army dreamers

EVERY LEAF SPEAKS BLISS TO ME, FLUTTERING FROM THE AUTUMN TREE.

<sub>Het was vroeg, te vroeg voor velen, maar niet voor Windblade. Vooral niet wanneer het weer zo gunstig was. Voor haar was er niets zoals de eerste zonnestralen die door de bomen braken, terwijl de zon nog maar net boven de horizon verscheen. De koele bries die door haar vacht streelde, de geur van het bos die haar zintuigen prikkelde, en het langzaam ontwaken van de wereld om haar heen – dit was het moment waarop ze zich het meest levend voelde. De kattin had al wat vogels gezien, maar er verschenen er steeds meer. Ze zag ze boven haar hoofd vliegen, hun gezang steeds rijker en gevarieerder. Zelfs een eekhoorn had ze voorbij zien rennen, een kleine rode flits die te snel was om te vangen. Maar dat deerde haar niet – er zouden nog genoeg kansen komen. Dus liep ze rustig door, genietend van de stilte en de schoonheid van de vroege ochtend.

Na een tijdje merkte ze een andere aanwezigheid op – een clangenoot. Remnantwolf. Windblade stapte op haar af en gaf haar een respectvolle knik. "Goedemorgen, Remnant," klonk haar stem, vriendelijk en licht. "Jij bent al vroeg op pad, zie ik?" Misschien was Remnantwolf, net als zijzelf, een vroege vogel. Of misschien had ze een andere reden om op dit uur al uit haar nest te zijn. Medicijnkatten waren immers altijd op zoek naar planten om hun voorraden aan te vullen. En wanneer kon dat beter dan wanneer de rest van de clan nog sliep?</sub>

EVERY LEAF SPEAKS BLISS TO ME, FLUTTERING FROM THE AUTUMN TREE.

_{Windblade had een eenvoudige vraag gesteld, maar de respons van de medicine cat was allesbehalve simpel. Toch voelde Windblade zich vastberaden om haar clanmate te steunen, zelfs als ze niet meteen een oplossing kon bieden voor haar zorgen. Ze knikte begrijpend naar Remnantswolf en legde een geruststellende poot op haar schouder. "Ik begrijp je," zei ze met een warme glimlach. "ThunderClan is als een familie, en we weten hoe we elkaar moeten ondersteunen in moeilijke tijden. Je staat er niet alleen voor, Remnant." Haar woorden waren doordrenkt met oprechte bezorgdheid en solidariteit. Windblade wilde Remnantswolf laten weten dat ze altijd op haar kon rekenen, zelfs als de weg voor hen beide niet helemaal duidelijk was. "Samen staan we sterk," voegde ze eraan toe, haar stem vol vertrouwen in de kracht van hun clanbanden. Windblade stak haar poot uit en bood aan om Remnantswolf te helpen. "Ik heb vandaag niet veel op mijn takenlijst staan, dus ik ben meer dan bereid om wat van jou over te nemen," zei ze vriendelijk. "Laten we samen op pad gaan om kruiden te zoeken. Twee paar ogen zien meer dan één, en samen kunnen we meer bereiken." Met een bemoedigende knik en een vriendelijke glimlach wachtte Windblade op Remnantswolf's reactie, klaar om haar bij te staan in welke taak dan ook ze ook mocht kiezen.}

EVERY LEAF SPEAKS BLISS TO ME, FLUTTERING FROM THE AUTUMN TREE.

_{Windblade's woorden schenen als een lichtstraal door de zorgen van de medicine cat heen - een bemoedigend briesje in haar onrustige gedachten. Het was duidelijk dat de steun haar goed deed. Maar misschien was het meer dan alleen geruststelling. Remnantwolf had het zwaar gehad, dat was geen geheim. Maar wellicht begreep niemand echt de diepte van haar worsteling, de stille last die ze met zich meedroeg. Dus om dan plotseling die zachtheid, die verbondenheid van een ander te voelen, maakte een onverwacht groot verschil. Het was een balsem voor haar geteisterde ziel, een bron van hoop in haar donkere dagen. De medicine cat accepteerde het aanbod van Windblade met een dankbare glimlach. Er was, zoals ze allebei wisten, genoeg te doen rond deze tijd van het jaar, vooral nu veel planten in bloei stonden. Remnantwolf stelde voor dat zij en haar apprentice Jasminepaw voorlopig vergezeld zouden moeten worden door een warrior tijdens hun tochten. Windblade knikte instemmend - dat was inderdaad geen slecht idee, vooral gezien de dreiging die nog steeds in het bos loerde. Bovendien zou het de jonge kattinnen wat verlichting bieden. Twee konden meer dragen dan één. "Laten we dat idee samen aan Eveningstar of Spottedrain voorleggen, hm?" sprak ze met een glimlach die de zorgen leek weg te nemen. Haar stem klonk als een warme omhelzing, een uitnodiging om samen te werken aan het vinden van oplossingen en het verlichten van elkaars lasten.}

EVERY LEAF SPEAKS BLISS TO ME, FLUTTERING FROM THE AUTUMN TREE.

_{Windblade lachte zachtjes om de woorden van de medicine cat. De calico poes schudde haar hoofd en keek de ander kalm maar ook vastberaden aan. Ze wist dat Remnantwolf het goed bedoelde. Haar prioriteit was altijd het welzijn van haar patiënten, en dat waardeerde Windblade zeer. Toch vond ze het belangrijk om te benadrukken dat zelfs de meest toegewijde kat zichzelf niet moest vergeten. Ja, het was belangrijk dat Remnantwolf haar rol serieus nam, maar jezelf voorbij lopen zou nooit de hoogste prioriteit moeten hebben. "Rustig aan, Remnant," sprak Windblade met een zacht knikje. "Je doet al echt genoeg voor de clan, ga nu niet over je grenzen heen voor iets wat misschien ooit kan gebeuren." Windblade zag Remnantwolf niet als een vechter, integendeel. Het leek haar dat dit tegen alles inging waar de grijze kattin voor stond. Waarom zou je jezelf verplichten iets te doen wat tegen je natuur ingaat? Natuurlijk, er kon altijd iets gebeuren waardoor bepaalde vaardigheden handig zouden zijn, maar je moest niet jezelf verliezen in de voorbereiding op een toekomst die mogelijk nooit komt. Ze voelde een golf van medeleven toen ze naar Remnantwolf keek. Het was duidelijk dat de medicine cat zich zorgen maakte en zichzelf druk oplegde. Windblade stapte dichterbij en legde haar staart geruststellend op Remnantwolf's schouder. "Luister, je bent waardevol zoals je bent. Je hoeft niet alles te kunnen of alles te doen. De clan heeft jou nodig, gezond en wel. Dus zorg goed voor jezelf, oké?"}