Ze konden het gewoon niet laten, beiden niet. Foxpaw wist niet eens meer precies wat de aanleiding was geweest voor hun huidige discussie, maar er was zeker een discussie gaande. Hij vond het gewoon stom dat Cinderpaw dacht het allemaal beter te weten omdat hij beter was in alles. Foxpaw had hem altijd al een beetje irritant gevonden. Hij was gewoon zo... Zo hij. Hij kon het niet goed beschrijven. Een kat die alles kon, dat ook wist en er ook nog is mee ging opscheppen. Daarbij kon hij het zogenaamd met iedereen vinden, maar Fox was niet zo makkelijk voor de gek te houden. Daarbij liet hij ook niet snel over zich heen lopen en ging hij alsmaar de aanval in.

Hun geruzie werd afgebroken door Stormraiser, die eindelijk tot halt was gekomen en hun de mond snoerde. Foxpaw gaf zijn mede Apprentice nog een laatste vieze blik, zijn ogen van hem wegrollend toen hij zijn blik op hun mentor vestigde. De woorden die ze sprak gaven hem geen goed gevoel. Met een side-eye keek hij naar Cinder, die like twee keer zo groot was. En veel sterker. Hij wist nu al hoe dit ging eindigen: als alle vorige keren, wat niet in het voordeel van Fox was. De jonge kater nam diep adem en draaide zich naar de ander toe. Hij had zijn grootte en kracht niet mee, dus hij moest het anders aanpakken. Fox had al wel gemerkt dat Cinder niet zo snel was, hij kon makkelijk langs hem heen glippen. Om ook het element van de verrassing aan zijn kant te hebben, sprong Fox zonder verder na te denken op de ander af.

trust me i'll prove it

Dit was altijd wat hij kreeg als hij probeerde vriendelijk te zijn. Foxpaw zag alles als een persoonlijke aanval. Cinderpaw kon nauwelijks "hallo" zeggen, en dat joch deed alsof hij z'n moeder net een dassenjong had genoemd. En hij kreeg ook niet de kans om diep adem en tot tien te tellen. Natuurlijk kwam hij voor zichzelf op! Hij probeerde ook echt zijn best om zijn stemgeluid nog soort van gematigd te houden achter de rug van hun mentor, maar hoe meer Foxpaw erop gebrand was hun voor schut te zetten voor Stormraiser, hoe harder hij terug begon te snauwen.

Stormraiser wist in ieder geval zich te verlagen tot hun onbeleefde manier van tegen elkaar spreken. Cinderpaw stond zodra ze haar mond opende in de houding. En toen ze vertelde dat ze met elkaar mochten sparren, kwam er een tevreden grijnsje op zijn snoet. Als hij in woorden niet van Foxpaw kon winnen, kon hij nu zeker wel winnen. Zoals altijd. Ook al was de ander ouder, Cinderpaw kon hem eenvoudig hebben. Hij zou eens moeten proberen hem op drie poten te bevechten, dan zou het misschien een keer eerlijk worden.

Toch, Foxpaw kon vlug zijn. Maar niet vlug genoeg. Cinderpaw zag zijn aanval van mijlen aankomen. Hij was weer eens niet aan het nadenken. Dus met gemak sprong de grotere kater uit zijn weg en probeerde toen het rode jong landde zijn schouder hard tegen hem aan te beuken, terwijl hij bleef oprukken. Hij zou hem niet uit zijn poten laten glippen.

Helaas was de verrassing niet zo succesvol. Fox had Cinder voor willen zijn, hem willen verrassen en hem tegen de grond beuken. Of in ieder geval, zijn evenwicht laten verliezen of verstoren. Gewoon iets. Maar Cinder had hem al van ver aan zien komen, misschien omdat hij zulke goede reflexen had of omdat Fox zelf gewoon voorspellend was. Hoe dan ook, zijn aanval werd ontweken waardoor Fox voorover struikelde. Hij kon zichzelf nog net redden dat hij niet plat op zijn snoet viel, tot hij een duw in zijn schouder kreeg. Nu struikelde hij wel echt en kwam hij met zijn kin in het zand terecht. 'Hey!' schreeuwde hij verontwaardigd, boos puffend terwijl hij overeind probeerde te komen. Tevergeefs, want Cinder bleef maar doorduwen. Wanhopig draaide Fox zich op zijn rug, zijn achterpoten mikkend op het gezicht van de ander.

trust me i'll prove it

Het was als een prooi van een kitten stelen. De rooie was al uit balans voordat hij al goed en wel hem had aangeraakt en toen hij hem één drukker gaf, lag hij al met zijn kin in het zand. Cinderpaw draaide zijn lichaam vlot bij en wist de protesterende Foxpaw eenvoudig tegen de grond te werken. ‘‘Ik win,’’ sprak hij triomfantelijk. Glunderend keek hij op naar hun mentor, al wachtende op de woorden hoe ze Foxpaw zou afbranden.

Maar in dat moment dat hij niet aan het opletten was, kreeg hij Foxpaw z'n achterpoot in zijn gezicht. Het deed niet echt pijn, maar het verraste hem wel. Want het was niet eerlijk. Hij had al gewonnen! Het doel was volbracht. ‘‘Hey!’’ brulde hij pissig naar de ander. ‘‘Wees niet zo'n slechte verliezer.’’ Hij voelde zijn nekharen overeind komen terwijl hij zijn poot langs zijn wang streek. Die kleine... Hij zou hem wel. Cinderpaw stapte alweer richting zijn "trainingsmaatje".

Het feit dat Cinder dacht dat hij gewonnen had! Hah! Het liet hem bijna lachen als hij niet met z'n kin in het zand lag. Dit was nog lang niet over, determinatie had zich eigen gemaakt van Foxpaw. Hij kon hem echt, echt niet laten winnen. Niet zomaar. Hij zou niet opgeven zonder een gevecht, of dat nou mondelijk of fysiek was, bleek maar zo. Terwijl Cinder dacht triomfantelijk te zijn, had Fox zich omgedraaid en een welgemikte schop in zijn gezicht gegeven.

Hij zag de veraste blik in zijn ogen en Fox was nu degene die triomfantelijk greens. Tot hij hem een slechte verliezer noemde. 'Hey! Het is jouw schuld dat je je aandacht er niet bij hebt!' kaatste hij terug. 'Is dat niet één van de eerste lessen, hm? Dat je altijd op je vijand moet blijven letten? Looks like you failed,' mauwde hij spottend naar hem. Toen Cinder weer op hem af kwam had hij maar een klein beetje spijt van zijn provocerende woorden en krabbelde snel overeind, klaar om de aankomende aanval te ontwijken.

Hij stond klaar om de aanval van Cinder op te vangen toen hun mentor er tussen kwam. Zijn oortje bewoog haar kant op en een grijns verscheen op zijn gezicht. Hij ontspande zijn spieren toen het erop leek dat Cinder niet meer zou aanvallen en hoorde hem met groeiend amusement aan. Hij voelde een gloed van trots in zijn borstkas opbloeien bij de woorden van zijn mentor. Hij had eindelijk iets goed gedaan, en Cinder moest nu uitleggen wat er fout ging. Bij hem. Hah, dit was te mooi om waar te zijn!

Fox kantelde zijn kopje bij de woorden van zijn mede Apprentice. Hij kon het niet helpen een lach te laten ontsnappen. 'Sorry hoor, maar als je in een echt gevecht zit ga je toch ook niet wachten tot de ander weer opstaat? Ik deed gewoon wat ik moest doen,' mauwde hij met een lachje en een schouderophaal. Zijn blik ging naar Stormraiser en keek haar glundered aan, helemaal tevreden en trots op zichzelf.