[Training] Of my own

Inkpaw had zichzelf opgebold tot een klein balletje ongeluk. Hij was een katertje die de nodige last bij zich droeg. Hij was altijd al een runt geweest, het zwakste van zijn nu dode nestje. Maar het was exact daarom waarom hij nog leefde. Hij was te zwak geweest om te zogen, waardoor zijn moeders trap hem niet had geraakt. Toch droeg hij die verstoting met zich mee, ondanks dat hij meteen omarmt was door een liefdevolle familie. Hij was een beetje vreemd, en een beetje anders. De wereld is maar verwarrend en uitdagend voor hem, en hij had absoluut geen zin om die nu te moeten ontdekken met zijn trainingen...

Hij had dan ook geen oog dicht gedaan vannacht, al voelde hij zich überhaupt al niet erg fijn of veilig in de apprentice den. Het donkere katje keek op van ieder geluid, maar hij durfde ook geen troost ze zoeken bij zijn siblings, bang om te veel te zijn. Toen zijn papa de den in kwam, keek hij met grote en nerveuze ogen omhoog. "Goedemorgen pap..." Hij keek wat langs zich af nu, alsof hij hiermee de taak van vandaag kon ontwijken. "... Moeten we echt? Ik kan ook hierbinnen helpen... In het kamp" Het kwam er allemaal maar sneu uit, maar voor zijn doen verassend eerlijk. Inkpaw was namelijk wel een katje wat makkelijk loog, en makkelijk de schuld op een ander kan leggen. Maar nu was de angst toch net wat te groot, waardoor de eerlijkheid won.

Inkpaw keek zijn vader niet meer aan, niet wetende waar hij het zoeken moest. Hij keek naar zijn pootjes, naar zijn nest wat hij maar al te stom vond en naar de rest van de den. Hij vond het niet fijn hier, het was beter toen hij zijn bekende figuren om zich heen had. Hij was hier niet voor gemaakt- hij voelde zich eenzaam. Het kleine jochie had mentaal maar al te goed door hoe ongewenst hij was geweest. En zo eenzaam zijn… het bracht veel terug. Maar de uitkomt van naar buiten gaan was niet veel beter. Wie weet wat daar buiten allemaal kon zijn- waarschijnlijk veel slechts. Daarom mochten kittens ook niet alleen naar buiten. En nu was hij één ceremonie verder, en ineens mocht het wel? Hem niet gezien, dat klonk als een manier om vroegtijdig te sterven.

Maar hoewel hij graag dit punt wilde overbrengen, was Inkpaw niet bepaald een uitgesproken persoon. Zijn felle oogjes overspoelde met al deze vragen en emoties, maar uit zijn bekje kwam enkel een verslagen “…oké”. Hij stapte dichterbij maar in plaats van de den te verlaten, kroop hij tegen zijn vader aan. Zijn donkere kopje drukte helemaal tegen zijn borst en zijn oortjes waren verdwenen in zijn eigen pels. Hij wilde niet. “Pap… ik ben gewoon bang” Hij had hier geen schaamte in, dat dacht hij in ieder geval. Hij voelde zich er gewoon ziek van. “Straks- straks gebeurd er iets buiten en dan-“ Eigenlijk wist hij het ook niet meer, gewoon een helemaal niet. Soms liep zijn kopje vast op deze manier, en dan raakte hij in de knoop met zichzelf. “Dan is het helemaal niet leuk meer. Buiten gebeuren alle enge dingen. Daarom hebben we een kamp” Het kwam er uiteindelijk toch maar uit, zachtjes en gesmoord in de vacht van de ander.