Curiosity killed the cat

De gevlekte pelt van Leopardkit stak fel af tegen de vachtkleuren van de andere kits in de Nursery. Twee marineblauwe ogen waren nog steeds gesloten, terwijl ze in een diepe droom weggezonken was. Haar pootjes bewogen wilt heen en weer, en haar mondhoeken waren opgekruld in een glimlach.

Leopardkit rende pijlsnel achter een eekhoorn aan. Ze was nu veel groter dan dat ze nu was, en kon met gemak het dier inhalen. Ze sloot haar kaken om de nek van de eekhoorn en beet het dood. Met een triomfantelijk gespin tilde ze het op en draaide ze om. Wauw! Ze had een eekhoorn gevangen! Helemaal in haar eentje! Kon Hollystar dit maar zien .. zelfs in haar dromen keek Leopardkit op tegen haar grootste leidster. Met een snelle, behendige sprong dook ze de struiken in en begroef haar vangst daar. Ze zou vast snel krijger worden, als ze op dit tempo zo door ging zou ze echt de naam ‘beste jager van het woud’ krijgen. Haar gevlekte staart ging omhoog en ze spon luid bij het idee. Toen een vreemde geur haar neus binnen drong draaide ze om, en zag een vreemde gedaante staan.. en toch zo bekend. Leopardkit ontplofte bijna uit haar vacht toen de gedaante dichterbij kwam. Toen hij in het zonlicht stapte, keek Leopardkit tegen een weerspiegeling van zichzelf aan alleen dan veel .. groter? “Mam?” Miauwde ze verbaasd. Toen ze dat zei, deed de grote poes exact hetzelfde. Verschrikt deinsde ze achteruit en kwam tot de ontdekking dat het haar moeder niet was maar een BloodClan kat! De vacht was plotseling verandert, en was nu aardedonker. Donkerder dan een sterrenloze nacht! In paniek draaide Leopardkit om en sprintte terug naar kamp maar ze struikelde! Ze keek om en zag dat de BloodClan kater aanviel- kaken geopend en zijn messcherpe klauwen ontbloot!

Verschrikt opende de gevlekte kitten haar ogen en keek de Nursery rond. Iedereen die nog aanwezig was sliep nog, dat betekende dat het maar een droom was. Zuchtend duwde ze zich overeind en rekte zich uit. Sinds de komst van die BloodClan poes had ze nachtmerries. Niet zo erg als in het begin, maar ze waren er en dat baarde haar zorgen. Misschien kon ze aan Angelvoice vragen of ze zaadjes er voor had .. woedend zag ze de Medicen poes voor zich die zo maar voor dat mormel had willen zorgen! Ze wilde dat de dromen ophielden, maar ze wilde ook niet naar Angelvoice zelf gaan en vragen of ze daar zaadjes voor had. Nee! Ze zou nog liever de regels overtreden en het kamp uit lopen. Mistroostig dacht ze terug aan die nachtzwarte vacht van de BloodClan kat .. en die rottende geur .. angstig bekroop haar weer en ze voelde de aandrang om naar een Queen in de Nursery te rennen en zich te begraven in haar vacht. Met een tweestrijd in haar hoofd duwde ze zich overeind en wandelde de Nursery uit. Haar oren draaide heen en weer bij het horen van al die geluiden. Het kamp was al in rep en roer. Vluchtig zocht ze het kamp af naar de Medicen Cat’s den, toen haar marineblauwe ogen die vonden trippelde ze er naartoe en wierp een blik naar binnen. Het enige wat ze rook was die BloodClan poes .. Angelvoice was nergens te bekennen. Verbaasd checkte Leopardkit de omgeving en de den nog eens zeven keer voor ze zeker was. Dat betekende dat ze dus niet naar de zaadjes hoefde te vragen, ze kon ze zelf zoeken! Hoe moeilijk was dat nou? Muistil sloop Leopardkit naar binnen richting de verzameling zaden en kruiden, om echter tot de ontdekking te komen dat het er wel heel erg veel waren. Geschrokken keek ze de zaden door, en vroeg zich af of ze niet beter kruiden kon pakken. ”Grote StarClan nog aan toe! Dit zijn er veel” Dacht ze geschrokken. Ze wilde niet zo maar eentje pakken, wie weet had het wel gevaarlijke krachten! Leopardkit fantaseerde zich hoe ze een paar kruiden en bessen pakte en die aan de BloodClan kat voerde die toen buikpijn kreeg. Ze schaamde zich een beetje voor haar ideeën maar kon er niet bij waarom Hollystar dit mormel zo in de Clan liet! Nu kende ze het kamp binnen de kortste keren! Dan zouden ze een inval beramen! O nee! Ze moest nu meteen Hollystar waarschuwen! Leopardkit draaide meteen om, om vervolgens tegen een gedaante op te botsen. Met een geschrokken kreet viel ze achterover, en keek verschrokken op naar haar weg blokkeerder.

Leopardkit krabbelde vlug overeind en zette haar vacht omhoog toen de indringer begon te sissen- maar toen op het moment dat de indringer het ook leek te beseffen merkte Leopardkit dat dit helemaal geen indringer was! Het was Hiddenkit! ‘Oh sorry. Gaat het?’ Vroeg hij. Ze knikte en was voor een fractie van een seconde haar nachtmerrie weer vergeten, als Hiddenkit zo’n nachtmerrie had kon hij naar zijn moeder en lekker in haar vacht kruipen.. zij kon dat niet. Ze hief haar kop fier op en keek recht in de vriendelijk, groene ogen van haar witte clanmaatje. ’Geen tijd voor droevige gedachte!’ Dacht ze en een vurige schittering ontstond in haar ogen. Nu er iemand wakker was, wilde hij vast wel met haar spelen! Voor de krijgers werden moesten ze wel alvast trainen, niet waar? Ze zou zichzelf wel heel erg gaan uitputten vandaag, dan was ze te moe tegen het vallen van de avond om ook maar te denken aan BloodClan en zijn volgelingen. ”Sorry dat ik tegen je opbotste, maar ik wilde gewoon even kijken of die BloodClan poes niets in haar schild voerde” Dat was .. half waar, toch? Ze kwam hier voor ingrediënten, maar eigenlijk ook om te kijken naar die kat.. dat herinnerde haar dat ze Hollystar moest spreken! Geschrokken keerde ze zich naar Hiddenkit en zei met grote ogen ”Dat doet me denken.. ik moet Hollystar waarschuwen! Ik weet dat die poes iets in haar schild voert, en ik ga het bewijzen!” Siste ze met ogen die vlamde van de fanatiekheid, ze keek Hiddenkit aan en murmelde op fluistertoon: ”Kom op .. ga mee! Twee stemmen worden eerder gehoord dan één!” Ze stormde langs het katertje heen de open plek op, de wind gierde agressief door haar pels en ze keek om zich heen of ze haar leider zag. Misschien was ze in haar den! Er van overtuigd dat ze Hiddenkit niet hoefde uit te leggen wát de BloodClan poes volgens haar in diens schild voerde sprintte ze het kamp af op zoek naar haar leider.