I've got a feeling in my bones

Crosskit zuchtte. Hij was nog geen anderhalve maan oud en hij verveelde zich nu al te pletter in de nursery. Elke dag leek hetzelfde te zijn en het was bijna irritant te noemen hoe vaak de queens hem beletten om naar het kamp te gaan. En dus was zijn blik naar buiten gericht, waar hij kleine witte vlokjes naar beneden zag dwarrelen. Hoe zou dat voelen? Koud, zoals de nursery soms was? Het interesseerde hem, maar hij kon niet op onderzoek uitgaan. En dus moest hij zichzelf maar met iets anders bezighouden. Zijn blik gleed naar één van de kittens die met een mosballetje aan het spelen was. Het mosballetje zag er intact uit en mooier dan hetgeen wat hij kon maken met zijn poten. Hij was er jaloers op. Hij wilde het hebben. En dus stootte hij de kitten aan, keek met grote ogen om zich heen en wees met zijn poot naar iets wat totaal niet belangrijk was. Maar de kitten trapte erin en met een grijns om zijn lippen pikte hij de mosbal door het naar zich toe te rollen. Gheghe. Heel gewiekst, ja ja.

Was het uit nieuwsgierigheid dat ze hier naar binnen was gegaan? Of was het om te schuilen van de vlokken sneeuw die naar beneden vielen? Als dat zo was, dan had ze net zo goed de warriors den ervoor kunnen kiezen. Misschien was het dat nu ze in een relatie was de gedachte van kittens ook automatisch kwam. Ze wist het niet. Ze wist niet eens of ze ze wilde, had er eigenlijk nog nooit over nagedacht. Ze liet haar blik over de nursery gaan, totdat deze op een van de kittens met een mosbal viel. Hoe begon ze dit ook alweer met een kitten?

De kitten die hij had afgeleid was nog altijd intensief aan het staren naar het niet-bestaande ding waar Crosskit naar had gewezen. Hierdoor had Crosskit alle tijd om ervandoor te gaan met het mosballetje, al werd zijn pad al snel onderbroken door een warrior die de nursery binnen kwam gelopen. Ze was naar hem aan het staren en Crosskit wiebelde met zijn oortjes, zich afvragend of ze gezien had wat hij had gedaan en of ze hem nu een preek ging geven. ”Wat?” piepte hij dan ook op een defensieve manier, haar bijna onschuldig aankijkend met zijn grasgroene ogen. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat hij een preek van een oudere warrior kreeg. Niet dat het hem zo veel deerde. Het bleef immers een leuk spelletje om de andere kittens te treiteren, hoe hard hij daarvoor ook op zijn kop kreeg.

Ze liet haar blik van de kitten naar de mosbal gaan, niet wetende wat er daarvoor gebeurd was tussen de kitten voor haar en een andere kitten. "Hey," Begon ze dan ook. Het was vaak de beste manier om een gesprek te beginnen en hopelijk ook met een kitten. "Was je aan het spelen?" Hoe zou ze dit ooit doen als ze zelf kittens had? Dit voelde ongemakkelijker dan dat ze had verwacht, zeker omdat de meeste kittens niet wisten dat ze geduld met haar moesten hebben. Waarom was ze hier ook alweer naartoe gegaan?

Het leek erop dat de warrior niet had gezien dat hij het mosballetje had gepikt van zijn denmate. En Crosskit ging haar daar dan ook zeker niet op wijzen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de kitten van wie hij had mosballetje had gepikt inmiddels naar de plek was gelopen waar hij naartoe had gewezen, alsof hij het beter wilde bestuderen. Zijn mondhoeken gingen licht omhoog in een spottende grijns. Wat een dommerik! Zijn grasgroene ogen gingen al snel weer naar de poes toen dat ze haar woorden sprak. ”Ja,” zei hij, waarna hij vol trots naar het mosballetje wees met zijn pootje. ”Zelf gemaakt!” Het was natuurlijk niet waar, maar de warrior had duidelijk niet gezien dat hij het ding gepikt had, dus Crosskit ging die troef naar zijn eigen poten spelen. Het was immers behoorlijk leuk om erkenning te krijgen voor een prestatie die hij zelf niet eens verricht had. Wel, hij had het mosballetje weten te jatten, dat was toch ook al een prestatie op zichzelf?

Ze wist nog niet wat het antwoord op haar vraag was, maar ze hoopte niet dat ze ernaast zat. Ze staarde dan ook naar de kitten, afwachtende wat voor antwoord hij zou geven. Misschien vond de kitten het wel een stomme vraag en was het iets dat overduidelijk was. Ze probeerde dan ook te glimlachen, hopende dat dat zou helpen. Ze wachtte dan ook af tot ze zijn antwoord gehoord had, ook al duurde het zeker een tijdje voor ze dat verwerkt had. "Was het makkelijk?" Vroeg ze dan ook, niet echt specificerende dat ze vroeg of de mosbal makkelijk te maken was.

Crosskit bewoog met zijn oortjes toen er een tijd leek te verstrijken tussen zijn antwoord en haar vraag, alsof ze moeite had met het verwerken van zijn woorden. Hij zag haar al die tijd ook nadenken, maar hij stelde zich er niet te veel vragen bij. Misschien had ze gewoon veel aan haar hoofd of zo. Wist hij veel. ”Ja,” zei hij en hij kon zijn ondeugende grijns niet helemaal verbergen. Het was héél gemakkelijk geweest om het mosballetje te pikken van de andere kitten. Iets té gemakkelijk. ”Volgende keer verwacht ik wel meer uitdaging,” gaf hij nog aan. Dat kon voor sommigen al een indicatie zijn dat hier iets niet pluis was, maar daar dacht de kitten zelf nog niet zo over na. Hij was veel te trots omwille van het feit dat zijn afleidingstactiek had gewerkt. En dat het mosballetje nu van hem was.

Ze miste compleet wat de kitten bedoelde met dat hij de volgende keer meer uitdaging wilde. Misschien omdat het voor haar best moeilijk in te schatten was soms wat anderen bedoelden. Voornamelijk ook omdat ze pas later door kreeg wat een andere kat gezegd had en een mogelijke uitdrukking op dat moment al verdwenen was. Waarom de kitten dan ook meer uitdaging wilde de volgende keer snapte ze niet goed. Hoe kon een mosbal in elkaar draaien daarvoor zorgen? "Meer uitdaging?" Vroeg ze dan ook. Misschien als de kitten het zou verduidelijken zou ze het beter begrijpen.

Crosskit kon nauwelijks de neiging onderdrukken om op te scheppen dat hij dit mosballetje gestolen had met een slimme tactiek van een andere kitten, maar wist ergens ook wel dat dat dom was. Dan zou ze hem vast gaan beschuldigen of één of andere queen waarschuwen en dan werd hij weer beter in de gaten gehouden. Daar had hij geen zin in. ”Oh, niks hoor,” zei hij met nog altijd die licht geniepige grijns om zijn lippen. Toen keek hij haar aan. ”Heb jij kittens?” vroeg hij vervolgens, deels om haar af te leiden en deels omdat hij dat eigenlijk wel wilde weten. Hij dacht niet dat hij haar hier eerder gezien had, maar dat wilde natuurlijk niks zeggen. Er waren immers meerdere she-cats die ervoor kozen hun warriortaken te hervatten en de zorg over de kittens gewoon te dumpen bij de andere queens. Zijn moeder was daar het perfecte voorbeeld van. Niet dat hem dat ook maar iets kon schelen. Helemaal niet.

Ze was nooit goed in inschatten wat anderen bedoelden en dat was misschien nu ook een geluk voor de kitten. Ook al was ze niet iemand die streng was als ze het wel doorgehad zou hebben. Het duurde even voor de vraag van de kitten doorkwam, de vraag of ze zelf kittens had. Nee, die had ze niet en ze wist niet eens of ze een moeder zou kunnen zijn. "Nee, die heb ik niet," Het was niet dat ze ze niet wilde, het was alleen iets waar ze haarzelf nooit de kans voor had gegeven om over na te denken. Ze had tenslotte geen partner gehad en eerlijk ook niet verwacht er een te krijgen tot het toch gebeurd was.

Crosskit gaf een kort knikje toen dat de she-cat aangaf dat ze geen kittens had. Dat kon. Dat had hij zelf immers ook niet. Haha. De gedachte alleen al. Als hij ooit vader zou worden, dan hoopte hij op zijn minst dat het niet van die zielige huilbaby’s waren zoals de helft van de nursery hier. ”Zou je ze willen?” vroeg hij op een geïnteresseerde toon aan haar. Misschien niet het soort gesprek dat een she-cat met een kitten zou willen voeren, maar hij was oprecht geïnteresseerd of hij zich zorgen moest maken om nog meer huilbaby’s in zijn buurt te krijgen zolang hij hier in de nursery was. Als ze even kon wachten totdat hij apprentice zou zijn, dan zou hij dat behoorlijk op prijs stellen.

Haar gedachten gingen verder over de kittens, wetende dat Foulplay ze misschien wel zou willen hebben en het was niet alsof ze er iets op tegen zou hebben. Ze was er alleen vrij zeker van dat ze een slechte moeder zou zijn. Nog iets waar ze in zou kunnen falen. Wat als hij ze niet wilde hebben? Dat was tenslotte ook een optie. Zou ze het daarmee eens zijn? Ze wist de antwoorden daarop nog niet. Ze besefte zich ondertussen dat de kitten haar een vraag had gesteld en vroeg zich af hoelang ze al niks gezegd had. "Misschien, ik denk alleen dat ik geen goede moeder zal zijn." Sprak ze eerlijk. Waarom ze eerlijk was naar een kitten wist ze niet goed. Net als dat het best een rare vraag van een kitten was om te stellen als ze er iets langer over na had gedacht, maar dat had ze niet gedaan.