Feed the poor

Na een uitputtende training met zijn oom Ravenbeak mocht hij nu ook nog eens uitgaan om te jagen. Zonder zeuren had hij geknikt maar van binnen voelde hij zijn spieren branden. Het liefst was hij met de rest van de Apprentice teruggekeerd naar het kamp om te beginnen aan de avondmaal maar Ravenbeak vond dat hij zelf zijn prooi moest vangen. Als een échte Warrior dat ook deed, had de zwart gekleurde tom gezegd. De jonge tom-cat was er meteen erop uit getrokken, want naast zijn vermoeide poten had hij ook nog is een knorrende maag. Whitepaw liep door het hoge gras opzoek naar een gemakkelijke prooi maar ondanks het mooie weer vandaag leken de velden leeg. De Apprentice wiebelde met zijn oortjes. Ha de rest al alles gevangen? Hij hoopte van niet.. Hij had aardig wat energie verbruikt deze training en wou graag zijn buikje vullen. Na een tijdje rond zoeken gaf hij zuchtend op. Oke, hij moest dus veder het gebied intrekken.. Met zware poten liep de tom door, zijn zintuigen scherp voor een teken van prooi.

+ Eaglepaw 1st

Een succesvolle training maakte geen ruimte meer voor een succesvolle jacht. Hoewel Whitepaw zijn uiterste best deed om tekens van prooi te vinden leek de wereld ineens leeg te zijn. Alsof hij plotseling de enige overgebleven was op de aardbol. Zelfs de vogels waren stil, terwijl ze normaliteit rond dit uur hun gezang met ze rest van de wereld deelde. Whitepaw kreeg er een apart gevoel bij. Er klopte iets niet, maar wat, dat kon hij zelf niet invullen. Het was pas enkele momenten veder dat hij een nieuwe geur rook. Een clangeur al niet van zijn eigen. Het was Shadowclan. De haren in zijn nek rees overeind en voor een moment dacht hij dat er een aanval aanzat te komen. Dat zou de stille wereld om hem heen wel verklaren. Het was echter niet zo, en gelukkig maar. In de verte zag hij een enkele kat rond Windclan’s heides dwalen. Whitepaw stond een beetje verbaasd bij. Hij wist wat te doen: de vijand verjagen, maar zijn poten bleven staan waar ze stonden. Was hij bang voor de ander? De tom kon het niet zeggen. In de tijd dat hij zo vastgenageld stond was de onbekende Shadowclanner naar hem toe gestapt: alsof ze elkaar al jaren kende. Whitepaw knipperde verrast met zijn ogen bij de begroeting. “Uh-u.. H-hey?” Stamelde hij met een bek vol tanden terug. "Wat is iets wat ik moet zien in het windclan gebied voordat de avond patrouille me hardhandig thuis afzet?" De rode tom moest even een seconde nemen om zijn vraag binnen te krijgen. Was deze Apprentice hem nou aan het vragen om een rondleiding? Starclan toch aan toe, wat gebeurde er hier zo in vredesnaam? Ravenbeak had hem voor veel dingen gewaarschuwd maar voor dit, met dit wist hij niet wat hij ermee aan moest. “Ik- uhm, i.” Whitepaw stamelde een beetje, verslikkend in zijn eigen woorden en verwarring. Zenuwachtig keek hij om zich heen. Geen andere Shadowclannwrs, geen andere Windclanners. De tom richtte zijn blik weer terug op de andere Apprentice. “Ons gebied is niet heel bijzonder eigenlijk..” Kreeg hij er uiteindelijk uitgeperst. Whitepaw sloeg met zijn witte staart, alsof hij bang was dat er straks een patrol uit het hoge gras zou springen en hem als verrader zouden uitmaken voor het niet direct wegjagen van deze indringer. “W-waarom wil je uhm, eigenlijk Windclan zien?” Vroeg hij toen maar. “Als je gesnapt wordt.. Ik, ja, nee ik bedoel, het is het niet waard.” Probeerde hij netjes de ander te suggereren om nog snel weg te komen zonder gepakt te worden door andere Windclanners.

Met een beetje error in zijn brein luisterde hij naar de mondvol woorden van de Shadowclanner. Oke, dus, hij wou Windclan zien? De andere Apprentice bleek niet bang te zijn voor Settledstar en zijn Warrior naam wou hij gaan´droppen´? Whitepaw had geen flauwbenul wat dat betekende.. Wou de Shadowclanner voor altijd Apprentice blijven dan? Met een duidelijk verward hoofd keek hij de heides over. Blijkbaar had de ander al interesse getoond in de Outlook Rock. Wacht- zei hij nou dat zijn moeder van Windclan kwam? Was hij een halfclanner? Maar dat mocht toch helemaal niet? Hoe verwarrend dit allemaal al was voor hem, kwam er enkel nog meer verwarring bij. “Uhm, o-oke dan. Dat is de Outlook Rock. Daar kunnen we wel heen; vanaf daar kun je wel wat van de heides zien.” Mauwde hij uiteindelijk twijfelend. Was dit wel slim? Hij kon geen woorden vinden om hem op een vredige manier terug naar de grens te krijgen.. en om nou te gaan vechten.. Oh hopelijk zou niemand erachter komen. “Waarom ga je je Warrior naam eigenlijk ´droppen´? Is het omdat je een halfclanner bent?” Vroeg hij toen niet al te subtiel. Slimme zet Whitepaw..

Oei, misschien had die niet zo direct moeten zijn met zijn vraag.. Hij kon al te goed begrijpen dat sommige het niet zo leuk vonden om een halfclanner genoemd te worden. Gelukkig voor hem kwam hij er makkelijk van af; want de Shadowclanner leek er niks om te schelen! Phew, lucky him. De jonge tom knikte op de lading woorden die hem tegemoet kwam. Man, hij praatte wel veel. Dat ging hij natuurlijk niet tegen hem zeggen; dat zou onbeleefd zijn. Maar het was moeilijk om op de omgeving te letten terwijl de ander hem zijn toekomstvisie uitlegde. Gelukkig praatte hij niet over iets saais zoals sommige andere. Hij vond het zelfs wel een beetje interessant. Niet veel clankatten dachten zo als de Shadowclanner hier. Ze zouden nog net niet omvallen van schrik bij het woord rogue. “Wauw.. Je klinkt zo zelfverzekerd. Je weet al precies wat je wilt met de toekomst.” Mauwde Whitepaw lichtelijk bewonderend. Hijzelf had ook gedacht al te weten wat hij wou voor de toekomst, maar nu, nu klonk zijn droom niet zo speciaal; Iedereen was al een Warrior. Hij zou de zoveelste zijn.  “Ik heb nog niet echt een geplande toekomst.” Beaamde hij eerlijk terwijl hij de rots opklom. Met een denkende frons op zijn gezicht keek hij de verte in, naar de ondergaande zon, terwijl hij nadacht over de woorden van de Shadowclanner.  “Wat ligt je dan wel?” Vroeg hij toen uiteindelijk.

Het was moeilijk voor Whitepaw om van het moment te genieten, zeker met alle spanning die hij kreeg door het illegaal vervoeren van een Shadowclanner. Met zijn kont op de rots keek hij de open vlaktes over. De andere Apprentice had het goed naar zijn zin in ieder geval. Toch nog een goeie daad verricht vandaag- al onder de nom van een slechte. Whitepaw tuurde om de zoveel tijd rond, zijn zintuigen scherp: Er was nog geen teken van een avondpatrouille. Ondertussen was de andere tom hem komen vergezellen op de rots en beantwoorde hij de gedachtestroom die door zijn kop ging. Het was een gedetailleerd verhaal wat de Shadowclanner voorschotelde, wat betekende dat hij er wel écht over nagedacht had. Whitepaw hing aan zijn lip en knikte langzaam op elke zin dat van de Apprentice zijn lippen rolde. Wauw.. Hij had er nooit zo naar gekeken. Hij wist natuurlijk ook niet beter; als er iets meteen werd geleerd aan de kittens dan waren dat de ways of life van de clans.  Maar hij had wel gelijk. Hij zou bijvoorbeeld nooit iets speciaals worden.. Anders hadden de sterren dat  waarschijnlijk wel al verteld. De treurige realisatie ging nu door hem heen. Hij had altijd Warrior willen worden, maar nu leek dat alsof het eigenlijk helemaal niks inhield. De tom eindigde zijn redenering met dat hij zoveel ogen wou openen voor hij wegging. Whitepaw knoop zijn witte staart beschermd om zijn lijf heen. Hij leek de woorden van de ander goed in zich op te nemen. “Maar als je weggaat.. hoe ga je ons dan leren hoe we het beter kunnen doen?” Vroeg hij toen na een tijdje. “Als je Clanleader zou worden, dan zou je de regels kunnen veranderen. Naar hoe het écht moet. Een clanleaders woord is wet. Zul je dan niet veel meer bereiken dan door weg te gaan?”

Met de ondergaande zonnestralen in zijn gezicht krulde Whitepaw nog iets meer zijn staart om zijn eigen lichaam. Het was een beschermende houding die hij aannam, een beetje self soothing eerlijk gezegd. Hoewel hij geïnteresseerd was in de woorden van de ander, de realisatie die zomaar binnenviel was niet een makkelijke. Gelukkig leek hij zichzelf te kunnen vermannen, zeker toen de Shadowclanner hem een slimmerd noemde. Hij vernam het als compliment, en blij was hij er wel mee; zelfs zijn oorpuntjes gloeide kort van warmte. Verlegen legde hij zijn oren naar achter, alsof hij bang was dat de Shadowclanner de hittebron van zijn oren kon aflezen. Gelukkig ging hij veder met praten; hij beantwoorde zijn vragen als iemand die echt interesse had om iemand iets te leren. Als een soort leermeester. Luisterend keek hij de ander weer aan terwijl hij uitlegde dat leiderschap niks voor hem was. Ergens kon hij dat wel begrijpen, zeker met iemand die dus zo graag vrij wou zijn, maar als hij er straks niet meer was wie ging er dan zijn woorden verspreiden? Hij kon wel luid zijn zoals hij vertelde, maar zouden degene die hem gehoord hadden wel doorzetten als er niet meer geschreeuwd werd met de waarheid? In al die jaren dat de clans al leefde zou de Shadowclanner toch niet de eerste geweest zijn met deze denkwijze? Met hoe de gang van zaken nu waren betekende eigenlijk dat zijn voorgangers dus gefaald hadden, anders was het leven nu wel anders geweest toch? Whitepaw beet zowel nadenkend als gefrustreerd op zijn onderlip. "Samen.." Murmelde hij zachtjes met zijn hoofd in de wolken. Hij landde pas weer op aarde toen hij een schouderklopje van de ander voelde. "Mijn naam is Eaglepaw trouwens, hoe heet jij?" Whitepaw schudde zijn warrige kop. Goh, zulke diepe gesprekken en hij was helemaal vergeten te vragen hoe de ander heette! "Oh! Ik- uhh heet Whitepaw, aangenaam." Mauwde hij beleefd met zijn kop laag. Pas toen hij weer omhoog keek en oogcontact had met Eaglepaw opende hij zijn mond weer: "Heb je al meer katten gevonden die denken zoals jij?" Vroeg hij toen. Hij had het over samen maar samen met z´n tweetjes konden ze geen vier clans veranderen.

Eaglepaw leek blij met zijn interesse en hij kon goed inzien waarom; iemand die aandacht gaf aan zijn passie, mooier kon het niet zijn. Hopelijk zou hij net als de ander ooit op een dag ook z´n mooie droom hebben voor de toekomst. Hij wou ook de hitte van de passie voelen, het vuur om alles te doen om zijn doel te bereiken. Wellicht zou hij dezelfde passie gaan delen. Misschien zou hij aan de zijde van Eaglepaw komen te staan terwijl ze de wereld een betere plek maakte. Het idee daarvan liet zijn hart sneller kloppen maar gaf hem tegelijkertijd ook een treurig gevoel. Hij kende Eaglepaw dan pas een moment, hij wist dat hij op een dag weg zou gaan, en eigenlijk maakte dat idee hem verdrietig. Wat als hij zich zou aansluiten bij hem en Eaglepaw op één of andere dag niet meer terugkeerde. Hij had misschien nu eindelijk een vriend weten te maken, maar wel eentje waar hij ooit afscheid van moest nemen.. Whitepaw wist niet als hij dat zou aankunnen. De jonge tom was nou een echte familieman, was graag omringd met geliefdes, en zou alles voor hen doen. Eaglepaw beantwoorde in de tussentijd weer één van de vele vragen die hij stelde. De tom had dus een klein handje vol katten die achter hem stonden. Whitepaw wou zijn mond openen en zeggen ´reken mij er ook maar bij´ maar de aarzel hield zijn keel dichtgeknepen. Was hij wel sterk genoeg om te helpen de wereld te veranderen? Om zijn vriend uit te zwaaien?

Natuurlijk zou zijn stilte opvallen. Daarnet had hij nog aan de lippen van de ander gehangen en hem elke vraag gesteld wat in hem op was gekomen, en nu, nu was hij doodstil. Alsof hij ineens van gedachten veranderd was en hem elk moment de weg terug naar huis kon wijzen. Niet dat hij dat wou! zeker niet. Hij was blij met de toeval dat hij zo tegen Eaglepaw aangelopen was vandaag. Het zou wel eens levens veranderd kunnen worden. Wat als hij de bruin witte tabby nooit had ontmoet? Had hij dan misschien nooit op deze denkwijze gekomen? Zou hij opgroeien tot een Warrior dat altijd trouw zou meelopen met de rest? Zich nooit afvragend als het wel de beste keuzes waren die genomen werden? Eaglepaw doorbrak dan ook uiteindelijk de stilte, vroeg hem waar hij aan zat te denken. Juist de vraag die hij hoopte dat niet gesteld zou worden. Ongemakkelijk wiebelde hij met zijn oortjes en keek het landschap over. De zon begon bijna onder te raken en kleurde de lucht niet enkel oranje nu maar ook roze, paars en donkerblauw. Lichte sterrenlichtjes begonnen al te fonkelen. Zou Starclan hen nu horen? Zouden ze teleurgesteld of zelfs boos zijn of zouden ze juist ondersteunend zijn dat de jonge generatie het wellicht anders wouden gaan aanpakken? Bij het idee voelde hij zijn vacht kriebelen alsof er een vlooienplaag een feestje vierde op zijn rug. Whitepaw voelde hoe zijn keel steeds strakker vastkneep.  "Aan dat ik vandaag een vriend heb gemaakt." Begon hij zachtjes. "En dat ik op een dag hem vaarwel moet wensen." Murmelde hij erachteraan na een paar secondes. Het idee bracht scheuren in zijn gouden hart.

Een zenuwachtig gevoel kroop door zijn maag. Het leek wel alsof hij hier zijn liefde verklaarde aan zijn crush. Dat was het in dit geval niet; maar het was wel net zo doodeng. Zijn emoties delen was lastiger dan de trainingen die hij volgde met Ravenbeak. Hij was een gevoelige jongen, volgde eerder zijn hart dan zijn brein en daar schaamde hij zich soms een beetje voor. Zijn moeder drukte hem altijd op het hart hoe mooi het was om zo te zijn, maar soms voelde hij zich daardoor anders dan de rest. Soms wou hij net als de andere stoere apprentice zijn. Zoals bijvoorbeeld Eaglepaw in dit geval. Hij was zo eerlijk met zichzelf en totaal niet bang naar wat de toekomst zal brengen. Hij leek niet eens bang voor de gevaren van buiten de clans. Gedreven door zijn droom leefde hij zijn leven.. Hoe mooi was dat? Hun gesprek opende zijn ogen. Hij had geen passie, geen droom, of toekomstbeeld. En nu had hij misschien dan iemand gevonden die hem de echte kleuren van de wereld kon laten zien; maar hij ging weg. Hij was anders niet gelukkig, legde Eaglepaw uit. Whitepaw knikte zachtjes op zijn woorden. Zijn ogen waren gericht op heides dat kort in vlammen leek op te branden door de zonsondergang. "Maar wat als je geluk ergens anders vindt?" Vroeg hij toen. "Ik wil niet dat je terugkeert naar m- hier- wanneer je ergens anders gelukkiger bent." Mauwde hij tegen de tom. Als hij wilde reizen dan moest hij dat doen, zeker als hij daar gelukkig van werd, en niet zijn reis steeds afbreken voor iemand anders zijn geluk. Dat was... niet eerlijk. "Jij moet ook gelukkig zijn. Misschien vind je op je reis wel iets waardoor je daar wilt blijven. Of misschien is de wereld veder nog mooier en zal je jeuk altijd kriebelen. Om dan elke keer terug te lopen en weer terug.. Dat kost veel tijd. Misschien zoveel tijd dat je reis misschien niet kan afmaken." Murmelde hij zijn eigen gedachtegang op. Hij keek weer naar Eaglepaw. Zijn gekleurde ogen hielden die van de andere tom vast. In zijn blik glinsterde de laatste stralen van de ondergaande zon. "Dan is het toch niet eerlijk van je vrienden om aan je te vragen weer terug te keren?" Hij wilde niet de reden zijn dat Eaglepaw straks niet gelukkig was. Ook al zou het hem tegen die tijd veel pijn en verdriet kosten als hij zijn reis beginnen zal.

"Jullie zonsondergang is zoveel mooier dan de onze " Whitepaw knikte instemmend. Hij draaide zijn kopje terug naar de open vlaktes; De zon gleed weg en de twee katten werden in een donker blauwe deken gewikkeld. Het vuur dat hij net gevoeld had, had gebrand als de zon, maar was nu geblust zoals de donkere gewaad van de nacht dat deed bij de zonsondergang.

Een duw tegen zijn schouder bracht hem uit zijn strakke gespannen houding. Terwijl hij zijn woorden gesproken had, had zijn lichaam zich in een beschermende krul getrokken. Waarom? Geen idee. Het was niet alsof Eaglepaw hem ineens zou aanvallen. Zeker niet na een gesprek als deze, toch? Was hij misschien bang voor het antwoord van de ander? Dat Eaglepaw zou toegeven dat hij gelijk had en wel direct zijn koffers zou pakken en vertrekken. Hoe kon Eaglepaw hem dan nog leren om de wereld te veranderen? Hem laten inzien dat het anders kon. Waarschijnlijk was dat de angst dat hem zo gespannen maakte. Gelukkig kon de Shadowclanner hem geruststellen; Hij vertelde hem dat hij er zeker over nagedacht had maar dat hij geen geluk kon vinden als hij andere in de steek liet. Whitepaw durfde niet toe te geven dat hij zich opgelucht voelde. Het was vreemd dat hij zich zo kon voelen over iemand terwijl ze elkaar nog maar een zonsondergang kende.

Eaglepaw sprak daarna over zijn moeder. Ze bleek een voormalige Medicine cat te zijn. Wacht, had Eaglepaw ook niet gezegd dat ze uit Windclan kwam? Het was voor zijn geboorte gebeurd maar iedereen wist dat hun voormalige Medicine cat de clan verlaten had, dat ze zich bij Shadowclan gevoegd had. Zijn lichaam sprong nog net niet omhoog bij de realisatie. "Is jouw moeder Routnose?" Vroeg hij toen met zijn mond half open gevallen. Wisten de andere Windclanners al dat Routnose een familie was gestart? Waarschijnlijk zouden ze het niet boeien, ze had hen immers in de steek gelaten. De clan, de familie, verlaten. Die gedachten gaf hem een huivering. Konden ze nog in clans leven als Eaglepaw de regels zou veranderen? Hij hield van zijn familie, dat wou hij niet elkaar zien vallen..