Midlife crisis

<sub>Coyo was nooit een ochtendkat geweest. Als kitten, misschien, maar vanaf haar puberteit, oh wee als je haar vroeg wakker maakte. Helaas voor haar, was ze ingedeeld bij de ochtendpatrol en dat was dus ook wat ze als brave nobody had gedaan samen met haar mede nobodies en nu was ze weer terug. Ze had het nooit verwacht, maar ze miste het zijn van Medicine Cat wel. Ze was toen iemand, iemand die anderen hielp, en hoewel ze alles behalve de perfecte Medicine Cat was, hell, ze liet zich bijna verleiden door de dark side, was ze wel oké. In ieder geval had ze Shrimpnose goed opgeleid, en die had nu haar apprentice goed opgeleid, dus het was eigenlijk allemaal wel goed zo. Er was toch geen plek voor Coyotespirit meer geweest. Maar ze miste dat katten naar haar toekwamen voor hulp, ook al was het soms een beetje traumatisch en stressvol, en ze miste bovenalles het contact met StarClan. Met de katten die ze nu pas weer zou zien als ze dood zou zijn, en dat ging, ondanks het gemis, wat haar betreft nog een hele tijd duren. Het waren er teveel om op te noemen, ze had te vaak afscheid moeten nemen. Nooit meer, had ze met zichzelf afgesproken. Maar ja, als warrior kon je maar zoveel doen. En dus gingen er nog steeds katten om haar heen dood.

Jeetje, waar kwamen al deze sombere gedachten vroeg in de ochtend vandaan?!

Oh ja. Ze was chagrijnig, want ze was al enige tijd op en nu kwamen er wat andere katten uit hun dens om te beginnen met hun dag. Terwijl Coyotespirit al eeuwen op was en het hele territorium al ondersteboven had gekeerd om te controleren dat alles wel veilig was. Met een grote gaap wandelde Coyo naar het midden van het camp en plofte haar reet hups op de grond. Om te zeggen dat ze ooit volwassen was geworden? Ho maar. Maar dat was ook hetgene wat haar 'eigen' maakte, speels zijn en eeuwig puber. Daar had ze zich sinds haar warrior-carrière aan vastgeklampt om haar identiteit niet te verliezen. Want het was toch een behoorlijke switch geweest. Gatver, daar waren die strontgedachten weer. Konden die gedachten uit haar hoofd wegblijven? Ze had ze niet nodig, en ze wilde gewoon haar blije ei zijn. Niet dat ze dat al was, want ze was te vroeg opgestaan. Maar extra sombere gedachten en twijfel gevoelens had ze écht niet nodig. "Stom, stom, stom." mompelde ze tegen haarzelf, met de bedoeling dat niemand dit zou horen. Ze trok een pruillipje (heel volwasssen) en sloeg met haar staart nukkig tegen de grond. Nee, dit was haar dag niet.

+ Littlefish first <3</sub>