Far away from my house [Open]

Zacht trippelde Kaina over het harde asvalt van de weg, het was rustig in de buitenwijk. Bijna altijd was ze weg van huis, omdat haar huismensen haar weinig aandacht gaven en haar haatte. Toch gaven haar huismensen haar te eten en te drinken. De geuren om haar heen voelden vertrouwd en beschermend. Het was net alsof de buitenwijk haar tweede thuis was, ze overnachtte soms zelfs in een stal bij een boerderij. Zachtjes trippelde ze door, er kwam een auto achter haar voorbij toen ze op de stoep voor een groot bos stond. Kaina keek om zich heen en zag van rechts een kat aankomen. Ze herkende hem niet, en het was zeker geen huiskat. Ze kon niet goed zien of hij een bandje had. Kaina bleef staan, al wist ze niet wie er op haar afkwam. De kat had haar al gezien, al wist ze zeker dat als ze nu weg zou rennen, hij haar zou achtervolgen. Ze besloot om gewoon te blijven staan, wie die kat ook was, ze toonde geen angst. De kat kwam al snel dichterbij, totdat hij voor haar stond. Ze werd nu wel zenuwachtig, maar nog steeds toonde ze geen angst. De kat keek haar aan en Kaina keek terug. Wat moest hij van haar?

[Open voor één kat, het liefst een BC kat]

Acario wist zonder geluid te maken zich voort te bewegen. Licht gebukt door zijn poten liep hij op een hoog tempo door de straten heen. Het meest hield hij zich verborgen in de schaduw. Zijn zwarte vacht viel bijna niet op en de schaduw enkel zijn geel/groene ogen waren te zien als er wat licht in viel. Al dagen liep hij rond en was nog niet terug gegaan naar het Bloodclankamp. Het enige wat hij daar kreeg was ruzie en dat was iets waar hij even geen zin in had. Hij voelde de honger vanbinnen en was aan het jagen gegaan. Zijn bewegingen waren soepel en snel, terwijl hij zijn oren alle kanten op draaie om elk geluidje in zijn omgeving te kunnen horen. Zijn oog viel na een tijdje op een poes, toen hij eenmaal de bosrand had bereikt. Kort was hij blijven staan en had hij strak naar haar gekeken. Hij had zijn lichaam iets gedraaid en kwam haar kant op, wetend dat ze hem al gezien had. Zijn tempo was nog rustig, net als de blik in zijn gezicht al was dat juist het onvoorspelbare aan hem. Terwijl hij naar haar toe kwam, nam hij de tijd om haar in zich op te nemen. Een ding was zeker, dit was niet iemand van de Bloodclan. Even had hij overwogen om de aanval al in te zetten, maar haar houding liet hem daar anders over denken. De meeste vreemdelingen in dit gebied, trilden bij het zien van iemand uit de Bloodclan, maar deze bleef staan. Hij kon niks aan haar zien als teken dat ze zou gaan rennen, rennen zou immers toch geen zin hebben, bedacht hij zich. Hij kwam tot vlak voor voor haar en stopte. Hij keek haar diep en scherp in de ogen en verwonderde zich er nu echt over, waardoor hij ook deels op zijn hoede was. Kort liep hij een rondje om haar heen en stopte weer vlak voor haar. 'Jij bent niet van hier of wel soms?' Nog eens liet hij zijn ogen over haar heen glijden. 'Maar zelfs nu ik je hier zo zie staan... lijk je erg rustig of heb ik dat mis?' De toon waarop hij sprak was rustig, maar ergens ook kil en scherp. 'Of proberen we hier op te scheppen over hoe moedig jij hier wel niet staat?' Hij wachte haar reactie af, een reactie die hem liet weten wat zijn volgende stap zou moeten zijn.

De kater draaide een rondje om haar heen en stopte weer voor haar. Hij leek te denken. 'Jij bent niet van hier of wel soms?' Vroeg hij, hij bekeek haar. Kaina keek hem aan. 'Maar zelfs nu ik je hier zo zie staan... lijk je erg rustig of heb ik dat mis?' Ging hij verder. 'Of proberen we hier op te scheppen over hoe moedig jij hier wel niet staat?' Zijn stem klonk kil, en dat beviel Kaina wel. "Ik ben hier vaak, ik ben niet zo'n huiskat zoals jullie die kennen, ik heb een hekel aan mijn huismensen. Ik jaag op muizen uit de boerderij hier verderop, alleen dat is niet mijn huis. Al zit ik er wel vaak." Antwoorde ze rustig. Kaina mocht de kater wel. "Ik ben weinig in mijn huis en veel in het bos." Miauwde ze nog. Haar stem klonk helder en mooi. Deze kater had iets in haar geraakt. Ze maakte ook een rondje om hem. "Ik ben Kaina, alleen mijn huismensen noemen me Samira. Kaina is een naam die ik had toen ik nog een rogue was, ik ben meegenomen." Zei ze.

Kort...

Hij luisterde aandachtig, toen ze hem antwoord gaf. "Ik ben hier vaak, ik ben niet zo'n huiskat zoals jullie die kennen, ik heb een hekel aan mijn huismensen. Ik jaag op muizen uit de boerderij hier verderop, alleen dat is niet mijn huis. Al zit ik er wel vaak." Antwoordde ze rustig. De rustige toon in haar stem liet hem opnieuw verassen. Niet vaak was iemand zo kalm tegenover een kat van de bloodclan. "Ik ben weinig in mijn huis en veel in het bos." Miauwde ze nog. Hij hoorde de heldere en mooie klank in haar stem, die hem even van zijn stuk bracht. Wie wou nou op zo’n manier tegen hem praten of klonk haar stem gewoon zo? vroeg hij zich af. Het was toch onmogelijk om zo’n toon in je stem te leggen? Hij verloor haar geen moment uit het oog, toen ze een rondje om hem heen liep. "Ik ben Kaina, alleen mijn huismensen noemen me Samira. Kaina is een naam die ik had toen ik nog een rogue was, ik ben meegenomen." Zei ze en hij bleef na die woorden stil. Hij zou bijna denken dat ze aardig tegen hem was, dat… kon toch niet? Even liet hij zijn blik rond de omgeving glijden. Hij wilde er zeker van zijn dat er geen andere katten in zijn buurt waren. Een hoge straf zou hem te wachten staan als hij met een vreemde praatte, maar hij volgde zijn hele leven de regels al niet dus waarom nu wel. Hij keek naar haar terug, met een scherpe blik en liet zijn krachtige houding nog niet minder worden. ‘Je zegt me hier vaak te zijn, maar je bent me nog nooit opgevallen. De meeste huiskatten, die ik hier tegen ben gekomen waren binnen een paar minuten dood.’ Hij zei het op een rustige toon, waardoor hij liet merken dat hij het zelf doodnormaal vond dat dat gebeurde. ‘En een hekel aan huismensen en je zit verder ook niet in een clan lijkt me… ziet er bijna naar uit dat je prima in de bloodclan zou passen al weet ik niet of je van doden houdt.’ Hij kwam nog wat dichterbij en bleef je rustig in de ogen kijken. ‘Je zou angst voor dit gebied moeten hebben. Angst voor mij als je wist hoeveel doden ik al op mijn geweten heb. Hoeveel bloed al door mijn keel is gegleden, maar toch sta je hier, Kaina.’ Hij gebruikte voor het eerst je naam en sprak het uit als een fluistering. ‘Acario is mijn naam. Ik ben altijd op mezelf geweest en dat ben ik nog steeds. Zeg me waarom je vaak in dit gebied komt. Lokt het gevaar je hier naartoe, de spanning of iets anders?’

De kater keek om zich heen, waarna hij weer naar haar keek. ‘Je zegt me hier vaak te zijn, maar je bent me nog nooit opgevallen. De meeste huiskatten, die ik hier tegen ben gekomen waren binnen een paar minuten dood.’ Zei hij op een rustige toon. ‘En een hekel aan huismensen en je zit verder ook niet in een clan lijkt me… ziet er bijna naar uit dat je prima in de bloodclan zou passen al weet ik niet of je van doden houdt.’ Ging hij verder. Kaina keek hem aan. Hij kwam dichterbij, maar zij bleef staan waar ze stond. ‘Je zou angst voor dit gebied moeten hebben. Angst voor mij als je wist hoeveel doden ik al op mijn geweten heb. Hoeveel bloed al door mijn keel is gegleden, maar toch sta je hier, Kaina.’ Hij psrak haar naam fluisterend uit. Kaina stapte ook wat dichterbij. "Ik ben niet bang om bloed te laten vloeien." Fuisterde ze tegen hem. ‘Acario is mijn naam. Ik ben altijd op mezelf geweest en dat ben ik nog steeds. Zeg me waarom je vaak in dit gebied komt. Lokt het gevaar je hier naartoe, de spanning of iets anders?’ Zei hij nog. Kaina stapte nog iets dichter naar hem. "Jij brengt mij hier naartoe, ik heb ooit in dit bos een thuis gehad. Ik heb jou vaker gezien." Zei ze zacht. Haar stem klonk zoals altijd prachtig en helder. "Acario..." Fluisterde ze.

Hij had haar dichterbij zien komen. 'Ik ben niet bang om bloed te laten vloeien.' fluisterde ze en hij hield opnieuw zijn kop wat schuin. 'Werkelijk?' vroeg hij zacht als enkel een fluistering van de wind. 'Jij brent mij hier naartoe, ik heb ooit in de bos een thuis gehad. Ik heb jou vaker gezien,' zei ze zacht. Deze keer had hij het zich niet verbeeld. Haar stem klonk nog steeds prachtig en helder, zonder angst. 'Acario...' Hoorde hij haar op een manier fluisteren die hem de rillingen gaf. Even waaide de wind door zijn vacht en hij had het gevoel zich niet meer te kunnen bewegen. Hij was er nu zeker van dat ze aardig tegen hem probeerde te doen en hij wist niet precies hoe hij daar op moest reageren. Hij schaamde zich voor het idee dat hij niks wist te zeggen. Stil probeerde hij zich te herinneren wanneer iemand voor het laatst aardig tegen hem was geweest. Hij besefte dat dat nog nooit het geval was geweest. Ondertussen had hij haar stil aangekeken. 'Ik... ik breng jou hier naartoe?' Hij had niet verwacht dat hij die woorden ooit eens zou horen en al helemaal niet dat iemand hem had gezien, zonder dat hij het zelf in de gaten had gehad. Hij schudde zijn kop om wakker te worden uit zijn gedachten. 'Niet bang dus om bloed te laten vloeien? Zullen we dan eens gaan kijken hoe goed jij in jagen bent op iets groters dan een muis?' vroeg hij plots en vond zich zelf in die woorden weer terug.

You don't no
What i feel
I feel you
But feel you me?

Acario zei een hele lange tijd niets. Een hele lange stille tijd. 'Ik... ik breng jou hier naartoe?' Vroeg hij. Kaina knikte. Ze keek hem weer aan. 'Niet bang dus om bloed te laten vloeien? Zullen we dan eens gaan kijken hoe goed jij in jagen bent op iets groters dan een muis?' Vroeg hij. Kaina knikte. Ze sloop het bos in en keek achterom of Acario haar wel zou volgen. In haar ogen was iets te vinden, wat hij alleen kon voelen... "Iets groter dan een muis hè?" Dacht ze. Haar oren wiebelde toen ze een eekhoorn hoorde. Ze zakte in jachthouding en maakte zich klaar voor de sprong, ze sloop op het beestje af. Ze zette af en kwam met een perfecte sprong op de eekhoorn terecht. Ze doodde hem snel en keek ernaar. Ze gooide er wat aarde over en keek toen achterom. Daar stond hij dan, Acario. Kaina keek rustig naar hem. Bedoelde hij misschien iets anders? Moest ze een kat de dood in jagen? "Of bedoelde je wat anders?" Zei ze rustig. Opnieuw stond er iets in haar ogen te lezen wat alleen hij kon voelen, iets wat ze nog nooit bij iemand had gedaan... Ze liep naar hem toe en keek naar hem, was dit het moment? Ze bleef hem aan kijken, met prachtig heldere ogen. Ze drukte haar neus tegen de zijne en ineens voelde ze een enorme kracht door haar heen gaan, iets wat ze nog nooit had gevoeld. Iets wat hij nu misschien ook gevoeld zou hebben, maar misschien ook niet. Kaina sloot rustig haar ogen en genoot van het moment, het moment dat ze haar neus tegen zijn neus drukte.

Kort bleef hij staan en liep haar toen op een rustige pas achterna. Telkens als hij de grond raakte leek het bijna geen geluid te geven. Dat bewees ook meteen, waarom hij laat in de avond bijna niet opviel als hij met zijn zwarte vacht en zijn stille bewegingen door het bos of de straten zwierf. Hij snoof de frisse boslucht in zich op en verhoogde zijn tempo iets, toen hij merkte dat je iets gevonden had. Even richtte hij zijn blik op het dak van bladeren boven hem. Bomen die stikten van leven, maar de grond bevatte net zo veel leven. Een lichte geur van bloed drong zijn neus in. Hij gokte op eekhoorn. Met de snelheid die ze had, was in ieder geval niks mis. Hij kwam rustig tot stilstand en had een tijdje naar je zitten te kijken, tot je hem opmerkte. 'Of bedoelde je wat anders?' vroeg ze rustig aan hem. Hij zag iets in haar ogen wat hem een vreemd gevoel gaf. 'Misschien bedoelde ik iets anders... jah...' fluisterde hij zacht en keek hoe ze met sierlijke passen naar hem toe liep. Hij wist niet wat hij kon verwachten en keek haar zwijgend aan. Een verbaasde schok trok door hem heen bij het voelen van haar neus tegen de zijne. Zijn hart klopte wild en hij wilde zich ervan afwenden, maar merkte dat het hem niet lukte. Hij knipperde verbaasd met zijn ogen, nog steeds niet bevattend wat er eigenlijk gebeurde. Hij voelde zich warm worden. Warm? Wanneer was hij voor het laatst warm geweest. Er ontstond verwarring in zijn hoofd, terwijl hij zag hoe ze haar ogen had gesloten en leek te genieten van dit moment met hem? Wie kon daar nou van genieten? Tegen de tijd dat hij besefte wat er gebeurde, hoopte hij zo dat dit door niemand ontdekt zou worden. Hij sloot zijn ogen half en leek helemaal weg te zakken in dit moment. Na een tijdje deed hij een stapje achteruit en hield zijn neus los van die van haar. 'Dat was even vreemd.' zei hij zacht en wist even niks beters te zeggen. Hij voelde zich raar vanbinnen. Goed raar of slecht raar, hij wist het niet. 'Dat was nieuw, waarom deed je dat?'

Acario leek het niet erg te vinden, want hij stapte niet van haar weg. Na een tijdje stapte hij wel naar achter. Kaina opende haar ogen en keek naar hem. 'Dat was even vreemd.' Zei hij, waarna hij even zweeg. 'Dat was nieuw, waarom deed je dat?' Vervolgde hij. Ze keek naar hem. "Ik vind je leuk." Zei ze zacht. Ze ging zitten en sloeg haar staart over haar poten. Ze keek naar hem met dezelfde blik die ze eerder had gebruikt. "Ik voelde het..." Zei ze na een lange stilte. Ze liep dichter naar Acario toe en ging naast hem zitten. "Jij voelde het ook..." Fluisterde ze. "Of niet?" Haar ambere ogen keken in zijn diep gouden ogen. Kaina wist dat dit nieuw voor hem was, maar dat was het ook voor haar. Zij had dit ook nooit eerder meegemaakt. Maar ze vond hem gewoon leuk, hij was ook niet bang om regels te overtreden. Hij was ook niet bang om bloed te laten vloeien. Hij was ook niet bang om ver weg van huis te zijn, al had zij een hekel aan haar thuis. Ze wilde terug naar haar oude leven, en misschien nog wel verder.

Kort en flut

'Ik vind je leuk.' hoorde hij haar zacht zeggen en keek hoe ze ging zitten. Hij was nog steeds wat in de war en ging ook zitten, terwijl zijn staart onrustig heen en weer bleef bewegen. Hij hield zijn oren omhoog en luisterde verder, terwijl hij bijna helemaal verdronk in de blik die je hem schonk. 'Ik voelde het...' zei ze na een lange stilte en hij zag hoe ze naast haar kwam zitten. Het voelde raar en nog steeds wist hij niet hoe hij moest reageren. 'Jij voelde het ook...' fluisterde ze. 'Of niet?' Hij keek haar terug aan in de ogen. Ogen waarin hij opnieuw de weg kwijt leek te raken. Hij kon haar woorden bijna niet geloven. Hij kende haar nog maar een paar minuten, maar ze leek ergens gelijk te hebben. Voor het eerst leek iemand hem leuk te vinden. Hij voelde nog niet echt de zekerheid die hij nodig had om dat antwoord te bevestigen. Al die tijd had hij niks of niemand kunnen vertrouwen, maar hij had het gevoel hij het hier vast niet mis had. En bedoelde ze met de vraag of hij het voelde... dat vreemde gevoel vanbinnen. Hij knikte langzaam. 'Ik denk het wel...' fluisterde hij, maar de twijfel weerklonk door in zijn stem. Even kort richtte hij zich op de omgeving en schoof toen langzaam een stukje dichter naar haar toe, tot zijn vacht die van haar raakte. Ze voelde warm vergeleken met de kou die hij altijd voelde. 'Denk je niet... dat dit gevolgen voor ons beiden kan hebben...?' Hij stelde de vraag niet uit angst, maar gewoon een gevoel dat ik hem leefde. Het gevoel om altijd op zijn hoede te zijn en nu met het idee dat er plots iemand was verschenen die hem niet de huid vol schold, hem wegjaagde of de aanval inzette. Hij richtte zijn blik weer op haar en keek haar diep en vragend in de ogen.

Acario knikte traag. 'Ik denk het wel...' Zei hij twijfelend. Kaina wist wel wat hij moest voelen, zij leek op een kittypet, en hij kwam uit de Bloodclan. 'Denk je niet... dat dit gevolgen voor ons beiden kan hebben...?' Vroeg hij, blijkbaar vond hij het niet erg. Kaina knikte. "De leden van de Bloodclan zullen waarschijnlijk niet snappen dat ik anders ben dan alle andere huiskatten." Miauwde ze. Ze dacht even na. "Ik weet niet wat we moeten gaan doen. Ik ga in ieder geval niet terug naar 'huis'." Ze dacht weer na. "Ik denk niet dat ik welkom zou zijn in de Bloodclan, dus ik denk dat dit nu mijn thuis is." Haar oren wiebelde even. "Ik denk dat het er op neerkomt dat we elkaar gewoon hier blijven ontmoeten, of gewoon niet." Het duizelde haar dat ze hem niet meer kon zien als hij koos om elkaar niet meer te mogen zien. Waarschijnlijk zou hij er zelf niet voor kiezen, maar misschien moest het wel. "Misschien is het beter dat ik hier verder leef als een rogue en dat we elkaar gewoon bijna elke dag ontmoeten." Zei ze nog. Ze keek even om zich heen en daarna weer naar Acario. Hij was werkelijk de prachtigste kater die ze ooit had gezien.

Flutje

Kaina knikte. "De leden van de Bloodclan zullen waarschijnlijk niet snappen dat ik anders ben dan alle andere huiskatten." Miauwde ze. Acario zweeg en wist dat er nog meer gezegd ging worden. "Ik weet niet wat we moeten gaan doen. Ik ga in ieder geval niet terug naar 'huis'." Miauwde ze en hij knikte even. "Ik denk niet dat ik welkom zou zijn in de Bloodclan, dus ik denk dat dit nu mijn thuis is." Haar oren wiebelde even. "Ik denk dat het er op neerkomt dat we elkaar gewoon hier blijven ontmoeten, of gewoon niet." Hij dacht kort over de woorden na, terwijl hij tegen haar aan bleef staan en zijn staart langzaam heen en weer bewoog, minder onrustig dan eerst. Hij wist niet wat hij ervan moest vinden en liet zijn kop even hangen. "Misschien is het beter dat ik hier verder leef als een rogue en dat we elkaar gewoon bijna elke dag ontmoeten." hoorde hij haar zeggen. Hij keek op, toen hij merkte dat je weer naar hem keek. 'Ze zullen het inderdaad niet begrijpen... en zelfs als ze dat deden zou het nog verkeerd aflopen.' fluisterde hij en nam haar in zich op. 'Ze zullen je vermoorden en als ze merken, dat ik zo bij je ben geweest zullen ze hetzelfde met mij doen of me enkel een flinke straf geven, al heb ik het gevoel dat ze niet heel erg op me letten.' Hij drukte zich nog wat dichter tegen haar aan en genoot van de warmte die ze uitstraalde. 'Ik heb nooit iets om levens gegeven... zelfs niet om mijn eigen leven, maar nu...' Hij keek haar diep in de ogen alsof hij iets zocht. 'Ik wil niet dat jou iets overkomt, je bent de enigste in mijn leven, die ooit aardig tegen me is geweest al kennen we elkaar nog maar kort.' Hij had zijn keuze gemaakt. 'Ik wil je blijven ontmoeten, telkens in het geheim. Ik kan nu niet meer zonder je...' fluisterde hij met een tedere klank in zijn stem die hij zelf nog nooit eerder uit zijn bekje had horen komen. 'Ik ben ervoor je... niemand zal je pijn doen. Ze zullen eerst langs mij moeten.'

'Ze zullen het inderdaad niet begrijpen... en zelfs als ze dat deden zou het nog verkeerd aflopen.' Fluisterde Acario. 'Ze zullen je vermoorden en als ze merken, dat ik zo bij je ben geweest zullen ze hetzelfde met mij doen of me enkel een flinke straf geven, al heb ik het gevoel dat ze niet heel erg op me letten.' Hij ging dichter bij Kaina zitten, ze voelde zich warm worden. 'Ik heb nooit iets om levens gegeven... zelfs niet om mijn eigen leven, maar nu...' Hij keek in haar ogen en zij keek terug. 'Ik wil niet dat jou iets overkomt, je bent de enigste in mijn leven, die ooit aardig tegen me is geweest al kennen we elkaar nog maar kort.' Kaina keek hem aan, hij voelde dit duidelijk voor het eerst, net als zij voelde. 'Ik wil je blijven ontmoeten, telkens in het geheim. Ik kan nu niet meer zonder je...' Fluisterde hij, blijkbaar had hij zijn keuze gemaakt. Kaina knikte. "Ik kan ook niet meer zonder jou." Fluisterde ze terwijl ze haar snuit in zijn vacht drukte. 'Ik ben ervoor je... niemand zal je pijn doen. Ze zullen eerst langs mij moeten.' Zei hij nog. Ze haalde haar snuit uit zijn vacht en keek hem aan. "Jij hebt mij volledig losgemaakt van mijn ontvoering, jij hebt mij overgehaald om terug te komen. Ik twijfelde diep, maar toen ik jou zag dacht ik dat ik een heel slecht leven had, en dat is nu weer goed." Miauwde ze. Haar ogen glinsterde terwijl ze naar hem keek, Acario...

'Ik kan ook niet meer zonder jou.' Die woorden bleven nog een tijdje in zijn hoofd hangen en hij vergat even zijn hele omgeving, lette nergens meer op. Hij streek met zijn kop over haar vacht heen en nam haar geur op in zijn gedachten. "Jij hebt mij volledig losgemaakt van mijn ontvoering, jij hebt mij overgehaald om terug te komen. Ik twijfelde diep, maar toen ik jou zag dacht ik dat ik een heel slecht leven had, en dat is nu weer goed." Miauwde ze. Hij zag de glinstering in haar ogen en de eerst nog wat gesloten blik in zijn eigen ogen opende zich iets. Hij zou bijna denken, dat zijn emotie wat los begon te komen, iets wat hij buiten dit alles moest zien te verbergen. 'Ik ben ergens blij om dat te horen.' zei hij ontspannen. 'Ik had nooit van mezelf verwacht, dat ik dat zou kunnen doen bij een ander. Mijn verleden blijft hard, maar mijn toekomst lijkt nu zachter te zijn geworden, door jou aanwezigheid.' Hij streek nog eens tegen haar aan en sloot even kort zijn ogen. 'Kom.' zei hij en stond op van zijn plaats en luisterde even naar de omgeving. In het kamp van de bloodclan was weer te horen dat ze een aantal ruzie hadden, maar daar lette hij verder niet op. 'Laat we hier wat verder vandaan gaan...'

Wat kort... srry

'Ik ben ergens blij om dat te horen.' Zei Acario kalm. 'Ik had nooit van mezelf verwacht, dat ik dat zou kunnen doen bij een ander. Mijn verleden blijft hard, maar mijn toekomst lijkt nu zachter te zijn geworden, door jou aanwezigheid.' Hij kwam nog dichter tegen haar aan zitten. Kaina legde haar kop tegen zijn schouder. Hij sloot even zijn ogen. 'Kom.' Zei hij terwijl hij op stond. Kaina stond ook op en keek hem aan, waar wilde hij naartoe? 'Laat we hier wat verder vandaan gaan...' Ging hij verder. Ze keek hem aan en knikte. "Goed idee." Antwoordde ze kort. Waar wilde hij dan heen? Als ze er verder vanaf wilden gaan, moesten ze naar de huizen... "Welke kant wil je op?" Vroeg ze terwijl ze om zich heen keek. Kaina keek weer naar Acario. Waar zou hij naartoe willen? Zou hij dieper het bos in willen? Hij wilde in ieder geval weg van het Bloodclankamp en de huizen.

Opnieuw heel kort...

My heart was cold as ice,
but Now it burns like fire...

Ze knikte. 'Goed idee.' hoorde hij haar antwoorden, terwijl hij haar kalm aankeek. 'Welke kant wil je op?' vroeg ze en hij zag hoe ze rond zich keek. Deze vraag had hij verwacht en hij had er ook meteen een antwoord op. Hij beantwoordde haar vraag, toen ze weer naar hem keek. 'Ik ken zo mijn eigen plekjes, waar niet vaak anderen komen. Volg me...' zei hij en begon te lopen, zonder op verder antwoord te wachten. Zo was hij, anders zijn lukte hem nog niet. Hij voelde opnieuw de zachte wind over zijn vacht strelen. Het voelde warmer aan dan anders en ergens kon hij daar wel van genieten. De wind bracht vele geuren met zich mee, terwijl er een waterig zonnetje aan de hemel stond. Hoe verder hij liep, hoe donker het rond hen leek te worden. Af en toe keek hij om, kijkend of ze hem nog volgde. Telkens voelde het goed, als hij haar weer zag en richtte zijn blik weer voor zich. Hij begon langzaam zijn tempo wat te verhogen. Hij bleef dicht in de buurt van de straten van waar de tweebenen leefden, maar week na een tijdje af en ging dieper het bos in. Tot nu toe was hij er zeker van, dat niemand hen zou vinden op de plaats. Het had hem veel moeite gekost om dat plekje te vinden en dat gaf hij ook niet zomaar op. Telkens luisterde hij naar de omgeving om er zeker van te zijn, dat er niemand in de buurt was of dat ze gevolgt werden. 'Mochten we iets tegen komen, wat niet zo zal reageren als ik heb gedaan. Ren dan als ik het je zeg. Je mag natuurlijk ook blijven, maar mocht ik doodgaan, zorg dan dat mijn dood niet voor niets is geweest.'

Kaina

This is what i feel for you And now feel you that for me It's forbidden love But there is a place and you bring me to there... Acario keek naar haar. 'Ik ken zo mijn eigen plekjes, waar niet vaak anderen komen. Volg me...' Zei hij. Kaina knikte en volgde hem. Telkens keek hij achterom, haar zachte blik keek dan rustig in zijn ogen. De twee katten gingen dieper het bos in. Hij luisterde even, Kaina luisterde ook mee. 'Mochten we iets tegen komen, wat niet zo zal reageren als ik heb gedaan. Ren dan als ik het je zeg. Je mag natuurlijk ook blijven, maar mocht ik doodgaan, zorg dan dat mijn dood niet voor niets is geweest.' Zei hij. Ze keek hem aan. "Wat er ook gebeurd, ik zal altijd jou dood wreken." Antwoorde ze. Ze liep dichter naar hem toe en drukte haar kop tegen zijn borst. Het was verboden liefde... I'm not the cat that you see now I am different than you can imagine me I was not born as a pet I was born as a real wild cat

Kaine keek hem aan. "Wat er ook gebeurd, ik zal altijd jou dood wreken." Antwoorde ze. Ze liep dichter naar hem toe en drukte haar kop tegen zijn borst. Hij sloot voor een moment zijn ogen en streek met zijn kop over haar zachte vacht. De woorden die ze had gesproken raakten hem. Nog nooit eerder hadden woorden dat gedaan. 'En omgekeerd zal ik hetzelfde doen.' Hij opende zijn ogen en keek rustig in haar ogen waar hij rust in vond. Zijn blik stond, minder hard dan anders. Tegenover haar, zou hij zijn woede en haat niet meer laten zien. Hij merkte hoeveel vertrouwen hij in haar had gekregen, was dat wel handig? Hij merkte nu pas, dat hij haar nog steeds aankeek. 'Je geeft werkelijk om me toch?' vroeg hij, maar wilde zich ook niet te zwak over laten komen. 'In mijn ogen ben je iets wat een betekenis geeft aan mijn leven. De rest zal ik nog hetzelfde behandelen als eerst, maar jou... voor jou ga ik een uitzondering maken, because I love you.' fluisterde hij en streek nog eens met zijn kop door haar vacht heen. 'We moeten verder,' zei hij en begon meteen weer te lopen. Zijn passen waren krachtig, terwijl hij zijn staart rustig heen en weer bewoog. Hij besloot deze keer naast haar te blijven lopen of net een stukje voor haar. De afstand wilde hij niet groter dan dat maken. Hij kon wel lachen om zijn eigen plotselinge gedrag, wat hij niet van zich zelf gewend was. Hij die een spoor van bloed achter liet in zijn verleden. Hij schudde even zijn kop en zakte wat door zijn poten, toen hij bij een paar struiken vol doorns aan kwam. 'Bukken, dan pas je er door.' zei hij en keek haar aan. Bij elke blik die hij op haar wierp voelde hij een rilling door zich heen trekken. 'Ga jij voor of ik?'

Kaina

Acario wreef zijn kop tegen haar vacht aan. 'En omgekeerd zal ik hetzelfde doen.' Zei hij erbij. Kaina keek hem aan en deed een klein stapje naar achter. Haar staart zwiepte langzaam heen en weer. 'Je geeft werkelijk om me toch?' Vroeg hij, al was er veel vertrouwen in zijn stem te vinden. Kaina liep een klein stapje dichterbij. "Ik hou van jou." Antwoorde ze. Ze gaf ook wel om hem, maar ze hield ook van hem. 'In mijn ogen ben je iets wat een betekenis geeft aan mijn leven. De rest zal ik nog hetzelfde behandelen als eerst, maar jou... voor jou ga ik een uitzondering maken, because I love you.' Fluisterde hij terwijl hij nog een keer haar vacht streelde. Ze keek hem ook aan, haar blik was zo helder en zo prachtig, net als die van Acario. 'We moeten verder,' Zei hij terwijl hij weer begon te lopen. Hij bleef wel dicht bij haar lopen, en zij bleef dicht bij hem lopen. Acario zakte een beetje ineen voor een paar doornstruiken. 'Bukken, dan pas je er door.' Hij keek haar aan. 'Ga jij voor of ik?' Vroeg hij. Kaina keek hem aan, ze had het antwoord al gelijk. "Ik ga wel eerst." Zei ze. Ze zakte ineen en sloop op de struiken af. Toen ze er doorheen ging rukte de doornen aan haar huid. "Auw!" Riep ze toen een grote doorn in haar huid bleef hangen. Ze rukte zichzelf los en ging snel naar de overkant, het stukje huis waar de doorn had vastgezeten zat een wondje waar kleine stroompjes bloed uit stroomden. Kaina begon het wondje te wassen en wenkte met haar staart dat Acario kon komen. Het was donker op de plaats waar ze was, maar verderop scheen de zon weer door de toppen van de bomen. I'm not the cat that you see now I am different than you can imagine me I was not born as a pet I was born as a real wild cat

Acario zag hoe ze naar hem keek. "Ik ga wel eerst." Zei ze. Ze zakte ineen en sloop op de struiken af. Acario keek even langs de bomen en richtte toen zijn blik weer terug op Kaina. "Auw!" Riep ze toen en dat liet Acario even van schrik wakker schieten uit zijn gedachten. Hij sprak zich zelf toe, dat het enkel een doorn geweest moest zijn en zag hoe ze zich al had losgerukt. Hij rook de lichte geur van haar bloed wat fel prikkelde in zijn neus. Hij knikte, toen hij begreep dat het zijn beurt was. Hij zakte door zijn poten aan en maakte zich zo plat mogelijk, terwijl hij voorzichtig onder de struiken door begon te kruipen. Hij voelde af en toe hij een doorn, door zijn vacht heen streek of langs zijn huid. Telkens als dat gebeurde siste hij even en was blij toen hij overeind mocht komen aan het einde. Hij schudde zijn vacht uit en ging weer in zijn normale houding rechtop staan, terwijl hij naar haar keek. Hij liet zijn blik op haar rusten en wist dat het wel goed met haar zou komen. Het was enkel een doorn geweest. Een van de velen, die hij ook vaak had gevoelt. Hij bekeek nu de omgeving er leek niks veranderd te zijn en dat zorgde ervoor, dat hij zich op zijn gemak voelde, vooral nu hij hier niet alleen was. 'Nog een klein stukje...' zei hij en streek even langs haar, terwijl hij langzaam weer verder begon te lopen. Zijn tempo ging wat omhoog, toen ze dichter bij de plek van het zonlicht kwamen. Eenmaal daar gekomen, leek er een groot gebied voor hen te liggen, maar om daar te komen zou je een bijna loodrechte helling naar beneden moeten. Dat betkende dus ook, dat anderen ook niet gemakkelijk naar boven konden komen en dat was nou net zijn bedoeling geweest. Deze plek was door niks aangetast en maar weinig wisten ervan. Tot nu toe was Acario hier zelf nog nooit iemand tegen gekomen en hij keek met een twinkeling in zijn ogen naar Kaina. 'Hier zal niemand ons vinden... in ieder geval nu nog niet.'