Retribution rather than Vengeance

Wat was er mis met hem, behalve het gebruikelijke dan? Umbrapool voelde zich helemaal kriebelig en constant op het randje, alsof hij elk moment voor de hele clan geroepen kon worden om een belangrijke speech te geven. Hij fladderde op een vreemde manier door zijn dagelijkse leven heen, terwijl hij altijd door iets dwars werd gezeten. Natuurlijk kon hij zichzelf niet helemaal voor de gek houden: hij wist vrij zeker wat die iets was, maar het was moeilijk om toe te geven, zelfs aan zichzelf. Umbrapool voelde hoe hij helemaal warm en klam onder zijn vacht werd, elke keer als hij zijn gedachten de vrije loop liet, en ze bij háár terecht kwamen. Hij kon niet geloven dat het een onwetend wezen als Fiddlefern was, die hem zijn eerst echt crush bezorgd had.

In de verhalen die hij van anderen had opgevangen werd iemands leven plotseling rooskleurig en zorgeloos, zodra ze iemand écht leuk waren begonnen te vinden. In dit, zoals in zoveel andere dingen, look Umbrapool te verschillen van de gemiddelde kat. Zijn leven was er juist moeilijker en ingewikkelder door geworden. Voorheen had hij iedereen met koude blikken en cynische woorden van zich af weten te houden, als ze probeerden ook maar het kleinste beetje toenadering te zoeken door hem naar iets persoonlijkers dan het weer te vragen. Maar nu kon zelfs de kleinste hint naar een blijde emotie hem klam laten voelen, en dan stamelde hij als een idioot, en kon hij alleen maar wegkomen met een slecht excuus. Zijn clangenoten zouden wel denken dat hij nu daadwerkelijk doorgedraaid was.

En dan was er natuurlijk ook nog Fiddlefern, die zo nu en dan in zijn leven verscheen. Ze leek altijd uit het niets te materialiseren, wat Umbrapool wel eens het belachelijke idee gaf dat Starclan zelf hem van zijn eeuwige alleenstaandheid af wilde helpen. Soms wist hij haar nog op zijn gebruikelijke manier te kwetsen, maar ze keek er steeds vaker doorheen. Zelfs iemand met zoveel wolken in haar kop als Fiddlefern kon niet ontgaan zijn dat ze een uiterst gevoelig deel van Umbrapool had gezien, de dag dat hij voor haar neus mentaal opengebroken was. Nu behandelde ze hem met een soort mengeling tussen voorzichtige vriendschappelijkheid en medeleven. Dit vond Umbrapool ontzettend tergend, maar tegelijkertijd leek zijn stomme brein er juist van te genieten, want met elke spontane ontmoeting werd hij klammer en onhandiger.

Deze keer was de klamste en onhandigste keer van allemaal, want ze had hem juist aangetroffen op het moment dat hij van plan was geweest zich van de ergste driften te ontdoen. Umbrapool was net op zoek geweest naar een rustig plekje in het territorium, toen ze plotseling voor zijn neus stond. Zijn gele ogen werden groot, en een vage kwaak van herkenning en ongemak verliet zijn bek. "Hoi!" Kwam erachteraan, iets waarmee hij zelfs zichzelf verbaasde.

[Fiddlefern]

Fiddlefern is verliefd op Blazestar. Dat was het gerucht dat zich stilletjes, maar al eindeloos lang door de clan bewoog. En zoals bij kortstondig nieuwtje, keek niemand meer op van een poes die niks anders kon dan stamelen in gesprek met haar leader, tenzij het was om haar met die beklagende blik aan te staren. Blazestar zou immers nooit gaan voor iemand zoals zij. Het was een onderdeel geworden van hoe anderen haar zagen en uiteindelijk ook van haar identiteit. Domme, verliefde Fiddlefern. Niet dat iemand haar dan ook anders behandelde, maar ze was niet achterlijk. Ze zag zelf ook wel hoe ze in subtiliteit ontbrak. De laatste tijd begaf ze zich dan ook nog liever alleen dan normaal. Met haar vacht in de wind had ze immers de vrijheid om ongestoord te dromen over alles waar ze naar verlangde. Het probleem was echter.. dat het denken aan dat verlangen steeds mechanischer werd, steeds meer gewoonweg vastgeroest in haar gedachtenroutine. En oh, wat haatte ze het. Ze haatte de afwezigheid van de rush, terwijl er tegelijk ook niet niks was. Ze snakte naar duidelijkheid, een antwoord. Wel of niet. Ze bezweek onder het verliezen van haar laatste houvast. Was het optimistische karakter waar iedereen haar van kende dan toch een façade geweest? Wie was ze?

In zichzelf stamelend en met een betraand gezicht haastte ze zich steeds sneller door het territorium, tot een geur haar neus binnendrong en ze net op tijd en recht voor zijn gezicht een stop maakte. Zijn verbazing registreerde ze in de eerste instantie logisch. Natuurlijk had haar plotselinge verschijning hem laten schrikken. Hij was sowieso een springerigere kater, wat niet vreemd was in het licht van wat ze over hem had ontdekt. Ze deed dan ook extra haar best om een vriend voor hem te zijn, iets dat lastiger bleek te zijn dan haar geduld soms aan kon. Toen haar blik echter naar beneden gleed kwam ze tot een heel ander begrip van de situatie. "OH-" bracht ze uit, waarna ze hem vlug weer aankeek, iets waar ze direct spijt van had. "Ik- het is oké!" help help help help

Dit was misschien wel de verschrikkelijkste sociale situatie waar Umbrapool zich ooit in had bevonden. Het was alsof hij Fiddlefern de werkelijkheid in had gedacht. Hier moest bijna wel goddelijke inmenging in het spel zijn, maar nu dacht hij niet meer dat Starclan hem wilde helpen. Was dit zijn straf voor een cynisch wrak van een kater zijn? Moest hij zelfs een freak zijn in de ogen van een andere freak? Zijn kaken stonden strak op elkaar terwijl ze uitkraamde dat het oké was, maar hij had haar blik ook wil omlaag zien gaan, het was absoluut niet oké. Umbrapool maalde woest zijn kiezen over elkaar en zocht een uitweg, het liefst een vluchtroute, of een hoge rots om vanaf te springen.

Natuurlijk was er geen enkele uitweg die het niet nog veel erger zou maken. En dus ging Umbrapool in een gebogen houding zitten, waarmee hij wat minder vrijgaf, en keek Fiddlefern toen aan. Het ontging hem niet dat haar ogen betraand waren. Een visioen van Blazestar, zijn broer, die haar afwees kwam in hem op. Dus blijkbaar was er nóg een reden om jaloers te zijn. Zij wilde Blazestar, zonder dat hij ook maar naar haar omkeek. Was dat ook waarom ze moest huilen? Maar nee, het was nog geen tijd om aan dat soort kwesties te denken. "Fiddlefern... het was niet de bedoeling dat je dat zag," mauwde hij houterig, en hij keek vluchtig om zich heen om er zeker van te zijn dat ze écht de enige andere kat daar was. "Maar.. je mag blijven." Én wat bedoel je daar nou weer mee, sukkel?

Een hysterische grinnik - gevolgd door een snik - verliet haar bek toen Umbrapool zich voorover boog. Ze zat nog zo in de waas van haar eigen overdenken dat de situatie haast niet registreerde. Als hij met zijn reactie niet had bevestigd dat dit inderdaad erg uniek was, dan had ze het misschien niet eens door, of niet meteen. Net toen ze dacht de toestand te begrijpen, zei hij iets waardoor ze even helemaal stilviel. Blijven? Met grote ogen en een hoofd vol bijen keek ze hem aan. Bedoelde hij.. Ze kon het zich zo moeilijk voorstellen dat ze bijna geloofde dat hij een grap maakte. Maar nee, Umbra deed niet aan grappen. Hij maakte haar zelfs niet belachelijk. Dit was oprecht. Hij wilde haar. Ze hoopte op een tinteling in haar buik, maar het idee deed niks voor haar, behalve dat het haar heel heel nerveus maakte. Een onduidelijk gestamel verliet haar bek, waarna ze onder de spanning bezweek. "Ik heb het nog nooit gedaan!"

Schijnbaar had Fiddlefern meer uit zijn uitspraak gehaald dan hij bedoeld had er in te stoppen. Ze werd helemaal zenuwachtig en begon onsamenhangend te stamelen, waardoor Umbrapool fronste en met zijn staart zwiepte. Dacht ze nu echt dat dat een uitnodiging was? "Fiddlefern, je moet wel heel laag van me denken als je denkt dat dat mijn grote liefdesverklaring was," mauwde hij in zijn gebruikelijke lijzige stem, terwijl hij haar schattend aankeek. Ze had het nog nooit gedaan, interessant. Umbrapool zelf natuurlijk ook niet, althans, niet echt. Het was hem nooit gelukt om een kattin zó gek in haar hoofd te krijgen dat ze zich met hèm liet zien. "Je bent nog steeds verliefd op mijn broer, of niet?" vervolgde hij, minder kil dan gewoonlijk. Zijn ongemak was wat gezakt, en daarmee ook de oorzaak van dat ongemak, en hij kon wat comfortabeler gaan zitten.

Het ongemak leek plotseling van hem af te glijden, wat de verantwoordelijkheid van de spanning op een of andere manier naar háár verschoof. Ergens stelde zijn afwijzing haar teleur, ook al had hij het voorstel gedaan. Toch? Nog voor ze door die verwarring heen was, schoot hij een vraag op haar af waar ze onmogelijk antwoord op kon geven. "Als dat geen aanbod was, waarom maakt dat dan uit hoe ik me over Blazestar voel?" snoof ze defensief, nog voor ze deze redenatie zelf helemaal begreep. Dit was het minst aardige dat ze in tijden tegen hem had gezegd, en meteen voelde ze zich schuldig.

Misschien moest hij wel aan zichzelf toegeven dat er iets van een aanbod was geweest, en misschien was hij wel blij geweest als ze 'ja' had gezegd. Maar natuurlijk had ze dat niet gedaan. Zelfs Fiddlefern had hogere standaarden. De hoogste standaarden, bleek zelfs. Want die poging om om zijn vraag heen te draaien ging helemaal nergens over. Ze was nog steeds net zo dol voor Blazestar als een aantal moons geleden, toen zijn gevoelens voor het eerst los waren gekomen uit het oneindige zwarte gat waar ze in hadden gezeten. "Hij is mijn broer, en jij bent mijn.. iets, dus ik vond het wel relevant om je ernaar te vragen," mauwde hij simpelweg. Het was zo makkelijk om weer in steen te veranderen, bij het vaagste idee dat hij misschien geraakt zou worden. "Maar goed. Als je het er niet over wilt hebben, dan niet. Dan kan je wel weer gaan."

Oh. Het was geen aanbod. Misschien zei hij gewoon maar wat. Het was dan ook een.. verwarrend moment. Een luide snik verliet haar bek. De verbazing van net was vervaagd en ze kwam weer tot de realiteit. Alles was chaos en verwarrend en kapot. En nu had ze ook nog eens ruzie met Umbra. Hoe kon ze nou denken dat hij haar wilde? Niemand wilde haar, maar ze had zichzelf voor een seconde de hoop gegeven dat dat ooit anders ging zijn. "Waarom - haat je - me?" Mauwde ze door happen lucht heen, terwijl de tranen weer over haar wangen begonnen te stromen.

Vaag vroeg hij zich af wat er zich in Fiddlefern's kop mankeerde, waardoor ze zich zo gedroeg. Het was duidelijk dat de kattin niet volledig helder nadacht, en toch leek ze niet compleet krankzinnig. Maar soms had ze gewoon dit soort uitvallen, waarin ze plotseling over hem heen begon te janken. "Wat?" Vroeg Umbrapool, met een scherpte in zijn stem waarvan hij hoopte dat die haar uit haar waanzin zou kunnen schudden. "Fiddlefern, er zijn veel katten in deze clan die ik haat; maar wonderbaarlijk genoeg ben jij er niet één van." Dat was waar: hoewel ze op zijn zenuwen speelde, en altijd zo ongelofelijk agiteerde, kon Umbrapool haar niet haten. Haar aanwezigheid bracht toch een soort vreemde rust. "Wat ik haat is dat je mijn woorden interpreteert en buigt totdat je denkt dat ik je haat."