brother eugh

Voor hij het wist voelden één van zijn pootjes nat. Foxpaw slaakte een kreetje bij de sensatie en trok hem snel terug uit het water van het moeras. Hij was even niet bij zijn omgeving geweest toen hij diep in gedachten stappen zette. Daar moest hij nu voor betalen met een natte poot. Bah, ew, getverderrie. Foxpaw zuchtte diep en zette wat stappen terug, weg van het moeras. Hij vond dit sowieso geen fijne plek. Hij wist nog hoe zijn eerste training in het moeras eruit gezien had, wat een disaster was geweest. Foxpaw haatte het, zijn poten nat en overal gevaar van slangen en hij schrok telkens van kikkers die telkens opsprongen. Nu was dat allemaal niet zo erg, maar toen was hij gestrest geweest door de training en zijn mentor die wel erg streng bleek te zijn. Het viel allemaal niet mee. Maar goed, nu was het allemaal niet zo vies en eng meer, toch? Hij bleef toch bedenkelijk naar het moeras kijken.

+ Sparrowpaw

Sparrowpaw probeerde wel op te letten waar hij zijn poten neerzette, maar om de haverklap ging hij toch weer in een iets te zompig stukje staan, waardoor zowel zijn witte als zijn bruine pootjes nu grijs oogden. En toch voelde het goed om hier te lopen, avontuurlijk. ShadowClans territorium was alles wat hij er als kitten van gedroomd had, vol schaduwhoekjes en verraderlijke modderpoelen en verborgen tunnels. Niet zoals die saaie ThunderClanbossen of nog erger, alleen maar gras en stenen zoals die arme WindClanners hadden. Niet dat hij de andere territoria ooit gezien had, maar van wat hij had gehoord waren ze oersaai. Nee, dit territorium was het beste dat er was.
Daar leek niet iedereen van overtuigd. Foxpaw stond bedenkelijk naar het moeras te kijken. Was hij bang zijn mooie rode vachtje vies te krijgen? Sparrowpaw vroeg het maar niet hardop. Hij wist nooit zo goed of hij Foxpaw nou cool of aanstellerig vond. Moest hij naar hem op of op hem neerkijken? Foxpaw was wel iets ouder dan hij, en had daarmee toch wel enige status bij Sparrow, hoe weinig ze ook scheelden. "Hey Fox, jij ook geen training vandaag?" vroeg hij dus maar, om iets neutraler te beginnen. "Zullen we kijken of we een slang kunnen vinden?"

Hij werd uit zijn bedenkingen gehaald door een stem naast hem. Hij draaide zijn kopje naar de bron van het geluid en zag Sparrowpaw naast hem staan. Hij kende Sparrowpaw niet zo heel goed, maar Foxpaw kende eigenlijk geen van de huidige Apprentices écht goed. Hij bleef altijd een beetje op zichzelf. Hij had niet bepaald een sterke mening over hem, al deed hij hem wel af en toe denken aan een bepaald iemand. Een klein beetje dan. De gedachte aan Cinderpaw maakte hem alweer geïrriteerd, maar hij realiseerde zich ook dat Sparrowpaw niet de vervelende kater was waar hij een mentor mee moest delen. Hij wilde zelfs wat met hem doen. Fox keek weer bedenkelijk naar het moeras. 'Hier?' Hier zaten slangen, maar dan moesten zijn pootjes vies worden. En slangen waren ook zeker niet z'n favoriete prooi. Ze waren snel, glibberig en konden ook nog eens gevaarlijk zijn. En zo lekker waren ze ook weer niet. Toch wilde hij zich niet laten kennen, dus knikte hij uiteindelijk maar. 'Oké, is goed,' stemde hij in, knikkend dat Sparrow hem voor mocht gaan.

Foxpaw stond niet echt te springen, maar hij sloeg het voorstel ook niet af. Sparrowpaw knikte op zijn vraag, en na enige aarzeling stemde de rode kater in. Zo ging het tweetal op pad, Sparrowpaw voorop. Het voelde vreemd om voorop te lopen, maar wel goed. Alsof hij een patrouille leidde, ook al was er dan maar één iemand die achter hem aan liep. Meteen voelde hij de druk om zijn route nog beter te kiezen, om een zo goed en droog mogelijk pad door het moeras te leiden, dus liep hij voorzichtiger dan eerst, steeds van koers veranderend als hij voelde dat hij ergens wat dieper wegzakte. Het kon hem zelf eigenlijk niet zo veel schelen of hij een beetje vies werd, en hij had toch al modder aan zijn poten, maar hij kreeg de indruk dat Foxpaw een modderbad niet op prijs zou stellen. Ondertussen tuurde hij aandachtig om zich heen, maar slangen zag hij nog niet, alleen hier en daar een kikker of pad (hij wist eigenlijk nog steeds niet precies wat nou het verschil daartussen was). "Weet jij waar ze het meeste zitten?" vroeg hij aan Foxpaw. Hij had nog maar één slang gezien in zijn leven, en dat was een dode geweest die door een triomfantelijke jager het kamp in gesleept was.

Sparrowpaw ging hem voor het moeras in. Foxpaw aarzelde nog even maar zette toen toch maar door om hem te volgen. Hij merkte wel dat Sparrow niet zo snel ging. Hij leek elke stap zorgvuldig uit te kiezen. Fox was hem dankbaar daarvoor, aangezien zijn poten nu niet onnodig nat en vies werden. Of hij het deed omdat hij wist dat Fox het vervelend vond of door een andere reden maakte hem niet uit, het resultaat was wat telde voor hem. Hij keek op van de natte grond toen hem een vraag gesteld werd. Fox had alleen maar gekeken naar waar hij zijn poten neerzette, dus was helemaal niet bezig geweest met zijn omgeving. 'Uh, nee, eigenlijk niet,' mauwde hij, snel om zich heen kijkend voor hij weer een stap zette. 'Ik vermijd ze eigenlijk vooral,' bekende hij met een lachje.

Een klein probleempje met Sparrowpaws plan bleek dat geen van beide apprentices wisten waar je slangen kon vinden, maar hij liet zich er niet door uit het veld slaan. Als ze maar goed rondkeken zouden ze er vast wel eentje kunnen vinden, toch? Hij keek kort om naar Foxpaw voor hij zijn aandacht weer op de grond voor zich richtte. "Waarom? Ze zijn toch cool?" vroeg hij terwijl hij een stukje grond testte en de route opnieuw wat bijstelde. Slangen hadden een coole kop, vond hij. Zo gestroomlijnd, en dan die tanden! En de schubben vond hij ook mooi. Het lijf zelf vond hij wel een beetje raar. Hij snapte nog steeds niet zo goed hoe een slang kon bewegen zonder pootjes. Misschien een beetje zoals een rups? Dat zou er wel dom uitzien. "Luister of je gesis hoort", zei hij tegen Foxpaw, zich herinnerend dat iemand had gezegd dat slangen sisten als je bij ze in de buurt kwam.

Cool? Nou, misschien ja. Maar ze waren ook eng. Onvoorspelbaar. Glibberig. Gevaarlijk. Fox haalde zijn schouders wat op. 'Van een afstandje, misschien.' Hij vroeg zich af waarom hij hierin toegestemd had. Hij vond dit helemaal niet leuk. Door het moeras, elke stap de kans dat je in het vieze water plonsde of echt een slang tegenkwam. En dan kon je gebeten worden en zo dicht bij het kamp waren ze ook niet. Er ging van alles door zijn koppie, maar hij bleef toch maar achter Sparrowpaw aan lopen. En hij moest opletten of hij gesis kon horen. Fox spitste zijn oortjes, nu nog meer alerter op slangen geluiden dan voorheen. 'Oke,' fluisterde hij, alsof de slangen hem konden horen.

Van een afstandje? Maar dan kon je hun tanden helemaal niet zien! Misschien was dat ook juist wel het punt... Hoe dan ook, of Foxpaw nou overtuigd was of niet, hij bleef hem wel volgen, dus tot zoverre ging alles goed. Beide apprentices spitsten hun oren, en door Foxpaws gefluister kreeg Sparrowpaw ook de aandrang om stiller te gaan lopen, zijn stappen nog voorzichtiger testend dan eerst.
Zijn voorzichtigheid leek alleen wat voorbarig te zijn. Het enige geluid dat hij hoorde was het gekwaak van kikkers, en wel op irritant volume. Zou hij een slang zo überhaupt kunnen horen sissen? Hij wilde bijna aan de kikkers vragen of ze niet wat stiller konden zijn. Wacht, hij zag iets! "Daar bewoog iets!" fluisterde hij enthousiast. "Denk je dat het een slang is?" Hij probeerde zijn passen iets te versnellen zonder meer geluid te maken, gefrustreerd doordat hij nog steeds iedere stap moest testen voor hij de grond met zijn volle gewicht kon vertrouwen. Het stuk recht voor hem zag er relatief droog uit, misschien kon hij wel gewoon doorlopen? Anders was de slang straks al weg voor hij in de buurt had kunnen komen! Als het al een slang was...