It's a new dawn

Thawrage voelde de spanning in zijn lijf terwijl hij naar de nursery liep. Het voelde nog steeds vreemd voor hem aan om hier te zijn, om hier zijn… gezin aan te treffen. Het idee alleen al liet een ongemakkelijk gevoel door hem heengaan. Hij herinnerde zich nog goed hoe veel paniek en ook een tikkeltje verdriet hij had gevoeld toen hij Sorrelnose bloedend op de grond had aangetroffen met drie gezonde en één dode kitten tegen haar buik aan. De dode kitten die zich bij StarClan had gevoegd zonder een kans te krijgen om zijn ouders te begroeten. Zou Thawrage hem tegenkomen in StarClan als hij dood zou gaan? Hij wilde er niet te veel over nadenken. Hij wilde over niets van dit alles te veel nadenken. De kater liep naar de nursery toe, waar hij zijn brede schouders door de nauwe opening duwde. Zijn blik gleed naar Cloudkit, welke zijn oren naar boven prikte en al struikelend naar hem toerende. Thawrage verstijfde toen de kitten zich tussen zijn poten wrong en daar snorrend bleef zitten. Thawrage liet zijn blik rond de nursery glijden alsof hij iedereen uitdaagde om er wat van te zeggen en duwde zijn staart laag zodat hij het kleintje tussen zijn poten kon beschermen tegen de koude wind van buiten. ”Hoe voel je je?” vroeg hij vervolgens op een koude toon aan Sorrelnose alsof er niks was gebeurd. Hij herinnerde zich maar al te goed hoe hij paniekerig tegen haar had gezegd dat ze bij hem moest blijven en elke haar op zijn pels hoopte dat ze zich dat niét kon herinneren. Het was zo allemaal al awkward genoeg.

De kittens waren weer eens vrij druk en ze wenste haast dat ze de energie had om wat met ze te doen, om ze te vermaken, maar dat was nog niet zo simpel. Niet na hoe haar lichaam haar in die zin op alle manieren tegen leek te zitten. Ze merkte de kat op die de nursery binnen kwam lopen en probeerde niet te lachen toen Cloudkit zijn vader lastigviel en Thawrage er duidelijk niet gemakkelijk onder was. Hij had zich aan zijn woord gehouden en was er voor de kittens zoveel als hij kon, maar de kittens leken daar juist gebruik van te maken. Hij vroeg hoe ze zich voelde en voor een moment twijfelde ze of ze het wat mooier moest maken dan het was, maar dat zou de kater niet op prijs stellen. "Vermoeid, maar het zal wel beter gaan met de tijd." Dat hoopte ze tenminste. Ze liet haar blik over de kittens gaan en kort dacht ze aan de vierde kitten die het niet gehaald had. Ze had vast iets verkeerd gedaan waardoor de vierde kitten het niet gered had. "Het spijt me van Barkkit." Sprak ze dan ook. Ze voelde dat ze zich daarvoor moest verontschuldigen.

Thawrage gaf een kort knikje toen dat ze haar woorden sprak. Appreciatie was in zijn blik te erkennen. Ze had het niet mooier gemaakt dan dat het was en dat vond hij fijn. Ze zou nu immers toch wel moeten weten dat ze zich voor hem niet anders voor hoefde te doen dan dat ze zich voelde. ”Neem je rust. Je hebt sowieso nog vijf manen om te herstellen,” sprak hij op een koude toon tegen haar. Er ging kort een huivering door hem heen toen hij zich besefte hoe dicht ze ertegen hadden gezeten dat hij Sorrelnose bijna kwijt was geraakt en dat hij de kittens alleen op had moeten voeden. Hij zou het nooit in woorden uit kunnen drukken, maar hij was blij dat ze hier nog bij hem was. En niet alleen voor de kittens. Zijn blik schoot verrast omhoog van Cloudkit toen dat ze haar woorden sprak en zijn nagels schoten uit hun hulzen, zich diep borend in de grond. Barkkit had behoorlijk op Oakpaw geleken, net zoals Cloudkit dat deed. Het vreemde gevoel van verdriet nestelde zich weer in zijn hart, maar Thawrage schonk het geen aandacht. ”Dat was niet jouw schuld,” gromde hij. Haar lichaam was verzwakt geweest door de leafbare. Dat was het nog altijd. Vier kittens waren op dat moment gewoon te veel geweest en ze mochten in hun poten klappen dat het bij één kitten was gebleven. ”Als het wel jouw schuld zou zijn, dan ben ik even schuldig. Ik had ook “nee” kunnen zeggen daar in die tunnels.” Zijn blik bleef stevig op Cloudkit gefixeerd toen dat hij die woorden sprak. Toen dat hij eindelijk erkende dat hij mee deel uitmaakte van het probleem. Hij liet zijn blik na een poosje weer naar haar gaan. ”Heb je er spijt van?” vroeg hij toen, de koude blik in zijn ogen behoudend. Het was een vraag dat al één maan lang in zijn kopje rondtolde.

De meeste katten zouden het niet geloven als ze hun zou vertellen over hoe Thawrage soms best wel de juiste dingen kon zeggen, al was het op een koude toon. Zouden de woorden misschien zelfs anders interpreteren, maar ze had het gevoel ondertussen wel redelijk te kunnen bepalen wat de kater bedoelde. Ze had nog vijf manen om te herstellen en ze hoopte dat minder nodig zou zijn en zeker niet meer. Wat zou ze doen als zes manen niet genoeg waren om hiervan te herstellen? Ze wilde er het liefste niet aan denken. Ze staarde naar hem toen hij aangaf dat het niet haar schuld was. Misschien was dat hoe het leek, maar het voelde wel alsof het haar schuld was. Het was niet het verwekken van de kittens waardoor ze zich schuldig voelde, maar meer door alles erna, door het tekort aan prooi en alles wat daarbij kwam. Het feit dat ze zich schuldig voelde naar de clan toe dat ze niet meer kon helpen. Alleen voor ze iets kon zeggen drong zijn vraag tot haar door en haar ogen openden zich iets wijder. "Nee, natuurlijk niet." Als er iets was waar ze geen spijt van had, dan was het wel de kittens zelf. De manier waarop was niet hoe het had horen te gaan, het feit dat ze nu nutteloos voor de clan was beviel haar ook niet. Maar van de kittens zelf had ze achteraf geen spijt.