Heel zwaar leve!

Het was zooo warm. Oh my goood. Oké, hij overdreef. Hij had net gewoon heel hard achter een konijn aan gerend die op het laatste moment in z'n stomme holletje verdwenen was en het was 25 graden. Zijn flanken bewogen zich hard op en neer en met een geërgerde zucht liet hij zich dramatisch op de grond zakken, waarna hij zijn tong nog-meer-dramatisch uit zijn bek liet vallen. Why does god give his toughest battles to his weakest warriors, man. Voor een heel kort, blessed moment verdween de zon even uit zijn zicht. Helaas was het maar voor één seconde - aha, een schaduw! Hij keek op en zag een apprentice staan. "Hee, Dwarfpaw, als je nu iets meer naar links beweegt, blokkeer je precies de zon," Hij klonk nog een beetje buiten adem. Poeehhh.

Eindelijk, een beetje degelijk zomerweer. Dwarfpaw was de miezer van Newleaf spuugzat. Hij wilde dan ook niet geloven dat dit het ‘goede seizoen’ was waar iedereen zo naar had uitgekeken. Gelukkig leek hij gelijk te krijgen, nu dat de regen zich afwezig hield en de temperatuur van matig naar zeer aangenaam was gegaan. Al moest hij wel toegeven dat niet iedereen even blij kon zijn met deze overgang. Dwarf had het te doen met alle langharige katten, die werden gekweld door de constante kriebel van hun verharende winterjas.
Het was tijd om deze volledige gedachtegang in de prullenbak te mikken, iets veel interessants had zijn aandacht te pakken. Hawkchase lag een eindje verderop . . . uit te rusten? Zo heel relaxed zag het er niet uit. Het leek wel alsof de Deputy voor zijn leven had moeten rennen en nu aan het einde van zijn krachten hier was neergestreken. Nieuwsgierig kwam Dwarfpaw dichterbij. Zou Hawkchase zijn gevlucht voor dat ‘monster’ waar iedereen het steeds over had? Zou hij het hebben gezien?! De bruin-rode kater tilde zijn kop op en keek hem aan. Hij zelf keek vol verwachting terug.  "Hee, Dwarfpaw, als je nu iets meer naar links beweegt, blokkeer je precies de zon," De zon? In zijn volledigheid!? Dat moest hij uitproberen. Dwarfpaw zetten een stap naar links en ja hoor, er viel een schaduw over Hawkchase. Hij had echt niet verwacht om vandaag te zullen winnen van de zon. Wat een macht was dat! De delen zwarte vacht op zijn rug warmde behoorlijk snel op. Om er zeker van te zijn dat alles wel goed ging daar keek hij even over zijn schouder heen, recht in de eindeloos brandende lichtbron. Waarna hij zich met samengeknepen tranende ogen weer tot Hawkchase richtte. “Da’s pittig fel.” Na een aantal keer goed knipperen verdwenen de zwart paarse vlekken uit zijn zicht. “Waar rende je voor weg? Zat het monster achter je aan?” vroeg hij, duidelijk hopend op een heldhaftig antwoord.