Jij werd mijn prooi, ik jouw aas.

Longtail eerst, daarna misschien anderen.
En ik weet niet of Moonstripe ook komt ofzo, beslis jij maar Her xD


Een ijzige lucht kroop door Snowrose haar neus en baande zich een weg door haar keel, waar het zich tot slotte rond haar longen omklemde. Haar adem veranderde in kleine wolkjes rook zodra ze uitademde, overal in het Riverclan territorium zag het wit van de neerdwarrelende sneeuw. Het sneeuwtapijt had aan de kampingang vele kattensporen getoond, het was bijna onmogelijk op dit moment om verdwaald te geraken in het territorium. Duizenden keren waren katten hier gekozen, misschien wel honderd keer per dag, maar sommige kwamen met niets terug en als ze al iets hadden, dan was het schaars. Het was amper genoeg om een kitten mee te voeden, de clan zou ooit nog eens verhongeren en dat deden ze nu al half. Bladkaal was een vreselijk seizoen, de witte sneeuwvlokken waren de boosdoeners dat prooi zich schuil hield. Samen met de verschrikkelijke koude werden ze door Starclan gestuurd, maar geen kat wist of het een straf was omdat de clans van het woud al die ruzies hadden gehad de laatste tijd. Snowrose vroeg zich af of het haar schuld was, dat bladkaal deze keer zo verschrikkelijk erg was. Nu, ze had inderdaad een geheime relatie met de thunderclan kater Longtail maar zou dat echt de oorzaak zijn dat de machtige katten van de Starclan zo’n erge straf het woud liet teisteren? Snowrose wist heus wel dat er vast meerdere katten waren die op iemand van een andere clan verliefd werden, en dat was nooit echt het vrolijke einde van een genre verhaal dat aan kittens verteld werd door moederkatten voor ze moesten slapen. Snowrose schudde de sneeuw van haar zilvere pels af, daarmee wou ze ook de slechte gedachten van zich af zetten maar het lukte haar niet echt. Ze was immers al bijna bij de rivier, de grens tussen de Riverclan en de Thunderclan. Elke dag passeerde ze minstens 5 keer in de hoop een glimp op te vangen van haar lieve Longtail, maar telkens was ze teleurgesteld geweest en teruggekeerd naar het kamp of verder gegaan met het jagen. Snowrose had al een paar manen weinig patrouilles gedaan, en ook deze keer was ze er zonder deel te maken van één erop uit gegaan. Ze ging vaak jagen, want ze voelde zich erg schuldig tegenover haar clan. Ze was altijd al een loyale krijger geweest, maar door haar liefde voor één van haar knappe vijanden had ze haar krijger zijn een beetje aan haar poten geveegd, nu ze daaraan dacht moest ze terug even nadenken of ze nu wel of geen apprentice had. Ze was het zelfs al vergeten, maar daar zou ze later wel terug aan denken. Inmiddels was ze al bij de rivier aangekomen, ze zag dat er geen ijs meer op lag en dat het oversteken van vijanden nu wel heel wat moeilijker zou gaan. Snowrose staarde met een getreurde blik naar het stromende oppervlak, haar staart hing stil tussen haar achterpoten en haar pels leek niet meer te schijnen, haar ogen werden dof. Haar gedachten gingen terug naar de kater, die haar zo uitgedaagd had en die ze uitgescholden had voor muizenbrein. Hij was in de rivier gesprongen en… Neen! Ze doorbrak haar gedachten. Zo mag je niet denken, hij is toch helemaal niet dood! Maar ze had hem zo lang niet gezien, het zou een logische verklaring zijn. Op dat moment wou ze net verder lopen toen er zich een bekende geur in haar neusgaten drong, het nestelde zich er als een kitten bij zijn moeder en was niet van plan om weg te gaan. Snowrose richtte haar kop op, ze maakte zich zo groot als ze kon en wanhopig probeerde ze naar de overkant te kijken. Haar ogen twinkelden van verlangen, ze spitste haar oren toen ze het geritsel in de struiken aan de andere kant zag en hoorde, ze meende nog een stel gifgroene ogen te zien… Maar Snowrose was zo snel de ijskoude rivier ingedoken dat ze het niet eens duidelijk gezien had, straks was het hem niet eens en stond ze daar maar te blinken, op Thunderclan territorium. Nee, ze wist het zeker. Hij was het, ze had zijn ogen in een seconde gezien en herkend. Nog sneller als het herkennen en ruiken van prooi, hij was haar prooi geworden en zij was zijn aas. Haastig zwom ze naar de overkant en hees zich op het droge, haar pels was nat van het water.

Met donkere stappen slenterde hij door de sneeuw, zijn zware zakten weg in de dikke koude laag van vlokken. Druppels zetten zich vast in Longtails asgrijze pels. Een groot deel van het steriel witte kleed was al omgewoeld tot een vuile, papperige drek die langs weerszijden van zijn pad lag. Longtail rilde bij de kou die hem in sloot, bij elke ademtocht schuurde de lucht langs zijn strottenhoofd, alsof er een pijnlijk kloppende zweer zich vast haakte aan zijn ademhalingsorganen. Zijn amberen ogen leken net te gloeien in zijn donkere pels, alsof het twee smeulende kolen waren. Een diepe smet zat op zijn kijkers, moedeloos en terneergeslagen. Longtail sjokte vermoeid voort, langs de scheidingslijn van twee territoria, van de clan waarmee ze het meest concurreerde. De rivier. Een kalme stroom ebt over de oevers. Dunne platen ijs dreven op het troebele water, geleid door de onvoorspelbare stroming. Terwijl de koude vlokken langzaam naar beneden dwarrelden liet Longtail zijn blik over de grens gaan, een plek die er pijnlijk bekend uitzag. Hier had hij Snowrose voor et eerst ontmoet. De zilver gestreepte poes had hem hier voor het eerst gesproken, hem uitgescholden en hem daarna gered. Sindsdien die dag had hij zijn hart aan haar verloren. Toch was elke herinnering aan die dag zowel zalig, als pijnlijk. Nu leek Snowrose mijlen ver weg, alsof zin in een ander land vertoefde, in een andere tijd ver verwijderd van onervaren Warrior. Terwijl hij door het struikgewas strompelde richtte Longtail zijn blik weer op het pad, dat voor hem uit slingerde. Zijn tred was zwaar, alsof de grond hem naar beneden trok. Achter hem weerklonk een zacht, ploppend geluid. Het kwam bijna niet boven het gefluister van de bladeren. Longtail negeerde het en liep statig door, de donkere blik nog steeds in zijn ogen. Langzaam drong het door, zachtjes prikkelde het zijn zintuigen, zijn wezen en stelde het zijn gedachten gerust. Een vertrouwelijk zoete geur gaf haar aanwezigheid aan. Snowrose. Longtail draaide zich aarzelend om. De poes zat aan wal, druipend van het water. Haar zilveren pels glansde in het zwakke zonlicht dat tussen de wolken scheen. In langzame passen beende hij naar Snowrose toe. "Wat doe je hier" Mauwde Longtail scherp. De jonge warrior voelde in steek in zijn hart bij het horen van zijn eigen, vervaarlijke stem. "Wat doe je hier" Herhaalde de donkergrijze kater, nu met een zachtere stem. Hij zette weer aan, vriendelijk en warm dit keer:"Ik dacht dat je, nou ja..." Longtails stem haperde, zijn klank trilde, als een dor blad, dat zich met moeite aan een boom probeert vast de klemmen terwijl de wind tegen hem aan beukte. "Dat je me niet meer wou zien" vervolledigde de Jonge krijger zijn zin.

[Flut >.< ik moet er nog inkomen, sorry Laura D;]
[Gave titel trouwens ;D]

Longtail strompelde door het struikgewas, met zijn ogen gericht op het pad onder zijn voeten. Zijn tred was zwaar, maar bij het horen van en zacht ploppend geluid dat samen met haar geur Snowrose’s aanwezigheid aankondigde draaide hij zich toch om. Met langzame passen beende hij naar haar toe. “Wat doe je hier” mauwde hij scherp naar haar. Snowrose schrok ervan, ze hijgde al een tijd aan een stuk door, ze was buiten adem geraakt terwijl ze krachtig naar de overkant had gezwommen. De ijzige stroming had haar compleet afgemat en de koude ervan had haar erg verzwakt, nu vooral in bladkaal was het geen goed idee om in de rivier te gaan plonzen. “Wat doe je hier” herhaalde de donkergrijze kater, nu met een zachtere stem, maar Snowrose merkte dat hij dringend klonk. Hij was een beetje ongeduldig. Hij zette weer aan, vriendelijk en warm klonk hij deze keer: “Ik dacht dat je, nou ja…” Hij happerde even, de klank van zijn stem trilde als een dor blad dat zich met moeite aan een boom probeert vast te klemmen terwijl de wind ertegen aan beukt, hij wachtte even tot hij uiteindelijk zijn zin vervolledigde. “Dat je met niet meer wou zien.” Nog steeds hijgend van de inspanningen sloeg Snowrose haar ogen neer. “Het is allemaal een misverstand Longtail, ik dacht dat er iemand aankwam… Je weet dat ik nooit zo tegen je zou doen!” De laatste woorden klonken scherp uit haar mond, een fluisterend gesis als dat van een tiental slangen bij elkaar. Snowrose probeerde overeind te krabbelen, maar zakte vervolgens weer rillend in elkaar. Ze ging hijgend weer liggen, ze moest nu uitrusten als ze straks nog van de thunderclan oever wilde geraken. Straks zouden ze haar zien en dan zou ze pas echt als een muis in de val zitten! “Ik ben voor jou gekomen Longtail.” Haar ogen keken de asgrijze kater verliefd aan en zochten zijn amberkleurige kijkers op. “Ik heb elke dag over de rivier gestaard, maar tot voor kort heb ik je nooit weten te strikken… Waar was je? Is er iets gebeurd?”


- Deze is ook flut hoor, we moeten er allebei nog wat inkomen. xD -

Longtail sloot zijn ogen, wachtend tot hij zou wakker worden. Snowrose kon niet tegenover hem staan, ze had geen enkele band meer met hem, geen bestaande gelijkenis. Doch bleven de woorden hem langs alle kanten tegemoet komen, zinnen die het idee dat dit een droom was enkel nog maar versterkte. Klanken die een hallucinatie naar voren schoven. "Ik ben voor jou gekomen, Longtail " De mauw leek nauwelijks boven het gekabbel van het troebele water uit te komen, maar de betekenis was betekenis was vele malen sterker dan de stroom die over de oever schuurt. "Ik heb elke dag over de rivier gestaard, maar tot voor kort heb ik je
nooit weten te strikken… Waar was je? Is er iets gebeurd?" Langzaam opende de massieve kater zijn amberen ogen. Het licht stroomde binnen in zijn irissen. Het was geen droom of verbeelding. De woorden die Longtail had opgevangen waren stuk voor stuk echt. "Ja" Prevelde hij, verstomt door emotie. Van de woorden die de asgrijze krijger toen mauwde had hij zelfs niet durven dromen: "Ik was verliefd". Hij keek Snowrose warm aan, met zachte pootstappen beende Longtail naar haar toe. Zijn snorharen trilden van blijdschap, van de rust die eindelijk terug was. Een dromerige glimlach speelde op zijn lippen, niet afwezig of overgelukkig. Gewoon vervult van oprechte blijdschap en hoop. De donkeregrijze warrior zette tich naast haar en begon zachtjes Snowrose oren te wassen. Hij rook haar zoete geur, die zijn neus binnen drong vanuit haar zilvergestreepte pels. "Zorg maar dat je geen kou vat", mauwde hij vriendelijk. Zijn amberen ogen waren gericht op zijn geliefde. Snowrose.

[Kort >.<]
[Ik hoop dat je er wat mee kan]

De asgrijze thunderclan kater die voor Snowrose stond sloot zijn ogen. Haar hart sloeg tilt in haar borst, alsof het er elk moment kon uitscheuren en voor haar poten op de grond zou vallen. Dan zou ze neerstuiken en dood zijn, bedacht ze zich. Angstig keek ze de kater aan, had ze iets verkeerd gezegd?! Had ze haar liefde te direct aan hem verklaard, was hij ook zo van slag geraakt door haar woorden maar dan in een foute manier, de manier die ze niet bedoelde? Snowrose wist het helemaal niet meer, als hij haar nu niet zou geloven… dan was het allemaal voorbij, dat kon niet anders zijn. Maar Snowrose mocht de moed niet opgeven, ze mocht niet zo verkeerd denken, tenminste niet tot ze de waarheid wist. Angstig afwachtend keek ze naar de massieve kater, die nu langzaam zijn ogen opende en met de amberen kleur ervan haar doordringend aankeek. “Ja” Prevelde hij als antwoord en Snowrose hoorde tussen de klanken van zijn miauw door dat hij emotioneel was. “Ik was verliefd.” Hij keek haar warm aan terwijl hij het zei, met zachte pootstappen beende Longtail naar de zilveren poes toe. Zijn snorharen trilden van blijdschap, een glimlach speelde op zijn lippen, niet afwezig of overgelukkig. De donkergrijze warrior zette zich naast haar en begon zachtjes Snowrose’ oren te wassen. Ze spinde luid en nestelde zich dicht tegen hem aan, nog nooit was ze zo gelukkig geweest. Ze was allang helemaal vergeten dat ze op de thunderclan oever zat, met een thunderclan kater, dat ze vijanden waren… Ze dacht alleen aan hem en haar, voor eeuwig 1 en gelijk “Zorg maar dat je geen kou vat.” Mauwde hij vriendelijk. Zijn amberen ogen waren gericht op zijn geliefde, die niets meer wist uit te brengen van gelukkigheid. Ze knikte op zijn woorden en nestelde zich nog dichter tegen hem aan, waarna ze hem rustig liet verder doen waar hij mee bezig was.

[Ook kort x3]

Snowrose' haren, haar zilveren pels glom als een volle maan. Het was zo'n vredig lieflijk beeld, zijn meisje, zijn geliefde, en hij. Het was een prachtig beeld maar verboden. Elke seconde die ze samen doorbrachten was tegen elke letter van de krijgscode in, elke loyale gedachte barstte uitéén bij het zien van twee anders geboren katten die samentongden alsof het clanvrienden waren. Longtail wist dat hij met vuur speelde, dat één blik genoeg was om verbannen te worden uit de clan, om elke band met territoria gebonden clans te verbreken. "Je bent prachtig, weet je dat", Begon Longtail met een dromerige stem. Hij keek de Rivierclan poes met een zachte blik aan. "Daarom zou de starclan dit nooit laten uitkomen," even aarzelde de langharige kater. Maar bij het ruiken van haar zoete, hoopvolle geur maakte de warrior zijn zin af: "Ze zouden het zonde vinden om zo'n mooie en lieve poes uit het woud te verbannen" De krijger gaf met een verliefde blik een zacht tikje met zijn staart tegen haar schouder. Hij voelde een vlinder zijn vleugels openen op de plaats waar Longtail's hart zat. Al zijn verdriet dat hem de afgelopen maan had geteisterd was opgelost in een zoet geluk. Hij gaf haar een lieflijk kopje, uit liefde voor de poes die al tijden door zijn dromen sloop, die een deel van zijn leven was gaan uit maken. "Als het dan toch gebeurt, weet dan dat ik er altijd voor je zal zijn", prevelde Longtail zacht.De jonge kater duwde zijn neus eventjes in Snowrose's glanzende pels om zachtjes te kunnen weg dromen, om alles te vergeten.

“Je bent prachtig, weet je dat.” Begon Longtail met een dromerige stem tegen zijn geliefde te mauwen. Snowrose opende haar ogen en keek de kater recht in de ogen aan, haar snuit zag er zelfs normaal uit alsof ze altijd glimlachte. De strepen langs haar ogen leken lange wimpers, verlengstukken van haar echte wimpers als je het zo kon noemen, in haar pels. Hij keek naar de riverclan poes met een zachte blik. “Daarom zou de starclan dit nooit laten uitkomen,” vervolgde hij. Even aarzelde de langharige kater, wat Snowrose ook gezien had toen ze hem met een verwarde blik aankeek, ze snapte niet wat hij bedoelde tot hij zijn zin verder afmaakte: “Ze zouden het zonde vinden om zo’n mooie en lieve poes uit het woud te verbannen.” De krijger gaf met een verliefde blik een zacht tikje met zijn staart tegen haar schouder. “Misschien is dat juist waarom de Starclan dat zou doen, niemand kan perfect zijn.” Snorde ze ernstig, niet hoog van zich zelf bedoelend, ze was helemaal niet perfect. Maar ze wist wel dat Longtail haar perfect vond, en dat vond ze ook van hem. Hij gaf haar een lieflijk kopje. “Als het dan toch gebeurt, weet dan dat ik er altijd voor je zal zijn.” Prevelde de kater zachtjes. Hij duwde zijn neus eventjes in haar glanzende pels, hij zou haar vast en zeker luid horen snorren nu, sterker nog, bedacht Snowrose zich, hij zou vast de warmte voelen die ze vanbinnen met zich meedroeg. “Ach Longtail, ga toch niet zo van het ergste uit.” Miauwde ze en keek een beetje onzeker van hem weg.


[Maybe kan Snowrose nu vertellen aan Longtail dat ze kittens van hem verwacht? xD Of is er nog steeds een kittenstop? ;o]

Zijn gemoed vrolijk, zijn poten een beetje huppelend. Hij had geen reden om blij te zijn, maar hij had voor het eerst weer gevoelens dat alles wel goed kon komen. Dat zijn leven, en dat van zijn geliefden om hem heen, niet helemaal geruïneerd was door zijn egoïsme. Andere katten noemden het ook wel hoop, bedacht hij vrolijk. Zijn blauwe ogen staarden voor zich uit, voor het eerst niet bewolkt met donder en mist, maar helder en open. Hij genoot van iedere stap, en van de frisse lucht. Van het weer, ook al was het misschien koud. Hij voelde het niet, hoop maakte het gevoelloos voor slechte dingen, en koude hoorde daar nu even bij. Warme gevoelens liepen van zijn hart door heel zijn lichaam, en hij rilde even van geluk. Moonstripe had geen idee van wat hij vandaag ging doen, waarschijnlijk jagen. Misschien ging hij zelfs een poging wagen om te leren zwemmen. Het hoorde allemaal bij zijn plan. Hij was ook vader. Het drong nu pas echt tot hem door. Hij, Moonstripe, vader. Hij had gewilt dat hij zijn kittens kende, dat hij wist wie ze waren, en dat ze naar hem op zouden kijken. Maar hij had zelfs zijn liefde niet meer kunnen zien toen zij het wist. Allemaal door haar zus. Ze haatte hem, maar hij wist niet waarom. Eerst had ze nog achter hun gestaan, had het niet zo erg gevonden, maar na een tijd wou ze zelfs het hem zelf niet vertellen, omdat ze zich waarschijnlijk niet in zou kunnen houden. Het was gewoon ongelofelijk, hoe ze zoiets naar hem kon doen. Hij wist het, hij was een gevaar voor Snowcrystal, maar was dat nu echt de reden? Enkel maar om daar te doen? Wou ze niet gewoon zijn geluk kapot maken om een rare reden, zoals dat ze van andere Clans waren? Ze had al sinds het begin een racune tegen hem gehad, maar hij wist het echt niet. Sommigen katten konden toch zo dubbelzinnig zijn en raar. Als hij nu eens wist wie wie was en wat deed. Rood overspoelde zijn kaken, hij moest zichzelf horen spreken. Hij had niet veel recht van zeggen, en hij wist dit ook. Maar. Moonstripe stopte in zijn zin, hij moest stoppen met zichzelf goed proberen te spreken met de enige maar. Het was een vervloekt woordje, wat het ene zei, maar toch het andere probeerde te bedoelen. Zijn ogen keken door het bos, hij had echt niets te doen. Aangezien hij zich heel lang afzijdig had gehouden van iedereen, bleef hij maar jagen, waardoor hij nu minder te doen had. Het leek raar, maar hij jaagde wel een stuk beter dan voordien. En aan wie had hij dat te danken? Niet aan zijn mentor. De enigste echte lessen die hij ooit had gekregen, waren van Darkfire, ironisch genoeg, geweest. Het was toch een feit waar hij de donkere kater dankbaar voor was, want ondanks zijn duister karakter, had hij het toch kunnen zijn. Hij is een uitstekende krijgskat, en het was moeilijk te accepteren dat hij zo'n gevaar was. Maar het moest, hij had het met zijn eigen ogen gezien. Moonstripe stopte en wiegde even op zijn poten heen en weer. Hij hoorde de rivier al dichterbij, het water klaterde nogal luid, maar hij twijfelde om er naar toe te gaan. Hij wou niet zijn enige kans verspillen, en stel dat iemand hem zag? Wat zouden beide partijen denken van een ThunderClankat die aan het leren zwemmen was? Het klopte niet echt, en iedereen zou er onraad achter zoeken. Nee, dat kon hij niet risceren, zeker niet na zijn cerimonie. Hij was nu een voltallig warrior, lid van de familie. Hij mocht geen fouten maken, zeker niet nu. Een jongen warrior die iets deed was nog erger dan een apprentice, aangezien van hem verwacht was de regels, de code, alles te kennen en op te volgen. Hij zuchtte. Waarom kon hij geen goede warrior zijn die alles deed wat er van hem verwacht werd? Soms leek het wel zo, maar dat was alleen vanbuiten. Als iemand, maar dan ook een iemand iets opving van zijn gedachten, was hij eraan. Dan kon hij het vergeten, alles. Moonstripe rechtte zijn rug en deed een stap naar voren. Zijn staart wiegde heen en weer, ogen geconcentreerd naar voren aan het kijken. Het plan was om in de rivier te springen en dan.. Zover was hij al, de details zou hij wel uitwerken als hij eenmaal in het water lag. Misschien geen goed idee, maar wat goed was dook momenteel niet op in zijn hoofd. Hij moest naar de overkant. Met ieder woord dook hij een beetje naar beneden. Nog drie tellen, drie, twee, e.. IN de plaats van te springen keek hij op. Hij hoorde stemmen, zelfs niet zo ver van hier. Een klonk bekend, een ander, in tegenstelling, echter niet. Het wok zijn nieuwsgierigheid op, maakte van hem een makkelijk slachtoffer om privacyinbreuk te plegen. Maar dat drong allemaal niet tot hem door, wat echt belangrijk was, lag voor hem. Hij herkende die stem, maar al te goed. Die had hem ooit eens geholpen bij de slangerotsen, en dat vergat hij niet makkelijk. Hij wist altijd maar al te goed wie hij nog schuldig was, wie hij kon toevoegen aan zijn altijd eeuwige lijst. Nog iemand die hem had geholpen. Maar wie was de ander? Het zat hem dwars, kende hij niet elke kat sinds het begin van zijn kitten tijd? Was hij niet tussen hen opgegroeid, en hoewel hij soms een beetje apart was, toch een klein lid van de familie? Het kon natuurlijk ook dat zijn vriend met een andere Clankat aan het spreken was, maar de toon en de woorden spraken dat tegen. Dit was duidelijk meer dan vriendschap, of in elk geval in die richting. Maar hij kon het gewoon niet zijn! Of Moon vergiste zich, of het was een kat die hij niet kende van de Clan. Maar dit niet. Hij, goed, maar hij? Nee, nee, dit was allemaal een grote vergissing, en hij ging nu tevoorschijn komen om het te zien. Om te kijken dat hij ongelijk had, dat hij geen stemmen kon herkennen, dat hij dom was, dat hij zich zou verontschuldigen voor het inbreken van privacy. Ja, dat moest het zijn! Zijn staart stil, en hij sprong op. Zijn ogen werden groot, zijn stem aarzelend, hij liep achteruit, op zijn hoedde, oren plat naar achter. Wat deed zij hier? Hij kende haar niet, maar die geur, maar al te goed. Zijn ogen onbegrijpend naar Longtail, wou een rationele verklaring. Hij had haar gevonden op de grens, en ging haar beleefd terugsturen toch? Maar haar laatste woorden drongen nog tot haar door. Dit was geen vriendschap geweest, hij herhaalde zijn eigen woorden. 'Longtail. U.' Hij wist maar geen naam voor de kat, maar 'jij' kwam zo grof over. 'Wat doen jullie hier?' Hij mocht niets zeggen, maar anders wel. Hij was tot veel in staat, maar stel dat ze zich afvroegen waarom hij zo normaal reageerde, dan zouden ze vragen stellen. Niet dat hij haar ooit zou verraden, maar zichzelf kon hem niet veel schelen. 'Jullie mogen hier niet zijn!' Siste hij nerveus. Als een warrior nu kwam, of zelfs maar een andere kat, waren ze er alledrie aan. Maar wat kon hij doen? Moonstripe begon in zijn achterhoofd al een smoes uit te denken, enkel en alleen voor het geval dat. Zijn kop bewoog een paar keer heen en weer om de omgeving af te scannen, maar hij kon niemand ontdekken. Hij ging maar zitten, maar met zijn nekharen nog steeds overeind, elk moment voorbereidt op gevaar, van waar dan ook.

Hopelijk heb je er iets aan ,_,

Een vragende glans glom in Longtail’s amberen ogen. “Ach, je hebt gelijk. Ik zie het veel te donker in, maar ik probeer gewoon rekening te houden met alle mogelijkheden”, mauwde Longtail na een tijdje gepeinsd te hebben. Snowrose kon vermoeidheid in zijn stem horen, maar glimlachte toen hij haar een zachte, liefdevolle tik met het puntje van zijn staart gaf. Ze snorde weer luid en keek hem terug aan. Met zijn tong bevochtigde hij zachtjes zijn dunne, donkere lippen. Plots sperde Snowrose haar ogen wagenwijd open, ze rook een andere geur en keer verwoed om zich heen. Het was een tweede geur, vreemd maar toch zo bekend… Een thunderclan kat! De asgrijze kater, afkomstig van dezelfde clan als de vreemdeling, moest het ook al gemerkt hebben toen hij zijn ogen ook geschrokken wijd open sperde. De zachte, warme, vertrouwde blik in zijn ogen verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor een blik die angst uitstraalde. Longtail snoof nog eens, maar Snowrose wist dat hij het niet fout had gehad. Het was echt. De geur werd sterker en kwam blijkbaar hun kant op. De riverclan kat ving het geluid op van een binnensmonds gevloek afkomstig van Longtail. “Snowrose, ik ruik een kat van mijn clan”, murmelde hij vervolgens, en ook al wist Snowrose het zelf al, toch kon ze van angst niets uitbrengen. Haar poten weigerden zich van de grond te heffen, ze was precies bevroren… Aan de grond genageld! Longtail sprak met een schuldige stem, maar het was duidelijk niet zijn schuld. Hij kon het toch niet weten?! Of had hij haar er al die tijd ingeluisd?! Nee, dat kon gewoon niet! Snowrose wist dat hij nu zeker het ergste aan het denken was, maar Snowrose werd alleen maar nieuwsgieriger naar welke kat het was. Misschien was het wel een vrouwelijke poes die medelijden met hen zou krijgen en zou zwijgen, maar straks was het een sterke thunderclan kater die hen meteen zou gaan melden en dan was het met Snowrose en Longtail gedaan! Gespannen tuurde Longtail rond en Snowrose deed dat ook, naast denken was dat het enige wat ze deed. Wie en waar was die kat, was het een vertrouwbare of was het een vijandige? Voor Snowrose waren alle katten van andere clans, behalve Longtail, vijandig. Longtail’s blik werd plots op één vaste plek gevestigd en toen Snowrose zijn blik volgde stokte haar adem. Daar was de kat, de thunderclan kater die ze wel eens tijdens gevechten en op de gathering tegenkwam. Eén van Longtail’s vrienden, dacht ze wel, ze wist het niet meer. Alles informatie die ze in haar hele kattenleven gekregen had vaagde weg in een zwart gat die alles opzoog. De pluizige grijze vacht van de kat had de kleur van volledig opgebrand hout, assen die niet eens meer gloeiden. De ijsblauwe ogen glommen verontwaardigd naar de twee katten die daar aan de rand van de rivier geschrokken lagen, Snowrose wist niet eens of ze daar een boze blik op de blik van de kater kon terugvinden. De blik die de kater op hen wierp was beschuldigend, maar Snowrose kon geen pijn meer ondervinden ervan. Ze was te geschokt om iets te voelen, laat staan te denken. De tijd tikte traag weg terwijl ze angstig haar adem inhield van schrik. Longtail herkende de kater, in tegenstelling tot Snowrose, meteen. “Longtail, U?!” Sputterde de nieuwkomeling. De kater bleef verwonderlijk beleefd. “Dag Moonstripe.” Beantwoorde Longtail hem maar nerveus, terwijl Snowrose met haar muil vol tanden zich naast hem bevond. Moonstripe, dat was de naam die de kater droeg. Ze herkende hem nu wel, maar ze was niet direct op zijn naam gekomen als Longtail het niet zo snel had gezegd. Longtail sprak met hoorbare moeite nog net kalm. Hij duwde zich recht op zijn poot maar bleef zich vlak naast Snowrose bevinden. “Wat doen jullie hier?” Klonk Moonstripe vragend. Ja, wat deden ze hier. Ze konden moeilijk toegeven dat ze een lange tijd elkaar niet gezien hadden en dat ze nu eindelijk weer herenigd waren als geliefden uit verschillende clans. Snowrose was bang dat ze zich zou verspreken, dus terwijl Longtail nadacht liet ze het maar aan hem over en staarde in plaats daarvan naar Moonstripe om hem in haar geheugen te printen. Longtail sprong van poot naar poot, hij was duidelijk in gedachten wanhopig naar een goed antwoord aan het zoeken. Moonstripe bleef stil wachten op wat ze zouden zeggen om zichzelf te verantwoorden. Longtail bleef maar stil waardoor Snowrose de hoop langzaam aan meer en meer verloor, ze wist nu bijna zeker dat het een verloren zaak was. Moonstripe zou hen waarschijnlijk toch verklikken aan de thunderclan en vervolgens waarschijnlijk ook aan de riverclan. “Jullie mogen hier niet zijn!” Siste Moonstripe zenuwachtig, minstens even zenuwachtig als Snowrose en Longtail. De jonge krijger speurde even de omgeving af naar iets, zijn ijsblauwe ogen gleden over het landschap. Nog steeds had er geen antwoord geklonken van hun kant. Snowrose was net klaar om iets te zeggen toen haar geliefde haar net voor was. “Waarom verlink je ons niet. We hebben net met de helft van de krijgscode gebroken.”, flapte hij er nerveus uit. Tja, niet het antwoord waarop Snowrose gehoopt had maar zelf vreesde ze dat haar antwoord ook niet veel beter was geweest. Moonstripe ging zitten terwijl Snowrose bleef zwijgen en Longtail hem verward bleef aankijken. Ze waren alledrie duidelijk niet zo op hun gemak…