Tick tack, ticktikketak [Open]

Ze zat er graag. Aan de rand van het ThunderClan territorium. Wanneer ze bomen aan het zagen waren. Dat geluid overstemde namelijk alles, ook haar gedachten. Eerder was ze er misschien een beetje zenuwachtig van geweest. Het harde geluid van een zaag die zich in een boomstam boorde. Nu niet meer. Zolang je maar op afstand bleef en er geen boom op je kop belande, was er niets aan de poot. Het hielp haar haar geest leeg te maken, zodat ze niet door zou draven. Daar had ze de laatste tijd namelijk nogal de neiging toe. Doordraven. Letterlijk en figuurlijk. Het was gewoon de vraag welke kant het weer op zou vallen. De ene dag nam ze het ene naar het andere klusje opzich en de andere dag zat ze peinzend voor zich uit te staren. Door het geluid van het zagen stond haar blik fris. Het hielp haar weer helder na te kunnen denken en haar gevatte zelf terug te vinden. Al bleef ze onvoorspelbaar. Ze gaf een lik over haar borst en stond weer op.

[Open]

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat was voorzichtig in haar tred. Haar poten werden kalm en zachtjes neer gezet, ook al was het duidelijk dat ze expres wat extra lawaai maakte toen ze in de buurt van de Leader kwam. Amberkleurige ogen gleden naar die van Eveningstae voordat ze zonder een woord te zeggen naast de Leader plaats nam. Een rustige beweging van haar staart was voldoende om het puntje eens grondig te gaan wassen. Soms was het niet nodig om in gesprek te zijn. De afgelopen Moons leek Remnantwolf juist rustiger te zijn geworden. Gefocust, kalm en beschermend over haar Apprentice alsmede de rest van de Clan. Wellicht was er nog hoop voor de kattin of wellicht reageerde ze nu gewoon anders op de zorgen die ook op haar schouders kwamen te liggen. Haar oortjes bewogen langzaam voordat ze naar Eveningstar keek. "Eveningstar?" Haar ruwe stem klonk kalm, wellicht een tikkeltje afwachtend.

❅

Het geluid van het zagen overstemde alles. Het was puur toeval, dat het zagen net stopte, op het moment dat Remnantwolf haar naam uitsprak. Er ontstond een zacht glimlachje rond haar lippen. Waardoor het gat in haar mond, waar haar hoektand behoorde te zitten, even zichtbaar werd. Iets wat ze aan Orchis te danken had. Of nou ja nee, in opdracht van Settledstar. Dus eigenlijk waren ze allebei even schuldig. “Hallo Remnantwolf.” Groette ze terug. Toen begon het zagen weer. “Laten we een wat rustiger plekje opzoeken niet?” Ze draaide zich om en trippelde wat verder ThunderClan territorium in.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Soms waren doordringende geluiden, bijna drukkend op de omgeving. Remnantwolf was de rust en stilte van haar den gewend, ook al moest de jonge Medicine Cat bekennen dat ze de rust en stilte vaak onderbroken werd door gekreun van de ernstige zieke katten of vragen van anderen. Meestal was het iets simpels, maar lang niet altijd.

De wind trok nauwelijks aan haar korte vacht. De geuren waren bekend, en het leek erop dat haar Leader haar ondanks alles nog herkende. Eveningstar was meer een moeder geweest dan haar eigen ouders. Ze kende ze niet eens en toch, uiteindelijk was ze uitgegroeid tot een best evenwichtige kattin. Al had ze een hekel aan oorlog, er kwam zelden iets van dat de Medicine Cat gerust stelde. "Hallo Remnantwolf." Groette de Leader terug voordat het geluid van zagen de omgevingsgeluiden overstemde. Er waren in ieder geval geen vogels, een oortje bewoog terwijl de jonge grijze kattin haar best deed te luisteren. "Laten we een wat rustiger plekje opzoeken niet?" De oudere kattin trippelde al wat verder het territorium in.

Remnantwolf volgde, haar pas soepel en kalm terwijl ze haar amberkleurige ogen op de hemel richtte. Zo nu en dan wilde ze wel wat meer directie van Starclan, alleen ze wist ook dat ze van geluk mocht spreken dat ze richting haar momenteel stil waren. Al was het hopelijk niet omdat ze een fout had gemaakt. Starclan was streng, rechtvaardig maar enorm streng. "Ik wilde eigenlijk vragen of ik een training met een wat ervaren Warrior kan hebben om mij scherp te houden. Veilig mocht er ooit wel een klauw mijn kant op komen." Murmelde ze schaapachtig.

❅

Toen ze ver genoeg weg waren, dat het geluid hun stemgeluid niet meer overstemde, stopte ze. Ze draaide zich om naar Remnantwolf. Die haar net op dat moment een vraag stelde. De vraag verraste haar. Ze had gedacht dat Remnantwolf het liefste in haar den was. Druk met kruiden en zieken en zich niet zo bezig hield met trainingen op warriorgebied. Het was de taak van warriors om Remnantwolf te beschermen, mocht dat nodig zijn. Zij hielp hen dan weer als er eentje gewond raakte. Zo werkte dat nu eenmaal. Toch begreep ze de vraag van de kattin wel. Zijzelf zou ook voor zichzelf willen kunnen zorgen. Zelfstandig kunnen zijn. “Ja natuurlijk! Wil je graag een master of een andere mentor of warrior? Van mij mag jezelf kiezen. Waar jij je het prettigst bij voelt.” Miauwde ze toen.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat wist dat haar Leader het waarschijnlijk een verrassende vraag vond. Het feit bleef echter dat ze als Medicine Cat ook in staat wilde zijn haar Apprentice en de zieken van haar den te beschermen als het nodig was. Niet dat ze zich ooit geheel in een gevecht zou mengen. “Ja natuurlijk! Wil je graag een master of een andere mentor of warrior? Van mij mag jezelf kiezen. Waar jij je het prettigst bij voelt.” Het leek erop dat de Leader er geen moeite mee had dat ze interesse toonde in iets totaal anders. Natuurlijk hield ze zich veel meer bezig met andere zaken, dat zou ze in haar ogen ook altijd doen.

"Ik wil in staat zijn mijn zieken te beschermen als het echt niet anders kan. Wie denk jij dat het beste kan werken met mij om het zorgen voor mijn taken heen?" Vroeg ze aan de oudere kattin die altijd belangrijk was geweest voor de Medicine Cat. Ze kon zich geen andere Leader voorstellen zelfs al maakte ze zich af en toe zorgen om de keuzes van de ander. Waren het daadwerkelijk wel keuzes?

❅

Remnantwolf vroeg wie ze het beste kon vragen. Daar dacht ze een poosje over na. Het was helaas zo dat ze lang niet iedereen vertrouwde, zelfs in haar eigen Clan niet meer. Dat was altijd een dingetje geweest sinds het verraad binnen haar Clan. De actie van ShadowClan had dat trauma weer bij haar naar boven gehaald. “Rascal, Dustspirit, Spottedrain, Coldstreak, Liondance, Smouldertongue of ik.” Miauwde ze naar een korte pauze. “Bij de Masters kun je ook altijd terecht uiteraard.” Ze keek Remnantwolf weer aan. Iets wat vragend. Was haar toelichting duidelijk genoeg geweest? Of nou ja het was geen toelichting, maar er zat een gedachten achter de namen.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat wist dat de Leader lang niet iedereen vertrouwde. Na alles dat er was gebeurd waren er littekens ontstaan, mentaal en dus onzichtbaar voor velen. Niet alleen de Leader had deze, zijzelf had ook zo haar groei door moeten maken en vond het nog steeds wel eens lastig om haar Leader zo te zien. Immers kon dit op momenten ook hevige besluiten veroorzaken. Besluiten die wellicht niet nodig hoefden te zijn. “Rascal, Dustspirit, Spottedrain, Coldstreak, Liondance, Smouldertongue of ik.” Miauwde ze naar een korte pauze. Waardoor Remnantwolf langzaam knikte. Het waren namen van katten die ze zelf ook wel redelijk goed vond passen. Katten met ervaring. “Bij de Masters kun je ook altijd terecht uiteraard.” Het leek erop dat het een plan van aanpak was. Remnantwolf wiebelde met haar oortjes terwijl ze bedachtzaam naar de Leader keek. "Keuze genoeg. Geen van hen heeft momenteel een Apprentice?" Vroeg ze nadenkend immers wilde ze niet in de tijd van de Apprentice gaan zitten. Aan de andere kant was het leren met anderen soms ook een goede optie.

❅

Ze glimlachte Remnantwolf. “Ja keuze genoeg.’” Beaamde ze. Natuurlijk, ze had veel meer namen op kunnen noemen. Dat had ze niet gedaan en waarschijnlijk begreep Remnantwolf wel waarom, dus was het goed zo. Remnant vroeg naar hun apprentices. “Sommigen wel, maar ze hebben allemaal tijd voor jou Remnantwolf. Anders wordt er maar tijd gemaakt. Jij bent een belangrijke kat binnen ThunderClan, vergeet dat niet.” Miauwde ze toen rustig tegen de andere kattin. Ze moest echt leren zichzelf meer te waarderen. Niet alleen maar te denken aan anderen. Dat was belangrijk als Medicine cat, dat snapte zij ook wel. Maar goed, soms ietsje minder kon geen kwaad.

Onderwerp: Re: Tick tack, ticktikketak [Open]