Go away

Een koude blik was in zijn ogen te vinden terwijl hij zijn gouden blik door het kamp liet gaan. Zachte sneeuwvlokjes dwarrelden neer op zijn pels en zijn schouder begon weer te kloppen, maar Thawrage negeerde het. Sinds het incident met de bloedhond had zijn schouder zo’n enorme klap opgelopen dat het waarschijnlijk nooit meer normaal zou functioneren, maar dat weerhield de grote tabby er niet van om zichzelf nog steeds voor de volle honderd procent te geven. Zwakte was iets wat hij niet tolereerde bij zichzelf, wat ook de reden was waarom hij nooit naar de medicine cat’s den gegaan was. Misschien had het geholpen als hij dat wel had gedaan, maar daar was het nu toch te laat voor. En het was niet alsof hij er dagelijks last van had, al leek de kou het wel erger te maken. Zijn oren bewogen geïrriteerd toen een sneeuwvlokje op zijn neus dwarrelde, maar buiten de beweging met zijn oren was er niks te zien aan de kater. Een beweging vanuit zijn ooghoeken trok zijn aandacht, maar hij keek algauw de andere kant op toen hij merkte dat het een kitten was. StarClan, liet dat mormel alsjeblieft niet naar hém toekomen. Daar had hij nu eens géén zin in.

Hij begreep misschien niet alles dat er momenteel gaande was in de clan, maar wat hij wel wist was dat ze het woord van Blazestar hierin moesten geloven. Dat was tenslotte wat de warrior code hun vertelde. Wat betekende dat Fawnleap gedaan had wat Blazestar vertelde. Misschien was hij te simpel in dit alles om zijn leider te geloven, misschien was het omdat hij een kitten was dat hij nog niet volledig begreep wat er was gebeurd. Maar snel genoeg zou hij een apprentice worden. dat wist hij in ieder geval wel. Hij merkte een van de warriors op en hield zijn kop schuin voor een moment, voor hij naar de kater toeliep. Misschien kon hij vragen wat de ander erover dacht. "Denk je dat Blazestar gelijk had?" Wat hij zou doen met de ander zijn antwoord, dat wist hij nog niet, maar het was belangrijk dat hij wist wie de warrior code volgde hier.

Thawrage liet een zucht ontsnappen die meer op een grom dan op een zucht leek toen een kitten hem naderde. Het was dat kleine mormel van Lightstep die zich ook al had bemoeid toen dat ze de moordenaar van Wisteriawisp hadden proberen te traceren. Konden kittens niet gewoon hun bek houden en zich nergens mee bemoeien totdat ze wisten waar ze het over hadden? Thawrage liet zijn gouden blik kil naar het katertje glijden toen dat hij zijn vraag stelde. ”Ben jij niet wat jong om je daar al druk over te maken?” vroeg hij op een kille toon. Hij durfde te wedden dat de kitten nog niet eens de helft begreep van wat er gaande was. Hij liet een korte stilte vallen terwijl hij naar het kleintje keek. ”Wat denk je zelf?” vroeg hij uiteindelijk na een korte stilte. Het was meer een test om te ontdekken of het kleintje weer zo’n hersenloze dwaas zou worden waar ze niks aan hadden dan dat Thawrage echt geïnteresseerd was in zijn antwoord. Of dat was dan toch hetgeen wat hij zichzelf voorhield.

Misschien had hij op moeten vangen dat deze warrior totaal geen zin had om met hem om te gaan, maar dat deed hij niet. Daarom bleef hij de ander aanstaren, wachtend op een antwoord. Natuurlijk begon hij eerst over zijn leeftijd. Was het zo raar dat hij zich dingen af begon te vragen op deze leeftijd? "Mag ik deze vraag niet stellen?" Vroeg hij dan ook. "Ik denk dat we zijn woord moeten geloven, dat staat tenslotte in de warrior code." Het was een simpel antwoord op deze vraag, maar een waar hij zelf in geloofde. Het was iets waar hij ook niet vanaf zou gaan wijken.

Thawrage zuchtte diep toen dat de kleine zijn vraag stelde. ”Vragen stellen kan geen kwaad,” gaf hij uiteindelijk toe. Alleen niet aan mij, irritant mormel. Hij keek met een schuin oog naar het kleintje toen dat deze aangaf dat ze Blazestar op zijn woord moesten geloven omdat dat in de warrior code stond. Ondanks het feit dat hij zich geïrriteerd voelde over de aanwezigheid van het mormel kon hij zijn snorharen niet weerhouden van geamuseerd heen en weer bewegen. ”De warrior code heeft soms ook niet alle antwoorden, maar ik denk dat je in dit geval er zeker niet slecht aan doet om hem te volgen. Blazestar is geen leugenaar.” En dat was dat. Einde gesprek. Doei.

Vragen stellen kon geen kwaad was het antwoord dat hij kreeg en de warrior wist misschien niet dat hij daarmee in zijn ogen toestemming had gegeven om meer vragen te stellen. De warrior gaf aan dat de warrior code niet alle antwoorden had, maar dat Blazestar geen leugenaar was. Daar ging hij ook niet vanuit, maar als je niet de warrior code gebruikte om je aan vast te houden? Hoe bepaalde je dan wat goed was? "Maar als je je niet vasthoudt aan de warrior code? Hoe weet je dan wat goed en slecht is?" Dat was niet wat hij begreep aan anderen. Hoe konden ze de warrior code breken?

Thawrage besefte zijn fout pas te laat en hij onderdrukte een inwendige kreun toen dat de kitten méér aan hem begon te vragen. StarClan. Waar was de moeder van het mormel als Thawrage haar nodig had? Hij kon de kitten natuurlijk afwimpelen door te zeggen dat hij andere taken te doen had, maar dan zou hij de volgende keer gewoon opnieuw gevraagd worden zodra de kitten hem zag. Misschien vanavond zelfs, als hij écht geen zin had aan gezeur aan zijn kop. Nee, het moest nu voor één keer en altijd duidelijk gemaakt worden dat dit mormel op moest rotten. Hij moest Thawrage zo gaan haten dat hij vanzelf afstand zou houden. En dat doel kon hij enkel bereiken als hij het mormel te woord zou staan. ”Is dat iets waar je je nú mee bezig moet houden, kleine opdonder?” gromde hij. ”Het zou al behoorlijk helpen als je je gezond verstand zou gebruiken. Anderen inschatten leer je wel als je ouder wordt. En als je nog steeds te onzeker bent, dan ben ik er zeker van dat je mentor of je moeder je wel te woord wilt staan.” Maar ík niet dacht hij er nog geïrriteerd bij, zich afvragend of het mormel de hint zou begrijpen. Waarschijnlijk niet.

Hij wist dat niet iedereen het leuk vond als hij vragen bleef stellen, maar hij kon het toch niet helpen om te kijken tot hoever hij anderen kon pushen met zijn vragen. Toch was het nu duidelijk dat Thawrage niet blij met hem was en de woorden die de ander gebruikte werden ook alleen maar gemener daardoor of tenminste dat was hoe het in zijn oren klonk. "Het was maar een vraag." Sprak hij dan ook en de ander had net nog wel gezegd dat vragen stellen geen kwaad kon, dus waarom leek het nu alsof hij geen zin had om verdere vragen te beantwoorden?

Thawrage keek met een schuin oog naar het mormel. Het leek erop dat hij ervoor had gezorgd dat hij het mormel het zwijgen op had gelegd. Mooi zo. Hij moest zijn irritante vragen maar reserveren voor iemand die er meer zin in had dan hijzelf. ”En dat van mij was maar een antwoord,” zei hij op een koude toon, ook al wist hij dondersgoed dat hij de kitten af had proberen te schepen. Hij knikte in de richting van de nursery. ”Ga terug naar je moeder en ga haar maar wat lastig vallen met je vragen. Jouw tijd om apprentice te worden en onnozele vragen te stellen aan andere warriors komt snel genoeg.” En hij draaide zijn koude blik weer weg. Zo. Was hij daar ook weer even vanaf.

Hij opende zijn mond om nog een vraag te stellen, maar de woorden van de kater zorgden ervoor dat hij hem weer sloot. Als hij zijn moeder alles kon vragen, dan had hij dat allang gedaan. Maar zijn moeder gaf hem niet alles wanneer het op antwoorden aankwam, dus terug naar haar gaan was hij dan ook zeker niet van plan. Hij staarde naar de warrior, niet van plan om van zijn plek te wijken. "Als ik dingen aan mijn moeder wilde vragen, dan was ik daar nu wel," Hij was niet van plan om het zo snel al op te geven.

Thawrage zuchtte diep en draaide zijn ogen naar de hemel toe, zich afvragend waarom StarClan hem nu weer zo hard moest straffen door hem op te zadelen met irritante mormels zoals deze. ”Als ik je stomme vragen beantwoord, laat je me daarna dan met rust?” vroeg hij op een vermoeide toon, zijn ijskoude blik richtend naar de kater naast hem. Hij hoopte als Blazestar hem een apprentice zou geven dat het niet deze opdonder was. Hij hoopte dat hij gewoon een apprentice zou krijgen die zijn of haar klep de hele tijd zou houden en hem zijn uitleg zou laten geven en die alles dan vanaf de eerste keer meteen begreep. Dat zou zijn leven een stuk aangenamer maken.

Misschien zou hij moeten leren wanneer hij niet door moest gaan, maar blijkbaar had het toch iets van effect gehad. De warrior vroeg hem tenslotte of hij hem met rust zou laten als zijn vragen beantwoord werden. Hij wist alleen dat als zijn vragen voor nu beantwoord waren dat hij de warrior voor vandaag met rust zou kunnen laten, maar dat zei niks over de dagen die erna zouden volgen. "Voor vandaag wel," Antwoordde hij dan ook. Meer kon hij niet beloven, daar kende hij zichzelf te goed voor.

Thawrage liet een diepe zucht ontsnappen. Dadelijk ging dit mormel hem heel de dag bestoken met vragen en zag hij dit als een uitnodiging om morgen hetzelfde te doen. Gelukkig bestond er dan een heel simpele oplossing: het kamp uitgaan en voorlopig niet meer terugkomen. Het begon nu tegen de late middag te worden en Thawrage had sowieso geen zin meer om het kamp nog uit te gaan, maar het was bevredigend om te weten dat hij deze uitvlucht nog kon gebruiken voor zolang Blazestar dit mormel geen apprentice zou maken. De kans dat hij mentor zou worden de volgende ceremonie was toch relatief klein. Hij had zijn vriend wel laten weten dat hij er voor open zou staan, maar er waren ook nog andere warriors die een kans wilden hebben en die dat nog niet hadden gehad. Hij liet die andere dwazen ook maar eens hard werken. ”Ik wacht,” zei hij op een koude toon tegen de kitten terwijl hij met een schuin oog naar opzij keek.

Hij had het nog steeds niet helemaal geloofd dat de kater hem ineens vragen zou laten stellen, maar zodra hij aangaf dat hij aan het wachten was, knikte hij kort. Dan zou hij er ook gebruik van maken. Natuurlijk wist hij nog waar ze het eerder over gehad hadden. "Wat zou jij zien als de definitie van slecht?" Zelf vond hij dat de warrior code ervoor gebruiken het beste was, maar het was al eerder duidelijk geworden dat Thawrage er niet helemaal zo over dacht. "En dezelfde vraag voor goed?" Hij wist dat er een grijs gebied tussen zat, maar het liefste had hij daar zelf helemaal niet mee van doen.

Oh nee. Was hij nu maar gewoon het kamp uitgegaan. De kitten besloot dat dit het uitgerekende moment was om filosofische vragen aan Thawrage te stellen en de kater vroeg zich af of zijn uiterlijk dan zo hard schreeuwde dat hij dat soort vragen wilde beantwoorden. Even flitste zijn goudkleurige blik naar de kater en keek hij hem onderzoekend aan, maar het leek erop dat het mormel geen grapje maakte. ”Als je katten uitmoordt, je Clan verraadt of je op een bepaalde manier niet aan de warrior code houdt dat schadelijk is voor je Clan ben je niet goed bezig,” zei hij uiteindelijk op een koude toon. ”Maar eigenlijk is dat een behoorlijke grijze zone. Wat ik correct vind, kun jij weer niet correct vinden. Wat jij goed vindt, vind ik dan weer niet goed. En zo heeft iedere dwaas overal en altijd wel een mening over alles.” Hij stelde dezelfde vraag niet aan het mormel omdat het hem werkelijk geen bal interesseerde wie of wat de definitie van goed en slecht vond.

Hij was benieuwd wat voor een antwoord hij zou krijgen van de warrior. Misschien zou hij wel een heel simpel antwoord krijgen, maar daar leek het niet op. Thawrage vertelde hem wat voor hem een slechte kat zou zijn en het klonk allemaal wel logisch tot hij begon over dat het een grijs gebied was. Sootkit hield niet van de grijze gebieden, die waren zo onduidelijk. Zwart of wit was beter, dan was het duidelijk. "Misschien," Sprak hij dan ook eerst. "Maar is dat niet iets wat de warrior code kan vermijden als iedereen het gebruikt?" Dat leek hem het meest simpele dat er was.

Thawrage wierp een blik naar de kitten toen dat hij zijn woorden sprak en haalde zijn schouders op. ”In een ideale wereld zou dat voor de meest conflictvrije conversaties zorgen. Er zouden een stuk minder argumenten zijn als iedereen zich aan de warrior code hield, maar de realiteit is anders. Er is in het verleden al heel wat misbruik van de warrior code gemaakt. Soms zijn daar nog levende bewijzen van.” Hij had het over de half-Clanners die elke Clan leken te vullen met hun aanwezigheid. Thawrage had niet per se de pik op hun, maar wel op diegenen die dat het ding tussen hun benen achterna liepen en niet hun verstand konden gebruiken. Hoe moeilijk was het om een mate te vinden binnen hun eigen Clan? De warrior code werd op deze manier te vaak gebroken, al was er weinig wat daar aan gedaan kon worden. Gelukkig was liefde een emotie die hij niet kende, dus hij was er in elk geval al van overtuigd dat hij niet in dezelfde valkuil zou vallen als sommige andere dwazen van zijn Clan.

Zou het echt alleen werken in een ideale wereld? Hij wist dat katten de warrior code braken, dat was niks nieuws voor hem. Maar hoe meer katten daarvoor gestraft zouden worden hoe minder de regels zouden overtreden. Dat was toch hoe het hoorde te gaan? Het kostte tijd om strenger te worden, maar het leek voor hem allemaal zo logisch. "Ik weet dat katten de regels overtreden." Sprak hij dan ook. "Maar dat zou toch wel moeten veranderen als er meer gestraft wordt?" De warrior had het ook nog over het feit dat er levende bewijzen van waren. Waarschijnlijk bedoelde hij daarmee de katten die halfclanners waren. "Je bedoelt de halfclan katten?" Vroeg hij dan ook. Ze waren inderdaad het bewijs dat katten zich niet hadden gehouden aan de warrior code, iets wat hij dan ook zeker niet goed zou keuren en iets dat hij zelf nooit zou doen, daar was hij zeker van.

Thawrage wierp een schuine blik naar de kitten toen hij zijn vraag stelde en haalde zijn schouders op. ”Je moet in overweging nemen dat niet elk karakter hetzelfde is. Misschien zou jij alerter zijn en op je tellen gaan letten als je gestraft zou worden voor iets wat je had gedaan, maar dat hoeft niet voor elke kat zo te zijn. Gek genoeg zijn er katten die juist uitdaging zien in het breken van regels en hun straf als een prijs zien om het nog eens te flikken.” Hoewel hij altijd wel vrij goed was geweest in het irriteren van anderen waren er vrij weinig momenten dat Thawrage echt de warrior code had overtreden. Hij zag er misschien niet zo uit, maar de warrior code was wel iets waar hij zich aan hield en waar hij er bij zijn toekomstige apprentice ook op zou hameren dat hij zich er ook aan zou houden en dat het absoluut niet getolereerd zou worden als diegene dat niet zou doen. Hij gaf enkel met een knikje aan naar Sootkit toe dat het inderdaad half-Clanners waren waar hij op doelde. ”En dan heb ik het over de ouders, niet over de kittens zelf. Die kunnen er niks aan doen,” zei hij een koude toon, zijn blik richtend naar de kitten.

Er waren katten die straffen juist als een prijs zagen? Ook als je op een gegeven moment gewoon uit de clan gezet zou worden? Hij kon dat zich echt niet voorstellen. Er zou een punt zijn waar iemand toch zou moeten stoppen? "Het beste is om nooit gestraft te moeten worden." Concludeerde hij dan ook. Hij was niet van plan om zelf ooit een straf op te lopen, niet als hij zich aan alle regels zou houden. Hij kon begrijpen dat de warrior het had over de ouders van de halfclanners, dat die gestraft zouden moeten worden. Dat vond hijzelf ook, dat dat zou moeten. De kittens waren tenslotte zo geboren zonder dat ze dat wilden en hij zou er zelf niet eens over na willen denken als dat zo voor hem was. Dat was ergens ook wel een goed punt. Hij had een moeder, maar ze had hem nooit over hun vader vertelt. Hij was er altijd maar vanuit gegaan dat hij Windclan was, maar was dat ook wel zo? Nee, het moest wel zo zijn. "Hoe komt een kitten erachter dat deze halfclan is?" Hij wilde het toch zeker weten als hij eerlijk was.