This is going to be fun... maybe. [TRAINING 1]

Foulplay rolde zijn schouders terwijl hij de warrior’s den verliet. Het leek hem wel duidelijk dat er een mentortekort in ShadowClan was; dit was nu al de derde apprentice die hij kreeg toegewezen sinds dat hij warrior was geworden. Deze keer was het Thornpaw, de zoon van Beechresin. Daar was hij wel blij mee. Hij kon wel goed overweg met Beechresin en ergens vond hij het wel een eer dat hij één van haar kittens mocht trainen. En hij dacht wel dat Thornpaw een aangename apprentice zou zijn. Ze hadden immers al een goede opvoeding van hun moeder gehad. Het was speciaal te noemen dat Beechresin één van haar eigen kittens mocht trainen, maar dat was niet iets waar hij over ging en ook niet iets waar hij veel aandacht aan ging besteden. De kater naar de apprentices’ den, waar hij zonder pardon zijn kop naar binnen stak. ”Thornpaw, eet eerst iets en kom dan naar de kampuitgang,” sprak hij op een rustige toon, waarna hij zich omdraaide en op de kater bleef wachten op de afgesproken plek.

Thornpaw moest heel erg wennen aan het feit dat hij nu apprentice was. Hij kon niet wachten om alles te leren en een warrior te worden om trots op te zijn, maar hij vond het ook wel een beetje spannend. Hij was groot en sterk gebouwd, maar vanbinnen voelde hij zich niet altijd zo. Daarbij kwam bij het warrior worden ook vele dingen kijken waar hij onzeker over was. Hij moest moedig zijn en goed kunnen samenwerken met zijn Clangenoten. Dat zal voor hem nog wel een ding worden. Thornpaw wil ze graag helpen alleen of hij het kan is een tweede. Toen Foulplay's kop in de den verscheen, voelde hij zich al wat gespannener worden. De zwart witte apprentice knikte en kwam snel zijn nest uit waarna hij de apprentice den verliet. De jonge kater at snel nog een klein beetje en trippelde daarna naar de kampuitang. Hij had er zin in, maar hij vond het ook erg spannend. Thornpaw knikte naar zijn mentor als teken dat hij er klaar voor was.

Foulplay keek toe hoe Thornpaw at. Honger knaagde in zijn eigen maag, maar hij negeerde het. Eerst de kittens en de elders te eten geven, dan de apprentices en dan pas hijzelf. Alleen voor Thornpaw maakte hij nu een uitzondering omdat de kater nog maar net aan zijn training zou beginnen. Hij gaf de kater een knikje terug en wenkte hem mee het kamp uit, waar hij zijn blik door het territorium liet glijden. ”Vandaag zal nog niet veel spectaculairs zijn,” waarschuwde hij zijn apprentice. ”Ik zal je het territorium laten zien en je kennis laten maken met de geuren van de andere Clans.” En dan zou hun dag wel zo goed als om zijn. ”Deze kant op,” zei hij bruusk, waarna hij in de richting van the Little Creek liep. ”Dit is de plek waar je kunt drinken. Heb je enig idee van wiens territorium deze stroom zou kunnen komen?” vroeg hij aan zijn apprentice. Vragen stellen en ontdekken wat voor vlees hij in de kuip had, leek hem voor nu de beste manier. Zo kon hij gemakkelijk ondervinden of en waar Thornpaw nog wat bijsturing nodig had.

Toen Foulplay hem terug knikte en het kamp verliet, volgde Thornpaw zo dicht mogelijk in zijn mentors buurt. Hij wilde hem niet ergens kwijtraken of dat hem wat overkwam ofzo. Het territorium was op het kamp na volledig onbekend. Hij had geen idee wat er allemaal kon zijn. Dat was ook wat hij zo spannend vond. Gelukkig kreeg hij al snel te horen dat het allemaal niet zo spectaculair zal zijn en dat de apprentice het enge onbekende zal leren kennen. Het was nog steeds wel eng, maar dan was hij er snel vanaf. Stilletjes volgde de zwart witte kater zijn mentor naar de Little Creek. De kater keek naar het stroompje. Hier kon hij dus drinken. Dat moest hij goed onthouden. Thornpaw dacht eventjes diep na bij de vraag van zijn mentor. "RiverClan?" miauwde hij. Dat leek hem ten minste logisch. De kans was groot dat deze kreek van hun rivier vandaan komt.

Foulplay gaf een goedkeurend knikje toen Thornpaw zijn gok waagde. ”Hoewel je zou denken dat we hier kunnen vissen, is niets minder waar. Wel is het zo dat het water ook veel andere prooidieren aantrekt,” gaf hij als informatie mee aan de apprentice. Hij wenkte de apprentice weer mee met zijn staart, deze keer in de richting van the pinewoods. ”Dit dennenbos staat bekend als the pinewoods,” zei hij toen hij het bekende bos gevuld met dennenbomen voor zich op zag doemen. ”Hoewel we hier ook kunnen jagen, wordt dit bos vaker gebruikt voor het oefenen van vechttechnieken. Het zal nu misschien nog vervelend voor je zijn om door dit bos te lopen, maar zodra je wat ouder wordt en je pootkussens wat harder, zal het niet meer zo vervelend zijn,” beloofde hij de jonge apprentice. Thornpaw’s pootkussentjes waren nu immers nog zo zacht als die van een kitten, maar met het vechten en het jagen door dit bos zouden ze vanzelf hard worden. Hij wenkte de apprentice mee door het bos heen zodat ze naar het moeras konden gaan. Dat was immers het belangrijkste onderdeel van zijn training en ook hetgeen waar hij het meeste voor op moest passen.

Deze plek trok dus veel prooi aan? Dat moest hij proberen te onthouden, want dat zou ooit goed van pas kunnen komen. Daarna gingen ze al snel weer verder. Nieuwsgierig volgde de jonge kater zijn mentor verder het territorium door. Zijn oortjes draaiden iets wat nerveus, maar zijn ogen stonden nieuwsgierig. Het volgende gedeelte was de pinewoods. Thornpaw had het al wel snel kunnen herkennen. Geïnteresseerd luisterde de kater naar wat Foulplay hem te zeggen had. Hier werden dus vele vechttechnieken getraind en soms gejaagd. Ook dit probeerde hij in zijn hoofd te houden. Straks ging hij hier nog jagen en zou hij zo klunzig zijn om een training lastig te vallen. Het is beter als hij hier voorlopig niet alleen zou komen. De zwart-witte apprentice kent zichzelf daar goed genoeg voor. Thornpaw knikte bij de woorden over zijn pootkussentjes. De ondergrond was inderdaad niet al te geweldig, maar hij zal het wel volhouden totdat zijn pootkussentjes harder zullen zijn.

Foulplay voelde zich tevreden over de manier hoe dat Thornpaw aandachtig naar hem luisterde en alles in hem opnam. Tot dusver leek het een gezonde mentor-apprentice-verhouding te worden, iets wat hij behoorlijk apprecieerde. Niets vervelender voor een jonge mentor dan een apprentice die ongeïnteresseerd leek te zijn in alles wat hem of haar verteld werd. Foulplay was ook altijd een fervente apprentice geweest, dus die attribuut verwachtte hij zeker wel terug te zien in zijn eigen apprentices. ”Dit zijn de plekken waar je, samen met een andere warrior als ik er zelf niet ben weliswaar, alleen mag komen van mijn part. Ik zal je nu de delen van ons territorium laten zien waar ik liever heb dat je niet alleen komt.” Hij richtte kort zijn blik over zijn schouder naar Thornpaw. ”Niet omdat ik je niet vertrouw, maar gewoon omdat ik zorg draag voor je welzijn. Er zijn plekken in ons territorium die verraderlijk gevaarlijk kunnen zijn voor jonge, onervaren katten zoals jij. Natuurlijk zal ik je leren hoe je met dat gevaar om moet gaan zodat je straks, wanneer je ouder bent, de vrijheid hebt om te gaan en staan waar je wilt zonder in gevaar te hoeven zijn.” Hij knikte warm naar zijn apprentice, waarna hij hem wenkte met zijn staart. ”Eén van die plekken zijn de moerassen. Heb je enig idee wat voor gevaar er zou kunnen schuilen in dit deel van ons territorium?” vroeg hij, zich richtend naar zijn apprentice.