Koppie onder

Use whatever is at hand
be it friend or foe

Badgerpaw voelde zich steeds angstiger worden, vooral omdat het leek alsof hij haar niet serieus nam. Hij lachte haar bezorgdheid weg, alsof het allemaal niet waar was wat ze zei en alsof het slechts een slimme plooi was om hem terug te kunnen tikken. Ze vond het niet leuk dat hij zo over haar dacht. Ja, oké, ze kon wel slimme trucjes gebruiken om te krijgen wat ze wilde, meestal. Maar over dit soort dingen zou ze echt niet spotten! De RiverClanner probeerde dat ook duidelijk te maken toen ze hem wat strenger aankeek. "Ik maak geen grap, Eagle, kom op," sprak ze rechtuit, terwijl ze steeds dichter bij hem kwam. Ze kon hem bijna pakken en hem weer naar de oever sleuren, voordat het echt misging, voordat hij zijn lichaam te ver duwde. Ze snapte wel dat het allemaal een beetje moeilijk te geloven leek. Ze had toen ze jonger was ook dezelfde insteek gehad. Totdat ze zelf haar eerste spierkramp had ervaren – al was dat gelukkig wel in ondiep water, samen met haar mentor. En het zou ook heel mooi zijn als het inderdaad niet zo was, maar je lichaam moest echt wennen aan het water. Vooral als je nog niet helemaal volgroeid was zoals zij en Eaglepaw. Dan moest je het echt langzaam opbouwen. Als je in één keer te snel ging, ging het mis. Dan kreeg je lichaam net als een machine die te lang in het water was kortsluiting.

Maar het waren niet de spierkrampen die hem uiteindelijk toch de das om deden. Badgerpaw hield haar hart vast toen er een grote golf over hem heen spoelde, en waar ze al eerder bang voor was geweest, gebeurde – een golf, een foute beweging... Eagle verdween onder het water. En dit keer was ze er zeker van dat hij niet weer omhoog zou dobberen. Een schreeuw verliet haar bek terwijl ze snel de laatste afstand tussen hen overbrugde, waarna ze diep ademhaalde en dook. In het heldere water was hij makkelijk te spotten, maar zijn paniekerige ogen die ze aantrof, waren waarschijnlijk voor eeuwig op haar netvlies gebrand. Snel greep ze naar hem, en bewoog om hem te ondersteunen met haar eigen lichaam. Om hem hopelijk zo weer boven water te krijgen.

Use whatever is at hand
be it friend or foe

Er ging zoveel door haar heen – paniek, angst – maar het was pure adrenaline die haar voortdreef, die haar bestuurde. Het was alsof ze op automatische piloot stond. Alles ging zo snel, en ze had niet echt door wat ze aan het doen was totdat ze weer boven water kwamen. De koude lucht sloeg haar in het gezicht, water prikte in haar neus en ogen, en ze hapte naar adem. De harde realiteit haalde haar uit haar trance, en zo wist ze de teugels weer terug te pakken en de controle weer terug te nemen. Soort van – ze was verward. Het voelde alsof ze uit een diepe slaap was gekomen en daarvoor vast had gezeten in een nachtmerrie. Alleen wist ze dat dit geen nachtmerrie was. Eaglepaw was echt bijna verdwenen in het diepe; de duisternis leek hem op te schrokken, en de pure rauwe angst in zijn ogen was geen verbeelding geweest, maar echt. Ze kon er nog steeds niet helemaal bij dat ze hem bijna kwijt was.

Ze schrok uit haar gedachten toen hij begon te hoesten. Snel liet ze haar ogen over hem heen glijden; hij trilde en was duidelijk geschrokken, maar verder leek hij redelijk oké. Badgerpaw merkte dat hij haar heel strak vasthield, maar dat kon ze hem niet kwalijk nemen. Ze had namelijk ook een nauwe greep om hem, zodat hij niet weer zou ontglippen. "D-dat was niet de bedoeling," hoorde ze hem zeggen, zijn stem trillend van de schrik. Badgerpaw knikte een paar keer, waarna ze uiteindelijk een zachte glimlach op haar gezicht liet verschijnen. "Wat? Bijna verdrinken? Dat lijkt me inderdaad niet de bedoeling." Ze schudde lichtjes haar kop en vond de kracht om hen beiden door het water heen te begeleiden. Ze waren pas echt veilig als ze de oever hadden bereikt. Ze probeerde hem aan te moedigen om ook zijn poten te bewegen, maar ze liet hem niet los en week niet van zijn zijde. "Eaglepaw, je moet echt beter luisteren," zei ze zacht maar serieus. "Het water kan gevaarlijk zijn, en ik wil niet dat er iets met je gebeurt. We hebben zoveel geluk gehad dat ik dichtbij was en je op tijd kon helpen. Het had echt mis kunnen gaan." Ze voelde hoe haar stem trilde van emotie, maar ze hield zich sterk. Ze probeerde hem gerust te stellen door zachtjes tegen hem te praten. "We moeten het stap voor stap doen. Eerst goed leren zwemmen aan de oppervlakte voordat je onder water gaat."

Ze leiden hem de laatste meters naar de oever, en voelde een opluchting toen ze uiteindelijk het vaste land bereikten. Ze hielp hem om uit het water te komen en bleef dicht bij hem terwijl ze naar een veiligere plek liepen. "Ik ben wel trots op je, Eagle. Je hebt vandaag echt iets bijzonders gedaan." zei ze zacht, terwijl ze even stil stonden om op adem te komen. "Maar, zelfs dappere daden moeten met zorg worden benaderd. We kunnen nog veel meer oefenen en je zult steeds beter worden, maar laten we ervoor zorgen dat we dit veilig doen, oké?"

Use whatever is at hand
be it friend or foe

Hij was zo vreselijk koppig – of tja, misschien kon je het niet eens meer zo noemen. Het leek wel alsof wanneer hij het woord "moet" hoorde, alle goede wil uit zijn lichaam werd gezogen. Het was bijna iets automatisch, geen keuze maar puur instinct. Als je zei dat hij A moest doen, deed hij juist B. Of hij zou het omgekeerde doen; het verbaasde Badger dan ook niet dat hij terug het water in zou gaan puur om haar woorden tegen te spreken, zelfs nadat hij bijna verdronken was. Ze wist inmiddels wel dat hij zo in elkaar stak, maar toch kon ze het niet helpen om daar woedend over te zijn. Ze deed haar best om het binnen te houden. Ze wilde nu geen ruzie met hem maken. Maar verdomme – ze had echt alleen het beste met hem voor. Ze wilde hem alleen helpen, niet hinderen. Misschien moest dat op een andere manier, het was duidelijk dat de normale aanpak bij hem niet werkte. Misschien omgekeerde psychologie? God, wat was dat überhaupt in deze situatie. Niet "je moet," maar "je mag"? "Wil je alsjeblieft?" Ze was niet in staat om nu die hele hersengymnastiek te doen. Ze was nog steeds helemaal van de kaart van alles. Er ging nog steeds van alles door haar heen, zelfs nu ze veilig op het land waren. Al probeerde ze de pijn van de hele situatie wat te verzachten met goedbedoelde woorden; ze zei dat ze trots op hem was, dat hij dapper was – en dat meende ze ook echt. Maar Badger kon het niet laten om haar oprechte compliment te laten opvolgen met nog een waarschuwing. Misschien, als ze het vaak genoeg zei, kwam het eindelijk door die bolle kop van hem. Maar waarschijnlijk niet.

De jonge poes snoof lichtjes op zijn woorden en liet haar hoofd zakken, terwijl ze dat zachtjes heen en weer schudde. "Oh Eagle," mompelde ze zachtjes. Het was bijna schrikbarend hoe nonchalant hij nu was na bijna verdronken te zijn. "Ik heb straks meer dan genoeg tijd om StarClan te verkennen," zei hij toen. Ze ving de helft van de waterspetters op die hij uit zijn vacht schudde met haar eigen vacht. Oh, mocht ze die houden? Wat lief. Maar goed, ze was toch al helemaal nat; een paar extra druppels maakten ook niet meer uit. Badgerpaw keek hem aan, haar ogen vol bezorgdheid en frustratie. "Hopelijk is dat nog heel ver weg – Ik wil echt dat je minstens 20 wordt, Eagle," lachte ze zachtjes. "Kun je je voorstellen? Jij als oude opa, nog steeds zo eigenwijs." Hij kaatste het compliment terug en noemde haar zijn heldin. De monochroom gekleurde poes keek hem wat doordringend maar toch zacht aan. "Je kan altijd op mij rekenen om je uit het water te vissen," zei ze, en glimlachte zwakjes. "Laten we er alsjeblieft voor zorgen dat het niet meer nodig is, oké? Ik wil dat je veilig bent."