overnight

Mouse lag niet ver van de medicine cat den, omringd door planten en kruiden. Een paar maanden geleden zou dit misschien een vertrouwd gezicht zijn geweest. Ze was immers de medicine cat apprentice. Maar dat was toen.

Nu was ze slechts een warrior. Haar verbinding met Starclan was verbroken, het enige wat haar bijzonder maakte, wat haar onderscheidde van de rest, was weg. En in plaats daarvan... had ze alleen een achtervoegsel gekregen. Plague - Mouse wist niet of Starclan haar die naam had gegeven om grappig te zijn, of als een soort reminder. Hoe dan ook, ze verafschuwde het met heel haar hart en weigerde zo door het leven te gaan. Als ze zich niet meer Mousepaw mocht noemen omdat ze geen apprentice meer was, prima. Dan was ze gewoon Mouse, niets meer en niets minder. Ondanks haar ontevredenheid over haar naam, had ze geen spijt van haar beslissing om haar rang neer te leggen. Ze verdiende het immers niet. Haar voorouders hadden haar een geweldige kans gegeven en wat deed ze ermee? Zoals alles in het leven verpestte ze het. En ze had spijt, ze had spijt van de dingen die ze had gedaan. Hoe ze anderen had behandeld. Het viel niet goed te praten. En dus probeerde ze dat ook niet.

Ze besloot om voortaan haar hoofd laag te houden en gewoon haar taken uit te voeren. En soms, soms betekende dat ook nog medicine cat-zaken, hoewel ze natuurlijk niet meer zo betrokken was als voorheen. Ze bezat nog steeds de kennis en daarom was ze perfect geschikt voor taken zoals deze, het sorteren van planten om ze vervolgens in bundels te vouwen en later terug te brengen naar Shrimpnose. Mouse had er al een paar klaarliggen, maar ze had nog een heel stuk te gaan.

Mouse had aan veel katten een hekel, te veel om op te noemen. Maar een van de weinige die ze kon verdragen, die ze daadwerkelijk leuk vond om tijd mee door te brengen, was Brackenfire. En ze wist niet eens precies waarom. Hij was immers zo anders dan zij; hij was altijd vrolijk, wist het positieve van dingen te zien. Hij was bedachtzaam en moedig en - nog zoveel meer. En zij was geen van alle, zij was het tegenovergestelde. Maar misschien - was dat juist de reden waarom hij zo'n fijne aanwezigheid voor haar was, waarom ze zich zo goed bij hem voelde. Opposites attract, toch?

Mouse schoof een paar planten opzij voor de kater, zodat hij er rustig bij kon zitten zonder zich zorgen te hoeven maken over het per ongeluk verpletteren van de kostbare kruiden. "Niet iets heel spannends," antwoordde ze toen hij vroeg wat ze aan het doen was. Haar poten werkten wat bladeren over elkaar heen terwijl ze zorgvuldig wat bloemen uit de bos die om hen heen lag uitkoos - ze hoorden allemaal bij elkaar, ondanks het feit dat ze zo verschillend waren in grootte, kleur en vorm. "Beetje sorteer werk," zei ze toen ze klaar was met het vouwen van de bloemenbundel. Ze schoof het voorzichtig bij de rest die ze al af had. "Wil je me helpen?" vroeg ze toen met een lichte twinkel in haar ogen. Ze vroeg niet vaak om hulp, niet omdat ze het niet durfde, maar omdat ze te trots was om steun van iemand anders aan te nemen. Maar van hem... kon ze het wel accepteren.

Ze lachte zachtjes toen de kater naast haar aangaf dat hij bang was om dingen door elkaar te halen. Maar hij hoefde zich daar geen zorgen over te maken. Ze had daar al over nagedacht. "Hier - waarom doen we het niet zo," begon ze rustig terwijl ze wat bladeren en ander materiaal voor de poten van de bruine kater legde. "Ik geef jou de juiste planten aan, en het enige wat je hoeft te doen is ze op te bundelen." Zo konden ze allebei iets doen, zonder dat er dingen fout zouden kunnen gaan. Maar hij hoefde niet met haar plan mee te gaan als hij dat niet wilde. Ze liet de keuze volledig aan hem over.

Mouse trok aan haar oor terwijl ze een bloem van de grond haalde - deze hoorde niet tussen de rest; het was geen kruiden maar een doodgewone plant. Waarschijnlijk een foutje van Shrimpnose... of misschien ook niet? Hij was wel heel erg mooi - had ze hem daarom meegenomen? Niet vanwege zijn medicinale kracht maar vanwege zijn schoonheid?

Mouse ging wat rechter zitten en draaide zich dichter naar de kater toe. "Zit eens stil," fluisterde ze zachtjes terwijl ze de bloem boven zijn linker oor probeerde te krijgen, maar dan wel op zo'n manier dat het er niet gelijk uit zou vallen als hij zou opstaan. Het was moeilijker dan het leek; hij had geen lange vacht waar de stengel goed omheen kon wikkelen. Maar na even had ze wel het idee dat het goed vastzat. "Kijk eens! God, wat staat dat je goed zeg. Pfoe, zo'n stoere look," grapte ze terwijl ze hem een speelse por tegen zijn schouder gaf.

Hij stemde in met haar voorstel en ging snel te werk. Ondanks de enthousiasme die hij haar eerder toonde, was het duidelijk te zien aan zijn handelingen dat hij de taak erg serieus nam. Misschien zelfs meer dan zij deed. Hij leerde ook snel; dat had Mouse ook al snel door. Elke bundel kruiden die hij maakte wist hij zichzelf een klein beetje te verbeteren. Ze was er zeker van dat als hij op dit tempo zo doorging, hij binnen no-time een werkelijke pro was.

Hij bleef rustig zitten, net zoals ze van hem had gevraagd, terwijl ze met de bloem bezig was. Het was moeilijker dan het leek, vooral omdat haar concentratie steeds werd verbroken door de manier waarop Bracken naar haar keek. Zijn grasgroene ogen leken elk detail van haar gezicht op te nemen, alsof hij het nu in een totaal ander licht zag - puur omdat ze zo dicht bij elkaar waren. Mouse kon het niet helpen een beetje geïntimideerd te voelen. Ze wist dat Bracken het vast goed bedoelde, maar ze maakte zich zorgen dat hij, dankzij de close-up, echt goed de kans had om te zien hoe lelijk ze wel niet was. Van verre kon ze er nog wel mee door, maar als je echt goed ging kijken - goed haar kop ging bestuderen... hoe meer fouten en imperfecties zich bekendmaakten.

Daarom trok ze zich ook terug op het moment dat de bloem vastzat, tot er weer genoeg afstand tussen hen was. "Ja, ben ik stoer?" vroeg hij grijnzend als reactie op haar eerdere opmerking. Mouse knikte kort en gleed met haar blik over haar poten heen. "Ik vind van wel," antwoordde ze eerlijk, misschien iets te eerlijk. "Ik bedoel, je bent niet zo stoer als ik natuurlijk, maar je komt wel in de buurt," voegde ze er snel aan toe.

Het stond hem goed, de bloem. Het had precies dezelfde kleurenpalet als zijn ogen, waardoor het elkaar mooi complimenteerde. Maar Mouse had het gevoel dat alles wel bij Bracken zou staan. Mouse rolde met haar ogen toen de kater met zijn hoofd begon te draaien, alsof hij haar elke hoek van zijn verschijning wilde laten zien. Iets wat ze stiekem wel schattig vond - of gewoon de manier waarop hij het deed. Met een grijns die steeds breder werd door haar opmerking, en sprankelende ogen. Hij stopte met bewegen, zijn grijns veranderde in een zachte glimlach; en instemde met haar eerdere verklaring. Alsof dat nog niet genoeg was, onderbouwde hij zijn mening ook nog met hoe ze de afgelopen maanden was doorgekomen als voorbeeld.

Mousepaw lachte wat geforceerd. Ze wist dat hij het goed bedoelde. Maar in haar ogen was wat ze toen deed tijdens de ziekte helemaal niet stoer, het was gewoon... tja, haar plicht? Iets wat ze moest doen, of ze nu wilde of niet. "Dat was wel een moeilijke tijd, ja... maar ik stond er niet helemaal alleen voor; ik had gelukkig wel wat steun," zei ze terwijl ze hem de volgende paar planten overhandigde. "Ik ben blij dat jij er nog redelijk goed erdoorheen bent gekomen, ik was zo bang dat je net als zoveel anderen..."

Ze observeerde hem stilletjes, haar best doend om haar blik niet af te laten dwalen en gefocust te houden op zijn poten terwijl hij een nieuwe bundel voor haar samenstelde. Een soort kalmte daalde over haar neer; ze voelde zich niet ongemakkelijk of gedwongen om het gesprek gaande te houden. Ze had de bal naar hem gegooid, en als hij het even wilde vasthouden voordat hij het terug zou geven, was dat prima. Ze vond het niet erg om op hem te wachten. "Ik heb geluk gehad, denk ik. Ik was niet zo heel ziek als anderen, maar..." begon hij uiteindelijk. Mouse fronste lichtjes toen zijn stem langzaam wegviel. De emotie in zijn stem was duidelijk te horen, en dat raakte haar wel, ook al deed ze haar best om dat niet aan hem te laten zien. De kater ging verder - hij maakte zijn zin niet af, maar gaf wel een antwoord dat als een soort afleiding diende voor het onderwerp. Ze waren er allebei goed doorheen gekomen... gelukkig.

De grijze kattin trok aan haar mondhoeken en knikte op zijn woorden. "Dat is waar," sprak ze terwijl ze hem weer wat kruiden overhandigde, vooral basilicum. Maar deze waren niet giftig; de giftige planten zou ze voor het laatst bewaren en zelf wel behandelen, voor de zekerheid. "Ik heb je eigenlijk nog nooit gefeliciteerd met je nieuwe naam - dus bij deze dan," lachte ze zachtjes. "Ook al is het heel erg laat." Hoe lang was hij nu al een warrior? Zeker een paar manen. "Maar Fire past echt heel goed bij je, had het zelf niet beter kunnen kiezen."

Mouse grinnikte toen hij haar een speelse duw gaf. Ja, beter laat dan nooit - toch voelde ze zich wel een beetje schuldig. Dat ze er niet voor hem was op dat moment, zoals ze er wel was geweest voor Kiwi en Mizzle. Die had ze meteen kunnen feliciteren met hun nieuwe namen. Maar ja, hij leek het haar in ieder geval niet kwalijk te nemen. Al had ze ook niet verwacht dat hij dat zou doen... zo zat de kater immers niet in elkaar. Hij beweerde zelf ook blij te zijn, wat de grijze poes deed glimlachen. Ze zou graag met hem ruilen; Mousefire klonk nog niet zo slecht... niet dat de lat erg hoog lag; in haar ogen was alles beter dan wat StarClan had gegeven, elke suffix was beter dan plague. "Misschien wordt je ooit wel Brackenstar," zei ze zachtjes, alsof het een taboe was om zelfs maar te suggereren dat haar moeder niet altijd aan het roer zou staan. Maar ze kon het niet helpen; als er een kat in hun generatie was die het ooit zo ver zou kunnen schoppen, dan was hij het.

De grijze poes, Mouseplague, lachte opnieuw toen Brackenfire haar weer een duw gaf, maar gaf snel een duw terug. Een beetje harder dit keer, maar nog steeds speels. Ze wilde hem immers geen pijn doen, alleen een beetje tegengas geven. Toen hij opperde dat leider zijn wel heel cool zou zijn, knikte ze instemmend. Dat was nog zacht uitgedrukt... leider zijn was het hoogste wat er was, het maakte je de belangrijkste kat van de clan. Zoveel macht – wie zou dat nou niet willen hebben? Haar gedachten dwaalden kort af naar duistere plekken, maar de stem van Brackenfire haalde haar weer terug naar het hier en nu. Ze reageerde vrijwel meteen op zijn vraag, alsof ze er geen seconde over na hoefde te denken – wat ook echt zo was. "Ja natuurlijk zou je het goed doen." zei ze met een glimlach. "Je bent dapper en sterk, maar vooral ook eerlijk en goed. Dat is precies wat een leider nodig heeft." Ze keek hem even aan, haar ogen zacht en vol bewondering. "Eigenlijk denk ik dat je het geweldig zou doen," voegde ze eraan toe, oprecht. "Je zou een leider zijn die iedereen respecteert en vertrouwt. En ik... ik weet gewoon dat je de beste leider zou zijn die we ooit hebben gehad."

Haar ogen verzachtten en haar lach vervaagde langzaam, als sneeuw voor de zon. Haar ambergele ogen boorden zich in de zijne, zijn heldergroene ogen. Maar toen schudde ze haar kop. "Ik? Nee, Bracken – jij bent te lief," zei ze zachtjes. Mouseplague was veel dingen, maar lief? Echt lief? Nee, dat kon ze zichzelf niet noemen. Ze was... niet geheel slecht natuurlijk, maar ze was niet zoals hij. Hij was echt lief, warm en aardig. Mouseplague snoof zachtjes en liet haar ogen weer naar de kruiden glijden waar ze nog altijd mee bezig was. Ze waren bijna klaar – ze hoefde nog maar een paar bundels te maken."Maar dank je – al was wat ik zei echt meer een feit dan een manier om je te vleien," voegde ze eraan toe, een waterige glimlach terugkerend op haar gezicht. 'Dankjewel. Als ik ooit die kans krijg, dan zal ik er alles aan doen om de beste te zijn.' Dit voelde haast als een belofte. Het waren geen loze woorden, dat wist ze zeker. "Ik geloof je," zei ze, terwijl ze nog wat planten naar hem toe schoof om op te vouwen. Ze keek hem weer aan, haar ogen nu gevuld met bewondering en vastberadenheid. "En weet je wat? Als je ooit mijn hulp nodig hebt, zal ik er altijd voor je zijn. Samen kunnen we alles aan, zelfs als het soms moeilijk is." Ze glimlachte naar hem, dit keer oprecht en vol vertrouwen. "Je hebt alles wat nodig is om een groot leider te zijn, Bracken. En ik zal altijd aan je zijde staan, wat er ook gebeurt."