My time with the medicine cat of Windclan...

Met hinkende en ongemakkelijke stappen liep Whitenose achter de Windclan medicine cat aan. Haar lichaam deed zeer, en ze had de neiging om op de grond te vallen en in een diepe slaap te gaan... Maar toch strompelde Whitenose verder. Nog een paar stappen en ze waren in de den. Whitenose kreunde toen ze in de den op de grond ging zitten. Haar gezicht vertrok in een pijnlijk gezicht, al klaarde dat al snel weer op. Ze keek naar Angelvoice. "Het verbaasd me nog steeds dat jullie mij onderdak bieden." Zei ze. Een glimlach kwam op haar gezicht. "Scourge zou dat nooit doen, om welke reden dan ook." Whitenose keek naar haar poten. Haar duizeling kwam terug, ze legde haar kop moeizaam op de grond. Een diepe krampachtige zucht ontsnapte uit haar mond. Opnieuw kreunde ze. Maar toch zeurde ze niet, het enige waar ze mee zat was een vraag. Wie zou haar nog meer willen helpen? Kreunend stond ze op, ze moest ergens anders gaan liggen. Nu lag Whitenose nog voor de ingang. Haar poten liepen haar onhandig naar een hoekje, daar ging ze weer liggen. "Pffff." Kwam er uit haar mond. Wat zou er gebeuren als Angelvoice zich bedacht? Zou ze dan dood zijn? Zou ze dan buiten het territorium worden gezet om het zelf uit te zoeken? Wat er ook gebeurde, ze moest blij zijn dat ze nu onderdak kreeg!

[Angelvoice en iemand die haar wilde helpen?]

Whitenose kreunde toen ze in de den op de grond ging zitten. "Het verbaasd me nog steeds dat jullie mij onderdak bieden." Zei ze. Een glimlach kwam op haar gezicht. "Scourge zou dat nooit doen, om welke reden dan ook." Whitenose keek naar haar poten. Kreunend stond de bloodclan poes weer op Angel keek haar even met een licht opgetrokken wenkbrauw (wait wat) aan terwijl ze de poes haar passen controleerde. Haar poten brachten haar onhandig naar een hoekje, daar ging ze weer liggen. "Pffff." Kwam er uit haar mond. Zachtjes schudde Angelvoice terwijl ze wat kruiden bij elkaar raapte. Een waterig glimlachje scheen rond haar mond terwijl ze zich omdraaide naar de gevlekte poes. "Wij zijn niet zoals Scourge, wij zijn geen zielloze monsters zoals hij. Wij zijn geboren en getogen onder het bewind van een groots leider. Voor Hollystar, hij was dapper en trots. Hollystar heeft zijn plaats goed ingenomen. Al vrees ik dat vele haar deze beslissing kwalijk zullen nemen." Langzaam dacht ze even terug aan wat die jonge kater had geschreeuwd. Het had haar zo veel pijn gedaan om Sparkkit's pijn en verdriet te horen. Ze kon het hem ook niet kwalijk nemen. Hoewel Angel juist degene was geweest die die kitten uit de klauwen van Bloodclan had gered wist ze dat Sparkkit het volste recht had haar te haten voor dit. Vol verdriet schudde ze even haar hoofd en keek weer de poes aan. "Het is nog te recent dat Bloodclanners onze harten hebben vernielt. Die kitten die zo schreeuwde, was een van hen. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, en dat zou ik nooit kunnen. Zodra jij beter bent, verdwijn je en kan deze clan weer op rustig niveau van haar wonden bekomen." Haar blik werd even wat kouder toen ze de poes aanstaarde. Opnieuw schudde ze even haar hoofd en liep haar richting op om haar wonden te inspecteren. Ze moest bijna zacht grinniken toen ze de schouder wond zag. "Got you good." Fluisterde ze zacht waar ze meteen een schuldgevoel van kreeg. Langzaam schudde ze haar hoofd terwijl ze de poes aankeek.