Tientallen Warriors waren met haar meegereisd naar de grens. Pijlsnel hadden ze zich door het territorium bewogen. Resolute, door de honger verharde blikken waren overal te zien, ook op Crystalstar's eigen gezicht. Het verrassingselement was vitaal, dus ze moesten snel zijn, voordat een oplettende grenswacht de vele pelzen aan de overkant opmerkte. Riverclan moest klaar zijn voor de strijd, voor als haar woorden niet genoeg waren om Blazestar de ernst van de situatie in te laten zien. Niemand had van het plan geweten, niet haar eigen clangenoten, niet Hermitshell, zelfs niet Carrioncough. Pas toen ze al onderweg waren had ze details losgelaten, die hun weg naar de oren van alle Warriors hadden gevonden: ze zou proberen met Blazestar te onderhandelen, om hem te overtuigen een deel van zijn territorium af te staan om Riverclan te redden van de hongersnood. Als Blazestar koppig bleek, zouden ze aanvallen, en wellicht alles nemen. Binnen de kortste keren hadden ze de grens met een heuvelland van Windclan bereikt, en daar stopte Crystalstar. "Wacht hier! Spreid je uit, laat goed zien met hoeveel we zijn." Haar stem was rasperig en killer dan de leafbare wind om hen heen. "Dit is geen moment om uit te rusten, ik wil dat iedereen klaar staat om toe te slaan. Bij het geringste teken dat Blazestar moeilijk gaat doen vallen we aan. Ik wil zoveel mogelijk gevangenen, lijken zijn slecht onderhandelingsmateriaal." Een koude steek ging door haar binnenste, maar of het een teken van Starclan was, of slechts de eeuwige honger zou Crystalstar nooit weten. Ze was dan ook te ver gekomen om zich er iets van aan te trekken. De grijze katten keerde zich weg van haar clangenoten en stapte resoluut de grens over, met haar kop hoog opgeheven, wachtend op de eerste Windclankat die haar zou zien.

Een koude blik was in zijn ogen te vinden terwijl hij zich met zijn patrouille door het territorium begaf. Het beloofde weer een saaie, eentonige dag te worden en Thawrage kon niet wachten op het moment dat hij naar het kamp kon keren en weg kon zijn van deze dwazen. Dit was precies de reden waarom dat hij liever alleen op pad ging; de apprentice die hun vergezelde bleef maar vragen stellen, tot Thawrage’s irritatie. Hij signaleerde echter voor de apprentice om zijn klep te houden toen hij een geur rook die hij maar al te goed kende. Die visstank zou hij nooit uit zijn neusgaten krijgen. ”Wat is…?” Zijn stem vervloog in het niets toen dat hij Crystalstar de grens over zag stappen, vergezeld door van wat hij kon zien wel een tiental warriors. Een nijdige blik ontstond in zijn ogen en zijn klauwen schoten uit hun hulzen, maar hij wist dat hij niks kon doen zonder het order van Blazestar. ”Ga Blazestar halen. Vlug,” snauwde hij naar de apprentice toen deze met grote ogen naar de RiverClanners bleef kijken. De apprentice draaide zich om en Thawrage bleef bij de grens staan. Zijn blik ontmoette die van de leader en hij vernauwde zijn ogen naar haar. ”Ik hoop dat je op zijn minst het fatsoen hebt om te wachten totdat Blazestar hier is?” Zijn stem was niet bepaald vriendelijk en zijn klauwen schoten in en uit hun hulzen. Als hij moest vechten totdat Blazestar er was, dan was dat maar zo. Geen RiverClanner zette ook maar één stap verder dan dit.

Ze had haar leider het kamp uit gevolgd en onderweg hadden ze de uitleg gekregen van wat ze eigenlijk gingen doen. Ze had verwacht dat ze inderdaad naar een van de clans toe zouden gaan, anders zou Crystalstar niet gevraagd hebben voor warriors die konden vechten. Maar ze begreep wel waarom ze het probeerde op te lossen zonder een gevecht in eerste instantie. Ze betwijfelde alleen hoe erg Windclan mee zou werken om dat voor elkaar te krijgen. Ze waren ondertussen bij de grens aangekomen en ze deed wat van haar gevraagd werd. Ze nam een plaats in naast de andere katten bij de grens en wachtte. Het duurde niet lang voor een patrouille kwam en een van de warriors een apprentice stuurde om Blazestar te halen. Het zou nu een kwestie van tijd zijn voor dingen echt zouden beginnen.

Ze voelde zich een beetje alsof haar poten niet van haarzelf waren. Alles in haar schreeuwde om terug te gaan, dat ze absoluut niet hier hoorde, laat staan in een oorlog. Maar ze was jong, en hoewel uitgehongerd, een van de weinige katten die nog gezond waren. Ze was een warrior! Vechten voor je clan hoorde daar bij. Toch voelde ze haar maag salto's doen terwijl ze bij de grens aan kwamen, en haar poten werden enkel kouder toen Crystalstar sprak. In haar zeegroene ogen was niets van de liefheid te vinden die Ambersand daar een tijdje geleden in had gezien, niets... Menselijks meer. Alleen een leader, een uitgehongerde, wanhopige leader. Ambersand slikte en wilde haar familie zoeken, maar geen van hen was in de buurt. Het enige echt bekende, veilige, was een creme kleurige vacht iets verderop. Zo onzichtbaar mogelijk bewoog ze wat naar voren, en hoewel ze niet echt met hem durfde te praten na... Alles, liet ze haar staart tegen die van Hermit aantikken, heel kort. Ze was doodsbang.

Tag: Indirect Crystalstar, soort van direct Hermit.

Hongerige ogen scanden de steeds helder wordende vlakte. Of het honger was of een onbevredigde vechtlucht die zijn blik tekende, wist enkel StarClan. Bij een teken van beweging aan de WindClan kant hield hij zijn drang om aan te vallen maar net in en wierp hij een wanhopige blik op Crystalstar, naast wie hij zich enkele staartlengtes had gevestigd. Zijn aandacht schoot van de leader naar Ambersand, die hem verrassend genoeg had durven opzoeken. Dat had ze sinds hun.. eigenlijk nog nooit zo openlijk gedaan. Paranoïde zocht hij naar Cottonflower, maar tijdens de reis was ze buiten zijn gezichtsveld gevallen. Met een haast opgeluchte blik keek hij de gevlekte poes aan, waarna hij besefte hoe bizar het wel niet was dat hij zich op dit moment met zo'n stomme zorg bezighield. Ze  wist het natuurlijk nog niet, en hij kon met geen mogelijkheid voorspellen of hij het haar ooit ging vertellen. Dingen waren.. ingewikkelder dat hij die avond had voorzien. Voorzichtig liet hij zijn staart zakken in het hoge gras, waarna hij deze langs achterpoot wreef. Het komt goed.

Tag: Crystalstar (als ze oogcontact maakt), Ambersand

Soms kon hij anderen niet begrijpen. Was ze niet goed snik? Riverclan was op z'n zwakst, vermagerd, bijna verhongerd. En ze dachten hen aan te kunnen vallen? Niet dat Windclan op dit moment.. sterk was. Maar sterker, dat was zeker. Met een resolute blik in zijn ogen stapte Hawkchase door. Over het algemeen was hij een vriend van iedereen. Maar als hij moest kiezen tussen anderen of zijn clan, zijn familie, zijn.. hart? Dan koos hij daarvoor. Hij had niets tegen Riverclanners. Maar bij god hij zou ze allemaal vermoorden als dat de veiligheid van Windclan garandeerde. De veiligheid van Blaze. Met samengeknepen ogen keek hij toe hoe zijn leader Crystalstar aansprak. Ook nam hij de andere Riverclanners in zich op. De meesten waren jong. Hij kende ze allemaal wel, had met velen gesproken en had nooit animositeit naar hen gevoeld. Maar voor alles een eerste keer, niet?

Crystalstar was aan de grens met haar warriors, hij wist dat dat niet veel goeds kon betekenen, zeker niet met de kou nu en het feit dat Windclan al moeilijk prooi kon vangen. De andere clans konden het niet veel beter hebben wist hij, misschien zelfs nog slechter en Crystalstar was blijkbaar de eerste die besloot actie te nemen. Hij volgde zijn leider naar de grens toe, gezien Blazestar de moor runners meenam, zodat er in ieder geval nog genoeg katten achterbleven om het kamp te bewaken. Eenmaal bij de grens zag hij de riverclanners uitgespreid staan, Crystalstar had best een aantal warriors meegenomen. Hij voelde toch iets van nervositeit in hem opborrelen, dit was zijn eerste echte grote gevecht tenslotte en hij had geen idee hoe het zou gaan.

Zodra de apprentice het kamp binnen kwam met het nieuws dat Riverclan aan de grens stond, wist ze dat dit serieus was. Ze had geen idee wat haar broer zou besluiten te doen, maar ze zou hem steunen in wat het ook was. Ze volgde hem dan ook samen met de andere moor runners naar de grens toe, waar ze haar blik over de riverclanners liet gaan. Het waren best wel een aantal warriors, maar ze waren allemaal mager. Niet dat Windclan veel beter was, maar ze zou het knagende gevoel van de honger in haar maag aan de kant moeten schuiven om te kunnen vechten als het nodig was. Voor nu gebeurde er nog niks, dus hield ze alleen haar blik op de riverclanners voor haar, voor het geval een besloot de grens over te komen.

Frostbreath probeerde haar gezicht zo neutraal mogelijk te houden terwijl ze worstelde met het gespannen gevoel in haar binnenste. Ze wist vrij zeker toen dat ze richting de WindClan grens trokken dat dat niet veel goeds betekende, wat bevestigd werd toen dat ze een woordje uitleg kregen. Ze naderden uiteindelijk de grens en Frostbreath liet haar blik kort naar Crystalstar glijden, zich afvragend hoe veel moeite het voor de leader moest kosten om te zeggen wat dat ze nu zei. Het zou moeten choqueren, maar dat deed het niet. Frostbreath wist dat er een oplossing moest komen en op dit moment benijdde ze haar leader absoluut niet. En veroordelen deed ze al helemaal niet. Dit was geen makkelijke keuze en ze had wel een idee hoe veel het van haar leader vergde om deze beslissing te maken. Haar woorden waren hard, maar dat was precies wat RiverClan op dit moment nodig had. Frostbreath nam zo zacht mogelijk adem terwijl ze zich bij haar Clanmates voegde en een plek vond waar ze alleen kon staan, goed zichtbaar voor de WindClanners. Een WindClanner zag hun en stuurde een apprentice terug naar het kamp, waarschijnlijk om Blazestar te waarschuwen. Ze liet haar blik kort naar opzij glijden, waar ze de blik van Ambersand zag omdat ze toevallig naast de kattin stond. En heel zachtjes, op een geruststellende manier, tikte ze kort met haar staart tegen de onderrug van de warrior aan. Het komt goed leek haar blik te zeggen voordat ze weer naar voren keek, naar Blazestar die zich inmiddels bij hun gevoegd had.

Thawrage hield zijn rug recht terwijl hij zijn blik koeltjes over de andere katten liet gaan die voor hem stonden. Het was een heuse verzameling en Thawrage wist heus wel waar Crystalstar voor kwam. De katten zagen er nog meer uitgemergeld uit dan de gemiddelde WindClanner en Thawrage kende Crystalstar al lang genoeg om te weten dat ze het zo niet ging laten. Ze ging Blazestar vast om een stukje territorium vragen. De gedachte alleen al maakte hem woedend, maar de eindbeslissing lag bij zijn vriend en Thawrage kon er alleen maar op vertrouwen dat hij de juiste keuze zou maken. Het toonde aan dat de apprentice die hij op pad had gestuurd sneller was dan de gemiddelde dwaas in zijn Clan toen dat Blazestar zich redelijk snel bij hun voegde. De kater draaide kort zijn kop zodat hij zijn vriend aan kon kijken en gaf hem heel lichtjes, niet merkbaar voor de anderen om hun heen maar wel voor zijn vriend, een bemoedigend knikje toen dat hun blikken elkaar kruisten. Ik sta je bij bij elke beslissing die je neemt leken zijn ogen te willen zeggen. Toen was het moment voorbij en richtte Blazestar zich tot Crystalstar. Thawrage liet zijn onbewogen blik naar opzij glijden toen dat hij zijn vacht voelde prikkelen en zijn ogen kleurden haast donker toen dat hij de she-cat herkende die vlakbij haar leader stond. Ondanks de ernst van de situatie krulde zijn mondhoek kort omhoog in zijn typerende arrogante smirk. Hij kon al wel bijna raden wat dat er door haar kopje ging en hij zou er meer dan klaar voor zijn om haar botten te breken als het zover zou komen.

Het duurde maar kort voordat er een patrouille kwam opdagen, met aan de front een cyperse kater die haar vuil aankeek. Crystalstar hield haar eigen blik stabiel en reageerde slechts met een kort knikje op zijn vraag of ze tenminste op Blazestar zou wachten. Het had geen zin om woorden te verspillen aan de warriors, ze wilden niet dat ze het in hun hoofd kregen dat ze haar op de een of andere manier hadden geïntimideerd. Dit was iets tussen háár en Blazestar. Alleen een ander van Starclan's gekozenen zou voldoen om haar te woord te staan. Crystalstar ging zitten, en keek strak voor zich uit terwijl ze wachtte. De koude wind sneed door haar korte vacht, en nu ze zo sterk vermagerd was koelde haal lichaam nog sneller af dan gewoonlijk. Toch liet ze hier niets van blijken, want elk teken van zwakte zou uitgebuit kunnen worden. Het duurde minder lang dan ze had gedacht, en plotseling verscheen daar Blazestar, met zijn eigen retenue aan Warriors. Maar hij was spaarzamer geweest dan zij, had duidelijk besloten dat het kamp beveiligen van even groot belang was. Slim, maar ze twijfelde of zijn voorzichtigheid zou afbetalen, mocht het tot een strijd komen.

Ze was dankbaar voor Blazestar's directheid. Andere leaders die ze gekend had hadden eeuwig om zaken heen gedraaid, en plaats van ze simpelweg te benoemen zoals ze waren. "Natuurlijk weet je dat." Mauwde Crystalstar, zonder enige vorm van intimidatie of hardheid in haar stem. Ze zou proberen dit vreedzaam af te handelen, zelfs als ze wist dat de kans klein was dat dat zou lukken. "Riverclan hongert uit, Blazestar. De rivier is vergiftigd. Op de paar plekken waar het water nog stroomt treffen we enkel dode vissen aan." Het had geen zin om zich sterker voor te doen dan ze waren, de andere clans zouden het vast al geraden hebben. Crystalstar deed een stapje naar voren, zodat zij en Blazestar dicht genoeg bij elkaar stonden om te spreken zonder gehoord te worden door hun Warriors. "Ik heb je leven gered, Blazestar. Ik vraag je niet om je territorium voor altijd af te staan, maar voor jaagrechten in een deel van jullie gebied, genoeg om Leafbare levend door te komen, zonder dat we nog meer kittens en elders verliezen. Daarna gaat de grens terug naar hoe hij nu ligt," mauwde ze zachtjes, terwijl ze de kater indringend aankeek. "Ik wil dit geweldloos oplossen, dat beloof ik je, maar ik zal toekijken hoe Riverclan langzaam afsterft."

Ze was een van de jongsten van de groep. Misschien wel de jongste. Maar Crystalstar had iedereen meegeroepen die kon vechten, en hoewel ze misschien achterliep met haar training, was het niet alsof ze niets kon. Ja, Cottonflower had haar vaak genoeg de grond in gewerkt, maar ze was er van overtuigd dat ze er genoeg van had opgestoken. Daarnaast was een training met een mentor die je niet kon uitstaan heel anders dan een echt gevecht. De factor waar ze even geen erg in had, was dat ze nu amper energie genoeg had, vanwege de ziekte in de clan, om een langdurig gevecht aan te kunnen. Maar het originele plan van Crystalstar was om het zonder vechten op te lossen, al liet haar mentor ook al wel doorblijken dat ze niet dacht dat het zo werkelijk zou verlopen. En dus stond Specklepaw met gespannen spieren tussen de rest van de warriors van haar clan, uitgespreid om hun aantallen te laten zien.

En toen kwam de eerste Windclanner. Hij stootte zich zowat op hen, een eindje achter hem de rest van een patrouille. Daarna ging alles heel snel. Hij snauwde naar een apprentice om Blazestar te halen, de leider van Windclan. En toen was het wachten met een paar boze windclanners voor hun neus. Natuurlijk, toen Blazestar kwam, kwam hij niet alleen. Een hoop warriors volgde de kleine windclan leader. Was hij echt zo klein dan? Specklepaw dacht dat de hoogte van de leader’s rock op de gathering dat zo had laten lijken, maar blijkbaar was het werkelijkheid. Toch had hij zeker wel wat spieren onder dat kleine gestalte, dat kon ze goed genoeg zien. En toen volgde er een lange, gespannen situatie na de woorden die Blazestar had gesproken. Alle katten stonden klaar om elkaar te bespringen, iets waar Specklepaw goed zicht op had van haar plek aan de buitenkant van hun groep.

En toen begon Crystalstar met het uitleggen van de situatie aan Blazestar. Zonder echt gruwelijke details te besparen. Iets wat hun zwak kon maken in de ogen van de andere clan, maar wat toevoegde aan de claim van haar eigen leider dat ze het geweldloos wilde oplossen. Maar geweldloos verliep het niet. Voor Specklepaw zich uberhaupt bewust kon zijn van de aanwezigheid van haar aanvaller, lag deze al bovenop haar. Klauwen boorden zich in haar rug met een woede en doorboorden zich daar door het vel op haar rug. Paniek en pijn schoten door de Riverclan apprentice heen. Haar magere lichaam kon het gewicht van de ander amper dragen en ze viel naar de grond toe. In een poging om haarzelf te bevrijden, probeerde ze een rol over de grond te maken, om de ander te forceren haar los te laten. Met haar eigen klauwen probeerde ze dan ook uit te halen naar de ander, al kon ze niet goed zien waar deze zich boven op haar bevond, dus was het meer een wild, paniekerig slaan.

Tag: Crowpaw

Toen Blazestar gewaarschuwd werd door een warrior en vrijwel meteen het camp uitrende, moest Tumblepaw natuurlijk volgen. Hij was bang voor wie er deze keer zou sterven, bang voor de kittens die straks ook zonder moeder zouden zitten door de fout van de leider. Hij bleef op een afstandje staan, kijkend naar de gebeurtenissen. Crystalstar was met een kluit Riverclanners hun territorium ingewandeld. En toen.. Crowpaw die zich op de groep stortte en een calico aan de rand aanviel. Nee, niet zijn zusje, dit kon oorlog betekenen! Hij aarzelde even, keek toe hoe de Riverclan kattin met haar klauwen naar zijn zus sloeg. Hij kon het niet aanzien. Hij rende vanuit zijn schuilplaats, lange poten snel als de wind, en zonder vaart te verliezen beukte hij met zijn schouder tegen Crowpaw om haar van de Riverclanner los te maken, hopelijk. "Crowpaw, nee, doe dit alsjeblieft niet, misschien kan dit uitgepraat worden!", mauwde hij paniekerig, proberend om haar te kalmeren, om haar de realiteit te laten inzien.

Tag: Crowpaw (Specklepaw kinda)

Het liefst wilde ze hier eigenlijk niet zijn. Als er iets was waar ze niet van hield, dan was het wel vechten. Toch kon ze moeilijk zeggen dat ze niet wilde vechten, wanneer ze een van de katten was die niet ziek was geworden. Dat nam niet weg dat ze mager was, ze had niet veel te eten gehad de laatste tijd en dat was te merken aan haar hele lichaam. Ondanks dat ze nog jong was, had ze het gevoel dat ze niet genoeg energie zou hebben om haar leader te volgen. Op de een of andere manier kreeg ze het toch voor elkaar en nam ze haar plek in bij de grens van Riverclan. Ze hoopte dat het niet tot vechten uit zou lopen, dat zou het beste zijn, maar daar kon ze niet zeker van zijn. Haar hart zonk dan ook toen ze de eerste katten begon te horen die leken te vechten. Waarom kon dit niet gewoon vredig opgelost worden?