Go away

Iets van goedkeuring verscheen in zijn ogen terwijl hij zijn blik naar de kater richtte. ”Je toekomstige mentor mag al in zijn poten klappen dat hij een apprentice gaat hebben met die instelling,” zei hij op een koude toon waarin het leek alsof hij de ander niet zojuist had gecomplimenteerd. Zo was Thawrage dan ook wel weer. Zijn goudkleurige ogen richtten zich strak op de ander toen dat hij zijn vraag stelde en hij haalde zijn schouders op. ”Niet, tenzij de ouders het zelf vertellen of iemand anders van de Clan die vermoedens heeft. Soms zijn er ook kenmerken waar het aan op te merken valt, al gaat natuurlijk niet elke kat daar op letten of het benoemen.” Een grote WindClanner met brede schouders die eruitzag als een ShadowClanner, RiverClanner of ThunderClanner, bijvoorbeeld. Niemand had hém ooit vragen gesteld en dat was precies de manier waarop hij het wilde hebben.

Hij was niet van plan om ook maar een regel te overtreden, dat zou hij niet kunnen hebben. Daar was hij te eerlijk voor, iets wat hij van jongs af aan al was geweest. Zijn vraag werd beantwoord en het deed hem kort nadenken. Je kwam er dus niet achter tenzij iemand er wat van zei. Hoeveel halfclanners waren er dan wel niet. Natuurlijk viel het op als er ineens wel een grote brede kat rondliep, dan was het duidelijk dat de kat niet puur windclan was. Maar op andere momenten was het moeilijker te achterhalen. Hij wist ook niet waarom hij zijn moeder niet had gevraagd naar zijn vader eerder, misschien was hij wel bang voor het antwoord. Bang dat hij datgeen was dat tegen zijn eigen principes in zou gaan. "Hm, het licht er dus heel erg aan wat de moeder van de kittens doet." Sprak hij bedenkelijk. Hij begon zich af te vragen of hij nog meer vragen zou kunnen stellen of dat de warrior er ondertussen niet echt al genoeg van had. Er was vaak een limiet tenslotte.

Ondanks dat dit een serieuze kwestie was, gingen Thawrage’s mondhoeken kort geamuseerd omhoog toen dat de kater zijn woorden sprak. Hij was in elk geval niet dwaas genoeg om zich te beseffen dat het probleem vooral bij de moeder begon. Zonder een queen konden er immers geen kittens zijn. Hij wilde de schuld niet helemaal bij de she-cats leggen natuurlijk, maar als zij zichzelf inhielden, dan zou dit al een stuk minder voorkomen. ”Ik denk dat je inmiddels oud en wijs genoeg bent om te weten dat er zonder een queen geen kittens kunnen komen,” gromde hij. ”Ik zeg niet dat het probleem volledig bij de moeders ligt, maar zij zijn wel verantwoordelijk voor het brengen van de kittens op de wereld. Maar er zijn er natuurlijk altijd twee die schuld hebben bij dat soort dingen.” Nooit gedacht dat hij dit soort gesprekken zou hebben met iemand, maar hier was hij dan. Hopelijk was het kleine mormel bijna klaar met zijn vragen, want Thawrage begon er aardig genoeg van te hebben.

Hij wist dat het misschien niet het beste was om nog veel langer door te vragen. Hij had tenslotte al veel tijd ingenomen van de warrior. Hij fronste wel iets bij zijn antwoord. Poezen waren inderdaad degene die zwanger raakten, dat had hij wel begrepen ondertussen. Maar het klopte ook dat er twee katten waren die er de oorzaak van waren. "Ik snap wat je bedoelt." Sprak hij dan ook. "Ik denk dat het misschien beter is als ik terug de nursery in ga." Hij was tenslotte al een hele tijd buiten momenteel. Morgen was er ook weer een dag en mogelijk andere katten om vragen aan te stellen.