Rain on me

Rainkit’s donkerblauwe oogjes staarden nieuwsgierig naar de overkant van de nursery, waar ze enkele kittens zag spelen. Buiten de nieuwsgierigheid lag er ook een geïrriteerde blik in haar ogen en haar pels prikkelde verveeld. Ze had aan de oudere kittens gevraagd of ze mee mocht spelen, maar ze hadden haar uitgejoeld en gezegd dat ze veel te jong was voor hun ruwe spelletjes. Pff! Daar was dus echt niks van waar! Rainkit was niet bang om een duwtje of stootje te krijgen. En ze had dat ook graag in woorden willen uitdrukken, maar haar vocabulaire was nog niet optimaal en dus had ze niks anders kunnen doen dan hun boos aan te staren, wat hun alleen nog maar meer had doen lachen. Ze hadden haar uiteindelijk afgewimpeld en nu was ze weer terug bij haar moeder, kwaad starend naar het vijftal. Haar kleine nageltjes waren uit hun hulzen en boorden zich in de grond, ook al deden ze daar nauwelijks schade. Ze was klein van postuur en haar klauwen en tanden waren nog niet zo imposant, maar als ze ouder zou zijn, zou ze hun wel eens laten zien uit welk hout ze was gesneden! En dan was zij de laatste die zou lachen!

Haar halfzusje had haar eerste nest gehad en dan kon ze het natuurlijk niet laten om even bij de kittens te gaan kijken. Het was iets dat haar vader ook gedaan zou hebben mocht hij nog leven, tenminste als hij de oude weer was geweest. Niet hoe hij de laatste tijd was geweest. De kittens waren alleen maar het bewijs dat de tijd doorging. Niet dat dit de beste tijd was om kittens te hebben, maar dat was niet altijd te plannen. Wat ze niet had verwacht aan te treffen was dat een van de kittens met een vrij boze blik naar een aantal andere kittens aan het kijken leek te zijn. Hadden die kittens wat gedaan? Want dat konden ze niet hebben als dat zo was. "Alles goed?" Vroeg ze dan ook. Mogelijk kon de kitten zich nog niet goed uitdrukken, maar ze zou haar best doen om het te begrijpen.

Iets van haar boze houding vervloog toen dat ze de kat herkende die naast haar stond. Het was haar tante! Een al wat blijere uitdrukking verscheen op haar snoet en ze boog zich naar voren zodat ze haar vacht tegen die van haar tante kon duwen, maar algauw verscheen de boze blik weer in haar ogen toen dat haar tante vroeg of alles goed was. ”Mag niet spelen,” zei ze op een kwade toon en ze knikte naar het vijftal. Nu dat Beechresin erbij was gekomen, keken ze in elk geval niet meer zo pesterig haar kant op. Dat durfden ze waarschijnlijk niet eens. Rainkit werd weer kwaad en haar nagels dwongen zich diep de grond in. Bangeriken waren het!

Rainkit gaf aan dat ze niet mocht spelen met de andere kittens. Beechresin liet haar blik naar de andere kittens gaan en merkte op dat ze van haar naar de kitten naast haar aan het kijken waren en nu toch wat onzekerder leken te zijn in wat ze gedaan hadden. Het was in ieder geval duidelijk dat Rainkit er boos om was. "Wij kunnen wel spelen, die andere kittens zijn het niet waard om boos op te worden." Sprak ze rustig. Als haar vader nog had geleefd, dan had hij dit niet getolereerd, zeker niet richting zijn eigen familie en die katten waren het dan ook niet waard.