was. Heel kenmerkend. ”Lostvoice!” Riep hij schor en hij schoot naar haar toe om haar nog net op te vangen. ‘I’m loving you ..’ Hoorde hij haar zeggen. Met ogen vol paniek keek hij naar haar blauwe ogen die langzaam dichtvielen. Wat? Had hij haar vermoord? Paniekerig legde hij zijn kop tegen haar buik en hoorde de hartslag en ademhaling. Opgelucht haalde hij adem en zakte toen in elkaar naast haar. Hij krulde zijn grote, warme en gehavende lijf om haar heen en legde zijn kop tegen de hare. Zachtjes murmelend snorde hij geruststellend tegen het bewusteloze lichaampje van Lostvoice. Terwijl de sterren de wacht hielden over de twee katten deed Cinderfall geen poging haar mee te nemen haar het kamp wat vreemd voor hem was. In plaats daarvan onderdrukte hij enkele hoestbuien en hield haar warm, wakend dat de nacht haar niet zou pakken. Het was haar te veel geworden, en nu lag ze daar door zijn schuld. Bitter legde hij zijn oren naar achteren en zuchtte. Nu dan, alles was zijn schuld. Terwijl hij voor zich uit keek, naar de overkant van het ravijn zag hij af en toe een WindClan kat langs komen in de verte niet lettend op de twee ogen die naar de overkant van de grens loerde. Een hele tijd lagen ze daar, doodstil. Soms rilde Cinderfall van de kou maar hij ging niet opzij, weg of naar achteren. Hij wilde bij Lostvoice blijven, voor altijd. Voor zo lang als hij leefde zou hij deze poes beschermen, en zou hij zelfs zijn leven geven voor haar. Zijn zwarte staart krulde zich heel langzaam om die van Lostvoice heen. Zijn gele ogen sloten zich geen seconde, terwijl ze neerkeken op zijn schat. Lostvoice. Hij legde zijn kop even op de hare en likte haar oor schoon. Er zat wat vuil aan. Hij snorde terwijl hij zich dichter om haar heen sloeg. God, wat had hij dit gemist. Haar geur, haar stem geluid, gewoon haar hele aanwezigheid. Heel zacht murmelde hij in haar oor, niet zeker of ze het wel kon horen of niet ”Het maakt niet uit hoe ver ik van je weg ben, al staat heel StarClan tussen ons in, altijd zal ik bij je zijn” Hij zweeg even en keek toen naar de horizon die een beetje oranje begon te kleuren. De zon begon op te komen, en hij was met haar. De wereld mocht vergaan en hun naar de hel voeren, zolang hij maar bij haar was zou hij alles aan kunnen. Zonder haar was hij net een kale kit, zonder vacht, zonder zicht, zonder ogen, zonder moeder. Een klein bundeltje niets, die niets betekende en niets ging betekenen. Hij keek weer neer op haar en miauwde zacht ” I have died everyday waiting for you. Darlin' don't be afraid I have loved you for a Thousand years. I'll love you for a Thousand more”

_{She sits in her corner
Singing herself to sleep
Wrapped in all of the promises
That no one seems to keep
She no longer cries to herself
No tears left to wash away
Just diaries of empty pages
Feelings gone astray
But she will sing

Mijn ogen wilde niet open blijven, de koppijn werd alleen maar erger. Ik voelde en zag, troebel maar ik zag, dat Cinderfall op me af kwam gerend voordat alles weer zwart werd en ik opnieuw op het gras viel.
Het leek alsof ik zweefde, geen idee waar ik me bevond. Ik zweefde hier, in de duisternis, ik kon niets zien, niets voelen, niets horen. Ik was alleen, volledig alleen. Voor me verscheen een soort van geest, die sprekend leek op Cinderfall. Ik deed mijn bek open om wat te zeggen, maar er kwam geen geluid uit. De Cinderfall kater voor me opende zijn ogen, mooie gouden ogen die oplichtte in de complete duisternis. Meteen voelde ik mezelf een stuk kalmer worden, alsof de kater me helemaal had gekalmeerd door alleen maar naar me te kíjken. "Come with me," werd er tegen me gemiauwd. Ik strekte me uit en tikte met mijn neusje die van hem aan. Mijn eigen helderblauwe ogen begonnen te glimmen, lichtte op net zoals die van de kater voor me. "Come," Gedwee ging ik achter hem aan, dieper de duisternis in.

Till everything burns
While everyone screams
Burning in their lies
Burning my dreams
All of this hate
And all of this pain
I'll burn it all down
As my anger reigns
Till everything burns

Angst nam bezit van me, terwijl we steeds verder de duisternis in trokken. Ik kon niets zien, maar nam dingen toch waar. Op een of andere manier wist ik dat er ... dingen aan de wanden zaten. Dat we niet alleen waren in deze vreemde wereld. Ik wilde hier weg, maar de kater hielt me tegen. Ik kon niet ontsnappen uit deze duistere wereld. Ik zat hier vast, voor nu, voor altijd. Ik slikte moeizaam en wilde me omdraaien, maar mijn lichaam werkte niet mee. Ik wilde stoppen, maar niets luisterde naar me... Opeens hoorde ik een stem, een veel te bekende stem. ”Het maakt niet uit hoe ver ik van je weg ben, al staat heel StarClan tussen ons in, altijd zal ik bij je zijn” Cinderfall! Ik kon m'n geluk niet op. Ik keek voor me, recht in de ogen van de kater voor me en schudde hevig mijn kop. Ik moest onder zijn spell uit zien te komen. Hij kwam op me af, ik deed wat ik nog nooit eerder had gedaan, ik beet de kater in z'n schouder. Een kreet was te horen, maar dit was geen kattenkreet! Ik draaide me om en bewoog me in de richting van het kleine licht puntje. Ik moest hier weg. NU! Ik keek niet achterom, ik bleef stug doorlopen. De stem van Cinder vulde mijn oren voor een tweede keer. ”I have died everyday waiting for you. Darlin' don't be afraid I have loved you for a Thousand years. I'll love you for a Thousand more.” De woorden gaven me genoeg kracht om uit deze duistere schaduw wereld te kunnen ontsnappen. Ik liep naar het licht, voelde de warmte van de zon op m'n witte vacht. Ik was vrij! Achter me hoorde ik gejammer en kreten die niet van deze wereld waren. Ze hadden gefaald, ik had gewonnen!

Walking through life unnoticed
Knowing that no one cares
Too consumed in their masquerade
No one sees her there
And still she sings

"Cinderfall?" mompelde ik zachtjes, terwijl ik m'n ogen open deed en hem recht aankeek. De kater lag zo ongeveer half op me om me warm te houden in deze donkere nacht. Ik huiverde zachtjes. Ik was ontsnapt. Ik wist niet of het waar was of gewoon een droom, maar ik was ontsnapt. Ik wist aan de duisternis te ontkomen en mezelf te verzetten tegen hun harige tentakels. Ik kwam half overeind en gaf de kater een lik over z'n snuit heen. "Dank je. Zonder jou, jouw woorden, zat ik nu gevangen.." Waarschijnlijk snapte hij er toch niets van, maar het maakte me niet veel uit. Cinderfall had momenteel meer voor me betekend dan welke andere kat dan ook. En nu waren we weer samen. Ik nestelde me diep in zijn vacht en legde m'n kop op zijn schouder. "Stay with me," miauwde ik zachtjes in zijn oor.

Till everything burns
While everyone screams
Burning in their lies
Burning my dreams
All of this hate
And all of this pain
I'll burn it all down
As my anger reigns

Song (c) Anastacia}

Voor een hele tijd bleef hij voor zich uit staren, naar de overkant van het ravijn of naar Lostvoice. De wind bespeelde de grassprieten om hen heen en bracht een melodie met zich mee toen de bladeren mee begonnen te doen en in de verte een vogel plots begon te zingen. Het duurde slechts maar zeven seconden maar in die zeven seconden had Cinderfall zijn gele ogen gericht op de hemel en zweerde hij enkele sterren feller te zien flikkeren. Waarschijnlijk was het zijn verbeelding. Ja. Verbeelding. Hij ademde op een rustig tempo, met af en toe een hoestbui er doorheen. Zijn ademhaling klonk kalm, maar verre weg van gezond. Als hij terug in het kamp was moest hij naar die helse plek waar alles begonnen was. De medicijn den. Och, hij kon niet voor altijd wegrennen van het kamp of die plek. Het zou niet goed zijn voor zijn mentale gezondheid als hij elke dag met een grote boog er omheen liep. Het was gebeurd, klaar, je kon er niets meer aan doen. Schuldig voelen was zacht uitgedrukt, zeer zacht. Als hij het goed kon maken door zichzelf in een kuil vol slangen kon gooien wiens gif zorgde voor een helse pijn die manen achter elkaar duurde dan zou hij dat zonder twijfel doen. Voor zijn familie ging hij door het vuur, al was er één klein probleem. Hij vreesde dat hij die niet meer had na zijn hersenloze actie tegen Applekit. Ze was net als Lostvoice, en als je dan zo erg tegen haar uit vaarde dan wist je zeker dat het heel erg lang zou duren om het vertrouwen weer te winnen. Als het ooit terug kwam. Hij moest zich nu maar op Mintkit richten, zijn andere dochter. Hij had geen flauw benul hoe die van haar vader dacht, misschien dat ze wel dat hij haar ook haatte. Hij legde zijn oren naar achteren en kreunde. Hij haatte beide kits niet, totaal niet. Hij wist niet hoe hij dat hen duidelijk moest gaan maken. Als hij terug kwam wilde ze hem misschien nooit meer zien .. ’Eigen schuld’ Zei de mentale Cinderfall in zijn hoofd. Ja, dat was waar. Het was zijn eigen schuld, en die moest hij nu weer gaan opbouwen. De muur die hij zo krachtig had afgebroken dat het in duizenden stukjes brak waren in het heelal verspreid. Nu moest hij ze één voor één weer terug vinden en aan elkaar plakken. Een geluid ongeveer ter hoogte van zijn borst deed hem opkijken en verbrak zijn gedachtegang. ‘Cinderfall?’ ”Ik ben hier, lieverd” Miauwde hij geruststellend. Dat was hij, en nooit zou hij er meer weg gaan. Zijn staart krulde zich weer om die Lostvoice heen terwijl hij zijn gele ogen vastmaakte aan de hare en zijn liefde en leed er in projecteerde. ‘Dankje, zonder jou, zonder jouw woorden zat ik nu gevange..’ Gevangen? Waar? Hij ging er niet verder op in terwijl hij er zeker van was dat hij het ooit wel zou begrijpen. Wat hij haar had aangedaan kon niet binnen een paar uur voorbij zijn, hij zou vannacht ongeacht wat Nightstream hem opdroeg naast haar slapen. Haar koude, fragiele lijfje beschermen en warmen. Hij zou als het moest de hele nacht opblijven om alle boze geesten weg te jagen, om haar te beschermen tegen de nacht. En dat zou hij voor altijd doen, zo lang als mogelijk. ‘Stay with me’ Klonk er in zijn oor. Hij sloot zijn ogen en glimlachte. ”Always”