I'll make you proud

Cloudkit was als enige van zijn nestje wakker. Newtkit en Palmkit lagen allebei nog te slapen. Hij kon niet goed peilen vanuit dit perspectief of zijn moeder al wakker was. Hij kneedde zachtjes met zijn pootjes tegen haar buik en pakte één van haar tepels vast met zijn mond zodat hij melk kon drinken. Hij moest moeite doen om zijn ogen open te houden nadat hij gedronken had en trippelde in plaats daarvan dichter naar zijn moeder toe. ”Mama?” vroeg hij zachtjes en hij drukte vederlicht zijn wang tegen die van haar aan. ”Mama wakker?” Het was niet dat hij haar per se wilde wakker maken, maar hij verveelde zich en hij wilde graag praten met zijn moeder zonder dat zijn siblings om hun heen kropen. Gewoon wat moeder-zoon tijd.

Niemand had haar verteld dat het krijgen van kittens je zo erg uit zou putten. Ook al waren er bij haar een heleboel factoren bij elkaar opgestapeld waardoor het haar meer beïnvloedde dan andere queens. Het was schijnbaar ook al een licht wonder dat ze melk had voor de kittens. Zeker omdat ze zo mager was en ondanks de prooi die ze nu wel at wanneer het er was ook niet echt wat aankwam. Gooi daar het bloedverlies bovenop en je conditie is ineens niet bestaand meer. Dat was misschien nog wel het meest frustrerende van alles. Hoeveel tijd ze slapend besteedde om maar energie erbij te krijgen. Hopelijk zou het allemaal weer hersteld zijn bij de tijd dat haar kittens apprentices werden. Ze kon niet langer dan zes manen in de nursery blijven, niet wanneer ze zich nuttig kon maken. Dan was er ook nog het feit dat ze een van de kittens gefaald had. Dat ze een van de vier niet levend op de wereld had weten te zetten, dat stak misschien nog wel het meeste van alles. Ze was net weer aan het dommelen toen ze een pootje tegen haar wang voelde. Ze opende haar ogen en zag dat het Cloudkit was. Een glimlach vormde zich op haar gezicht en ze drukte kort haar neus tegen zijn vacht aan. Ze gaf tenslotte wel om de kittens, ongeacht wat ze met haar lichaam gedaan hadden. "Wat is er?" Vroeg ze hem zachtjes, de andere twee leken tenslotte nog te slapen.

Cloudkit snorde toen dat hij zijn moeder naar hem zag glimlachen. Ze glimlachte op een manier dat hij zijn vader nooit zag doen. Zijn vader hield juist wat meer afstand van hun, ook al kwam hij hun regelmatig bezoeken en merkte Cloudkit aan kleine dingetjes dat hij wel om hun gaf. Zo hield hij altijd zijn staart naar beneden als Cloudkit onder hem door kroop zodat Cloudkit het niet koud zou krijgen. En hij had Cloudkit ook eens een keer bij zijn nekvel gegrepen om te voorkomen dat hij uit zijn nest zou kukelen toen dat hij nog niet evenwichtig op zijn pootjes stond. Soms werd hij wel eens bang van de kille blik in zijn vaders ogen, maar hij wist ergens wel dat hun vader van hun hield op zijn eigen manier. ”Verveel me,” gaf hij eerlijk toe aan zijn moeder. ”Vriendjes maken.” Hij knikte naar de slapende kittens om hem heen. Toen haalde hij zijn schouders op, alsof hij ook niet al te veel aan deze situatie kon veranderen. ”Waar papa?” vroeg hij vervolgens. Zijn vader kwam vooral ’s avonds, als hij veel te moe was. Hij vroeg zich af waar zijn vader soms de hele dag uithing.

Kittens waren veel werk, dat had ze ook echt wel verwacht, ze had er queens vaak genoeg over horen klagen, maar wel op een goede manier. Toch had ze geen idee of ze het zelf wel goed deed, ze had geen ervaring en ze had haarzelf nooit als een moeder gezien, maar wie weet lukte het met de tijd wel. Ze zou er in ieder geval moeite voor doen. Ze verbaasde zich niet dat Cloudkit aangaf dat hij zich verveelde. Het was moeilijk om met de andere kittens te spelen als deze nog aan het slapen waren. Bij de vraag waar zijn vader was, keek ze hem kort aan. Het was een vraag die makkelijk te beantwoorden was. "Hij is hard aan het werk voor de clan." De clan kon het ook niet veroorloven om ook Thawrage te verliezen als jager. "De clan heeft hem nodig." En dat betekende helaas dat hij hier niet constant kon zijn. Maar dat nam niet weg dat de kater wel zijn best deed.