Rain will cover everything ||

Hij staarde voor zich uit, en zuchtte. Zijn staart sloeg langzaam heen en weer, bijna onmerkbaar, het puntje, op het ritme van zijn hart. Hij kon het horen, aangezien er niets anders was dat hem opviel. Het drong niet tot hem door. Niets eigenlijk. Eindelijk was hij eens rustig, niet meer nerveus, maar enkel en alleen omdat hij op een verlammingsperiode stond. Ashcloud had het meeste opgegeven waarvoor hij zijn hele leven gewerkt had. Zelfs zijn medicin cat rang. Maar het was het waard, het was voor Sandspots, en dat was alles waard. Zij was alles. Maar de reden waarom. Kittens, het leek ongelofelijk, hoezeer dit een impact zou hebben. Maar hij zou ze nooit kunnen zien, was een warrior. Op een dag zouden ze tegenover hem kunnen staan, en wat dan? Hun onwetendheid zou hun sterk maken, hem openscheuren met hun scherpe klauwen. En hij zou niets kunnen doen. Helemaal niets. Alle eventuele problemen spookten weer door zijn kop, lieten hem niet los. Soms wou Ashcloud dat hij alles kon vergeten, en even een rustig en normaal leven kon leidde. Eentje waar hij geen katten teleurstelde, een goede warrior was, en de ShadowClan kon dienen zoals het moest. Zijn hoogtevrees hielp er ook niet meer echt bij, maakte alles nog even wat erger. Maar hij kon het niet laten, het was gewoon zo. Een feit. Ashcloud schudde zijn kop, en liep verder door het bos. Sandspots, StarClan, ShadowClan, kittens, het liet hem niet meer los. Ze hadden een plek gevonden in zijn hoofd, zich vastgeklauwd, en lieten hem nu niet meer gaan. Het deed pijn om het zo te moeten zien, maar het was wel zo. Het laatste wat hij nodig had, was dat hij tegen zichzelf begon te liegen, dan was het helemaal gedaan met hem. Zijn poten sleepten voort, en met een bezwaard hart liep hij door de mist. Ja, het weer paste perfect bij hem, hij wist ook niet echt wat hij nu moest doen. En hoewel hij zielsveel van Sandspots hield, met alles, had hij ergens twijfels. Ze was zo prachtig, verdiende ze wel een kater als hem? Hij kon niet eens een goede warrior zijn, medicin cat was ook niet voor hem weggelegd, wat dan? Moest hij zich aansluiten bij de oudsten om maar ergens een begrip te krijgen? Geen optie. Ashcloud zakte door zijn voorste poten en staarde misdroeft voor zich uit. Hij wou met Sandspots praten, maar iets zei hem dat hij haar nu moest laten op het moment. Zijn gedachten woken uit naar de kittens, en stiekem werd hij trots vanbinnen. Vader worden was een hele optie, en je zou je verantwoordelijkheid moeten nemen. Maar de Code schreef hem toe dat dit niet mocht, en hij wou Sand niet in de problemen brengen. Het beste was dat hij er buiten bleef, maar dat kon hij toch niet maken? Het zou onacceptabel zijn van hem, en zijn weinige warrior vuur in hem laaide op tegen het idee niets te doen. Ashcloud zuchtte, en liet zijn hoofd op zijn poten neerzakken. De winter was het moeilijkst altijd, binnekort was het lente, en zou veel prooi Kitts krijgen, en zou zelfs hij een goede plicht kunnen vervullen. Hij moest maar eens leren wat naar de goede dingen te kijken, al waren die vaak ver te zoeken bij hem. Niet dat hij ontevreden was met zijn leven, en alleen maar meer wou nee. Zo was hij niet, maar toch.. Het was allemaal redelijk moeilijk, alles. Tot overmaat van ramp begon het nog lichtjes te regenen. Dat had hij nu echt nodig, een opgezette vacht. Dan zag hij er altijd uit als een egel met een hoog aaibaarheidsfactor. En dan zag hij er schattig uit. Dat was niet leuk. Zijn vacht begon inderdaad al op te zetten, en hij zuchtte. Hij liet het maar doen, bewoog niet. Hij kon ook de regen lopen, maar dan werd het nog erger. Zijn ogen staarden voor zich uit, en hij bewoog weer bijna niet meer. De regen spoelde alle geluiden weg, dus niemand zou hem zien of horen. Soms was zijn vacht en lengte nog wel eens handig. Nu bijvoorbeeld.

M e t t o e s t e m m i n g ~
Nog even inkomen :3